29.11.07

Το πρώτο αυτοκίνητο από αλουμίνιο θα μπορούσε να είναι ελληνικό...

























Με αυτό το άρθρο καλείσθε να χαλαρώσετε και να φαντασθείτε οτι το αλουμινένιο πρωτότυπο Α8 της εταιρείας AUDI, η ναυαρχίδα της AUDI, δεν είναι γερμανική, ή έστω πολυεθνική με έδρα το Ινγκολσταντ, αλλά ελληνική!

Η παρούσα εργασία, παραθέτοντας και αναλύοντας στοιχεία τεχνολογικής και παραγωγικής εξέλιξης του κυκλώματος Βωξίτης-Αλουμίνα-Αλουμίνιο, φιλοδοξεί να αποδείξει έστω και με αυτόν τον έμμεσο τρόπο οτι η Ελλάδα μπορούσε. Και ίσως να μπορούσε καλύτερα και φτηνότερα, αν φρόντιζε. Αν φρόντιζε, από χρόνια να προβλέψει, να προγραμματίζει, να οργανώσει και να ελέγξει ένα τέτοιο επιχειρηματικό στόχο...

Αφιερώνεται σε εκείνους που θεωρούν οτι ανάπτυξη και προστασία του περιβάλλοντος πάνε μαζί. Σε αυτούς που θεωρούν οτι μόνο με την βιώσιμη ανάπτυξη, τη μετάβαση προς τη βιώσιμη κοινωνία, ο τόπος μας έχει τύχη να ευδοκιμήσει. Το "αειφόρο τίποτε" ούτε τρώγεται, ούτε κληρονομείται στις επόμενες γενεές. Η ανάπτυξη που ειναι βιώσιμη και συμβατή με τη ζωή μας αποτελεί και οικονομικό αγαθό αλλά και κοινωνικό και πολιτιστικό αγαθό, που οφείλουμε να κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενιές. Η βιώσιμη ανάπτυξη ειναι Πολιτισμός, ο μόνος που μπορεί να επιβιώσει! Και μαζί με αυτόν κι εμεις! [Τζεφέρης Πέτρος]





20.11.07

Υπόδειγμα Αδειας Πρατηρίου Καυσίμων




19.11.07

Στον παράδεισο δεν έχει τέτοια!

[by Petros Tzeferis]
Λίγο μετά το Ξυλόκαστρο, ο δρόμος στρίβει αριστερά και ανεβαίνει το βουνό. Τοπίο μαγευτικό στα Τρίκαλα Κορινθίας. Να ατενίζει τις θεϊκές κορφές της Κυλλήνης και του Χελμού, το απέραντο πράσινο του ελατοπεύκου δάσου, μέσα στο κέντρο των διαδρομών προς Ζήρεια, Φενεό, Ευρωστίνη, Σαραντάπηχο. Και μέσα στις ιστορικές διαδρομές των μοναστηριών του αγιου βλάση, του αγιου Γεωργίου, του αρχαίου φενεού..

Είπα δεν θα γκρινιάξω δύο μέρες..

Βρέθηκα σε ένα ορεινό καταφύγιο στην θέση Καρυά, στα 1300, όπου είχε παντρευτεί υπέροχα η πέτρα με το ξύλο. Και το πράσινο. Ανθρωποι με χαμόγελο, με μεράκι, με κέφι.

Λέω, εδώ είμαστε. Εδώ είναι ο παράδεισος...

Τί ήθελα και το είπα... Το κινητό μου δεν έπιανε, ουτε και κανένα άλλο! Και σαν να μην έφτανε αυτό δεν είχε ούτε σταθερό.. είχε βλάβη λόγω κάποιων τεχνικών έργων.
Αλλωστε οι γραμμές του τηλεφώνου (όταν πιάνει) είναι ακόμη αναλογικές..

Ξεχάστε το ιντερνετ εδω πέρα λέει ο οικοδεσπότης. Εδω έχουμε τάβλι...και μονόπολη αν θέλετε..
Εχω κάνει αίτηση και έχω συνάψει χρησιδάνειο με τον ΟΤΕ εδώ και ένα χρόνο, με το οποίο του παραχωρώ χώρους και οποιαδήποτε άλλη διευκόλυνση ώστε να εγκαταστήσει εδω τις απαιτούμενες υποδομές, για όλη την περιοχή. Πλην όμως...περιμένω...
Σε λίγο δεν είχαμε ούτε νερό...Ο νόμος του Μέρφυ σε πλήρη εφαρμογή...

Η μήπως δεν ήταν ο νόμος του Μέρφυ;

Kάθε φορά που βρίσκομαι έστω και για μια μέρα στην ελληνική επαρχία, αρχίζω να μπαίνω στη διαδικασία του πως θα μπορούσα να τα καταφέρω να ζήσω μόνιμα εκεί..
Δεν περνάει λίγη ώρα και το ...μετανιώνω!

Ενα νεαρό ζευγαράκι, που φιλιόταν αψηφώντας το χιονόνερο που έπεφτε, με ξύπνησε από το λήθαργο.

Ηρθες στον παράδεισο και το σκέφτεσαι;

Καλύτερα. Ουτε καλώδια, ούτε ασύρματα σήματα, ούτε DSL. Ούτε χάπια για τον πονοκέφαλο...
Στον παράδεισο δεν έχει τέτοια!

[Τζεφέρης Πέτρος]

18.11.07

H χωροθέτηση των Εξορυκτικών Δραστηριοτήτων και Συνοδών Εγκαταστάσεων

Η επερχόμενη θέσπιση του Εθνικού Χωροταξικού Πλαισίου (Γενικό Χωροταξικό) από κοινού με τη θέσπιση των τριών Ειδικών Χωροταξικών, για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, τον τουρισμό και τη βιομηχανία αποτελούν σημαντική παρέμβαση στο επίπεδο της χωροταξικής οργάνωσης της χώρας και αποτελούν (για πρώτη φορά) σαφή διατύπωση της βούλησης από την πολιτεία να καλυφτεί το επί δεκαετίες κενό του θεσμοθετημένου χωροταξικού σχεδιασμού σε εθνικό επίπεδο.

Ειδικό Χωροταξικό για την εξορυκτική δραστηριότητα δεν υφίσταται και θα ήταν ενδεχομένως υπερβολή η κατάρτισή του τηρουμένων των αναλογιών με άλλες δραστηριότητες. Κατόπιν τούτου, πλέον ενδεδειγμένη επιλογή αποτελεί η σαφής αναφορά των κατευθύνσεων/κριτηρίων στο γενικό χωροταξικό και στο ειδικό χωροταξικό για την βιομηχανία, τα οποία βρίσκονται σε δημόσια διαβούλευση. Ο χαρακτηρισμός και η αντιμετώπιση της εξορυκτικής δραστηριότητας ως «κλαδικού και ειδικού χαρακτήρα» (σελ. 18 του σχεδίου ειδικού χωροταξικού για την βιομηχανία) όπου λαμβάνονται υπόψιν οι ειδικές ανάγκες χωροθέτησή της, αποτελεί θετικό βήμα.

Πώς μπορείς όμως να χωροθετήσεις μια δραστηριότητα που βασίζεται στην εξόρυξη του ορυκτού πλούτου, τον οποίον η φύση «χωροθέτησε» από πριν σε συγκεκριμένους χώρους εντάσσοντάς τον αυτόματα στις προτεραιότητες σχεδιασμού χρήσεων γης;

Στο παρακάτω αρθρο (δημοσιεύτηκε στο Ενημερωτικό Δελτίο του ΤΕΕ με αρθ. 2455 (17.9.2007), παρουσιάζονται ορισμένες σκέψεις που νομίζουμε ότι θα πρέπει να αποτελούν κριτήρια/κατευθύνσεις χωροθέτησης των δραστηριοτήτων με εξάρτηση από πρώτες ύλες προερχόμενες από εξόρυξη:

Π. Γ. Tζεφέρης (2007) : &qu... by PETROS TZEFERIS on Scribd

Αυτό που κατ’ ουσίαν επισημαίνει το άρθρο, σχολιάζοντας το υπό διαβούλευση «ειδικό χωροταξικό για την βιομηχανία», είναι ότι δεν μπορεί να αγνοηθεί στο χωροταξικό σχεδιασμό η ιδιαιτερότητα της «από πριν» χωροθέτησης των κοιτασμάτων μεταλλευτικών, βιομηχανικών και ενεργειακών ορυκτών. Που σημαίνει ότι πρέπει κανείς, πριν αξιολογήσει άλλες εναλλακτικές δραστηριότητες για την ίδια θέση η οποία διαθέτει το κοίτασμα, να εξετάσει την «εξορυκτική/μεταλλευτική» επιλογή. Με τρόπο διαφανή και πάντοτε στα πλαίσια της βιώσιμης ανάπτυξης και του θεσμοθετημένου δημοκρατικού διαλόγου με γνώμονα το εθνικό συμφέρον αλλά και το συμφέρον της τοπικής κοινωνίας, η οποία θα πρέπει να έχει βαρύνουσα άποψη στα χωροταξικά θέματα που την αφορούν.

Αν η απόφαση είναι «όχι εξόρυξη», προχωράμε σε κάτι άλλο. Αυτό είναι όλο. Και αυτό διότι, αν δεν κάνουμε την αρχική αξιολόγηση, δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω και να πούμε μετά «ναι στη εξόρυξη» γιατί άλλαξαν οι συνθήκες. Το υπόψιν κοίτασμα θα είναι κάτω από την δραστηριότητα που θα έχουμε ήδη επιλέξει και αναπτύξει στην ίδια θέση, και θα το έχουμε απλά «χάσει» τουλάχιστον για την παρούσα περίοδο.
Αυτή είναι και η ερμηνεία της διατύπωσης ότι θα πρέπει η συγκεκριμένη δραστηριότητα να εντάσσεται στις «προτεραιότητες σχεδιασμού χρήσεων γης» και τίποτε παραπάνω.

Τις διάφορες παραμέτρους που επηρεάζουν την χωροθέτηση των μεταλλευτικών δραστηριοτήτων εξετάζει και η Δρ. Λένα Α. Κάρκα, η οποία ειναι ειδική επιστήμων στο θέμα της χωροταξίας, στην παρακάτω δημοσιευμένη εργασία της.

περίληψη αρθρου της Δρ. Λένας Α. Κάρκα στα Μεταλλειολογικά-Μεταλλουργικά Χρονικά, τόμος 11, τεύχος 1/2, Ιαν-Δεκ 2001, σελ. 53-62 με τίτλο «Χωροθέτηση μεταλλευτικών δραστηριοτήτων»

Ανάλογο είναι το σκεπτικό που χρησιμοποιεί στο σημείωμά του στο ενημερωτικό του ΤΕΕ 2468/17.12.2007, ο έμπειρος συνάδελφος και τ. πρόεδρος του συλλόγου των Μηχ. Μεταλλείων-Μεταλλουργών, Τακης Χ. Ιορδάνης, με τίτλο "Η εξορυκτική δραστηριότητα ειναι a priori χωροθετημένη"

Δυστυχώς, όμως το αυτονόητο, στις σύγχρονες κοινωνίες με τις πολλαπλές ανάγκες αλλά και τα αντικρουόμενα συμφέροντα, γίνεται στην περίπτωσή μας μάλλον «δυσνόητο» και απαιτεί ειδικές διευκρινίσεις, λόγω και του βεβαρημένου «επικοινωνιακού» παρελθόντος των εξορυκτικών δραστηριοτήτων.

Στο ΕΔ με αρθ. 2461 (29.10.07) δημοσιεύτηκε επιστολή(από τον κ. Αργύρη Πλέσια) δες επιστολή όπου ο επιστολογράφος προβαίνει σε παρατηρήσεις ως προς το θέμα και αμφισβητεί ευθέως την ορθότητα των απόψεων του κ. Π. Τζεφέρη.

Μάλιστα η επιστολή παραπέμπει σε άρθρο ανηρτημένο σε ιστοσελίδα TEE ΘΡΑΚΗΣ όπου ο ίδιος επιστολογράφος σε ηλεκτρονικά δημοσιευμένο άρθρο του προβαίνει πέραν των ως άνω κρίσεων και σε χαρακτηρισμούς που είναι από υπερβολικοί ως αναληθείς και δεν έχουν άμεση σχέση τόσο με το δημοσιευθέν στο ΕΔ ΤΕΕ άρθρο αλλά αποτελούν προέκτασή του ..κατά το δοκούν. Τέλος αποδίδονται στον αρθρογράφο ιδιότητες και σκέψεις που ποτέ δεν έκανε και είναι τελείως αντίθετες με τις επανειλημμένα διατυπωθείσες (γραπτώς) απόψεις του για το θέμα αλλά και την προσωπικότητά του.

Αλλωστε, όποιος διάβασε όλο το σύντομο άρθρο (και όχι μόνο τον τίτλο) θεωρούμε ότι κατανόησε αβίαστα ότι εκείνα που είναι εκ των προτέρων χωροθετημένα είναι τα κοιτάσματα του ορυκτού πλούτου και όχι φυσικά η "δραστηριότητα" δηλ. το αν θα γίνει εκμετάλλευση ή όχι των κοιτασμάτων αυτών. Η εκμετάλλευση των κοιτασμάτων (ως αποτέλεσμα της ανθρώπινης δράσης) ή όχι είναι άλλο θέμα που εξαρτάται από τεχνικούς, οικονομικούς, περιβαλλοντικούς και κοινωνικούς παράγοντες που συναρτώνται άμεσα με το εθνικό και το τοπικό συμφέρον. Οπως γράφει και η κα. Λένα Κάρκα, η τελική απόφαση για την εκμετάλλευση του συγκεκριμένου κοιτάσματος εξαρτάται από το ανθρώπινο περιβάλλον της εξορυκτικής βιομηχανίας: διαθεσιμότητα υποδομών, συναλλαγές με ιδιοκτήτες γης, κόστος εργατικού δυναμικού, ιστορική κληρονομιά κλπ.

Πουθενά στο δημοσιευμένο άρθρο του κ. Π. Τζεφέρη δεν υφίσταται θέση ή υπαινιγμός για την υποχρεωτική έναρξη εξόρυξης οπουδήποτε τυχόν υπάρχουν διαπιστωμένα κοιτάσματα και μάλιστα όταν δεν υπάρχει η αρμοδίως εκπεφρασμένη σύμφωνη γνώμη της τοπικής κοινωνίας. Η δανεισμένη από τις βιολογικές επιστήμες άποψη του «ό,τι μπορεί να γίνει, πρέπει και να γίνει» ουδέποτε εκφράστηκε από τον υποφαινόμενο ο οποίος επιπλέον την χαρακτηρίζει ως «ακραία, επικίνδυνη και ενίοτε διαβολική», σε άλλη δημοσιευμένη εργασία του σχετικά με την «διαχείριση του ορυκτού πλούτου με όρους βιώσιμης ανάπτυξης» (ΜΜΧ, 2/2005, σελ.76) δες αρθρο
δες ένα ακόμη αρθρο

Απλά, νομίζουμε πως ό,τι μπορεί να προσφέρει στον τόπο μας, δεν πρέπει να πηγαίνει χαμένο!
δες απαντητική επιστολή
Επίσης, στο άρθρο δεν αναφέρεται ότι πρέπει να επιχειρούμε «μεταλλευτικά» εκεί όπου το εθνικό συμφέρον ή η τοπική κοινωνία προτιμά πχ. αγροτουρισμό, απαξιώνοντας έτσι την επιθυμία του κάθε κατοίκου να επιχειρεί σε όποιον κλάδο νομίζει. Και φυσικά ο κάθε απλός, πασχίζων κάτοικος δεν αποτελεί «φωνασκούσα μειοψηφία» και το δικαίωμά του στο «ευ επιχειρείν» είναι αδιαπραγμάτευτο. Ούτε φυσικά ο επιστολογράφος, ο οποίος θεωρούμε οτι προσπαθεί να συμβάλει από το δικό του μετερίζι, απλά παρεξήγησε τις προθέσεις μας.
Δυστυχώς, όποιος ασχολείται σήμερα με την εξορυκτική δραστηριότητα, θεωρείται a priori εχθρός του πεεριβάλλοντος!
Οι φωνασκούσες μειοψηφίες (όπως επισημαίνεται στο άρθρο του κ. Π. Τζεφέρη, ΤΕΕ 2455, σελ. 51) είναι εκείνες των οργανωμένων οικονομικών συμφερόντων που δεν έχουν σαφή πατρότητα γεωγραφική, επειχειρηματική η άλλη, και ουδόλως ενδιαφέρονται για εθνικό ή τοπικό καλό ή γαι το περιβάλλον παρά μόνο για το προσωπικό τους συμφέρον. Δυστυχώς, όμως έχουν συμβάλλει σημαντικά ώστε κάθε «εκκολαπτόμενη» επένδυση στο τόπο μας τις τελευταίες δεκαετίες να οδηγείται στις «καλένδες» κι εμείς απλώς πανηγυρίζουμε για την επιτυχία του «αειφόρου» τίποτε.

Το «αειφόρο τίποτε» όμως δεν τρώγεται! Ούτε φυσικά και χωροθετείται!

Ο κ. Π. Τζεφέρης δεν είναι ούτε ανεκδοτολόγος ( "...Η ολοκλήρωση της πρότασης του περί δημοκρατικού διαλόγου, περί της βαρύνουσας άποψης της τοπικής κοινωνίας μάλλον φαντάζει ως ανέκδοτο.."), ούτε κινδυνολόγος ("..οι απόψεις όπως αυτές του αρθρογράφου ειναι θεωρητικά ορθές αλλά "επικίνδυνες" και δεν επιτρέπουν τον εφησυχασμό.."), ούτε θέλει να ξεσπιτώσει κανέναν για να χωροθετήσει στο σπίτι του εξορυκτικές δραστηριότητες ("..μάλλον καλύτερο θα ήταν για τον αρθρογράφο, να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι οι κάτοικοι της περιοχής κακώς βρίσκονται επί του χρυσοφόρου κοιτάσματος και επειδή δεν μπορούν να μετακινηθούν τα κοιτάσματα είναι προτιμότερο να ξεσπιτωθούν οι άνθρωποι προκειμένου να επιχειρήσουν οι επιχειρηματίες του χρυσού..").

Ούτε γνωρίζει κανέναν επιχειρηματία χρυσού, ούτε έχει εμπλακεί ποτέ, παρά μόνο σε ακαδημαϊκό επίπεδο, με το θέμα της (μη) επένδυσης του χρυσού (στην περιοχή Θράκης) που ίσως είναι το μόνο που ενδιαφέρει τον αμφισβητούντα επιστολογράφο.
Είναι ομως εύκολο η όποια αποστροφή του λόγου, προφορικού ή γραπτού, να ερμηνεύεται κατά το δοκούν, να υπερτονίζεται, προεκτείνεται και ενδεχομένως παρερμηνεύεται (οι τηλεοπτικές κασσάνδρες μας εχουν δώσει εξαιρετικά μαθήματα προς τούτο) και το ίδιο εύκολα κάποια αλλη να θεωρείται ως "ανέκδοτο"...Κρίμα..

Ομως υπάρχουν και αλήθειες που δεν είναι από λάστιχο. Ο κ. Π. Τζεφέρης, ασχολείται εδώ και 20 και πλέον χρόνια με τα θέματα της βιώσιμης ανάπτυξης, του περιβάλλοντος και τα προβλήματα της εξορυκτικής δραστηριότητας και αποδεδειγμένα πασχίζει, από τη θέση του και με τις όποιες δυνάμεις διαθέτει, για την επίλυσή τους. Ακόμη και τούτο το μπλοκάκι κινείται προς την κατεύθυνση αυτή. Αυτά είναι εύκολα διαπιστώσιμα απο τον οποιοδήποτε που πρεσβεύει επίσης τα ίδια πράγματα και διακατέχεται από ευαισθησία για το περιβάλλον της περιοχής του και άρα θα μπορούσε εύκολα στο πρόσωπο του κ. Π. Τζεφέρη να βρει έναν αξιο συμπαραστάτη, όπως έχει αρκετές φορές γίνει μέχρι σήμερα.

17.11.07

Tο μήνυμα του Πολυτεχνείου σήμερα..είναι βελούδινο και φοράει πυζάμες!

Αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο..
(Γιάννης Ρίτσος)

Nα μη βολεβόμαστε, νάμαστε ανυπόμονοι, σκληροί, γιομάτοι ανησυχία και πίστη, να θέμε το αδύνατο..Να ξέρουμε πως ό,τι λένε σήμερα δικαιοσύνη ειναι οργανωμένη αδικία κι ο,τι λένε ηθική είναι η βολική, ταπεινή δυνανότητα των άναντρων. Και να μην το ανεχόμαστε...
(Νίκος Καζαντζάκης, 50 χρόνια φέτος από το θάνατό του)

O Ελληνας δεν τολμάει να πει την αλήθεια στον εαυτό του. Γιατί βολεύτηκε. Η γενιά του Πολυτεχνείου δεν συγχώρησε ποτέ στον εαυτό της ότι το όνειρό της ήτανε, τελικά, ένα πολύ καλό σπίτι στα βόρεια προάστια..
(Λάκης Λαζόπουλος)

Εγώ πάντως δεν κατάφερα να αγοράσω σπίτι στα βόρεια προάστεια..φοράω τις πυζάμες μου κάπου στα δυτικά!
Το βελούδο, το σατέν και η υποκρισία δεν πάνε με το ψωμί, παιδεία, ελευθερία!
Ούτε φυσικά οι βανδαλισμοί στα κατειλημμένα σχολεία.

Δυστυχώς φίλοι μου, το μήνυμα του Πολυτεχνείου ξεθώριασε πλέον και πήρε το ...χρώμα της τηλεόρασης που το εκπέμπει κάθε φορά..
Η τηλεοπτική "δημοκρατία", όπου το "μήνυμα είναι το ίδιο το μέσο" που απλά αναπαράγει τον εαυτό του (με το αζημίωτο) καλά κραττεί...

Το σημερινό μήνυμα του Πολυτεχνείου θα έπρεπε να είναι: παιδεία, περιβάλλον, βιώσιμη ανάπτυξη ή καλύτερα παιδεία, παιδεία, παιδεία...
Περιμένω τους νέους να το φωνάξουν και πάλι για να πω: ναι, ναι, ναι...
(Πέτρος Τζεφέρης)

13.11.07

Εδώ, και έτσι πονέσαμε το Πολυτεχνείο..

(για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι…)


Νοέμβρης ήταν η χρονιά
κι εδώ γινόταν του χαμού
εγώ ήμουν δεκαεννιά
κι αυτή εβδομηντατρία.

Και να που ερωτεύτηκα
κάποια χρονολογία
κι ο έρωτας κρατάει για καιρό.

Μα έχει ο καιρός γυρίσματα
μεγάλωσε και αυτή κι εγώ....


Είμαστε κι εμείς παιδιά του Πολυτεχνείου!
Δεν ήμασταν-εκ των πραγμάτων-στην αυλή την περίοδο των γεγονότων του 73.
Ούτε ήμασταν προχτές ανάμεσα στους μαντιλοφόρους και κρανοφόρους νεαρούς που εκόμιζαν στη φωτιά τη μια μετά την άλλη τις ελληνικές σημαίες και μετά κορδώνονταν από τα μεγάφωνα για το Πολυτεχνείο που τους ανήκει!
Ημασταν όμως όλο σχεδόν το ενδιάμεσο διάστημα στο Πολυτεχνείο. Όλα αυτά τα χρόνια οι περισσότεροι σπουδάζαμε, τα καλύτερα χρόνια μας.
Στον χώρο αυτό ακούσαμε παραδόσεις, κάναμε πειράματα αλλά και συνελεύσεις ως φοιτητές. Στον ίδιο χώρο πιάσαμε φίλους. Εδώ ερωτευθήκαμε!
Εδώ ορισμένοι κάναμε διδακτορικό αφού πήραμε-με μεγάλο κόπο-μια υποτροφία των 20 με 25 χιλιάδων δρχ. Δουλεύοντας μέρα και νύχτα, σαν μερονυχτοφύλακες. Από τη βιβλιοθήκη στο εργαστήριο και αντιστρόφως.
Με ενδιάμεσες στάσεις στο εστιατόριο και –αφού το κατέστρεψαν κι αυτό- στα φαστφουντ της περιοχής.

Εδώ γνωρίσαμε κι εμείς του «γνωστούς αγνώστους». Όταν καταλάμβαναν το Πολυτεχνείο για εβδομάδες. Όταν άνοιγαν τα εργαστήρια και τα λεηλατούσαν ανεξέλεγχτα. Οταν την επομένη βρίσκαμε το πληκτρολόγιο του υπολογιστή μας στο παρκάκι της αυλής του Πολυτεχνείου και το CPU στα Εξάρχεια, λίγο πιο κάτω από το …VOX.

Oταν κρύβαμε τις παραμονές στα ντουλάπια όλα τα αντιδραστήρια και τα μηχανήματα για να μη φαίνονται και να μην προκαλούν την «μήνυν» των αναρχοπρολεταρίων, που οι «κακόμοιροι» δεν είχαν τέτοια! Εμείς οι επιφανείς παραστάτες του καθηγητικού και κοινωνικού κατεστημένου!

Εδώ ορισμένοι από εμάς εμαθαν να ξενυχτούν μέσα στα εργαστήρια για να περιφρουρήσουν την εργασία τους που άλλοι την κατάστρεφαν και άλλοι δεν μπορούσαν να την προασπίσουν.. Εδώ ορισμένοι αναγκάστηκαν να ξανακάνουν ένα μέρος του διδακτορικού τους γιατί έχασαν πολλά από τα δεδομένα που με κόπο είχαν συλλέξει και εισαγάγει στους υπολογιστές…

Εδώ μάθαμε τι ακριβώς είναι τα δακρυγόνα , οι μολότωφ, οι λούμπεν τάξεις. Και εδώ μάθαμε να αλλάζουμε παραβιασμένες κλειδαριές,για να μην πληρώνουμε συνέχεια τους..κλειδαράδες. Κι άλλα πολλά.

Εδώ, και έτσι πονέσαμε το Πολυτεχνείο. Από τους χώρους που ψηλαφούσαμε ως τα ..ασανσέρ, που έπρεπε να ήξερες ποια δουλεύουν και πως για να πας γρήγορα και σίγουρα στη δουλειά σου!
Εδώ, και έτσι αγαπήσαμε το Πολυτεχνείο. Από το κτίριο Γκίνη, το ΜΑΧ, το κυλικείο κ.α ως την ιδέα που αντιπροσώπευε.

Και όταν ερχόταν η γιορτή, πρώτοι ανατριχιάζαμε στο άκουσμα της μουσικής από τα μεγάφωνα και δακρύζαμε μπροστά στο μνημείο. Κι ας μην ήταν δικό μας. Το θωρούσαμε δικό μας. Ηταν δικό μας τελικά!


Και όταν τέλειωσαν οι σπουδές και περάσαμε στο στρατό και στην ..ανεργία, εδώ ήρθαν ορισμένοι να συνεχίσουν την έρευνα. Χωρίς λεφτά ή με κάποια ψίχουλα, που δεν έφταναν ούτε για ασφάλιση εδώ έκαναν την επίπονη πειραματική δουλειά που στήριξε δημοσιεύσεις σε διεθνή περιοδικά ή συνέδρια, όπου ορισμένοι από εμάς κράτησαν επάξια τη σημαία της «Εθνικής Ελλάδος». Και αντ’αυτού εισέπραξαν οι περισσότεροι ανεργία. Και πίκρα!

Και όμως δεν ήρθαν ως επιστήμονες προλετάριοι να καταλάβουν τον χώρο. Και να ζητήσουν εκβιαστικά τα δικαιώματά τους. Ηρθαν να τον καμαρώσουν για μια φορά ακόμη. Ματαίως όμως!

Αλλά ας είναι. Το Πολυτεχνείο ζει. Και ας καταλαμβάνεται, και ας καίγεται, και ας βιάζεται επανειλημμένα και ασύστολα. Ακόμη κι αν καταργηθεί η γιορτή!
Και θα ζει όσο θα υπάρχουν ορισμένοι που το πονάνε έστω και από μακριά. Ορισμένοι από μας. Κι από σας.

Ως πότε όμως; Πόσο ακόμη «τα μάρμαρα θα λάμπουν» έστω και εξ επαγωγής; Πόσο ακόμη θα υπάρχουμε εμείς και εσείς, οι αφανείς αχθοφόροι της ιδέας της οποίας τελικά όπως φαίνεται είμαστε και οι μόνο αχθοφόροι; Τι πρέπει να γίνει;

Γιατί και «δια ταύτα» υπάρχει και ευθύνες υπάρχουν για το σκηνικό που παίζεται κάθε χρόνο στις 17 του Νοέμβρη. Και πρέπει να επιμερισθούν στους σκηνοθέτες (δυστυχώς είναι αρκετοί) αλλά και στους ηθοποιούς του ..έργου. Ακόμη και στους κομπάρσους!

Για το «δια ταύτα» έχει απαντήσει ήδη η γενιά του Πολυτεχνείου με τα μηνύματά της: Ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Από τα παραπάνω εκείνο που λείπει περισσότερο από τη νέα γενιά είναι σίγουρα η παιδεία. Γιατί μόνο μια πραγματικά μορφωμένη νέα γενιά μπορεί να κρατήσει τέτοιες ιδέες και μηνύματα. Και να μην τα ποδοπατήσει από άγνοια και επιπολαιότητα. Αλλιώς το Πολυτεχνείο θα πεθάνει σύντομα. Μαζί με ορισμένους από εμάς και από σας!

Οσο για τις ευθύνες, θα πρέπει να επισημανθεί προς τους εκάστοτε υπεύθυνους- όλους όσοι εμπλέκονται στο σκηνικό-που στέκονται αναποφάσιστοι και μετέωροι μπροστά στη δαμόκλειο σπάθη της επόμενης μέρα ότι όλες οι σημαντικές αποφάσεις έχουν και ανάλογο κόστος. Και δεν κρίνονται την επομένη. Αλλά αρκετά αργότερα.

[Δρ. Πέτρου Τζεφέρη]
[δημοσιεύτηκε στο Bήμα, 19 Νοεμβρίου 1995]


12.11.07

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, 17 ΝΟΕΜΒΡΗ 2007



Η ζωη δεν μετριεται με τον αριθμο των αναπνοων..

Αλλα με τον αριθμο των στιγμων που σου κοβουν την ανασα...

που σε βάζουν να σκέφτεσαι και να ξεμακραίνεις...

να αναπολείς και να οραματίζεται...

να ελπίζεις...

7.11.07

Εδώ είναι δημόσιο, δεν είναι παίξε γέλασε…

To παρόν άρθρο με μικρές περικοπές δημοσιεύτηκε στο ενημερωτικό του ΤΕΕ 2481 (σελ. 27-28) με τίτλο: Ο φίλος μου ο Λευτεράκης είναι μηχανικός του δημοσίου..
(by petros tzeferis)
Δεν είναι τυχαίος ο φίλος μου ο Λευτεράκης, όλα κι όλα.
Από το σχολείο, όταν ήμασταν συμμαθητές στον Πειραιά, είχε δείξει ότι θα «διαπρέψει». Πρώτος μαθητής, και όταν λέμε πρώτος, το εννοούμε. Ποτέ δεύτερος, ποτέ μισή προσπάθεια.

Επέλεξε το Πολυτεχνείο, σε μια εποχή τρυφερή, λίγα χρόνια μετά την περίοδο των γεγονότων. Ηταν της …μόδας τότε το πολυτεχνείο στη δική μας τη γενιά. Μια γενιά ερμαφρόδιτη, που ήταν αγέννητη το σαράντα, που δεν έλαβε μέρος στον εμφύλιο, που λαγοκοιμόταν την περίοδο της χούντας όντας στο δημοτικό σχολείο. Που δεν ήταν καν μες στην «αυλή του Φθινόπωρου» τότε, αλλά αργότερα για να μοχθήσει φοιτητιώσα.

Εκανε και μεταπτυχιακά ο Λευτεράκης, όπως κάνουν σήμερα όλοι σχεδόν οι νέοι. Τότε βέβαια δεν ήταν εύκολο για ένα παιδί που ο πατέρας του ήταν χωροφύλακας και η μάνα του είχε κι άλλα παιδιά να θρέψει με μόνο εφόδιο την τετάρτη του δημοτικού..
Τον θυμάμαι τότε που έπαιρνε λίγα λεφτά υποτροφία και δεν έφταναν, ποτέ όμως δεν ζήτησε δανεικά... Τα κατάφερε τελικά ο φίλος μας. Πήγε στο εξωτερικό, έκαμε έρευνα, ανακοινώσεις, επιστημονικές δημοσιεύσεις, έκαμε μάλλον αρκετά για να ξεκινήσει ακαδημαϊκή καριέρα στο πανεπιστήμιο.

Τον θυμάμαι ακόμη στο στρατό που «χτυπούσε» γερμανικά νούμερα (12-4 ή 4-8) το βράδυ και πάντα είχε να το λέει ότι όλο το βράδυ έπαιρνε τον υπολογιστή μαζί του (και το πιστόλι της βάρδιας στην μέση του) και συνέτασσε επιστημονικά άρθρα, ενώ ο βαρδιούχος ναύτης δίπλα του ροχάλιζε του καλού καιρού.. Και όταν ερχόταν ο ναύαρχος το πρωί να περάσει την πύλη του έκλεινε με νόημα το μάτι, γνωρίζοντας το παρασκήνιο, και τούλεγε : «τι καλό μας έγραψες στον υπολογιστή σήμερα κύριε κελευστά;» Θυμάμαι ότι καμάρωνε, που ο ναύαρχος τον εκτιμούσε και ποτέ δεν τον τιμώρησε… Ηταν τότε ακόμη τα χρόνια της αθωότητας, της αφέλειας του νέου επιστήμονα…

Και να μην τα πολυλογώ, ήρθε μια μέρα ο Λευτεράκης και μου λέει: “Φίλε, θα μπω στο δημόσιο..”
“Είσαι σίγουρος;” θυμάμαι ότι ρώτησα με απορία. “Δεν ξέρεις ποιό είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο; Καριέρα στο ..δημόσιο!”
“Θα το φτιάξουμε εμείς το δημόσιο, ποιός περιμένεις να το φτιάξει; Εχω ένα όραμα, να βγώ κάποτε, πρώτα ο θεός, από ένα δημόσιο καλύτερο…ονειρεύομαι στον αιώνα τούτο της τεχνολογίας που ζούμε να φέρουμε πάλι στο προσκήνιο τον μηχανικό και το έργο του..” μου έκανε εντύπωση η αισιοδοξία του.. καθώς στο νου μου ήρθε αυτόματα η περίφημη αποστροφή από το λόγο του αείμνηστου Martin Luther King : Ι have a dream today…

Και έτσι μπήκε ο Λευτέρης στο «μαντρί». Το μαντρί του δημοσίου. Οσοι είναι μέσα (λένε οι απέξω), είναι καλά… Τι καλά, τι καλά, μακαρόνια με κιμά…

Δούλεψε ο φίλος μου στο δημόσιο, μην νομίσετε. Δεν αρνήθηκε ποτέ υπηρεσία. Εδωσε τον εαυτό του ένθεν και εκείθεν. Δίδαξε ήθος με την «αφελή» εργατικότητά του και την χρηστοήθεια του που ήταν παροιμιώδεις. Εργάστηκε ειδικότερα για την αναβάθμιση των τεχνικών υπηρεσιών δημοσίου και νομαρχιών. Ονειρεύτηκε το ρόλο των μηχανικών ως manager, ως επιστήμονες μηχανικούς που μπορούν να καταξιωθούν μέσα από υπηρεσίες του δημοσίου. Των μηχανικών που δυστυχώς παρά την εξειδικευμένη επιστημονική τους γνώση και τη «διάθεση» του διπλώματός τους στην πολιτεία, στην πράξη δεν διαφοροποιούνται σε τίποτε από τους υπόλοιπους δημοσίους υπαλλήλους. Πλην ενδεχομένως του ασφαλιστικού τους. Που παρά το γεγονός ότι διαθέτουν το πλέον εύρωστο ασφαλιστικό ταμείο με μία από τις καλύτερες αναλογίες εργαζομένων προς συνταξιούχους, εντούτοις πληρώνουν υψηλότερες εισφορές χωρίς όμως να συνοδεύονται από αντίστοιχο επίπεδο προσφερόμενων υπηρεσιών και παροχών, ειδικότερα για τους νέους ασφαλισμένους.
Δούλεψε ο Λευτεράκης για όλα αυτά τα προβλήματα, μέχρι και συνδικαλιστής έγινε. Εργαζόμενος συνδικαλιστής όμως, αν υπάρχει τέτοιος νεολογισμός.. Τουλάχιστον για τα πρώτα 10-15 χρόνια. Εις μάτην όμως.. Κι εκεί έπρεπε να αντισταθεί και να παλέψει (η πάλη είναι η μόνη λύση λένε πάντα οι συνδικαλιστές!). Αλλά με ποιούς; Με κάποιο αόρατο και γενικόλογο εχθρό ονόματι «καθεστώς» ή μήπως με τους ίδιους τους συναδέλφους του, χαχα, ή καλύτερα αυτούς που δήλωναν έτσι, αυτούς που μολαταύτα βολεύονταν κάτω από το ήδη υπάρχον καθεστώς;

Κάποια στιγμή άρχισε να κουράζεται, άρχισε να γκρινιάζει. Συχνά τον άκουγα να μιλάει για την αναξιοκρατία, την παντελή έλλειψη προγραμματισμού και ουσιαστικής αξιολόγησης, την αδιαφάνεια, την κομματικοποίηση, τις πελατειακές σχέσεις, την πολυνομία, την ήσσονα προσπάθεια, την γραφειοκρατία…to mention but a few… Συχνά τον άκουγα επίσης να μονολογεί: «δεν ζητάω να μου πουν ευχαριστώ επειδή κάνω τη δουλειά μου. Απλά ζητώ και από τους άλλους κάποτε να κάνουν το ίδιο.. Ανακατεύουμε χαρτιά για τόσα χρόνια, μήπως ήρθε η ώρα να βάζουμε και ορισμένα στη θέση τους;
Δυστυχώς ο φίλος μας, έπεσε με τα μούτρα στο γνωστό αναποτελεσματικό, ανορθολογικό, αντιφατικό, ευθυνόφοβο, πελατειακό, γραφειοκρατικό μοντέλο της δημόσιας διοίκησης. Το απόλυτο τέλμα, που απαξιώνει τη γνώση, που αποθεώνει την τυπολατρία και την διάχυση των ευθυνών, που χειραγωγεί το ήθος, που προάγει τον φαύλο κύκλο της κομματικής μιζέριας, που δεν συνδέει ποτέ την αποδοτικότητα με το μισθό και την προαγωγή. Που όλοι το βλέπουν, το ψηλαφούν, αλλά κανείς δεν κάνει τίποτε για να το δαμάσει.


Μια μέρα τον ρώτησα: “δηλαδή, φίλε μου, οι νέοι σαν σένα (!), ή οι νεώτεροι από σένα που εισέρχονται στο δημόσιο, δεν κάνουν την διαφορά, η «κρίσιμη» μάζα τους δεν θα γίνει ποτέ αρκετή να τα αλλάξει όλα; Δεν ήρθε η ώρα ακόμη για την μεγάλη επανάσταση στις τάξεις του δημοσίου;”

Χαχα…γέλασε πικρά. Είναι κρίμα να τους βλέπει κανείς, να αποφλοιώνονται και να «στύβονται» σιγά-σιγά σαν τα πορτοκάλια. Τους χρησιμοποιούν οι προϊστάμενοί τους, που συχνά είναι κατώτεροί τους σε σπουδές και δεξιότητες, και αυτό γιατί οι δομές του δημοσίου είναι κατά κανόνα αναχρονιστικές, συμβατές με το φορμάτ της ήσσονος προσπάθειας των «αγνωστικιστών» (δηλ. αυτών που δεν γνωρίζουν τίποτε και για κανένα θέμα!), των ψηφιακά και τεχνολογικά αναλφάβητων (πάνω από το 70% των διευθυντών είναι σε ηλικίες μεγαλύτερες των 55 ετών!) ή εκείνων που το …παίζουν «αναλφάβητοι» (το 92% των υπαλλήλων έχουν πλέον πρόσβαση σε Η/Υ, πλην όμως δεν τον χρησιμοποιούν, ειδικότερα τα διευθυντικά στελέχη!!) Όταν φυσικά απαιτείται πραγματική απόδοση, ταχεία, αποτελεσματική, με deadlines και στοχοθεσία, σε ένα ανοικτό και διαφανές σύστημα, όταν χρειάζεται πχ. η ευπρόσωπη εκπροσώπηση στα διεθνή φόρα ή στα όργανα της ΕΕ, εκεί θυμούνται τους νέους και τα προσόντα τους, τις σπουδές, τις ξένες γλώσσες, την διαδικτυακή τους εμπειρία, την προσαρμοστικότητά τους … Με επιλεκτικά «όταν» όμως δεν αλλάζεις τις δομές, ούτε το τελικό συνολικό αποτέλεσμα…

Είναι κρίμα να βλέπει κανείς κάποιους νέους με εξαιρετικά προσόντα και φακέλους, με όρεξη για δουλειά, με όνειρα να παράγουν κάτι και όταν έρχεται η ώρα στα υπηρεσιακά συμβούλια να εξετάζεται ως πρόκριμα, ουσιαστικά μόνον η αρχαιότητα. Και ενώ γνωρίζουν οι πάντες ότι ο υπάλληλος της προϋπηρεσίας των 25-30 ετών, είναι φύσει αδύνατον να προσφέρει τώρα που η συνταξιοδότησή του είναι ante portas, εντούτοις τον επιλέγουν για θέση ευθύνης! Σαν να του δίνουν το παράσημο λίγο πριν την αποστρατεία. Για να κάνει τί αλήθεια; Να ψαλιδίσει τα όνειρα και από εκείνους που τυχαίνει να ελπίζουν ακόμη; Και όταν φυσικά έρθει η ώρα και των «νέων» να προωθηθούν, είναι πλέον πολύ αργά. Δεν είναι πια νέοι…Τα φτερά και η όρεξη έχουν κοπεί. Είναι πλέον και οι ίδιοι «μεταλλαγμένοι», το λιγότερο σε αδιάφορους και κουρασμένους ψαρομάλληδες.. Είναι η ώρα για την δική τους αποστρατεία…

Δεν σας είπα μέχρι τώρα, ότι ο Λευτέρης δεν έτυχε απόφοιτος της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης (ΕΣΔΔ). Μόνο αυτό δεν έκανε, διότι, άλλωστε δεν ήταν αυτοσκοπός για αυτόν το δημόσιο. Ομως, για την «καριέρα» στο δημόσιο, αυτό είναι ενδεχομένως που κυρίως έπρεπε να κάνει. Γιατί, απλά οι απόφοιτοι της ΕΣΔΔ είναι οι μόνοι στους οποίους (και δικαίως) αναγνωρίζεται η επιμόρφωση, τόσο κατά την εισαγωγή όσο και κατά την εξέλιξή τους. Εντούτοις, η σχολή αυτή, ανεξάρτητα το αν παράγει ή όχι «έτοιμα» διοικητικά στελέχη (τα οποία δυστυχώς δεν χρειάζεται για να λειτουργήσει το δημόσιο με την σημερινή του μορφή), χρησιμοποιείται κυρίως ως όχημα που παρέχει το εισιτήριο για το δημόσιο τομέα και παράλληλα την σχετική πριμοδότηση εντός αυτού. Ολοι οι απόφοιτοι της ΕΣΔΔ σήμερα είναι αξιόλογοι συνθέτοντας μια ελπιδοφόρα σταγόνα στον ωκεανό και δεν συγκρίνονται με το μέσο επίπεδο του δημοσίου. Όμως «συγκρίνονται», τηρουμένων των αναλογιών, με τους Λευτεράκηδες που διαθέτουν επίσης μεταπτυχιακές σπουδές και ενίοτε διακεκριμένο επιστημονικό έργο και οι οποίοι απλά έκαναν την εκ των υστέρων επιλογή του δημοσίου. Συγκρίνονται με τον φίλο μου το Λευτεράκη που προσκόμισε ο κακομοίρης τις επιστημονικές του εργασίες (τις σχετικές με το αντικείμενο παρακαλώ!) σε μεταδιδακτορικό επίπεδο (post doctorial) και πήγε και το who is who in the world , όπου τον είχαν επανειλημμένα εντάξει, και τον έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια… Εδώ, εξέχουσες πλην όμως θλιβερές μειοψηφίες των Λευτεράκηδων αλλά και των αποφοίτων της ΕΣΔΔ, είναι δημόσιο, δεν είναι ακαδημία, ούτε πανεπιστήμιο! Δεν απαιτούνται ειδικές γνώσεις, απλά η για πάμπολα χρόνια παρουσία/απουσία!

Μα εγώ ξέρω ότι ο νέος δημοσιοϋπαλληλικός κώδικας (Ν 3528/2007) έχει ορισμένες πολύ ενδιαφέρουσες ρυθμίσεις στο θέμα της αξιολόγησης των υπαλλήλων. Επιτέλους, καθιερώνεται ένα σύστημα αξιολόγησης που βασίζεται σε συγκεκριμένα κριτήρια, που συνυπολογίζει τα τεκμηριωμένα επαγγελματικά και τεχνικά προσόντα, την εργασιακή/διοικητική εμπειρία αλλά και τις δεξιότητες των υπαλλήλων. Επιτέλους, οι μεταπτυχιακοί τίτλοι, οι ξένες γλώσσες, οι επιστημονικές/συγγραφικές εργασίες, η επιμόρφωση των υπαλλήλου κλπ μοριοποιούνται με σκοπό να αποτελέσουν μαζί με την εργασιακή πείρα ένα νέο αντικειμενικό σύστημα..

Ρώτησα το φίλο μου για τον νέο κώδικα και το άρθρο 85, που προβλέπει τα παραπάνω. «Πολύ προχωρημένο, για να εφαρμοστεί στο σημερινό δημόσιο, που θυμίζει κάτι μεταξύ στρατού και ..παιδικής χαράς» ήταν η απάντηση. «Το γιατί ρώτησέ το στους διευθυντές προσωπικού των υπηρεσιών του δημοσίου. Εδώ δεν μπορούν να βρουν και να βάλουν στη σειρά τα φύλα αξιολόγησης του κάθε υπαλλήλου (εφόσον τα φύλλα συμπληρώνονται ακόμη μόνο κατά βούληση), όχι τους διάφορους ξενόγλωσσους τίτλους/προσόντα του …εκάστοτε λευτεράκη. «Αλλωστε, τί νόημα έχει να παράγει κανείς προϊσταμένους σε ένα τέτοιο σύστημα, για να διοικήσουν τί; Απλά φέρουν τον τίτλο του «αρχηγού». Αρχηγού όμως των «ινδιάνων»…

Ολες οι κοινωνικές δομές αλλάζουν, εξελίσσονται, διαφοροποιούνται. Ακόμη και η πολιτικές ηγεσίες ανανεώνονται, βλέπουμε διαρκώς και νεώτερους πολιτικούς που έρχονται να κυβερνήσουν τα υπουργεία. Που ξέρουν από νέες τεχνολογίες, από MBO’s και στοχοθεσία, από job descriptions και καθηκοντολόγια, θεωρία και πρακτική κινήτρων της εργασίας. Μόνο το δημόσιο δεν αγγίζουν αυτά… Και οι πολιτικοί, ασχέτως με αυτά που λένε στις τελετές παραλαβής/παράδοσης των υπηρεσιών, αναγκάζονται να στηρίζονται σε συμβούλους και όχι φυσικά στις δυσκίνητες κρατικές μηχανές, στο δημόσιο forever…

Δυστυχώς φίλε Λευτέρη, οι επιλογές μας πάντα περνάνε από το ταμείο, ακόμη κι όταν δεν είναι απόλυτα δικές μας. Και το δημόσιο ακόμη είναι μια χοάνη, μια μεγάλη χοάνη ενός «σπαστηροτριβείου» ονείρων.. Που συγκεντρώνει τα όνειρα των νέων και τα κάνει σκόνη… και το χειρότερο είναι σήμερα ότι όλο και λιγότεροι νέοι που εισέρχονται σε αυτό, έχουν πλέον όνειρα: είναι πλέον συνειδητοποιημένοι στην κακομοιριά τους, είναι πλέον a priori παραδομένοι στον επερχόμενο ευτελισμό τους....

Τώρα τελευταία, τον άκουσα να μιλά για πρώτη φορά για συνταξιοδότηση. Ηταν μάλλον αστείο που κουράστηκες τόσο νωρίς.. Εχεις πολλά χρόνια ακόμη καλέ μου, και με τα νέα δεδομένα, θα αργήσεις πάρα πολύ.. αν ποτέ σου δώσουν σύνταξη.. πρέπει να είσαι εδώ, να επιδοτείς τη σύνταξη των άλλων.. οι οποίοι διαφορετικά δεν θα έχουν σύνταξη.. ακόμη δεν το έχεις καταλάβει το «παιχνίδι»; Τι να πούν δηλαδή οι συνάδελφοι που ιδιωτεύουν και δεν βγαίνουν ουσιαστικά ποτέ στη σύνταξη; Τους σκέφτηκες αυτούς;

Τον είδα μια μέρα τυχαία στον Πειραιά να στέκεται στα σκαλιά του σχολείου που είχαμε κάποτε γεμίσει με τον παιδικό μας ιδρώτα. Περνούσα και κοντοστάθηκα στην είσοδο. Αν δεν τον ήξερα, θα αναρωτιόμουν: «άραγε, ποιος κακομοίρης είναι αυτός;»

Aτένιζε θλιμμένος και σκεφτικός τις μπασκέτες που είχαν φτιαχτεί μπροστά. Τα παιδιά του έπαιζαν αμέριμνα, όπως κι εμείς κάποτε στον ίδιο χώρο. Μα εκείνος, το ήξερα, δεν κοίταζε τις μπασκέτες… Κοιτούσε πίσω και πέρα και πάνω από αυτές.. Απλά θυμόταν, ..αναπολούσε!

Ηξερα τι αναπολούσε ο Λευτέρης. Τι σκεφτόταν καθώς το βλέμμα ξεμάκραινε και δεν ήταν πια εδώ. Αναπολούσε, όταν χρόνια πριν στον ίδιο χώρο, πριν βάλουν τις μπασκέτες, μαζευόμασταν τα βράδια και μιλούσαμε με τις ώρες. Όταν, καθισμένοι κατάχαμα, ονειροπόλοι νέοι, πλάθαμε, τυφλοί και περήφανοι το μέλλον μας και μαζί κι εκείνο της γενιάς μας...Once upon a time, Ι had a dream.. [Πέτρος Γ. Τζεφέρης]


ΥΠΑΛΛΗΛΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ

5.11.07

Δημόσιο forever...

Δυστυχώς φίλε Λευτέρη, οι επιλογές μας πάντα περνάνε από το «ταμείο», ακόμη κι όταν δεν είναι απόλυτα δικές μας.
Και το δημόσιο είναι μια χοάνη, μια μεγάλη χοάνη ενός «σπαστηροτριβείου» ονείρων.. Που συγκεντρώνει τα όνειρα των νέων και τα κάνει σκόνη… και το χειρότερο είναι σήμερα ότι όλο και λιγότεροι νέοι που εισέρχονται σε αυτό, έχουν πλέον όνειρα: είναι πλέον συνειδητοποιημένοι στην κακομοιριά τους, είναι πλέον a priori παραδομένοι στον επερχόμενο ευτελισμό τους... [Τζεφέρης Πέτρος]