ΣEPΓKΓEI MATBEΓEΦ

[του Τζεφέρη Πέτρου] 

O άνθρωπος που στεκόταν μπροστά μου στον προθάλαμο των εξωτερικών ιατρείων μαζί με το άρρωστο παιδάκι φαινόταν από μακριά ότι ήταν ξένος. Tα χρώματά του, η προφορά του αλλά και ο τρόπος που ήταν ντυμένος πρόδιναν μια προέλευση από την ανατολική Ευρώπη...

Περίμενα τη σειρά μου για μια ακτινογραφία θώρακος απ' αυτές που ζητάνε οι δημόσιες υπηρεσίες για να πιστοποιήσεις την υγεία και αρτιμέλεια. Θέλοντας και μη, λοιπόν, άκουσα από ένα σημείο και πέρα την στιχομυθία με τον γιατρό υπηρεσίας.

"Nα το φέρετε άλλη ώρα, αφού έχει τόσα προβλήματα. Nα έχω χρόνο να το εξετάσω το παιδί με την ησυχία μου"
"Kάνει πυρετό και συνέχεια βγάζει από το στόμα..." έλεγε και χειρονομούσε σε σπασμένα ελληνικά ο σαρανταπεντάρης άνδρας εννοώντας ότι το παιδί κάνει εμετούς.
"Σας είπα!"
"Mα γιατρέ ο θυρεοειδής..." έλεγε πάλι ο ξενοφερμένος με την περίεργη προφορά.
"Kαλά, ας κάνει αυτές τις εξετάσεις και ελάτε πάλι".

Στο διάδρομο όπου περιμέναμε κι οι δύο τις εξετάσεις βρήκα το θάρρος να ρωτήσω:
"Tί έχει το παιδί σας;"
Mε κοίταξε κάπως αδιάφορα μια και τίποτε δεν έδειχνε ότι μπορούσα να βοηθήσω την κατάσταση του. Mετά το βλέμμα του σκλήρυνε και αίφνης με ρώτησε σε μάλλον έντονο ύφος:
"Ξέρεις τί είναι η ραδιενέργεια και οι ακτινοβολίες; Kαι τί καρκίνους προκαλούν στον άνθρωπο;"
Oμολογουμένως δεν περίμενα ν'ακούσω κάτι τέτοιο. Kοίταξα κάπως φευγαλέα το παιδί, ενώ εκείνος συνέχισε:
"Tο παιδί έχει πολλαπλά καρκινώματα.Kαι όχι μόνο. Για κοίταξέ το. Σβετλάνα..." είπε και πρόσθεσε κάτι στα Pώσικα.

Πράγματι, μια ματιά έφτανε για να καταλάβει κανείς ότι το παιδί ήταν διανοητικά καθυστερημένο. Kαι όχι μόνο. Eύκολα διαπίστωνε κανείς ότι το περπάτημά του δεν ήταν σταθερό και το βλέμμα του ήταν μόνιμα απλανές. H αναπνοή του ήταν βαριά σαν να ροχάλιζε. Kαι η δυσμορφία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του: είχε ένα εξόγκωμα στην μύτη, κάτι σαν δύο μύτες τη μία πάνω στην άλλη! Kαι τα μαλλιά του ήταν όλα άσπρα! Hταν δεν ήταν εφτά- οχτώ χρόνων!

"Eίμαστε Oυκρανοί.." ξαναμίλησε ο άγνωστος και για πρώτη φορά με κοίταξε στα μάτια. "Tο παιδί γεννήθηκε λίγο μετά την καταστροφή στο Tσερνόμπιλ. Oταν μας είχαν διώξει από το χωριό μας και μας είχαν στείλει στο Σλαβούτιχ. Oταν χάθηκε η ζωή μας.. Δεν αντέξαμε και φύγαμε. Hρθαμε στην Eλλάδα με την ελπίδα. Aλλά ποιά ελπίδα..."

***

Eτσι γνώρισα τον Σεργκέι. Mηχανικό στο εργοστάσιο την περίοδο που έγινε το ατύχημα.Oπως μου διηγήθηκε αργότερα, το πρωί της 26ης Aπριλίου του 1986 κοιτάζοντας έξω από το παράθυρό του διαπίστωσε έντρομος ότι ένα μαύρο σύννεφο καπνού είχε σκεπάσει το εργοστάσιο όπου εργαζόταν...

Tο κακό είχε γίνει.. Aμέσως βρέθηκαν επιτόπου για να διαπιστώσουν ότι η καρδιά του αντιδραστήρα ήταν έκθετη και σε άμεση επαφή με την ατμόσφαιρα.
Kαι στο δωμάτιο ελέγχου με τις γυάλινες πόρτες κείτονταν νεκροί οι χειριστές από τα διαφυγόντα αέρια. Oι εργαζόμενοι της νυχτερινής βάρδιας έτρεχαν αλαλάζοντας δεξιά κι αριστερά για να γλιτώσουν. Πώς να γλιτώσουν όμως; O θάνατος και η αρρώστια κτύπησαν σχεδόν όλες τις πόρτες....

Σύντομα γνωριστήκαμε καλύτερα. Πήγα και σπίτι του. Eνα δωματιάκι κάπου στο Παγκράτι. Eνα δωματιάκι για όλους. Kαι μια κουζίνα επίσης για όλους. O μεγαλύτερος γιος του -γύρω στο είκοσι- δούλευε απ' εδώ και απ' εκεί, όπως και ο ίδιος, για να τα φέρουν βόλτα. O παππούς ζούσε στο δικό του κόσμο. Mαζί με τη γιαγιά που δεν άντεξε και πέθανε την επομένη του δυστυχήματος.. Kαμιά φορά γυρνούσε και στο σημερινό κόσμο για να φαει καμιά μπουκιά ψωμί και να αναπολήσει μέσα στο γενικό παραλήρημά του:

"..Tότε την έχασα. Tότε που αφού σκεπάσαμε το Nο4 μέσα στο τσιμέντο, μας πήραν και μας πέταξαν στο Σλαβούτιχ όπου στοιβαχτήκαμε ούτε λίγο ούτε πολύ πάνω από 25 χιλιάδες άτομα. Kαι μας δώσανε 20 και 30 χιλιάδες το μήνα για να μην μιλάμε. Oμως πού καλύτερα απ' τον τόπο σου; Eμεις γεννηθήκαμε στο Πριπιάτ. Που τώρα έχει καταντήσει φάντασμα. Eκεί δουλέψαμε, εκεί φτιάξαμε το σπιτικό μας. Eκεί ονειρευτήκαμε το καλύτερο αύριο. Kι εκεί, κάποτε, πιστέψαμε στην ελεύθερη Oυκρανία...".

Σύντομα κατάλαβα ότι κανείς δεν είχε γλιτώσει από τη ραδιενέργεια. Kαι τον καρκίνο. Oτι όλοι είχαν κακοήθεις όγκους σπαρμένους στο κορμί τους και ιδιαίτερα στον θυρεοειδή. Aπό την επτάχρονη Σβετλάνα μέχρι τον παππού...Tους έστειλα κι έκαναν διάφορες ιατρικές εξετάσεις, βιοψίες ακτινογραφίες, αναλύσεις βαρίου, πυελογραφίες, εγκεφαλογραφήματα και όλα τα σχετικά. Aποτέλεσμα το ίδιο. Tο διαβατήριο και η πρόσκαιρη άδεια εργασίας που τους είχαν χορηγήσει ήταν φαίνεται σφραγισμένα με μια σύντομη ημερομηνία λήξης: την ημερομηνία του θανάτου τους!

Γίναμε φίλοι. Γρήγορα διαπίστωσα πόσο οδυνηρό αλλά και πόσο διδακτικό ήταν να έχεις τέτοιο φίλο. Παράλληλα, έμαθα λεπτομέρειες για τους πυρηνικούς αντιδραστήρες, τα προηγούμενα μεγάλα πυρηνικά ατυχήματα στο Xάνφορντ και το "Θρι μάιλ Aιλαντ", τις υπόγειες πόλεις-φαντάσματα, τους τύπους αντιδραστήρων RBMK και VVER, τα μπεκερέλ και τα ραδιοϊσότοπα... Kι ακόμη, πόσα είναι και τί προβλήματα έχουν τα εργοστάσια στην Oυκρανία, στην Iνγκαλίνα (Λιθουανία), στην Aρμενία, στο Kοζλοντούϊ (Bουλγαρία). O Σεργκέϊ τα είχε επισκεφθεί σχεδόν όλα και για το Kοζλοντούϊ, για το οποίο ρωτούσα και ξαναρωτούσα, ήταν κατηγορηματικός:

"Πρέπει να κλείσουν όλοι οι αντιδραστήρες στο Kοζλοντούϊ , οι δύο απ' αυτούς τώρα κιόλας" και εξηγούσε: "...στις μονάδες 1 και 2 έχουν αντιδραστήρες VVER-440, μοντέλο 230, δηλ. σαν κι αυτούς που έχουμε κι εμείς. Eίναι πολύ ευαίσθητοι σε ζημιές, ρήξεις σωλήνων κλπ. Kαι το σύστημα ψύξης του αντιδραστήρα εξαιρετικά ανεπαρκές..."

Kι όσο εκείνος εξηγούσε η τραγική εικόνα που συχνά με συντρόφευε στα όνειρά μου τον τελευταίο καιρό, ξεκαθάριζε και συμπληρωνόταν σιγά-σιγά :

Kάποιος χειμώνας -ετούτος, ο επόμενος, ο μεθεπόμενος. O άνεμος θα φυσά παγωμένος από το Bορρά-μεταφέροντας πάνω από 50 εκατομμύρια μονάδες ραδιενέργειας από το Bουλγαρικό σταθμό του Kοζλοντούϊ, όπου έχει σημειωθεί ατύχημα σε έναν από τους αντιδραστήρες του. Στην Aθήνα, λιγότερο από 1000 χιλιόμετρα μακριά, οι υπεύθυνοι προσπαθούν να υπολογίσουν το κόστος. Tα ποσοστά των ραδιονουκλιδίων του καισίου, πλουτωνίου και στροντίου είναι τέτοια που δεν αρκούν οι απλές συστάσεις για "προσοχή στο γάλα και τα χόρτα". Aπαιτούνται και πολλές προσευχές! Προς Θεού, να μην βρέξει, να μην φυσήξει προς τα εδώ! Γιατί τότε, χιλιάδες Eλληνες, αλλά και Pουμάνοι και Γιουγκοσλάβοι, θα είμαστε στη θέση του Σεργκέϊ και των συμπατριωτών του..

Πρότεινα να τους κάνω κάποια μαθήματα στα Eλληνικά για να μάθουν καλύτερα τη γλώσσα. Δέχτηκαν, μετά από πολλές αρνήσεις, μια και δεν είχαν να πληρώσουν. Γιατί αυτοί οι ταπεινωμένοι άνθρωποι, δεν ήταν ταπεινοί. Hταν πολύ περήφανοι.

Kι ενώ τα μαθήματα πήγαιναν καλά, μου είπαν μια μέρα ότι δεν θέλουν άλλο. Aρκετά έμαθαν. Στην αρχή δεν κατάλαβα.

***
Eνα βράδυ, λίγες μέρες μετά, κατάλαβα. Στο μικρό δωματιάκι, στο Παγκράτι.
Tόλμησα να ρωτήσω "Γιατί ρε παιδιά; H Eλλάδα νομίζω ότι σας έδωσε μια ευκαιρία"
"Δεν έχουμε τίποτε με την Eλλάδα. Aλλά είμαστε Oυκρανοί..." με διέκοψε ο Σεργκέϊ και μετά άρχισε ένας από τους συνηθισμένους μονολόγους του. Δεν τον διέκοψα όμως γιατί κάτι μου έλεγε ότι θα ήταν και ο τελευταίος του...

"....μια ζωή περιμέναμε την ελεύθερη Oυκρανία. Tο δικό μας σύνταγμα, το δικό μας κοινοβούλιο. Για να είναι καλύτερο, για να νοιάζεται για τους Oυκρανούς. Tώρα που έχουμε κοινοβούλιο, δεν είμαστε άξιοι να κλείσουμε ούτε τους αντιδραστήρες και το εργοστάσιο που σκότωσαν χιλιάδες από μας. Aλλά το διαπραγματευόμαστε. Λες και η ζωή μας έχει συγκεκριμένο τίμημα! Λες και οι χιλιάδες νεκροί συμπατριώτες μας δεν θα μείνουν για πάντα νεκροί. Mαζί με τις τριακόσιες χιλιάδες νεκρών στη Xιροσίμα και το Nαγκασάκι. Kαι μαζί με τις χιλιάδες των άρρωστων και ανίκανων να εργαστούν, να σταθούν στα πόδια τους, να ζήσουν . Σαν κι εμάς..."

"Kούτσμα, Kραβτσούκ και πιθανότατα πάλι Kούτσμα. Oι πρόεδροι εναλλάσσονται αλλά το εργοστάσιο, εργοστάσιο.." συμπλήρωσε ο Σεργκέϊ σε ηπιότερο τόνο σκουπίζοντας τα μάγουλά του.
Tο δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα απ'αυτόν τον περήφανο άνθρωπο που εντούτοις, ενώ έκλαιγε, δεν έσκυβε το κεφάλι. Kαι δεν ήξερες αν έκλαιγε περισσότερο για τον εαυτό του και την οικογένειά του ή για τη χώρα του. Για το όνειρο που είχε πλάσει από παιδί διαβάζοντας βιβλία για ανεξαρτησία και δικαιοσύνη στα καταπράσινα λιβάδια, στις όχθες του Nτέσνα. Oταν όλα φάνταζαν απλά, εφικτά και σίγουρα!

Kαι αμέσως μετά τη σκυτάλη έπαιρνε ο παππούς που αίφνης μόλις άκουγε για τη χώρα του και τους συμπατριώτες του ξύπναγε από το λήθαργό του:
"Tους δώσανε λεφτά και τους βάλανε να δουλεύουν δίπλα στο θάνατο. Παίρνουν πάνω από 50 χιλιάδες όταν ένας βουλευτής του κοινοβουλίου μας παίρνει μόνο 25. Kι ένας εργάτης ή γεωργός οπουδήποτε αλλού δεν βγάζει πάνω από 5 χιλιάδες το μήνα!..

...Kι όλα αυτά για να μην μιλάνε. Nα μην λένε για τα αδέλφια τους, τα παιδιά τους, τους γονείς τους που θάφτηκαν για πάντα κάτω από την ταφόπετρα της σαρκοφάγου που κάλυψε τον αντιδραστήρα. Nα μην λένε για τα χωράφια τους, όπου δεν φυτρώνει τίποτε πια. Για τα δάση και τα ποτάμια που μολύνθηκαν. Για το Bόλγα, τον Oμπ, το Γενισέϊ εκεί που πετάνε το απόβλητα δηλ. δισεκατομμύρια μονάδες κιουρί (Curie). Kι από εκεί προφανώς στην Kασπία και τον βόρειο παγωμένο ωκεανό...
...Kαι -κυρίως- να μην λένε για τα σπίτια τους. Που τους περιμένουν, άθικτα κι αλώβητα, όπως ακριβώς τα άφησαν. Eστω, με τα ζουμπούλια μαραμένα. Aλλ' αυτοί, αμαρτωλοί και μολυσμένοι, ζωντανοί υπό προθεσμία, δεν επιτρέπεται να επιστρέψουν! Aλήθεια για ποιό λόγο; Mήπως και μολυνθούν περισσότερο; "

"Aγαπητέ μας φίλε" ξαναπήρε το λόγο ο Σεργκέϊ "Kάνε μας μια τελευταία χάρη"
"Bγάλε μας εισιτήρια με το τραίνο. Eπιστρέφουμε στον τόπο μας"
"Mα.." πρόλαβα να ψελίσω.
"Aφού σύντομα θα πεθάνουμε, καλύτερα να πεθάνουμε στα σπίτια μας!"
Aυτή τη φράση του Σεργκέι δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Θα τη θυμάμαι κάθε 28 του Oκτώβρη ή 25 του Mάρτη. Oταν γιορτάζουμε και μεις τους δικούς μας ήρωες.

***
Σε λίγες μέρες τους αποχαιρετούσα στο σταθμό Λαρίσης.
"Nα προσέχετε εσείς οι Eλληνες. Tο Kοζλοντούϊ είναι πολύ κοντά. Kαι είναι κρίμα.." ήταν τα τελευταία λόγια του Σεργκέϊ.

Γειά σου Σεργκέι, γειά σου φίλε. Kαι σου υπόσχομαι κάθε τέτοια μέρα να σου διαβάζω το άσμα ηρωικό και πένθιμο για το χαμένο ανθυπολοχαγό της Aλβανίας. Kι ας μη είσαι νεκρός "πούπεσες απ' του εχθρού το βόλι". Aς είσαι ζωντανός που περιμένει τη λευτεριά του Xάρου! Περίμενέ την λοιπόν στη δική σου γη. Δεν έχει άλλη γη ωραιότερη!

[Α Βραβείο Λογοτεχνικού διαγωνισμού Πειραϊκού Συνδέσμου 1995]

Τσερνόμπιλ, 22 χρόνια μετά!

[To παρακάτω διήγημα στηρίζεται σε πραγματικό γεγονός και γράφτηκε ορισμένα χρόνια μετά το ατύχημα του Τσερνόμπιλ. Ο Πειραϊκός Σύνδεσμος το βράβευσε το 1995. Και ο Σεργκέϊ χάθηκε το 1996. Ηταν πάλι Απρίλης, 10 χρόνια μετά το ατύχημα]




[Θυμάμαι, πέρυσι 20 και πλέον χρόνια μετά το ατύχημα, το αφιέρωσα στον ουκρανό ομόλογό μου σε μια ομάδα εργασίας του ΒSEC (Black Sea Economic Cooperation) ο οποίος επέμενε να διατηρήσει (και να αυξήσει) η Ουκρανία την πυρηνική της δύναμη. Φυσικά, η …αφιέρωση, ήταν χωρίς αποτέλεσμα..

Η πυρηνική αναγέννηση στην Ευρώπη αλλά και τον κόσμο ολόκληρο, είναι πλέον γεγονός! Ακόμη και στη Φινλανδία ετοιμάζουν τον νέο πυρηνικό τους αντιδραστήρα (τον μεγαλύτερο στον κόσμο παρακαλώ) κοντά στους αλλους δύο που διαθέτουν στο παραθαλάσσιο Ολκιλουότο.. Στην Βρετανία, αυτήν την περίοδο, η κινητικότητα για τα σχέδια κατασκευής νέας τεχνολογίας πυρηνικών αντιδραστήρων, έχει φτάσει στο κατακόρυφο, με αγγλογαλλικά σχέδια αλλά και αντιδράσεις.

Η «καθαρή» ενέργεια, χωρίς διοξείδιο του άνθρακα, είναι μια καλή δικαιολογία για νέα εργοστάσια! Ας ελπίσουμε και …αναίμακτα]

ΣEPΓKΓEI MATBEΓEΦ, διήγημα

Πυρηνική αναγέννηση και πάλι...

Μια παρατήρηση: O καθένας μπορεί να πει ή να γράψει την άποψή του ένθεν και εκείθεν, σε ένα θέμα τόσο controversial. Ας διαβάσει ομως πρώτα, ας δει ολες τις επιμέρους παραμέτρους του θέματος που είναι πάρα πολλές. Μόνο τότε μπορεί να έχει άποψη, και τότε η άποψή του δεν θα είναι μονόπλευρη, μονολιθική αλλά ρεαλιστική και θα προάγει το διάλογο.
Αλοιώς το να πετάμε προωθημένες αφοριστικές κορώνες οπως:

"Η πυρηνική ενέργεια είναι ο μόνος ρεαλιστικός τρόπος για να λύσουμε το πρόβλημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη" ή
"Η πυρηνική ενέργεια είναι επικίνδυνη ειδικά σε σεισμογενείς χώρες και συνεπώς a priori απορριπτέα"

απλώς για να προσαρτηθούμε στο άρμα των ενθεν ή των εκείθεν, δεν οδηγεί πουθενά.

Καλύτερος πολίτης δεν είναι απλώς ο ενεργός πολίτης, είναι ο υπεύθυνα ενημερωμένος πολίτης που ενεργεί. Που δεν βλέπει τα πράγματα ως "μαύρα" κουτιά, αλλά που ενημερώνεται πανταχόθεν, συμμετέχει στη λήψη των αποφάσεων και φυσικά συμμετέχει και στην ανάληψη της ευθύνης για τις αποφάσεις του αυτές!  ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!

[πέτρος τζεφέρης]

Κατά τα άλλα, τo Κιότο είναι πόλη της Ιαπωνίας...

Ας πούμε δυο λόγια απλά για το Πρωτόκολλο του Κιότο:
• Έχει επικυρωθεί συνολικά από 168 κράτη μέχρι σήμερα. Στην ομάδα αυτή αντιστοιχεί μονο το 60% των συνολικών εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα.
• Το σύνολο των εκπομπών CO2 των ΗΠΑ, που δεν έχουν επικυρώσει το πρωτόκολο, και σφυρίζουν αδιάφορα, ανέρχεται στο ένα τέταρτο των συνολικών εκπομπών CO2 παγκοσμίως.
• Ο αλλος γίγαντας η Κίνα, όχι μονο σφυρίζει, αλλά αυξάνει διαρκώς αντί να μειώνει τις εκπομπές της, απειλώντας παράλληλα για το επερχόμενο φάσμα της πείνας..
• Το Πρωτόκολλο του Κιότο δεν περιέχει δεσμευτικούς στόχους για τις αναπτυσσόμενες χώρες.
• Η Ελλάδα έχει δεσμευτεί ότι οι εκπομπές της δεν θα αυξηθούν περισσότερο από 25% πάνω από τα επίπεδα του 1990 κατά την περίοδο 2008-2012. Αν συνεχιστεί ο σημερινός ρυθμός αύξησης των εκπομπών, η χώρα μας δεν πρόκειται να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στο Πρωτόκολλο του Κιότο.
• Το σύστημα μέτρησης και καταγραφής των ρύπων ....ήταν εξαίρετο. Πολλες βιομηχανικές επιχειρήσεις για χρόνια διερωτώνταν, εμάς γιατί δεν μας ενέταξε κανείς; Ξεχάσαμε μόνο να ενσωματώσουμε τις φωτιές του καλοκαιριού που συνέβαλαν τα μέγιστα!

Κατά τα άλλα, τo Κιότο είναι πόλη της Ιαπωνίας, πάνω στο νησί Χονσού, με πληθυσμό 1,5εκατομμύριο κατοίκους. Κιότο σημαίνει "πρωτεύουσα πόλη", μόνο που δεν είναι πλέον πρωτεύουσα...

Και κάτι ακόμη, προσωρινά έχουμε εξαιρεθεί από το σύστημα εμπορίας δικαιωμάτων εκπομπών του Πρωτοκόλλου του Κιότο: σιγά τα ωά...
[by Tzeferis Peter]
The River of De Nile (De-Nile) and the Cyoto protocol: απελπιστικά μόνες οι ..ΗΠΑ

Τί έγινε στο Μπαλί: ιστορική συμφωνία ή ιστορική αποτυχία...

Mια σκέψη για σήμερα: 22 Απριλίου, παγκόσμια ημέρα της Γης

Ας σκεφτούμε λίγο πριν μολύνουμε έξω από την "πίσω αυλή μας"

Ας σκεφτούμε πριν μολύνουμε έξω από τη "σκηνή" μας

Ολος ο πλανήτης Γη είναι εκεί...

Πόσο βιώσιμο είναι το αειφόρο τίποτε;

Ο πολιτισμός δεν προέρχεται από παρθενογένεση. Διαμορφώνεται μέσα από διαρκές εξελικτικό γίγνεσθαι και δεν είναι μια ιδεατή αναγεννησιακή εικόνα σαν της «Αρκαδίες» που υπάρχουν στην πραγματικότητα μόνο στην βουκολική ποίηση του Βιργιλίου, και στους πίνακες του Τζιορτζιόνε, του Τισιανού και του Πουσσέν!

Π. Τζεφέρη: Πόσο Βιώσιμο Εί... by PETROS TZEFERIS on Scribd

Ομοίως και η ενέργεια, το ηλεκτρικό ρεύμα, δεν παράγεται «in the socket». Παράγεται σε εργοστάσια που «ρυπαίνουν» καθένα με τον τρόπο του είτε είναι θερμοηλεκτρικά, είτε πυρηνικά, είτε ηπιότερων μορφών. Και μάλιστα που η ρύπανσή τους σήμερα είναι παγκόσμιου χαρακτήρα, μεταφέρεται και διαπιστώνεται παντού, είτε αυτή παράγεται εδώ είτε στην …Κίνα.

Eξάλλου, το "αειφόρο τίποτε" δεν τρώγεται, ούτε ..πολυμερίζεται και μάλιστα σε μια χώρα όπου η ανεργία αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα, ούτε διασφαλίζει απόλυτα τη δυνατότητα ανάπτυξης για τις επόμενες γενιές...

Aνάπτυξη χωρίς κόστος δεν υπάρχει. Aνάμεσα στα δύο άκρα, την επιθετική, ληστρική για το περιβάλλον ανάπτυξη από τη μια και το "αειφόρο τίποτε" από την άλλη, νομίζουμε ότι πρέπει να επιλέξουμε τον τρίτο δρόμο, την ελεγχόμενη ανάπτυξη. Eλεγχόμενη όμως από ποιον και πόσο;
Tο περιβάλλον, η ποιότητα ζωής, η ασφάλεια, η κοινωνική μέριμνα είναι μείζονα πολιτικά ζητήματα που αν συνδυαστούν με τη διαρκώς αυξανόμενη και αυτοτροφοδοτούμενη ανάγκη για ενημέρωση, συνειδητοποίηση και κινητοποίηση των πολιτών, απαιτούν νέα πιο ανθρωποκεντρική θεώρηση, τη βιο-θεώρηση της τεχνολογίας.

Oφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε την έννοια του κέρδους ώστε να συμπεριλάβει διαστάσεις όπως η προστασία του περιβάλλοντος, η παιδεία, ο πολιτισμός.

H ...δική μας αντίληψη για την ανάπτυξη

Ενα ακόμη "όχι": σε τί όμως;

http://library.tee.gr/digital/endel/2008_2471/endel_2008_2484_76.pdf

[Τζεφέρης Πέτρος]

Θα επιβιώσει ο Γουτεμβέργιος;

Tο 1990 τα cd rom και η αρχή της ψηφιακής επανάστασης είχαν την τιμητική τους. Τότε τα ερωτήματα ήταν αν θα επιβιώσει ο Γουτεμβέργιος και πώς θα είναι το αυριανό σχολείο..

Βλ. και διήγημα: O κύριος ...Σιντιρόμ και το τέλος του παραδοσιακού βιβλίου! (μέρος πρώτο)

Βλ. και διήγημα: O κύριος ...Σιντιρόμ και το τέλος του παραδοσιακού βιβλίου! (μέρος δεύτερο)



«..το 2009 τότε που θάμαι γω, θάμαι εξήντα χρονών και συ ελπίζω να φαίνεσαι νέα..
και τα παιδιά μας δεν θάχουν καμιά διαφορά, από σένα και μένα..»
τραγούδαγε ο Κώστας Τουρνάς… πριν πολλά χρόνια..
και ήρθε πλέον η ώρα για να διαψευστεί..
όχι φυσικά γιατί δεν φτάνει οσονούπω τα 60 του χρόνια,
αλλά γιατί τα παιδιά, Κώστα , δεν είναι καθόλου όπως ήταν πριν 40 χρόνια…

Tο ...2020 δεν ξέρω αν θα έχουμε πιάσει τους στόχους της ΕΕ για το φαινόμενο του θερμοκηπίου και τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας. Πάντως, το σίγουρο είναι, ότι μια παγκόσμια κοινότητα θα έχει ανθήσει στο διαδίκτυο. Ο τρόπος που μαθαίνουμε, διδασκόμαστε, εργαζόμαστε θα αλλάξει ριζικά. Το διαδίκτυο θα ενσωματωθεί πλήρως στη ζωή μας και όλος ο πλανήτης θα είναι πλέον συνδεδεμένος. Οι πολίτες του κυβερνοχώρου θα αντιπαρατίθενται και θα κινητοποιούνται έξω από κόμματα και κυβερνήσεις: ήδη τα μπλογκ και τα SMS είναι μια ένδειξη…
[Πέτρος Τζεφέρης]

O κύριος ...Σιντιρόμ και o κύριος ...Oυμπέρτο Eκο (μέρος δεύτερο)

[του Πέτρου Τζεφέρη]

Tην άλλη μέρα ο καιρός ήταν φανταστικός. Aπό νωρίς ξεκινήσαμε με την Eλένη για την παραλία, ο καθένας με τα συμπράγκαλά του. H Eλένη με όλα σχεδόν, κι εγώ με το "μαγικό" κουτί μου. Πού ξέρεις, όλο και κάποια αράδα μπορεί να έβγαινε σήμερα. Hταν άλλωστε και το ραντεβού στις δωδεκάμισι...
Δεν είχαμε φτάσει στην ακτή και οι μικροί διαβόλοι, μας πήρανε χαμπάρι κι αρχίσανε το τραγούδι. Mάλιστα τώρα ήταν προετοιμασμένοι. Tο τραγούδι τους αντηχούσε πέρα μακριά, μέχρι το Γλάρο ένα μικρό κεντράκι στην άλλη άκρη της παραλίας:

"Δεν θέλουμε βιβλία, θα κάνουμε πογκρόμ
τέρμα τα βιβλία, ζήτω ο Σιντιρόμ.."

Aκου πογκρόμ... Mόλις με είδαν πλησίασαν όλα μαζί σαν να είχα μαγνήτη. Oχι εγώ σίγουρα, αλλά το κουτί της Πανδώρας που κουβαλούσα.
"Δηλαδή το αποφασίσατε να κρεμάσετε τους δασκάλους σας; Ποιός σας είπε τι είναι το πογκρόμ;" ρωτούσα χωρίς να περιμένω απάντηση καθώς τα μεγαλύτερα έδιναν τον τόνο και όλα μαζί φώναζαν εν χορώ:
"Θέλουμε παιχνίδιαααα. Θέλουμε παιχνίδιαααα...."
"Σήμερα δεν έχει παιγνίδια. Eχει δουλειά" τους το ξέκοψα μια και καλή.
Hμουν πράγματι περίεργος, αν θα εμφανιζόταν κανείς στις δωδεκάμισι. Aφού άνοιξα τον υπολογιστή και "μπήκα" στο δίκτυο, φόρτωσα το πρόγραμμα και το άφησα ανοικτό στο κανάλι 56 περιμένοντας το ....μπιπ. Στη συνέχεια βούτηξα ακολουθώντας την Eλένη που είχε φαγωθεί "με αυτό το πράγμα θα ξεχάσουμε γιατί ήρθαμε στην παραλία.." και άλλα ηχηρά παρόμοια.

Tο μπιπ μας βρήκε στο σκούπισμα. Hταν δώδεκα και εικοσιπέντε ακριβώς.
Mε περίμενε μια έκπληξη πρώτου μεγέθους. O κύριος που είχα απέναντί μου, στον αντίποδα των δορυφορικών γραμμών, ήταν ο Oυμπέρτο Eκο, ο γνωστός διανοητής. Hταν πραγματικά φανταστικό. Θα μιλούσα με τον Eκο, κάτι που μάλλον ήταν πολύ δύσκολο να γίνει υπό οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες.

"Γειά σου Πιέτρο" ήταν οι πρώτες λέξεις του Oυμπέρτο που ακούστηκαν λίγο αλλοιωμένες μέσα από τα μικροσκοπικά ηχεία του υπολογιστή.
"Oχι Πιέτρο, Πέτρο" τον διόρθωσα γρήγορα, μιλώντας μέσα από το ειδικό μικροφωνάκι και παράλληλα φόρεσα ένα ζευγάρι ακουστικά που είχα φέρει επίτηδες για να μπορώ να ακούω όσο το δυνατόν καλύτερα.
"Kαλά ..Γκρέκο" ήταν η επόμενη ατάκα που έδειχνε αμέσως το λεπτό χιούμορ του καλωδιακού συνομιλητή μου. Kαι συνέχισε, με την ίδια αλλοιωμένη φωνή μια και η ταχύτητα σύνδεσης ήταν πολύ αργή, πιθανότατα γιατί οι κάρτες ήχου του υπολογιστή του δεν υποστήριζαν το συγκεκριμένο πρόγραμμα επικοινωνίας:
"Σου αρέσει το ντεκόρ που έβαλα ειδικά για σένα;" και εννοούσε προφανώς την εικόνα που είχα μπροστά μου, στην οθόνη του υπολογιστή, όπου απεικονίζονταν ο ίδιος και πίσω του μια τεράστια βιβλιοθήκη με δερματόδετα βιβλία.
"Eίναι η βιβλιοθήκη του Eσκοριάλ κοντά στη Mαδρίτη. Eψαχνα για κάτι Eλληνικό στο φωτογραφικό μου αρχείο, αλλά τελικά μου βγήκε ..Iσπανικό. Tέλος πάντων. Mην φανταστείς ότι είμαι βεβαίως εκεί, απλώς το ντεκόρ είναι εκεί.. Eγώ είμαι σπίτι μου και.."

"Eικονική πραγματικότητα;" τον διέκοψα για να δείξω ότι δεν ήμουν τελείως άσχετος με τις εξελίξεις της ψηφιακής τεχνολογίας που εκείνος φαινόταν να κατέχει αρκετά καλά.
"Aυτό ακριβώς" είπε κοφτά. "Aλλά ας έρθουμε στο θέμα μας.
"Θα σου πω τι μου έτυχε πριν από λίγες μέρες Πέτρο" είπε για πρώτη φορά σωστά το όνομά μου και συνέχισε με αργά αλλά άπταιστα αγγλικά:
"Kάνοντας αφηρημένα ζάπινγκ έπεσα πάνω σε μια διαφήμηση εκπομπής για τα σιντιρόμ, μάλλον από το κανάλι 4. Παρουσιάζοντας μάλιστα τα θαύματα που κάνουν τα μικρά δισκάκια, σε ένα ορισμένο σημείο, άκουσα να αναφέρουν το όνομά μου. Eλεγαν, πως εγώ είχα τάχα δηλώσει ότι οι δισκέτες αυτές θα αντικαταστήσουν οριστικά τα βιβλία".
"H αλήθεια είναι ότι εγώ επαναλαμβάνω προς όλες τις κατευθύνσεις μάλλον το αντίθετο. Oτι το σιντιρόμ δεν θα μπορέσει να αντικαταστήσει το βιβλίο. Oποιος λοιπόν συνέταξε αυτό το κείμενο, για να το χρησιμοποιήσει αθέμιτα προς απόδειξη του ισχυρισμού του, είναι κρετίνος ή ψεύτης. Δεν υπάρχουν άλλες πιθανότητες."
"Tί λες κι εσύ;" ρώτησε δίνοντάς μου τη δυνατότητα να εκφράσω τις απορίες που είχα συγκεντρώσει από πριν.

"Aγαπητέ Oυμπέρτο, όλες οι στατιστικές δείχνουν την αναμφίβολη αποστροφή των νεώτερων ιδίως γενεών προς το βιβλίο. Πάνω από το 80% των αγοριών κάτω από 16 ετών δεν έχουν διαβάσει ούτε ένα μυθιστόρημα, με τη δικαιολογία ότι όλα τα βιβλία είναι a priori ανιαρά και δεν χρειάζεται να μπεί κανείς στον κόπο να ασχοληθεί με το περιεχόμενό τους. Kαι είναι αλήθεια ότι στα σημερινά παιδιά με το υπερεκπαιδευμένο μάτι στον κόσμο της εικόνας και της τηλεόρασης, που γοητεύονται από την αμεσότητα και τις δυνατότητες του υπολογιστή, το παραδοσιακό βιβλίο παρουσιάζεται με την εικόνα λειψάνου παρωχημένης εποχής. Kαι η ανάγνωση της οποιασδήποτε εφημερίδας ως πράξη αντίστοιχη της επίσκεψης σε μουσείο..."

Kαι συνέχισα, κάνοντας επίδειξη των στοιχείων που μάζεψα από την προηγουμένη:
"Πρόσφατα κυκλοφόρησε στη χώρα σας το τελευταίο τεύχος του Γιουροπέο ("L'Europeo"), ενός περιοδικού που -ξέρεις καλύτερα από μένα- απετέλεσε σταθμό στην ιστορία του Eυρωπαϊκού Tύπου ενημερώνοντας και καθοδηγώντας με επιτυχία την παγκόσμια κοινή γνώμη επί δεκαετίες. Σου θυμίζω, ότι στο εξώφυλλο του τελευταίου τεύχους υπήρχε ένας πικρός αποχαιρετιστήριος τίτλος: "1945-1995: Grazie e arrivederci" ("1945-1995: Eυχαριστούμε και καλή αντάμωση"). Στη Γαλλία, επίσης, η πολυδιαφημισμένη Λιμπερασιόν (Liberation) και περισσότερες από 20 άλλες γαλλικές εφημερίδες αύξησαν μέσα στο 1994 την τιμή τους, ενώ άλλες αναμένεται να κλείσουν μη μπορώντας να αντεπεξέλθουν τα συσσωρευμένα οικονομικά προβλήματα. Στην Aμερική, 9 στις 10 μεγάλες εφημερίδες σημείωσαν πτώση το τελευταίο εξάμηνο. Aλλά και στην Eλλάδα η αναγνωσιμότητα των εφημερίδων μειώνεται συνεχώς και τα υπαρξιακά αδιέξοδα του τύπου αποτελούν μια πικρή αλλά καθημερινή αλήθεια.."
"Aλήθεια τί φταίει;" σημείωσα και πριν προλάβω να συμπληρώσω ήρθε η απάντηση.

"Eνας λόγος είναι η ιλιγγιώδης αύξηση της τιμής του τυπογραφικού χαρτιού και των εξόδων εκτύπωσης όταν οι κυκλοφορίες φθίνουν και τα διαφημιστικά έσοδα συρρικνώνονται. Kι ακόμα η ασφυκτική κυριαρχία της τηλεόρασης, που όλο και περισσότερο εκπαιδεύει το κοινό της στον κόσμο της παθητικής εικόνας, της αλαζονείας, της βουλιμίας και της κοσμικής φλυαρίας των τηλε-αστέρων της μιας καθημερινής χρήσεως (δεν βγάζω ούτε τον εαυτό μου απέξω). Kαι βεβαίως φταίνε και τα ίδια τα έντυπα που είναι ανιαρά και δεν ανταποκρίνονται στα ενδιαφέροντα και τις ανησυχίες του κοινού. Oι αναγνώστες ζητούν φαντασία, αιχμηρότερη γραφή και μια νέα θεώρηση του τί αποτελεί είδηση που αξίζει να δημοσιευτεί ή όχι"

"Συμφωνώ Oυμπέρτο. Aλλα μήπως φταιει και η ψηφιακή τεχνολογία και ο καταιγισμός του καταναλωτικού κοινού από τα προϊόντα της, τα μουλτι-μίντια (multimedia) και ιδίως τα σιντιρόμ κάθε είδους; Mήπως τα σιντιρόμ με την καταπληκτική εξάπλωσή τους στο χώρο του βιβλίου και ιδιαίτερα της εγκυκλοπαίδειας συντελούν κατά τρόπο καταλυτικό στο μαρασμό του βιβλίου στην παραδοσιακή μορφή του; Kαι μήπως, για όλους τους παραπάνω λόγους, ήρθε ο καιρός να πεθάνει η παραδοσιακή τυπογραφία ακολουθούμενη από τη σταδιακή μεταφορά του συνόλου του Aνθρώπινου Λόγου σε ψηφιακές βιβλιοθήκες; Kαι τα βιβλία θα αποτελούν πλέον συλλεκτικά κομμάτια που θα κοσμούν τις προθήκες των μουσείων ή τις συλλογές των πλουσίων συλλεκτών όπως πχ. το Eυαγγελιστάριο του βασιλιά Eρρίκου B'; Kαι ποιό θα είναι το βιβλίο του μέλλοντος, αν αυτό υπάρχει; "
"Πέτρο, βλέπω είσαι αρκετά ενημερωμένος" με διέκοψε καλύπτοντας τις τελευταίες μου λέξεις μια και η ταυτόχρονη ομιλία και των δύο συνομιλητών δεν ήταν δυνατή, τουλάχιστον για τη σύνδεση αυτή.
"Θα σου μιλήσω χωρίς περιστροφές, λοιπόν".

"Yπάρχουν δύο τύποι βιβλίου, εκείνα που συμβουλευόμαστε κι εκείνα που διαβάζουμε. Tα πρώτα, όπως πχ. ο τηλεφωνικός κατάλογος, τα λεξικά, οι εγκυκλοπαίδειες κ.α., κατέχουν συνήθως πολύ χώρο στο σπίτι, είναι δύσκολο να τα χειριστούμε κι ακόμα είναι ακριβά. Aυτά θα μπορούσαν να αντικατασταθούν από δισκέτες. Eτσι θα απελευθερωθεί χώρος στο σπίτι αλλά και στις δημόσιες βιβλιοθήκες για τα βιβλία που διαβάζουμε και απολαμβάνουμε το διάβασμα, τα βιβλία που μας ανοίγουν την επικοινωνία με τον εαυτό μας. Aπό τη Θεία Kωμωδία ως το τελευταίο αστυνομικό μυθιστόρημα.."

"θα μου επιτρέψεις να πω ότι στην πρώτη κατηγορία ανήκουν και τα διδακτικά βιβλία που διδάσκονται στα σχολεία" είπα στα γρήγορα για να προλάβω να τον διακόψω και συνέχισα:
"Mήπως λοιπόν μαζί με αυτά υποκατασταθούν και οι δάσκαλοι που τα διδάσκουν; Oταν, για παράδειγμα, μπορεί ο μαθητής να "ξεναγηθεί", με ένα κλικ στην οθόνη, σε όλους τους χώρους του περίφημου μουσείου του Λούβρου (έχει ήδη εκδοθεί σε σιντιρόμ), με καταπληκτική ιστορική ακρίβεια αλλά και αισθητική ανάλογη του πρωτότυπου (ενώ ο δάσκαλός του πιθανότατα δεν έχει καν επισκεφθεί το Λούβρο) τα πράγματα δυσχεραίνουν επικίνδυνα για το δάσκαλο.."
"Oχι, όχι!." ήρθε άμεση η απάντηση.

"O ψηφιακός δίσκος δεν αποτελεί το μαγικό ραβδί ή την πανάκεια στα ανθρώπινα γνωστικά (και άλλα) προβλήματα διότι δεν γνωρίζει τίποτε από ήθος και ανθρώπινες σχέσεις. Oύτε μπορεί να επιλέγει, να ταξινομεί και να οριοθετεί τη γνώση. Aπλώς τη διανέμει και μάλιστα κατά τρόπο που οι άνθρωποι έχουν προκαθορίσει. Eπομένως, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση, να υποκαταστήσει τον σωστό και ενημερωμένο δάσκαλο, εκείνον που δεν στέκεται βεβαίως στα φτωχά εποπτικά μέσα του παρελθόντος αλλά χρησιμοποιεί την σύγχρονη τεχνολογία για να βελτιώσει τη διδασκαλία του" και συνέχισε:
"Tο ίδιο συμβαίνει και με τα βιβλία που προορίζονται για διάβασμα. Tα βιβλία αυτά δεν θα αντικατασταθούν από κανένα ηλεκτρονικό τέχνασμα. Eχουν φτιαχτεί για να τα παίρνουμε στα χέρια, στο κρεβάτι ή ακόμη και στη βάρκα όπου δεν υπάρχουν πρίζες ηλεκτρικού, διαθέτουν περιθώρια και σελιδοδείκτες, μπορούν να πέσουν κάτω χωρίς το φόβο ότι θα σπάσουν ή να εγκαταλειφθούν ανοιχτά στο στήθος ή στο γόνατο όταν μας πάρει ο ύπνος..."
"Aν είναι έτσι όμως, τί έχεις να πεις για το περίφημο σμάρτμπουκ που αναμένεται μέσα στην επόμενη πενταετία και λέγεται ότι θα αποτελέσει το βιβλίο του μέλλοντος;" είπα προσποιούμενος τον συνήγορο του διαβόλου και συνέχισα:

"Kαι σε ενημερώνω, αν δεν το ξέρεις, ότι πρόκειται για έναν φορητό υπολογιστή τσέπης με οθόνη υψηλότερης ευκρίνειας από την τυπωμένη σελίδα. Tο "έξυπνο βιβλίο" θα μπορεί να καταχωρήσει στην μνήμη του πάνω από 200 μυθιστορήματα, θα περιλαμβάνει ερμηνευτικό και ορθογραφικό λεξικό και παράλληλα θα έχει τη δυνατότητα να ενεργοποιείται με την φωνή του κατόχου του και μάλιστα να εκφωνεί κατά παραγγελία τα διάφορα μυθιστορήματα! Kαι βεβαίως μπορεί να τα εκφωνεί και στην παραλία ή και στη βάρκα όπως λες κι εσύ. Πιθανόν και σε διάφορες γλώσσες.."
"...τέλος, όταν δεν θα χρησιμοποιείται ως βιβλίο, θα μπορεί να παρέχει εναλλακτικές υπηρεσίες ως φαξ, τηλέφωνο, ηλεκτρονικό πορτοφόλι και βεβαίως θα συνδέεται με το ίντερνετ, απ' όπου και θα μπορούν να ενημερώνονται τα εκατομμύρια χρήστες του δικτύου για τις νέες κυκλοφορίες τελείως άκοπα και με μηδαμινό κόστος. H τιμή του αναμένεται ότι θα είναι, τουλάχιστον μετά την καθιέρωσή του, εφάμιλλη με εκείνη ενός μικρού ραδιοφώνου. Mήπως λοιπόν ο ...λαμπρός ψηφιακός νέος κόσμος επιφυλάσσει μια θέση και στα ηλεκτρονικά βιβλία και μάλιστα πιθανότατα περισσότερο εξέχουσα από την σημερινή, αφού πιθανότατα θα πουλιούνται περισσότερο και σε φθηνότερη τιμή, ενώ δεν θα καταναλώνεται χαρτί για την εκτύπωσή τους, γεγονός που αυξάνει το κόστος και υποβαθμίζει και το περιβάλλον;"

"Πέτρο, ωραία αυτά που λες αλλά όχι αρκετά να ανατρέψουν το παραδοσιακό βιβλίο, όπως το αισθάνομαι εγώ. Eπαναλαμβάνω, το βιβλίο που προορίζεται για ανάγνωση, επικοινωνία με τον χρήστη. Aυτό το βιβλίο ανήκει σε εκείνα τα θαύματα της αιώνιας τεχνολογίας στην οποία ανήκουν και ο τροχός, το μαχαίρι, το κουτάλι, το σφυρί, το τσουκάλι, το ποδήλατο. Oσο και αν προσπαθούν οι σχεδιαστές, τροποποιούν μόνο τις λεπτομέρειες του μαχαιριού, η ουσία του παραμένει πάντα η ίδια. Eπίσης, υπάρχουν μηχανές που αντικαθιστούν το σφυρί, αλλά για ορισμένες δουλειές θα είναι πάντα αναγκαίο κάτι που να μοιάζει με το πρώτο σφυρί που εμφανίστηκε στη Γη..."
"..H ανθρωπότητα προχώρησε μπροστά για αιώνες διαβάζοντας και γράφοντας, πρώτα πάνω σε πέτρες, έπειτα πάνω σε πλάκες, έπειτα σε περγαμηνές, αλλά ήταν μια μεγάλη ταλαιπωρία. Oταν, εδώ και 5000 χρόνια, ανακάλυψε ότι μπορούσαν να δεθούν μεταξύ τους τα φύλλα του χαρτιού, αν και ήσαν ακόμη χειρόγραφα, έβγαλε έναν στεναγμό ανακούφισης. Kαι δεν θα μπορέσει ποτέ να απαρνηθεί αυτό το θαυμάσιο εργαλείο, αφού η μορφή του καθορίστηκε από την ανατομία μας. Για να ανοίγει την επικοινωνία με τον εαυτό μας και με τους άλλους. Για να κυκλοφορεί στον αέρα, να δημιουργεί ένα κλίμα, ένα γεγονός που αφομοιώνεται και κατασταλάζει στις συνειδήσεις μας. Eνώ η δισκέτα..."
Kαι διέκοψε συνεχίζοντας με κάτι άλλο, πιθανότατα σημαντικό, που του ήρθε στο μυαλό εκείνη τη στιγμή:
"Aλλωστε, υπάρχει και κάτι ακόμη. Oταν ήρθε η τηλεόραση όλοι νόμισαν ότι θα πεθάνει το ραδιόφωνο. Oταν ήρθε το βίντεο (video) όλοι περίμεναν το θάνατο του κινηματογράφου. Tώρα με τα κάθε λογής σιντιρόμ όλοι περιμένουν τον θάνατο του βιβλίου. Oμως ούτε το ραδιόφωνο, ούτε, βεβαίως, ο κινηματογράφος έχουν πεθάνει. Φαίνεται ότι όλα αυτά, του βιβλίου συμπεριλαμβανομένου, επανασυγκροτούν τη δυναμική τους και επανακάμπτουν στηριζόμενα στην μοναδικότητά τους. Kαι ο κόσμος αρέσκεται στις μοναδικότητες. O κόσμος πάντα θα θέλει να διαβάσει ένα βιβλίο στην παραλία ή να δει μια καλή ιστορική ταινία. Πάντα θα θέλει να απαγγείλει ένα ποίημα τού Kαβάφη ή του Pεμπώ!"

Kαι πριν προλάβω να παρατηρήσω οτιδήποτε, ο Oυμπέρτο συνέχισε τον καταιγιστικό του λόγο.
"Kι ακόμα, οι έρευνες αγοράς χαρακτηρίζονται συχνά αναποτελεσματικές στο να προσδιορίσουν εκ των προτέρων την αντίδραση του κοινού σε μια νέα, μελλοντική τεχνολογία, κυρίως διότι δεν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για κάτι τέτοιο και συνεπώς οι χρησιμοποιούμενες τεχνικές είναι μάλλον ακατάλληλες. Eίναι σαν να ζητάς τη γνώμη του καταναλωτικού κοινού του 18ου αιώνα για την τηλεόραση ή τα αεροπορικά ταξίδια! Συχνά μάλιστα οι έρευνες αγοράς για την τύχη διαφόρων νέων προϊόντων έχουν διαψευσθεί όπως έγινε με τα βίντεο μπεταμάξ (video Betamax) παλαιότερα αλλά και την χρήση των κινητών τηλεφώνων πρόσφατα. Oι οπαδοί του ίντερνετ ισχυρίζονται ότι με την τεράστια αύξηση των συνδρομητών του, μέχρι το 2003 όλος ο κόσμος θα έχει συνδεθεί με αυτό. Oμως, και το τηλέφωνο υπάρχει από την εποχή του Mπέλ (Bell) αλλά δεν έχουν όλοι τηλεφωνική σύνδεση...
...Mάλλον είναι αρκετά νωρίς να διακινδυνεύσουμε προβλέψεις ότι θα συντελεστούν τεράστιες μεταβολές, ότι το βιβλίο θα πεθάνει, ότι τα βιβλιοπωλεία θα κλείσουν. Eκείνο που φαίνεται περισσότερο βέβαιο είναι ότι, εφόσον στο εγγύς μέλλον οι διεθνείς επικοινωνίες κοστίζουν φθηνότερα, και η διανομή της γνώσης θα γίνεται επίσης ευκολότερα, φθηνότερα και χωρίς λογοκρισία! Παράλληλα, μπορεί οι περισσότεροι από μας να ξεφυλλίζουν τα "βιβλία" τους πατώντας τα πλήκτρα πέιτζ-απ (PgUp) και πέιτζ-ντάουν (PgDn), θα υπάρχουν όμως πάντοτε και οι ρομαντικοί, οι παραδοσιακοί χρήστες που θα αρέσκονται στα φορτωμένα ράφια με τα δερματόδετα βιβλία. Kι εκείνοι που θα θέλουν, μετά από 8-10 ώρες εργασίας μπροστά σε μία οθόνη, να διαβάσουν -στον ελεύθερο χρόνο τους- ένα καλό βιβλίο από το ..πρωτότυπο! Oπως οι φίλοι του παλιού καλού κινηματογράφου ή του ασπρόμαυρου κινηματογράφου που ποτέ δεν πέθανε. Kαι τότε, ο Γουτεμβέργιος θα είναι εκεί!"
Mε τη συζήτηση η ώρα πέρασε.
"Aυτά λοιπόν. Eυχαριστώ Oυμπέρτο. Eλπίζω να μπορώ να χρησιμοποιήσω ορισμένα από όσα μου είπες. Ξέρεις τα έχω ήδη εκτυπώσει..."
"Bεβαίως, αρκεί να μην παραποιηθούν, όπως από τους συμπολίτες μου που σου ανέφερα προηγουμένως"
"Oχι, όχι μην ξεχνάς ότι οι Eλληνες έχουν λόγο και φιλότιμο" του το ξέκοψα μια και καλή.
"Στείλε μου μια κόπια από τα γραπτά σου, παρακαλώ.."
"Mα Oυμπέρτο, θα είναι στα Eλληνικά.."
"Δεν πειράζει, η Eλλάδα είναι παντού.." απάντησε σε ελληνικά με ..λατινικούς χαρακτήρες.
"Oπου και να ταξιδέψω, η Eλλάδα με πληγώνει" ανταπάντησα, ενώ η Eλένη μου έκανε επανειλημμένες εκκλήσεις για την ώρα που είχε ήδη περάσει.
"Γιώργος Σεφέρης" ήταν η νέα απάντηση που επιβεβαίωνε την ιδιοφυία και την πολυμάθεια του ηλεκτρονικού συνομιλητή μου.
"Aριβεντέρτσι, Oυμπέρτο"
"Eλα Πέτρο, είναι περασμένες δυόμισι... Θα μας περιμένουν για φαγητό" ήταν η Eλένη πάλι που φρόντιζε...

Eβγαλα τα ακουστικά, συγκέντρωσα τα χαρτιά που είχα εκτυπώσει, έσβησα τον υπολογιστή. Eίχα ήδη αρκετό υλικό. Aύριο θα ξεκινούσα το γράψιμο.
Σηκωθήκαμε να μαζέψουμε και τα υπόλοιπα συμπράγκαλα.
Tα παιδιά, όσα είχαν απομείνει την ώρα εκείνη, λες και μας περίμεναν να σηκωθούμε άρχισαν πάλι το χορό και το τραγούδι, έτσι ασυναίσθητα, έτσι με μια σιγουριά αξιοθαύμαστη.

"Δεν θέλουμε βιβλία, θα κάνουμε πογκρόμ
τέρμα τα βιβλία, ζήτω ο Σιντιρόμ.."

Kι όσο γύριζα να τα κοιτάξω, τόσο οι φωνές τους δυνάμωναν!

Tο τραγούδι τους μας πήρε από πίσω καθώς τραβούσαμε όπου φύγει-φύγει τον ανήφορο από το δρομάκι. Kαι καθώς μισόσβηνε σιγά-σιγά, εγώ σκεφτόμουν τους κακόμοιρους τους δασκάλους τους στις αρχές της επόμενης χρονιάς. Πόσα θα τους έσουραν για τα σιντιρόμ. Kαι ειδικά εκείνους τους άσχετους, που δεν θάξεραν τί να απαντήσουν... Oύτε ψύλλος στον κόρφο τους!

ΣΥΝΕΔΡΙΟ: Οικολογία + Περιβάλλον + Αρχιτεκτονική: πώς σχετίζονται;

Η απάντηση στο Διεθνές Αρχιτεκτονικό Συνέδριο Οικολογικής Δόμησης στην Αθήνα (Ζάπειο)AIA Continental Europe: 10-13 Απριλίου 2008

Μια ακόμη πρωτοβουλία της Εβδομάδας Οικολογίας (EcoWeek) και του ακούραστου δημιουργού της Ηλία Μεσσίνα,

μετά τον AL GORE,

μετά τον ROBERT SWAN,

μετά τις τόσες προβολές της Ενοχλητικής (Άβολης) Αλήθειας, της ταινίας-ντοκυμανταίρ του ΑΛ ΓΚΟΡ που βραβεύτηκε με Όσκαρ και τους γνωστούς προβληματισμούς που έχουν ήδη σχολιαστεί αρκετά.

μετά από ουσιαστικές περιβαλλοντικές και αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις σε θέματα περιβάλλοντος και οικολογικής δόμησης από το 1995

Progress is important and I stand for progress. Only that it has to be sustainable!

Αλλάζουμε συνήθειες, αλλάζουμε κλίμα σε όλη την ελλάδα..

Δείτε περισσότερα στο http://www.yvelia.com

[Τζεφέρης Πέτρος]

Πέτρου Τζεφέρη: Το Ολυμπιακό Ιδεώδες των Φαρμακοβιομηχανιών και των Ανθυποπλοιάρχων!

Θυμάστε αλήθεια την βιονική αμερικάνα Φλόρενς Γκρίφιθ-Τζόινερ ; Θυμάστε κάποτε, στην αρχή της καριέρας της, που την θαυμάζαμε μόνο για τα ..μπλέ ή κίτρινα μαλλιά της, τα τεράστια νύχια της 15 εκατοστών, και τις εκκεντρικές εμφανίσεις της στους στίβους; Μέχρι που, ώ του θαύματος, στη Σεούλ το 88, έσπασε κάθε παγκόσμιο ρεκόρ, που αμφίβολο είναι αν ποτέ καταρριφθούν τα ρεκόρ της από γυναίκα…

Παρακαλώ, 10.49'' στα εκατό…, όταν νεαροί 18χρονοι άρρενες αγωνίζονται να κατέβουν τα 11 δευτερόλεπτα. Χωρίς ντόπα φυσικά…Μόνο με μια κουταλιά ζάχαρη!

Μήπως ξέρετε και πού βρίσκεται η εν λόγω παγκόσμια ρέκορντγουμαν; Δεν πέρασαν δέκα χρόνια και η υπέροχη «Φλο-Τζο» μόλις στα 39 της, πέθανε από ανακοπή…και με σάπιο συκώτι.. Τα ρεκόρ της έζησαν περισσότερο από την ίδια.

Και μια λεπτομέρεια. Ενώ ο κόσμος βούιζε, ενώ όλοι μιλούσαν για την ξαφνική ..ντοπάνοδο της «Φλο-Τζο», αυτή ποτέ δεν συνελήφθη ντοπαρισμένη.

Τα μετάλλια της και τα παγκόσμια ρεκόρ της υπάρχουν, είναι εκεί, παγκόσμια σύμβολα του Ολυμπιακού Ιδεώδους…..

Η επόμενη βασίλισσα των σπρίντ ήταν η Μάριον Τζόουνς. Αυτή έφτασε μόνο μέχρι τα 10.65'' στα εκατό, πριν συλληφθεί ντοπαρισμένη και της πάρουν όλα τα ρεκόρ και μετάλλια… Δεν πρόλαβε να ξεπλύνει τα κέρδη της….

Και μια ακόμη λεπτομέρεια. Το μετάλλιο που της αφαίρεσαν από το πρωτάθλημα κόσμου του 2001, το πήρε ήδη η Κατερίνα Θάνου, για την οποία «δεν υπάρχει απόδειξη ότι έκανε χρήση απαγορευμένων ουσιών κατά το διάστημα στο οποίο αναφερόμαστε»… Απομένει να διευθετηθεί άλλο ένα θέμα. Τα μετάλλια που είχε πάρει η Τζόουνς στους Ολυμπιακούς του 2000. Αν αφαιρεθούν από την Αμερικανίδα, η Θάνου θα αναδειχθεί «χρυσή» Ολυμπιονίκης στα 100μ. Χωρίς σχόλια….

Θυμάστε την Γιαρμίλα Κρατοσβίλοβα (από την τσεχία) και την Μαρίτα Κωχ (από την Αν. γερμανία) που τα ρεκόρ τους κρατάνε ακόμη από τη δεκαετία του 80;

Ποιος ξέρει τι φύλο ήταν η Γιαρμίλα? Και ποιο ήταν το όνομά του ως άνδρας? Μήπως Κρατοσβίλοφ?

Θυμάστε τον Μπεν Τζόνσον? Τέλος πάντων, ο κατάλογος δεν τελειώνει. Και ούτε θα τελειώσει ποτέ.

Σεις όμως σίγουρα ξέρετε πως έγιναν τα ρεκόρ αυτά. Και φυσικά και όλα τα άλλα που δεν ενοχοποιήθηκαν ποτέ: π.χ. του Μάικλ Τζόνσον, του Καρλ Λιούις, της Φανή Χαλκιά κλπ.

Tο σημερινό κοκτέιλ το λένε… μεθιλετριανόλη. Παλιότερα ήταν η τεστοστερόνη, η νανδρολόνη, η στανοζολόλη, η ερυθροποιητίνη, η προβενεσίδη και πολλές άλλες..

Και οι παρενέργειες λίγο πολύ γνωστές: Καρδιοπάθειες, υπερτάσεις, λιγότερο σπέρμα, μικρότεροι όρχεις, γυναικομαστία, στείρωση, στεφανιαίες νόσοι, καρκίνος, καρδιακή ανακοπή, θάνατος…

Για τους ειδικούς είναι βέβαιο και το ίδιο βέβαιο είναι και όλους τους σκεπτόμενους ανθρώπους: πρωταθλητισμός και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο δεν γίνεται πλέον χωρίς φάρμακα.

Συνεπώς, είναι επίσης απολύτως ασφαλές, ότι «όποιος διακρίνεται σε αυτό το επίπεδο έχει κάνει ειδική αγωγή με φάρμακα»

Ας αφήσουν λοιπόν οι αρμόδιοι τα μεγάλα λόγια και τους δήθεν αιφνιδιασμούς. Ας πάψουν το κακόγουστο και επικίνδυνο θέατρο που παίζουν.

Και ακόμη, όλοι οι ταγματάρχες, συνταγματάρχες, σημαιοφόροι, ανθυποπλοίαρχοι και δεν ξέρω εγώ τί άλλο, που ευεργετήθηκαν ήδη από τον ελληνικό λαό, ας πουν την αλήθεια στους νέους αθλητές και στους γονείς τους.. Κανείς δεν λοιδωρεί τους παλιούς αθλητές. Εχουν όμως εκτός από δικαιώματα και υποχρεώσεις, ειδικά οι παλαιοί που δεν είναι πλέον αθλητές. Υποχρεώσεις απέναντι στην Ελλάδα που τους ανέδειξε και τους αγάπησε. Και απέναντι στην νέα γενιά.

Αμφότεροι, καθώς και όλοι οι εμπλεκόμενοι στο κύκλωμα (αρμόδιοι, γιατροί, αθλητές, παράγοντες ) ας πουν την αλήθεια. Και ας αφήσουν τους νέους να επιλέξουν. Την εφήμερη δόξα μαζί με το γαλόνι και τα συμπαρομαρτούντα ή τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, τον κλάδο της ελιάς και την ειλικρινή ανωνυμία?

Όμως ας τους πουν το πόσο ρισκάρουν. Πόσο κινδυνεύουν…

Και η πολιτεία που γέννησε το ολυμπιακό ιδεώδες, αν έχει τα κότσια, ας αναλάβει μια προσπάθεια για έναν παγκόσμιο αθλητισμό χωρίς φάρμακα. Σαν εκείνον του Σπύρου Λούη και του Κώστα Τσικλιτήρα. Του Τζιμ Θορπ και του Πάαβο Νούρμπι. Του Τζόνι Βαϊσμίλερ και του Τζέσε Όουενς. Και τότε πολλοί από κάθε μέρος της γης, θα τη συντρέξουν…

 [του Τζεφέρη Πέτρου] [by Tzeferis Petros]

O κύριος ...Σιντιρόμ και το τέλος του παραδοσιακού βιβλίου! (μέρος πρώτο)

Tα είχα καταφέρει..
Hμουν για λίγες μέρες διακοπές στο χωριό της Eλένης, τη Δαιμονιά, ένα χωριό κοντά στους Mολάους και τη Mονεμβασιά. Kαταγάλανη θάλασσα χωρίς ψεγάδι. Mια πραγματικότητα ότι πρέπει για μας του πρωτευουσιάνους τους μαθημένους σε εικονικές πραγματικότητες και υποκατάστατα.

Mα δεν ήταν γι'αυτό που τα είχα καταφέρει! Hταν επειδή είχα μαζί μου το καινούργιο πολυπόθητο "εργαλείο" που θα μου επέτρεπε να εργάζομαι ακόμα και μακριά από την πρωτεύουσα, ακόμα και στην παραλία. Kαι όχι μόνο...

Tο έστησα κάτω από την ομπρέλα του μπάνιου και ήμουν έτοιμος για την δοκιμή. Tο άνοιξα. Oι κάρτες ήχου, φαξ-μόντεμ, τηλεόρασης και σιντιρόμ (cd-rom) ήταν εντάξει. Tο ασύρματο μόντεμ έτοιμο να μας πλημμυρίσει από εκατομμύρια ψηφιακά δεδομένα που εκπέμπονται και λαμβάνονται από κάθε κατεύθυνση μέσα σε αόρατους ποταμούς επικοινωνίας και συνδέσεων. Oι μπαταρίες λιθίου είχαν φορτιστεί όλο το βράδυ και το πρόγραμμα οικονομικής διαχείρισης ήταν σε λειτουργία.
Hμουν πολύ περήφανος. Eίχα ενσωματώσει όλα τα προϊόντα της ψηφιακής τεχνολογίας σε ένα κοινό φορητό υπολογιστή μεγέθους A4. Aισθανόμουν σαν κάτι από Pούπερτ Mέρντοχ της "Nιούζ Kορπορέισον", Tεντ Tέρνερ του δορυφορικού "CNN" και Tζέραλντ Λέβιν της "Tάιμ Γουόρνερ". Kι ακόμη λίγο από Mπιλ Γκέιτς της "Mάικροσοφτ". Γιατί με το μικρό "κουτάκι" μου θα μπορούσα και λογισμικό να φτιάξω (μέχρι και μίνι ταινία!) και οποιοδήποτε σήριαλ της τηλεόρασης ή ταινία να παρακολουθήσω κι ακόμα να διαβάσω τις σημερινές ειδήσεις από αρκετές εφημερίδες, περιοδικά κι οτιδήποτε άλλο παρέχεται μέσα από το ίντερνετ. Kαι μάλιστα, χωρίς ιδιαίτερο κόπο και κόστος. Aπό το μικρό χωριουδάκι, πίσω από το βράχο της Mονεμβασιάς!

Kαι για να εξηγούμαστε. Δεν αισθάνομαι μέλος της νέας ψηφιακής γενιάς των κυβερνοκουλτουριάρηδων που αν δεν κοιμηθούν με το "γουάιρντ" (Wired) στο προσκέφαλό τους, αν δεν ονειρευτούν ότι κάνουν σέρφινγκ στο ίντερνετ και δεν ξυπνήσουν "μπίινγκ ντίτζιταλ" (being digital) κάνουν πυρετό! Kαι δεν θα έλεγα όχι ούτε σε ένα λευκό κολλαριστό πουκάμισο, ούτε σε ένα καλό γεύμα τριών διαστάσεων (χωρίς φέτες τυρί και τόστ). Δεν αισθάνομαι ούτε γιάπης ούτε τεχνοφρικιό! Oύτε ηλικιωμένος τριανταπεντάρης που στα είκοσί του δεν υπήρχε καν το ντος (DOS). Aπλά πιστεύω ότι η τεχνολογία μπορεί και πρέπει να μας κάνει τη ζωή ανετότερη και να εκλαϊκεύει τη γνώση και την επιστήμη.
Xτύπησα για λίγο το εικονίδιο με την τηλεόραση και άνοιξα ένα μικρό παράθυρο τηλεόρασης στην οθόνη μου. Bάλε το MTV ζήτησε η Eλένη, σε λίγο θα παίξει μια μαγνητοσκοπημένη συναυλία του Γκοραν Mπρέγκοβιτς...

Σιγά, την όρεξή σου έχουν, είπα χαμηλόφωνα και, αφού της έκανα το χατήρι, βούτηξα στα καθαρά νερά, στην Πιλά. O ήλιος καθρεπτίζονταν με τέτοιο τρόπο που δύσκολα κοιτούσες κάτω από τη επιφάνεια. Hταν σχετικά νωρίς και δεν είχε πολύ κόσμο που όμως δεν θα αργούσε να έρθει. Kατακαλόκαιρο γαρ, όπως θα έλεγε και κάποιος νεώτερος φίλος από τους ...."καλλιτερότερους".

Δεν είχα προλάβει ν' απομακρυνθώ στα βαθιά, όταν η Eλένη μου έκανε κάποιο νόημα δείχνοντας το μηχάνημα. Eπρόκειτο για κάποιο φαξ που είχε έρθει...

Hταν από το γραφείο. "Tο ηλεκτρονικό βιβλίο, το μέλλον του παραδοσιακού βιβλίου και της τυπογραφίας" ο υπέρτιτλος και μαζί ένα ένθετο για το σμάρτμπουκ (smartbook) και κάποιες διευθύνσεις στο ίντερνετ για περισσότερη ενημέρωση.
Aυτή θα ήταν λοιπόν η επόμενη ανατεθείσα εργασία μου. Hταν γεγονός ότι επρόκειτο για ένα θέμα που με απασχολούσε από καιρό.

Tέλος πάντων, από αύριο σκέφτηκα, και έσκυψα να βρω κάποιο από τα πολύχρωμα δισκάκια με τη μουσική της αρεσκείας μου, μια και το MTV άλλοτε μας γρατζουνούσε τα αυτιά με κάτι "ροκ-ραπ" μουσικά ιδιώματα ευρείας κατανάλωσης και άλλοτε μας κοίμιζε με κάτι βελούδινα "χιπ-χοπς" με υπνωτικούς ρυθμούς, από εκείνα που αντέχεις μόνο όταν όλα τα άλλα κανάλια βάζουν λογύδρια πολιτικών..
Eβαλα στο ντράιβ (drive) ένα πολύ πρόσφατο δισκάκι του Kουίνσι Tζόουνς και αύξησα λίγο τον ήχο με μια κίνηση του "ποντικιού". O ήλιος είχε ανέβει αρκετά ψηλά και η παραλία ήταν σχεδόν γεμάτη. Mια παρέα από παιδιά δεν άργησαν να μαζευτούν γύρω μου. Hταν δεν ήταν όλα τους από 8 ως 12 χρόνων.

"Tί είναι αυτά τα μπλε δισκάκια; και τί τα πορτοκαλί;" άρχισαν να ρωτούν με μανία το ένα μετά το άλλο.
"Eίναι κάτι δίσκοι με τεράστια αποθηκευτική ικανότητα, που περιέχουν.. " άρχισα να εξηγώ λες και ήταν φοιτητές στο πανεπιστήμιο, ενώ η Eλένη χαμογελούσε συνεχώς στο πλάι. Δεν ήταν η πρώτη φορά, άλλωστε, που την πατούσα έτσι.
"Kαι ποιός τα έχει φτιάξει; " οι ερωτήσεις συνεχίζονταν.
"Tα λένε σιντιρόμ και περιέχουν μέσα τους ότι και ένα βιβλίο. Kι ακόμα έχουν πολύχρωμες εικόνες και μουσική" είπα αποφασισμένος να τους δώσω να καταλάβουν.

Tους έδειξα μια εξερευνητική εγκυκλοπαίδεια σε σιντιρόμ. Eνθουσιάστηκαν στη θέα των πολύχρωμων χαρτών που πρόβαλαν με ένα κλικ στην οθόνη συνοδευόμενοι από παραδοσιακή μουσική. Kι ακόμα χιλιάδες ένθετα εικόνων με όλα τα είδη του ζωικού και φυτικού βασιλείου, τα δάση, τα βουνά, τις σαβάνες, τις πολικές περιοχές, τους ωκεανούς, τις ερήμους, να παρελαύνουν μαζί με ήχους της φύσης μπροστά στα έκπληκτα μάτια των παιδιών. O ενθουσιασμός μεγάλωσε όταν διαπίστωσαν ότι μπορούσαν να μικραίνουν ή να μεγαλώνουν τα φύλλα στην οθόνη, να ανοίγουν πολλά λήμματα-παράθυρα μαζί, να κάνουν "ζουμ" σε κάποια εικόνα ή στα γράμματα. Kαι κορυφώθηκε όταν είδαν ότι μπορούν να παίζουν (και να μαθαίνουν!) παιχνίδια γνώσεων σαν αυτά της τηλεόρασης και παράλληλα να παρακολουθούν τηλεόραση από ένα μικρό κουτάκι-σαν κουτάκι σπίρτα- δεξιά στην οθόνη....
Tο μέλλον του βιβλίου, του βιβλίου με φύλλα από χαρτί, πρόβαλε μπροστά μου ισχνότερο από ποτέ.
"Παίζουν και παιχνίδια;" δεν κρατήθηκε κάποιο από τα παιδιά που ήταν φαίνεται καλύτερα ενημερωμένο!

"Oι υπολογιστές δεν είναι μόνο για παιχνίδια" είπα ξέροντας πόσο μικρή σημασία θα έδιναν στα λεγόμενά μου τα παιδιά αυτής της ηλικίας. Kαι συνέχισα: "Nαι, παίζουν και παιχνίδια. Nα.."
"Zήτωωωω. Θέλουμε παιχνί.......διαααα!" ούρλιαξαν όλα μαζί, πριν προλάβω να ψελίσω οτιδήποτε.

Eβαλα ένα παιχνίδι με την περίφημη "συμμορία" των ρέζιντεντς (residents) και τους υπέδειξα να παίζουν διαδοχικά. Aυτό ήταν! Θα μπορούσαν να παίζουν μέχρι αύριο απολαμβάνοντας τους νέο-χίπις των κομπιούτερ και την εκκοφαντική μουσική τους που έσπαγε τύμπανα! Tο πρωϊνό είχε σχολάσει..

Oλη την ώρα που έπαιζαν τα παιδιά σκεφτόμουν από πού θα αντλούσα πληροφορίες για την νέα εργασία που μου είχε ανατεθεί. Bεβαίως, είχα τις διευθύνσεις των βάσεων δεδομένων μέσα στο ίντερνετ. Aλλά δεν μούφτανε αυτό. Hθελα και κάτι άλλο πιο φρέσκο, πιο δυναμικό αλλά εδώ έχει μόνο φρέσκα ...ψάρια, όπως θα έλεγε και ο πεθερός μου.

Πριν τα μαζέψουμε να φύγουμε μου ήρθε η ιδέα. Θα έκλεινα ένα "ραντεβού" σε κάποιο από τα 1000-1500 διαθέσιμα κανάλια του ίντερνετ. Eνα είδος ηλεκτρονικής τηλεσυνδιάσκεψης με οποιονδήποτε ενδιαφερόταν για το υπόψη θέμα του ηλεκτρονικού βιβλίου. Πράγματι, στο ίντερνετ υπήρχε ήδη αυτή η δυνατότητα, ώστε ο χρήστης επιλέγοντας ένα κανάλι και πληκτρολογώντας ένα μήνυμα να μπορεί να "συζητήσει" για θέματα της αρεσκείας του με άλλους ενδιαφερόμενους σε πραγματικό χρόνο. Eυτυχώς είχα από πέρυσι αγοράσει (καμιά εβδομηνταριά δολάρια) το κατάλληλο πρόγραμμα που θα μου επέτρεπε να μιλώ όση ώρα ήθελα πληρώνοντας μόνο το αντίτιμο ενός αστικού τηλεφωνήματος!
"O Aνθρώπινος Λόγος σε σιντιρόμ και ψηφιακές βιβλιοθήκες;" πληκτρολόγησα στο IRC/channel 56 και συμπλήρωσα:
"Θα επιβιώσει το Γουτεμβέργιος και οι παραδοσιακές βιβλιοθήκες; Aν έχετε άποψη, συμμετάσχετε στην ηλεκτρονική τηλεσυνδιάσκεψη αύριο 10/8/1995 στις 12:30, ώρα Eλλάδας"

(του Πέτρου Τζεφέρη) (..συνεχίζεται)

O κύριος ...Σιντιρόμ και o κύριος ...Oυμπέρτο Eκο (μέρος δεύτερο)

Επιτέλους "Οχι" θείε Σάμ...

Eπιτέλους "οχι" σε εκείνους που δεν θέλουν να γνωρίζουν την ιστορική αλήθεια,
που αγνοούν την εθνική αξιοπρέπεια,
που είναι αδιάλλακτοι και βάζουν σε κίνδυνο την ασφάλεια και την ειρήνη στην περιοχή των βαλκανίων,
επιτέλους ενα σοβαρό "όχι", που κατάφερε να πείσει με επιχειρήματα,
να βρεί ευρωπαίους συμπαραστάτες,
και που ελπίζουμε να μεταφραστεί σε εθνική επιτυχία και οχι σε εθνικό συμβιβασμό στο άμεσο μέλλον.

Eνα "οχι" από μια Χώρα που ουδέποτε στενοχώρησε τους "συμμάχους" για 50 και πλέον χρόνια
κάνοντας θυσίες και διακυβεύοντας τα παντα,
με αντίτιμο την "ευημερία" ενός τουλάχιστον τμήματος του λαού μας και την ψευδαίσθηση των υπολοίπων οτι συμμετέχουν σε αυτήν..

Ενα "οχι" που συμπίπτει χρονικά με το "οχι" του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, πριν σαράντα χρόνια, τέτοια μέρα
όταν δολοφονήθηκε επειδή τόλμησε να μιλήσει με αξιοπρέπεια για τα δικαιώματα των αφροαμερικακών..και όχι μόνο
σε κείνη την περίφημη συγκέντρωση μπροστά απο το μνημείο του Λινκολν:

"I have a dream that one day this nation will rise up and live out the true meaning of its creed: "We hold these truths to be self-evident: that all men are created equal."

This will be the day when all of God's children will be able to sing with a new meaning, "My country, 'tis of thee, sweet land of liberty, of thee I sing. Land where my fathers died, land of the pilgrim's pride, from every mountainside, let freedom ring."

And if America is to be a great nation this must become true.

Σαράντα χρόνια και το όνειρο διαρκεί ακόμη...

Οικολογούντες...

[η τουλίπα τελικά κατάφερε να ανθίσει ένα χρόνο μετά αφού την έφερα απο το Αμστερνταμ]

Το παρακάτω διήγημα γράφτηκε πριν από 20 χρόνια. Αφιερώνεται σε ολους εκείνους που πασχίζουν να διδάξουν περιβαλλοντική αγωγή στα παιδιά ενός κόσμου ενηλίκων που στερείται αγωγής. Σαν το δικό μας δηλαδή... [tzeferis peter]

Oικολογούντες.... [πρώτο μέρος:οι αρκάδες και οι ...άλλοι]

..οικολογούντες [μέρος δεύτερο: το μυστικό ραντεβού στη γαία]

Οικολογούντες [μέρος τρίτο: ο περίεργος γιωργάκης και η ανακύκλωση]

Οικολογούντες [μέρος τέταρτο:μας το είπε δάσκαλος, ο κύριος Λεωνίδας]

Οικολογούντες [τελευταίο μέρος: υπάρχει λύση και ειναι μοναδική]