Θα το δούμε και φέτος το ίδιο έργο. Οι εφημερίδες θα μας δώσουν την πρωταπριλιάτικη είδηση που θα παραπλανήσει στιγμιαία τον αναγνώστη.. Και η τιβι δεν θα χρειαστεί πολύ φαιά ουσία για να κάνει την ετήσια αναμασημένη φάρσα στον "έτοιμο" τηλεθεατή: λίγη συντέλεια του κόσμου, κανένα χαστουκάκι δέους και τρομολαγνείας και ολα οκ.
Μόνο που κανείς δεν τσιμπάει πια. Γιατί το έργο αυτό δεν ..ανεβαίνει μια φορά το χρόνο.Είναι το καθημερινό μας ψωμοτύρι..
Τι να την κάνουμε την πρωταπριλιάτικη φάρσα, όταν η πραγματικότητα ξεπερνά κάθε φαντασία; Οταν δεν υπάρχει τίποτε που να μην έχει καταλυθεί μέχρι τώρα; Οταν δεν υπάρχουν "σοβαρές" ειδήσεις παρά μόνο παρωδία ειδήσων και όταν ο χαβαλές της δημόσιας ζωής έχει αναλάβει απο μόνος τη διακωμώδησή του;
Οταν η πραγματικότητα γίνεται καταγέλαστη καθημερινά, όταν το χάχανο σε συνδυασμό με τις ...καμπύλες επιβάλλεται ως στιλ και ύφος συνώνυμο της επιτυχίας, χώρος για πλάκα δεν υπάρχει...
κι εσύ ψάχνεις το αθώο πρωταπριλιάτικο ψέμμα.. εκεί που η ψευδολογία ξεφουρνίζεται ως αδιαμφισβήτητη αλήθεια....
κι αναρωτιέσαι γιατί τα παιδιά δεν έχουν καμιά ιδέα για φέτος... που να την βρουν, αφού τίποτε δεν τους ξενίζει πλέον; [Τζεφέρης Πέτρος]
Τέλος παντων, ας πούμε κανένα ανέκδοτο να μας φύγει η πίκρα (thanks Karen Nelson):
Will you please state your age?
Litt I am 86 years old.
Defense Attorney: Will you tell us, in your own words, what happened the night of April 1st?
Little Old Lady: There I was, sitting there in my swing on my front porch on a warm spring evening, when a young man comes creeping up on the porch and sat down beside me.
Defense Attorney: Did you know him?
Little Old Lady: No, but he sure was friendly.
Defense Attorney: What happened after he sat down?
Little Old Lady: He started to rub my thigh.
Defense Attorney: Did you stop him?
Little Old Lady: No, I didn't stop him.
Defense Attorney: Why not?
Little Old Lady: It felt good. Nobody had done that since my Albert died some 30 years ago.
Defense Attorney: What happened next?
Little Old Lady: He began to rub my breasts.
Defense Attorney: Did you stop him then?
Little Old Lady: No, I did not stop him.
Defense Attorney: Why not?
Little Old Lady: His rubbing made me feel all alive and excited. I haven't felt that good in years!
Defense Attorney: What happened next?
Little Old Lady: Well, by then, I was feeling so "spicy" that I just laid down and told him "Take me, young man. Take me now!"
Defense Attorney: Did he take you?
Little Old Lady: Hell, no! He just yelled, "April Fool!" And that's when I shot him, the little bastard
"Θα το έκλεινα ρε φίλε αλλά έχει basket ρε γαμώτο..Θα το κάνω αύριο για 2 ώρες όταν θα λείπω..:)Καλό Σ-Κ"
Αυτή είναι η αφοπλιστικά ειλικρινής απάντηση στο μπλοκ του φίλου μπλόκερ "ό,τι φας κι ό,τι πιεις" στο φετινό κάλεσμα για την «Ωρα της Γης» (Earth Hour). Σκεφτείτε το κάλεσμα για κατέβασμα του διακόπτη να ήταν αύριο Κυριακή το βράδυ που έχει και ποδόσφαιρο, με κρίσιμο ντέρμπι..
Αν προσθέσουμε την σχεδόν παντελή απουσία της είδησης απο τον ημερήσιο τύπο και την τηλεοπτική ...άγνοια για το θέμα (δεν έχει χορηγό βλέπετε), θα συμπεράνετε αβίαστα οτι "άλλο Σίδνεϋ, άλλο Αίγινα".
Αυτό βέβαια δεν μειώνει την προσπάθεια των συμπαθών Αιγινητών , του "Ecoweek" και του Δήμου Αθηναίων. Αν και περιμέναμε απ'αυτόν κάτι που δεν θα ήταν απλά συμβολικό. Περιμέναμε κάτι παραπάνω.. Δυστυχώς η Αθήνα περιμένει την WWF για να την οργανώσει.. Και τους μπλόγκερ να ξανακάνουν το θαύμα..με τα κεράκια στα χέρια...
Ομως φίλοι μου, όπως το ηλεκτρικό ρεύμα δεν παράγεται «in the socket» (αλλά σε σε εργοστάσια που «ρυπαίνουν» καθένα με τον τρόπο του), έτσι και ο πολιτισμός μας δεν (πρέπει να) αναλίσκεται μόνο στο "κατέβασμα του ..διακόπτη". Ούτε προέρχεται από παρθενογένεση. Διαμορφώνεται μέσα από διαρκές εξελικτικό γίγνεσθαι και δεν είναι μια ιδεατή αναγεννησιακή εικόνα σαν της «Αρκαδίες» που υπάρχουν στην πραγματικότητα μόνο στην βουκολική ποίηση του Βιργιλίου, και στους πίνακες του Τζιορτζιόνε, του Τισιανού και του Πουσσέν!
Την ίδια ώρα που λέμε "όχι στις κλιματικές αλλαγές, και κλείνουμε το ρεύμα συμβολικά", εμείς οι ίδιοι δεν λέμε παράλληλα «όχι» στις 2-3 τηλεοράσεις, υπολογιστές και κλιματιστικά στο σπίτι μας, στα μη υβριδικά μοδάτα SUV για τις μετακινήσεις μας, στην οικοδομική δραστηριότητα και μάλιστα κατασκευών ενεργοβόρων και απόλυτα ασύμβατων με το περιβάλλον που εγκαθίστανται...
Σταματώ τη γκρίνια εδώ. Καλή επιτυχία στην «Ωρα της Γης» ! Αν πάλι δεν πετύχει μην ανησυχείτε. Τους επόμενους μήνες θα έχουμε καθημερινές διακοπές ρεύματος, αναγκαστικές λόγω της εξάντλησης των ταμιευτήρων της ΕΥΔΑΠ που οφείλονται κυρίως στην προηγηθείσα απεργία της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Οι διακοπές θα έρθουν από μόνες τους!
Πες μου ποιό είναι το αυτοκίνητό σου, να σου πω πόσο οικολογικά σκέφτεσαι!
Τα επόμενα χρόνια πρέπει να συνηθίσουμε την εικόνα των υβριδικών μοντέλων, που θα κυκλοφορούν πλέον μαζικά στους δρόμους μας. Και δεν είμαστε πολύ μακρυά από τον απώτερο στόχο, το Ζero Εmission, δηλαδή το στόχο των μηδενικών εκπομπών ρύπων.
Σήμερα τα γνωστά υβριδικά μοντέλα προσπαθούν να συνδυάσουν τα πλεονεκτήματα των ηλεκτρικών και των συμβατικών αυτοκινήτων, με βενζινοκινητήρα ή ντίζελ, ώστε να επιτυγχάνουν μειωμένη κατανάλωση καυσίμου και χαμηλότερες εκπομπές ρύπων. Στο σχεδιασμό βρίσκονται και πιο προχωρημένα μοντέλα, όπου θα συνυπάρχουν ντιζελοκινητήρας (με βιοντίζελ) και ηλεκτροκινητήρας. Επισημαίνεται, ότι τα υβριδικά αυτοκίνητα δεν στοχεύουν στον περιορισμένο ρόλο του μικρού αυτοκινήτου πόλης. Στόχος είναι η υβριδική τεχνολογία να εφαρμοστεί σε όλων των ειδών τα οχήματα, ακόμα και σε αυτά που συμμετέχουν στους αγώνες. Αυτή την στιγμή στο εμπόριο μπορεί να βρεί κανείς υβριδικά αυτοκίνητα κυρίως από την Toyota και την Honda. Τα αυτοκίνητα αυτά πωλούνται σχεδόν σε όλο τον κόσμο και παρόλο που είναι σχετικά ακριβά οι τιμές τους δεν είναι εξωφρενικές ακριβώς επειδή επιδοτούνται.
Τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα αν και θεωρητικά είναι η φιλικότερη προς το περιβάλλον λύση (εφόσον βέβαια ξεχάσουμε πόσο έχει ρυπάνει η τεχνολογία παραγωγής του ρεύματος που καταναλώνουν!) παρουσιάζουν σημαντικά μειονεκτήματα που καθιστούν την χρήση τους πολύ δύσκολη και τα έχουν περιορίσει σε βοηθητικούς ρόλους με κυρίως πειραματικό χαρακτήρα. Το κυριότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν είναι οι μπαταρίες που είναι υποχρεωμένα να χρησιμοποιούν. Εκτός του ότι είναι πανάκριβες και χρειάζονται αντικατάσταση κάθε μερικά χρόνια είναι επιπλέον πολύ βαριές και ογκώδεις, ενώ απαιτείται υποδομή για τον ανεφοδιασμό τους .
Οι ειδικοί πιστεύουν ότι την τελική λύση των μηδενικών ρύπων θα τη δώσουν οι ενεργειακές κυψέλες, οι οποίες παράγουν ηλεκτρική ενέργεια χρησιμοποιώντας υδρογόνο ως καύσιμο. Από την εξάτμιση βγαίνουν μόνον υδρατμοί και νερό, οπότε πρόκειται όντως για οχήματα εκπομπής μηδενικών ρύπων. Μάλιστα, το υδρογόνο έχει επιπλέον το πλεονέκτημα ότι προσφέρει τρεις φορές περισσότερη ενέργεια σε σύγκριση με τη βενζίνη. Φυσικά υπάρχουν κι εδώ μειονεκτήματα τα οποία είναι σοβαρά (ανύπαρκτο δίκτυο ανεφοδιασμού, ανάγκη για συστηματική αποθήκευση του υδρογόνου, ενεργειακό ισοζύγιο κλπ) αλλά αξίζει η προσπάθεια μέχρι η τεχνολογία του υδρογόνου καταστεί ώριμη. Πιλοτικά προγράμματα έχουν ξεκινήσει από διάφορες αυτοκινητοβιομηχίες σε διάφορες χώρες.
Τη συμβολή των ταινιών κινουμένων σχεδίων της Disney στην περιβαλλοντική μας συνείδηση προσπαθεί εναγωνίως και παντοιοτρόπως να στοιχειοθετήσει στο βιβλίο του ο David Whitley, λέκτορας στο Πανεπιστήμιο Κέμπριτζ.
Η «Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι», η «Σταχτοπούτα», η «Ωραία Κοιμωμένη», η «Μπάμπι» του 1942 παρακαλώ, το «βιβλίο της ζούγκλας», η «μικρή γοργόνα», το «Ποκαχόντας», το «Κάπταιν Νέμο» κλπ. είναι διαχρονικές ταινίες που, κατά τον συγγραφέα, έχουν περάσει «πράσινα» μηνύματα και έχουν σφυρηλατήσει την περιβαλλοντική συνείδηση πολλών γενεών. Μόνο που γιατί εμείς προσπαθούμε να την δούμε αλλά εις μάτην;
Ο επίδοξος συγγραφέας βρίσκει οικολογικά μηνύματα σε κάθε ταινία, διακρίνει μάλιστα την «πράσινη» ιστορία της Disney σε δυο περιόδους: Tην πρώτη όταν επικεφαλής της εταιρείας ήταν ο ιδρυτής της, Γουόλτ Ντίσνεϊ και την δεύτερη, από το 1984 έως το 2005, όταν διευθύνων σύμβουλος ήταν ο Μάικλ Άισνερ. Και οι δυο τους είχαν συνεχή σύνδεση με την «άγρια φύση και το περιβάλλον, αλλά με ανεπαίσθητα διαφορετικό τρόπο».
Ας μην είμαστε υπερβολικοί όμως. Ταινίες και καρτούνς υπάρχουν και εκτός Disney και μάλιστα με αντίστοιχα μηνύματα, όπως το «The Muppet show» , η δική μας η "Φρουτοπία" του Ευγένιου Τριβιζά, κλπ. και μάλιστα με πολύ περισσότερο συνειδητοποιημένες απόψεις.
Αλλωστε πολλά τα ερωτηματικά που εγείρονται:
Ποιό είναι το περιβαλλοντικό μήνυμα της εικόνας ενός παιδιού που κρεμιέται από ένα δένδρο (The Wizard Of Oz);
Ποιό είναι το οικολογικό μήνυμα του Happy Feet μιας ταινίας με εξαιρετικά επιτυχημένη πορεία στo αμερικανικό box office; «Tα διδάγματα περί οικολογικής συνείδησης και ανεκτικότητας είναι αφελώς απλοϊκά, το σάουντρακ, γεμάτο με διασκευές δημοφιλών τραγουδιών είναι ατελείωτα παραφορτωμένο, ενώ οι στιγμές κωμικής ανακούφισης εξαντλούνται πρόωρα, δίνοντας τη θέση τους σε ένα απροσδόκητα μελοδραματικό ύφος» . Μήπως ο πρωταγωνιστής πιγκουίνος, χαρισματικός... χορευτής της ταινίας, το μόνο που επιδιώκει είναι να αντιγράψει τον θρίαμβο του ντοκιμαντέρ «Το Ταξίδι Του Αυτοκράτορα»; Βάζοντάς του άφθονη μουσική, τραγούδια και χορό; Αντε και κανένα οικολογικό μηνυματάκι;
Ποιό ήταν αλήθεια το μήνυμα της ταινίας Ποκαχόντας; Ότι η Ποκαχόντας μαθαίνει στο Σμιθ πώς να αποκτήσει μια βαθιά πνευματική σχέση με τη φύση; Aλήθεια πού είναι το παράδειγμα, το μόνο μέσο που καταλαβαίνει το παιδί;
Τί τα θέλετε φίλοι μου, αυτά έχουμε, αυτά βλέπουμε, εμείς και τα παιδιά μας. Όχι όμως να μας πλασάρουν ως διαπλάθοντα την οικολογική μας συνείδηση, όλα τα συνοθυλεύματα πιασάρικων διαφημιστικών κλισέ και teasers που δομούνται έτσι μόνο με ένα στόχο : την εμπορικότητα και τα εισητήρια.
Τα παιδιά δεν είναι αφελή. Τα οπτικοακουστικά αποτελέσματα του χόλυγουντ, όσο υψηλής ποιότητας κι αν είναι, δεν διαμορφώνουν περιβαλλοντική συνείδηση. Αυτή έρχεται μόνο με το παράδειγμα. Στο σχολείο, στο σπίτι, στο δρόμο, στην πόλη, στο χωριό, στην εκδρομή, στη φύση. Ο κινηματογράφος και η τηλεόραση πρέπει να δίνουν τα σωστά ερεθίσματα…που δεν περνάνε με πανάκριβα, υπερφιλόδοξα και φασαριόζικα «εμπορεύματα». Διότι αυτά απλά πλασάρουν μόνο «φασαρία»… Κι αυτή με το αζημείωτο… [Τζεφέρης Πέτρος]
Μιλάμε φυσικά για τον Γιάννη Δρυμωνάκο και τον Άρη Γρηγοριάδη, τα παλικάρια μας, τους αθλητές του υγρού στίβου που θριάμβευσαν στο Αϊντχόφεν. Ομως, ξέρετε, τίποτε δεν είναι τυχαίο. Τα άλμπατρος όταν είναι πια έτοιμα να πετάξουν, περνάνε εφτά χρόνια συνεχώς στη θάλασσα πετώντας διαρκώς, ακόμη και στον ύπνο τους... Θέλει δουλειά πολύ για να γυρίσει ο ήλιος.. Στα ένδοξα δια των στενών.. Τελικά εκείνοι που πετυχαίνουν σήμερα, είναι αυτοί που μπορούν να εστιάζουν επίμονα το στόχο τους με "λογισμό και με όνειρο" ενώ παράλληλα προσπερνούν τη μιζέρια γύρω τους... Αλλωστε έτσι ήταν πάντα. Ετσι ήταν και τότε.. που δημιουργήσαμε εποποιϊες, όλοι μαζί. Μόνο που ποτέ δεν ήταν ολοι μαζί... Αντε και χρόνια πολλά. Ψηλά το κεφάλι έλληνες. Εστω και χωρίς διαφαινόμενη στον ορίζοντα σύνταξη...
«Ο Χριστός η ειρήνη σέ Ειρήνην εκάλεσε. Σύ γάρ την ειρήνην βραβεύεις τοις τελουσι την μνήμην σου και ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς προστρέχουσι τω θείω σου ναώ και πρεσβεύεις υπέρ πάντων τή Τρισηλίω παρισταμένη Θεότητη. Απαντες ούν χαρμονικώς την μνήμην αυτής τελέσωμεν, τον αντιδοξάσαντα αυτήν Χριστόν μεγαλύνοντες »
Ιωβ σε ευχαριστουμε από τα βάθη της ψυχής μας.. Ειρήνη και ..ειρήνη!
(εδώ που τα λέμε πολύ καλύτερη η Πρωτοψάλτη από το πρωτότυπο..και εξαιρετικοί οι στίχοι: πάμε χαβάη σε μία ρόδα... μα ξέχασα το πιν..χαχα..μπορείς να ξεχάσεις ομως την απεργία του μετρό;)
Νέο ηλεκτροκίνητο μικρό, φιλικό στο περιβάλλον τόσο στη σχεδίαση όσο και στην συνολική συμπεριφορά. Απο Νορβηγούς, όχι δεν καταλάβατε λάθος. Think city ειναι το όνομά του και για πρώτη φορά εμφανίστηκε στη Γενεύη η νορβηγική μάρκα Think. Προτείνει ένα καθαρό, πλήρως ηλεκτρικό όχημα με αυτονομία μπαταρίας 180 με 200 χλμ. Μηδενικοί ρύποι και επιπλέον ανακυκλώσιμο κατά 95% με προδιαγραφές ασφάλειας για Ευρώπη και Αμερική. Ορισμένα του μέρη δεν έχουν καν βαφτεί, για λόγους τόσο μη τοξικότητας του περιβάλλοντος όσο και περιορισμού της ενέργειας που δαπανάται.
Από την αλλη οι νορβηγοί δεν χαρίστηκαν καθόλου σε θέματα ασφαλείας, αερόσακοι, ABS και ζώνες με προεντατήρες και το αλουμινένιο πλαίσιο, παρά το μικρό μέγεθός του (μήκος λίγο μεγαλύτερο των 3 μέτρων), ειναι σχεδιασμένο ώστε να παραμορφώνεται ελεγχόμενα σε περίπτωση πρόσκρουσης.
Μπορεί το Think city να μην αλλάξει τον κόσμο. Ειναι ομως για καλή αρχή... Μάλιστα οι νορβηγοί έχουν την ιδέα να το νοικιάζουν σε ωριαία βάση στο κέντρο της πόλης. Με μια κάρτα μέλους, ο πελάτης θα μπορεί να χρησιμοποιεί το αυτοκίνητο για τον χρόνο που το χρειάζεται και θα χρεώνεται ανάλογα με το χρόνο χρήσης σε μηνιαία βάση.. Αυτο τελικά μπορεί να έχει τεράστιο οφελος τόσο για το περιβάλλον όσο και για το κυκλοφοριακό στα αστικά κέντρα..αντί να χρησιμοποιεί ο καθένας το δικό του ΙΧ στον κέντρο. Μπορεί τελικά να μειώσει και τα εμφράγματα... Think about it..
Ισως αναρωτιέστε πότε θα έρθει στην ελλάδα και πόσο θα κοστίσει.. Εγω πάλι σκέφτομαι πόσο θα κόστιζε να γινόταν το όλο εγχείρημα στην ελλάδα.. Οχι πολλά.. Ομως εδώ όποιος έχει λεφτά αγοράζει κανάλια, εφημερίδες ή χτίζει πολυκατοικίες κατά προτίμηση μέσα στο δάσος... Δεν ρισκάρει τα λεφτά του σε αυτοκίνητα φιλικά προς το περιβάλλον.. Περιβάλλον; πώς είπατε; this is Greek to me....
«Kι όχι αυταπάτες, προπαντός..» έγραφε ένας μεγάλος ποιητής που έφυγε σχετικά πρόσφατα (Μ. Αναγνωστάκης). Ας πούμε λοιπόν δύο λόγια απλά, σταράτα. Σαν αυτά που συζητιούνται καθημερινά μεταξύ των πολιτών όχι στα διεθνή συνέδρια αλλά στην απλή, καθημερινή πρακτική: κανείς δεν θέλει την ανάπτυξη στο σπίτι του, στην «αυλή» του! Η καλύτερα όλοι την θέλουν αποφλοιωμένη, διαχωρισμένη από το κόστος της, το οποίο θα υποβαθμίσει, θα ρυπάνει την «αυλή» τους (σύνδρομο NIMBY).
Ομως η ανάπτυξη έχει περιβαλλοντικό κόστος. Η κατεξοχήν «αειφορία» είναι μια ουτοπία.
Ο μόνος τρόπος για να οδεύσουμε στην βιώσιμη κοινωνία είναι η βιώσιμη ανάπτυξη, η ανάπτυξη που είναι συμβατή με τη ζωή μας και των επόμενων γενεών.
Ποιά ανάπτυξη είναι βιώσιμη όμως; Ο πρωτογενής τομέας και η μεταποίηση μπορούν να είναι βιώσιμοι τομείς; H θα πρέπει να περιοριστούμε στην ανάπτυξη «παροχής υπηρεσιών» και «ενοικιαζομένων δωματίων» και τελικά στην μη ανάπτυξη, το «αειφόρο τίποτε» που ούτε βιώσιμο είναι ούτε παραδίνεται στις επόμενες γενεές; Διότι άλλο είναι να κομπάζεις οικολογικά, με ένα διαρκές «όχι» στα χείλη και άλλο να κάνεις πράξη την περιβαλλοντική σου ευαισθησία με τρόπο που δεν αντιστρατεύεται αλλά αντιθέτως ενισχύει την ανάπτυξη...
Απαντούμε με ηχηρό «όχι» στις ανθρακικές θερμοηλεκτρικές μονάδες (του λιγνίτη, του λιθάνθρακα κλπ), «όχι» στο πετρέλαιο και το φυσικό αέριο που είναι εισαγόμενα και δεν είναι πλέον φτηνά, «όχι» στην γεωθερμία επειδή «μας μυρίζει θειάφι», «όχι» στις ανεμογεννήτριες που «ξυρίζουν τις δασικές κορυφογραμμές» και οσονούπω «όχι» στα φωτοβολταϊκά συστήματα (θα το ακούσετε σύντομα και θα με θυμηθείτε όταν αρχίσουν να εγκαθίστανται συστηματικά πχ. στα νησιά μας επιβαρύνοντας την αισθητική του τοπίου και όχι μόνο…).
Λέμε με μεγάλη ευκολία «όχι» στα ΧΥΤΑ και την μεταλλευτική ανάπτυξη, τα μαρμαράδικα και τα λατομεία αδρανών, ξεχνώντας την αναγκαιότητα της ύπαρξής τους αλλά και το γεγονός ότι ο ορυκτός πλούτος αποτελεί εθνικό κεφάλαιο όπως ο φυσικός πλούτος δηλ. τα δάση και οι καθαρές ακρογιαλιές. Η πιο σωστά, λέμε «όχι εδώ, στον τόπο μας», ας πάνε κάπου αλλού, παραδίπλα, έξω από την αυλή μας. Με τον άμεσο και μονοδιάστατο αυτό τρόπο, «λύνουμε» το χωροταξικό της χώρας, και παράλληλα θεωρούμε ότι συμβάλλουμε στο θεάρεστο έργο προστασίας του περιβάλλοντος. Μόνο, που κανείς δεν τα θέλει όλα αυτά στην αυλή του...
Eντούτοις, δεν λέμε παράλληλα «όχι» στις 2-3 τηλεοράσεις, υπολογιστές και κλιματιστικά στο σπίτι μας, στα μη υβριδικά μοδάτα SUV για τις μετακινήσεις μας, στην οικοδομική δραστηριότητα και μάλιστα κατασκευών ενεργοβόρων και απόλυτα ασύμβατων με το περιβάλλον που εγκαθίστανται. Μας αρέσει να καταναλώνουμε και να σπαταλάμε ενέργεια, χωρίς να σκεφτόμαστε το πόσο «κοστίζει» σε μας και τις επόμενες γενεές. Θέλουμε τον πολιτισμό των «μέσων» και της «αφθονίας» αρκεί να μην χρειαστεί να θυσιάσουμε τίποτε από τα κεκτημένα. Καμαρώνουμε για την Ακρόπολη και το Καλλιμάρμαρο Στάδιο, ως πολιτιστική ταυτότητα, χωρίς να προβληματιζόμαστε και πολύ από πού προήλθε το πεντελικό μάρμαρο και πόσο ανορθολογικά για το περιβάλλον εξορύχθηκε κάποτε.
Ο πολιτισμός όμως δεν προέρχεται από παρθενογένεση. Διαμορφώνεται μέσα από διαρκές εξελικτικό γίγνεσθαι και δεν είναι μια ιδεατή αναγεννησιακή εικόνα σαν της «Αρκαδίες» που υπάρχουν στην πραγματικότητα μόνο στην βουκολική ποίηση του Βιργιλίου, και στους πίνακες του Τζιορτζιόνε, του Τισιανού και του Πουσσέν!
Ομοίως και η ενέργεια, το ηλεκτρικό ρεύμα, δεν παράγεται «in the socket». Παράγεται σε εργοστάσια που «ρυπαίνουν» καθένα με τον τρόπο του είτε είναι θερμοηλεκτρικά, είτε πυρηνικά, είτε ηπιότερων μορφών. Και μάλιστα που η ρύπανσή τους σήμερα είναι παγκόσμιου χαρακτήρα, μεταφέρεται και διαπιστώνεται παντού, είτε αυτή παράγεται εδώ είτε στην …Κίνα.
Και η απόφαση που παίρνουμε ως υπεύθυνοι πολίτες δεν μπορεί να είναι ένα μονολεκτικό και μονόπλευρα τεκμηριωμένο «όχι σε όλα». Διότι αυτό θα σήμαινε αυτόματα και όχι στο καταναλωτικό μας πρότυπο, το οποίο δεν τολμούμε ούτε στιγμή να αρνηθούμε: όχι στο νερό, το ρεύμα, τον τρόπο ζωής μας, τον πολιτισμό μας.
Η απόφαση των τοπικών κοινωνιών κάθε φορά πρέπει να συνοδεύεται από ανάλυση κόστους/ωφέλους και μάλιστα σε βάθος χρόνου σε συνάρτηση με τους δείκτες αειφορικότητας. Αφού οι απλοί πολίτες συμμετέχουν πλέον στη λήψη των αποφάσεων, πρέπει να γνωρίζουν, να ενημερώνονται πολύπλευρα και αμερόληπτα. Επιπλέον, πρέπει να αντιληφθούν ότι το ατομικό τους συμφέρον, ή έστω το συμφέρον της τοπικής κοινωνίας τους, έχει ξεφύγει πλέον από τα στενά γεωγραφικά όρια της επαρχίας τους και τείνει να μεγαλώσει, να παγκοσμιοποιηθεί.
Εξάλλου, η εποχή που λέγαμε άκριτα «ναι σε όλα», έχει πάλι περάσει ανεπιστρεπτί. Το να λέμε π.χ. «ναι» στο λιγνίτη, το χρυσό, το πετρέλαιο, την αλουμίνα κλπ. επειδή τυχαίνει να τα έχουμε στο υπέδαφός μας ή επειδή οι τιμές τους εκτινάσσονται στα διεθνή χρηματιστήρια, δεν συνάδει πάντοτε με την σημερινή αντίληψη της ανάπτυξης. Κι αυτό είτε γιατί περιορίζει την συμμετοχική βαρύνουσα άποψη (και ευθύνη) των τοπικών κοινωνιών είτε γιατί το εθνικό συμφέρον πρέπει να υποταχθεί στο συμφέρον ευρύτερων παγκόσμιων συνασπισμών και καταστάσεων (πχ. αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής). Η δανεισμένη από τις βιολογικές επιστήμες άποψη του «ό,τι μπορεί να γίνει, πρέπει και να γίνει» είναι ακραία, ενίοτε επικίνδυνη και καθόλου δημοκρατική, ανεξάρτητα αν άλλοι λαοί δεν ακολουθούν την ίδια πολιτική.
Συνεπώς, το «ναι» στο λιγνίτη και στο λιθάνθρακα, (πρέπει να) σημαίνει «ναι» και στην εφαρμογή μεθόδου δέσμευσης και αποθήκευσης του εκλυομένου διοξειδίου του άνθρακα. Η εφαρμογή της μεθόδου που ακόμη δεν έχει καταστεί τεχνολογικά ώριμη, ασφαλής και οικονομικά βιώσιμη, έστω και σε επίπεδο «capture-ready», θα οδηγήσει σε σημαντική επίσης επιβάρυνση του κόστους της ηλεκτρικής κιλοβατώρας, τουλάχιστον με τα σημερινά δεδομένα. Διαφορετικά θα πρέπει να αγοράζουμε δικαιώματα ρύπων στα πλαίσια του ΕΣΚΔΕ ή να εφαρμόζουμε κάποια άλλη πολιτική στα πλαίσια του ΜΚΑ (Μηχανισμού Καθαρής Ανάπτυξης) ώστε να ανταποκριθούμε στις δεσμεύσεις του πρωτοκόλλου του Κιότο.
Από την άλλη, όχι στο λιγνίτη και στο λιθάνθρακα, σημαίνει ότι πρέπει να δεχτούμε μια γενναία αύξηση στην τιμή του ρεύματος διότι οι εναλλακτικές μορφές ενέργειας κοστίζουν παραπάνω. Η να πούμε «ναι» στην πυρηνική ενέργεια με όλα τα «συμπαρομαρτούντα».
Εξάλου για τις ΑΠΕ που χρησιμοποιούνται ως άλλοθι ή «πασπαρτού» για κάθε «όχι» που εκστομίζεται, πρέπει να επισημανθεί ότι απαιτούν για την διασύνδεση και συνεισφορά τους ένα καλά εγκατεστημένο δίκτυο παροχής ηλεκτρισμού που να περιλαμβάνει και συστήματα αποθήκευσης ενέργειας. Μπορούμε να εκμεταλλευτούμε την ευελιξία τους και να περιορίσουμε τις άλλες πιο ρυπογόνες μορφές, δεν μπορούμε όμως να χτίσουμε δίκτυο παροχής, μόνο με αυτές, λόγω των αντικειμενικών δυσκολιών που δεν επιτρέπουν την πλήρη εναρμόνιση της προσφοράς ενέργειας (από ΑΠΕ) και ζήτησης της ενέργειας. Για παράδειγμα, κατά την θερινή αιχμή λόγω καύσωνα, η αιολική παραγωγή είναι σχεδόν μηδενική ακριβώς επειδή ο καύσων συμπίπτει με την άπνοια. Γι’ αυτό άλλωστε και η ΕΕ θέτει ποσοστά συμμετοχής των ΑΠΕ στο ενεργειακό μίγμα. Άλλο όμως είναι το δικό μας 6.9% (κυρίως από τα υδροηλεκτρικά) και άλλο το 39,8% της Σουηδίας ή έστω το 20,5% της Πορτογαλίας. Ο νοών, νοείτω!
Οποια κι αν είναι η απόφαση για το ενεργειακό μας μέλλον, το σίγουρο είναι ότι δεν μπορεί να είναι μονολεκτική και συγκυριακή, αλλά αποτέλεσμα συλλογικής διαβούλευσης και πολυκριτηρίου προγραμματισμού με γνώμονα τις αρχές τις βιώσιμης ανάπτυξης.
Δεν υπάρχει σήμερα άσπρο και μαύρο. Το να λέμε «όχι σε όλα», ακόμη και στο «ρέψιμο της αγελάδας» επειδή συμβάλλει έστω και ελάχιστα στην υπερθέρμανση, είναι υποκριτικό και καθόλου αποτελεσματικό. Το ίδιο υποκριτική φαντάζει σε πολλούς αναλυτές και η διαρκής μας ενασχόληση με την ενεργειακή βιομηχανία και τους «ρύπους» που εκπέμπει ή τα δικαιώματα ρύπων που τυχόν (υποχρεούται να) αγοράζει ενώ παράλληλα ξεχνάμε ότι ο μεγάλος (συν)υπεύθυνος για το φαινόμενο του θερμοκηπίου είναι οι παγκόσμιες μεταφορές, δηλαδή κυρίως τα αυτοκίνητα και τα αεροπλάνα, που καταναλίσκουν αποκλειστικά προϊόντα πετρελαίου.
Δυστυχώς δεν είδαμε ένα τέτοιο συλλαλητήριο για τον περιορισμό στη χρήση ΙΧ αυτοκινήτων, στη χρήση λιγότερο ρυπογόνων καυσίμων, με παράλληλη στροφή στις μαζικές μεταφορές. Ούτε κάτι αντίστοιχο για τον περιορισμό των αεροπορικών μεταφορών, που φέρουν τεράστια ευθύνη για τη ρύπανση της ατμόσφαιρας και την υπερθέρμανση. Αντίθετα, τα αεροπλάνα ούτε καν αναφέρονται ως μείζων ρυπαντής, ενώ αντίθετα ευνοούνται σκανδαλωδώς με την φορολογική απαλλαγή της βενζίνης που χρησιμοποιούν.
Δεν είδαμε επίσης, ένα συλλαλητήριο για την πρώτη προτεραιότητα στον ενεργειακό τομέα δηλ. την εξοικονόμηση ενέργειας, τον περιορισμό της ενέργειας που σπαταλάται, ένθεν και εκείθεν χωρίς αιδώ. Ένα συλλαλητήριο, ύμνο για την ενέργεια που δεν παράγεται, η οποία είναι a priori η πλέον επιθυμητή από οποιαδήποτε άλλη μορφή ανανεώσιμη η μη! Που αποτελεί σε τελευταία ανάλυση, την μόνη ρεαλιστική, αξιόπιστη και οικονομικά εφικτή λύση του ενεργειακού προβλήματος σε βάθος χρόνου.
Δυστυχώς όμως αυτή η ενέργεια δεν έχει επικοινωνιακό χαρακτήρα, δεν πουλάει στην τηλεόραση, ούτε επιδοτείται! Ξέρετε, η ενέργεια έχει ένα «μειονέκτημα» δεν είναι ορατή, γι’ αυτό άλλωστε και σπαταλάται εύκολα και ασύδοτα. Κατά τον ίδιο τρόπο δεν είναι ορατή και η ενέργεια που εξοικονομείται. Ετσι, οι τηλεοπτικές Κασσάνδρες προτιμούν να προβάλλουν την εικόνα ενός φωτοβολταϊκού στην ταράτσα, από το θεάρεστο πραγματικά έργο της εξοικονόμησης της ενέργειας. Το ίδιο κάνουμε κι εμείς! Αγνοούμε την εξοικονόμηση κυρίως επειδή θίγει το καταναλωτικό μας πρότυπο. Κατά τα άλλα, επικοινωνιακά, αποτελεί την πρώτη μας προτεραιότητα…
Καλύτερος πολίτης δεν είναι απλώς ο ενεργός πολίτης, είναι ο υπεύθυνα ενημερωμένος πολίτης που ενεργεί. Που είναι αυστηρός πρωτίστως με τον εαυτό του, διαφορετικά η μονόπλευρη απαίτηση της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης από τις επιχειρήσεις αλλά και την πολιτεία, καταλήγει ένα κενό, επικοινωνιακό τρικ, χωρίς αποτέλεσμα. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τον πρωτογενή τομέα αλλά και τους άλλους τομείς και φυσικά και τον τομέα του τουρισμού. Υπάρχει, βέβαια, ένα είδος φυσικού ολιγοπωλίου σε ό,τι αφορά τον ήλιο, τη θάλασσα και τα νησιά μας, το οποίο, όμως, δεν θα υπάρχει για πάντα όσο εμείς φροντίζουμε να τα μολύνουμε επιχειρώντας τουριστικά, αλλά με λάθη και παραλείψεις σε μια εξαιρετικά ανταγωνιστική αγορά.
Η βιώσιμη ανάπτυξη είναι ανάγκη, είναι κουλτούρα, είναι πολιτισμός και όχι lifestyle… Ο βιο-πολιτισμός είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να επιβιώσει στο μέλλον. Και μαζί με αυτόν κι εμείς! Μόνη μας ελπίδα, η περιβαλλοντική εκπαίδευση που ίσως εξασφαλίσει στις επόμενες γενιές την πολυπόθητη περιβαλλοντική συνείδηση. Πριν είναι αργά!
Πριν από αρκετά χρόνια ένας πολύ ωραίος λόφος κοντά στον Υμηττό, στα όρια της περιοχής Σταυρού, υπήρξε ο καταλληλότερος χώρος για το παιχνίδι καμιά τριανταριά… πενηνταριά παιδιών του τότε δημοτικού σχολείου της περιοχής. Μιλάμε για τον λόφο του ΦΟΥΡΕΣΙ της τότε κοινότητας και νυν δήμου Γλυκών Νερών. Στην κορυφή αυτού του λόφου έστεκε επιβλητικό και φοβιστικό το «αντίπαλο» ιδιωτικό σχολείο των εκπαιδευτηρίων «ΠΛΑΤΩΝ». Θυμάμαι ότι με δέος αντικρίζαμε τη μάντρα του συγκεκριμένου οικοδομήματος και με φόβο τολμούσαμε να πλησιάσουμε για να «εξερευνήσουμε» τον χώρο. Για λίγο όμως γιατί μας συνέπαιρνε το παιχνίδι ανάμεσα στα πεύκα, τα βράχια, τις ανηφοριές και τις τεχνητές λιμνούλες με τους γυρίνους που ανθρώπινο χέρι είχε δημιουργήσει στην προσπάθειά του να θεμελιώσει, ατελέσφορα τότε, ένα νέο κτίσμα. Η περιοχή τότε (μιλάμε για τα έτη λίγο πριν και λίγο μετά το 1980) ήταν βεβαίως εκτός σχεδίου. Το τότε δημοτικό σχολείο ήταν η πυλωτή σπιτιού, που σκοπίμως είχε κλειστεί με τζαμαρία, ενός από τους πρώτους κατοίκους της περιοχής. Το δικό μας σπίτι λίγο πιο κάτω, στις παρυφές του λόφου είχε παρέα τα λιγοστά χαμηλά σπιτάκια της περιοχής. Πεζοδρόμια και δρόμοι με άσφαλτο φυσικά δεν υπήρχαν, φούρνοι, ψιλικατζίδικα ούτε για αστείο… εδώ και νερό κουβάλαγε ο πατέρας μου από την Αθήνα γιατί το δικό μας δεν ήταν πόσιμο.
Οι καιροί όμως άλλαξαν. Προς το καλύτερο πιστεύω αν και πάντα νοσταλγώ τη γειτονιά με τα άδεια οικόπεδα που παίζαμε χωρίς φόβο και τον λόφο που έγινε τσιμέντο στο άψε σβήσε! Μόνο ορόσημο της περιοχής παραμένουν τα εκπαιδευτήρια «ΠΛΑΤΩΝ». Τα εκπαιδευτήρια είναι μια πραγματικότητα στη ζωή μας. Τόσα χρόνια ορθώνεται από πάνω μας (λιγότερο απειλητικά;) και επιτελεί κοινωνικό έργο με τόσες ψυχούλες εκεί μέσα και τόσους εργαζόμενους να βγάζουν τον επιούσιο. Σκοπός δεν είναι να φύγουν από εκεί. Άλλωστε η θεμελίωσή τους έγινε με Προεδρικό Διάταγμα που επιτρέπει την ανέγερση σχολείων σε περιοχές μη οικιστικές και εκτός σχεδίου με τον μικρό συντελεστή 0,4% το τ.μ. Όμως από τότε που το σύνολο της περιοχής εντάχθηκε στο σχέδιο πόλης με συντελεστή 0,8%, ο ιδιοκτήτης του ΠΛΑΤΩΝ επιθυμεί να εξισωθεί με τους λοιπούς ιδιοκτήτες ως προς την αύξηση του συντελεστή του, και επιπλέον να αλλάξει και τη χρήση γης του.
Ο κόσμος του λόφου ΦΟΥΡΕΣΙ ανησυχεί. Δε θέλει να δει τα έντεκα στρέμματα του σχολείου να γεμίζουν τσιμέντο, τράπεζες, καταστήματα κ.λπ.κ.λπ. Η περιοχή είναι ήδη επιβαρημένη λόγω έλλειψης αποχέτευσης και χώρων πρασίνου και αναψυχής. Τα ελάχιστα στρέμματα πρασίνου στην κορυφή του λόφου που έχουν απομείνει διεκδικούνται από ιδιώτες με ή χωρίς τίτλους και από τον Δήμο Παιανίας. Βέβαια με την πράξη εφαρμογής ο συγκεκριμένος χώρος χαρακτηρίστηκε ως χώρος πρασίνου. Ωστόσο ο Δήμος Παιανίας προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας επειδή στη συγκεκριμένη πράξη εφαρμογής δεν ελήφθησαν υπόψη οι ενστάσεις του από τον Δήμο Γλυκών Νερών. Βέβαια ο Δήμος Γ.Ν. είχε με το μέρος του την απόφαση του Υπουργείου Γεωργίας σύμφωνα με την οποία όταν στον υπό ίδρυση δήμο περιλαμβάνονται και εκτάσεις οι οποίες ήταν στην κυριότητα άλλου δήμου τότε αυτές περιέρχονται αυτόματα στο νέο δήμο. Το ΣτΕ όμως δικαίωσε κατά κάποιο τρόπο τον Δήμο Παιανίας ζητώντας από τα Γλυκά Νερά να ληφθούν υπόψη οι ενστάσεις του που αφορούν την ιδιοκτησία του λόφου. Και αν ο Δήμος Παιανίας κερδίσει στα σημεία τότε μήπως θα εφαρμόσει το σχέδιο του ’85 που προέβλεπε με απόφαση του ΔΣ την κατασκευή ξενοδοχειακής μονάδας;
Σε μια εποχή που το περιβάλλον βάλλεται περισσότερο από ποτέ, που η ανάγκη για εξοικονόμηση ενέργειας, για διατήρηση του πράσινου, για βελτίωση της ποιότητας ζωής μονοπωλούν τη σκέψη, τη συνείδηση και τις προσπάθειες πολιτών, κρατών και οργανώσεων οφείλουμε να προστατέψουμε το σπίτι μας, τη γειτονιά μας, τη γη μας.
Πότε θα σταματήσουμε να πληγώνουμε το λόφο μας; Πότε θα σταματήσουμε να διεκδικούμε να τσιμεντοποιήσουμε; Πότε θα σταματήσουμε να ρυπαίνουμε με σκουπίδια, στουπιά από τα σχολικά αυτοκίνητα; Πότε θα σταματήσουμε να μεταφέρουμε λίγο πιο έξω το συρματόπλεγμα; Πότε θα σταματήσουμε να θεωρούμε τον λόφο κτήμα μας και όχι κτήμα των γενεών που έρχονται;
Ελπίζουμε ο Δήμος Γλυκών Νερών να φροντίσει για την ευπαθή αυτή περιοχή που ουδέποτε είχε χαρακτηριστεί δασική ώστε αυτό το καλοκαίρι να μην αναγκαστούν οι κάτοικοι να κάνουν περιπολίες πυρασφάλειας σε βάρος της εργασίας και της οικογένειάς τους χωρίς την ανάλογη υποστήριξη του Δήμου με κρούνους ή δεξαμενές νερού.
Μαρία Νικολάου Κάτοικος Γλυκών Νερών από το 1973 και δημότης
Nα μη βολεβόμαστε, νάμαστε ανυπόμονοι, σκληροί, γιομάτοι ανησυχία και πίστη, να θέμε το αδύνατο..Να ξέρουμε πως ό,τι λένε σήμερα δικαιοσύνη ειναι οργανωμένη αδικία κι ο,τι λένε ηθική είναι η βολική, ταπεινή δυνανότητα των άναντρων. Και να μην το ανεχόμαστε... (Νίκος Καζαντζάκης)
Βιώσιμη Ανάπτυξη, βιώσιμη ..ζωή!
Προσοχή! Το βήμα τούτο δεν είναι ούτε οικολογικό, ούτε αντι-οικολογικό! Πρεσβεύει στην ανάπτυξη. Τη βιώσιμη, τη συμβατή με τη ζωή μας! Οχι στο αειφόρο "τίποτε" που ούτε τρώγεται, ούτε αβγατίζει. Ανάπτυξη χωρίς κόστος δεν υπάρχει. Ανάμεσα στα δύο άκρα, την επιθετική, ληστρική για το περιβάλλον ανάπτυξη από τη μια και το «αειφόρο τίποτε» από την άλλη, νομίζουμε ότι πρέπει να επιλέξουμε τον τρίτο δρόμο, την ελεγχόμενη ανάπτυξη. Ελεγχόμενη όμως από ποιόν και πόσο;
Θα το δούμε και φέτος το ίδιο έργο. Οι εφημερίδες θα μας δώσουν την πρωταπριλιάτικη είδηση που θα παραπλανήσει στιγμιαία τον αναγνώστη.. Και η τιβι δεν θα χρειαστεί πολύ φαιά ουσία για να κάνει την ετήσια αναμασημένη φάρσα στον "έτοιμο" τηλεθεατή: λίγη συντέλεια του κόσμου, κανένα χαστουκάκι δέους και τρομολαγνείας και ολα οκ.
