27.8.08

Hello, It's me. I've kept a hold on my life..

I've kept a hold on my life, kept a hold on my life, travelling
among yellow trees in driving rain
on silent slopes loaded with beech leaves
no fire on their peaks;

it's getting dark.

And Life is fading away...

[κι εκείνο τ'άστρο Aλδεβαράν...
Aλδεβαράν ονόμασαν οι 'Αραβες τον πλέον λαμπερό αστέρα στον αστερισμό του Tαύρου.
Kάποιος πίστεψε πως ο έρωτας θα τον ανεβάσει εκεί πάνω, όμως...]

Tags: Poem Epiphany 1937, Seferis George.

22.8.08

H "Μήδεια" του Βασίλιεφ και το δικαίωμα στην αποδοκιμασία..

[Κείμενο/Φωτογραφίες: του Πέτρου Τζεφέρη] [by Tzeferis Peter]

Δεν παρακολούθησα την Μήδεια στην επίδαυρο τις επίμαχες δύο ημέρες. Αλλά λίγο αργότερα και ..νοτιότερα, στο Σαϊνοπούλειο Αμφιθέατρο στης Σπάρτης σε ενα εξαιρετικό θεατράκι ακριβώς απέναντι από την καστροπολιτεία του Μυστρά. Ηταν επίσης λίγο πιο "σουλουπωμένη" αφού είχαν αφαιρεθεί διάφορα κομμάτια που προκάλεσαν τις αποδοκιμασίες και κυρίως η τρίγλωσση αγγελική ρήση δηλ. τα ..γαλλικά και τα αγγλικά στο μονόλογο της αγγέλου , που περιγράφει στο κοινό τι συνέβη, όταν τα δηλητηριασμένα δώρα της Μήδειας έφτασαν στο παλάτι του βασιλιά Κρέοντα. Και ήταν λίγο πιο μικρή χρονικά, περίπου τρίωρη...

Δεν είμαι ειδικός, ούτε θεατράνθρωπος, ούτε είμαι σε θέση να κρίνω την ουσία της παράστασης. Αν με ρωτούσε κανείς την άποψή μου, ως απλός θεατής, θα έλεγα οτι ούτε μενα μου άρεσε ετούτη η Μήδεια, ή καλύτερα κάπου μου άρεσε αλλά στα περισσότερα σημεία με κούραζε, με ενοχλούσε ή δεν με αντιπροσώπευε. Πώς να μου αρέσει μια αδικαιολόγητα μεγάλη παράσταση (σχεδόν 4 ώρες, 3 στο Σαϊνοπούλειο), με έντονη αμετροέπεια, με αδικαιολόγητες και προκλητικές εμμονές που αν της αφαιρούσες τα θολά, θορυβώδη και σχεδόν περιττά χωρικά, δεν έχανε και τίποτε...

Μου άρεσε ομως η μουσική, οι αμανέδες, το πάλκο, τα ρεμπέτικα μοτίβα, το εκτυφλωτικό φως (του μεσογειακού ηλίου;) που φώτιζε τους πάντες στην ...αρένα/σκηνικό, αρνούμενο τη σκοτεινή πλευρά του μύθου. Μου άρεσε η σκηνή της αποχώρησης με τα δύο παιδιά που ξαφνικά «ζωντάνεψαν» και πέταξαν τις μάσκες που ώς τότε φορούσαν. Μου άρεσε η σκηνή με τη Μήδεια να δηλητηριάζει το ίδιο της το ρούχο, χρησιμοποιώντας φίδια, και που στη συνέχεια στέλνει στην κόρη του βασιλιά. Η σκηνή που κατασκευάζει το δηλητηριασμένο στέμμα, το οποίο σφυρηλατεί η ίδια επί σκηνής, χρησιμοποιώντας ένα κομμάτι από το κανίσκι των φιδιών. Που χρησιμοποιεί τον ταύρο ως αρχετυπικό συμβολο του άντρα και που «ταυρομαχεί» με τον Ιάσονα, χρησιμοποιώντας ως κόκκινο πανί τη φούστα της... Και τέλος μου άρεσε η ερμηνεία της Λυδίας Κονιόρδου-Μήδειας, έτσι απλά, και δεν θέλω εδώ να κάνω συγκρίσεις..

Καθόλου δεν μου άρεσε ο λόγος που ήταν κατακερματισμένος με συνεχείς παύσεις-τελείες, αλλά ήταν μια αποψη κι αυτή να μην τονιστεί ενδεχομένως ο συναισθηματισμός και η τραγικότητα των καταστάσεων, άποψη που εμένα δεν μου άρεσε. Δεν είναι μαθηματικά ο ανθρώπινος πόνος κα ο ανθρώπινος λυγμός. Δεν μου άρεσε η ελαφριά ατμόσφαιρα, σχεδόν ατμόσφαιρα τσίρκου, και τα ρούχα που παρέπεμπαν σε κλόουν (πχ του παιδαγωγού) ή σε "διάφορους" μεσόγειους λαούς (ποικίλη αμφίεση των μελών της ορχήστρας). Δεν μου άρεσαν αρκετά.. από τα σύμβολα με τα οποία η συγκεκριμένη μήδεια ήταν υπερφορτωμένη...

Ομως, δεν μου άρεσε ούτε η χουλιγκανική γιούχα της παρεούλας της ..επίδαυρος. Ούτε η χυδαία, κομπλεξική κραυγή μισαλλοδοξίας "ντροπή σου Κονιόρδου" και "ντροπή σου Βασίλιεφ", εκτός κι αν ξεχάσαμε με μιας ποιά είναι η κονιόρδου και ποιός ειναι -παρά τις απαξιωτικές δηλώσεις του- ο ανατόλι βασίλιεφ..

Μπορεί η παρεούλα των επωνύμων της Επιδαύρου να είναι συνηθισμένη στα γιούχα (όπως και και στη ...λαδόκολα του Λυγουριού) θεωρώντας ότι ειναι εκτονωτικό, επικοινωνιακό και ενδεχομένως ...ωφέλιμο να εκτοξεύουν ύβρις ή ζαρζαβατικά εκφράζοντας ετσι την άποψή τους.. Αλλωστε, το δικαίωμα στην αποδοκιμασία, για ό,τι δεν είναι αρεστό στον καθένα, ήταν και είναι μέρος της ελληνικής κουλτούρας. Και όχι μόνο..

Ομως, η ελευθεριότητα, που διακατέχει ορισμένους στο να εκφράζονται χωρίς φραγμούς ή χωρίς σεβασμό απέναντι σε οιονδήποτε, είναι αντίθετη στην παιδεία που θέλουν οι Έλληνες να υπερηφανεύονται, ότι κληρονόμησαν από τους προγόνους τους. Και επιπλέον δεν σέβεται το "δικό μου" δικαίωμα να παρακολουθήσω ήρεμος την παράσταση, και να έχω την δική μου άποψη, όχι εκείνη που μου επιβάλεται φασιστικά διατρυπώντας μου το αυτί...

Και στο τέλος τέλος, όση εμπάθεια, όσα γιούχα, σφαλιάρες ή κοτρώνες και ζαρζαβατικά κι αν εκτοξευθούν τώρα, είναι γνωστό ότι μόνο ο χρόνος μπορεί να κρίνει διαχρονικά μια παράσταση, μ ια καλλιτεχνική παρέμβαση, ένα έργο τέχνης.. Οπως αλλωστε έγραψε και ο δανίκας, χίλιες φορές πρόκληση για την πρόκληση, παρά ατελείωτα χασμουρητά με χειροφιλήματα κοσμικά!

ΥΣ. Το "απαίδευτο" φιλοθεάμων κοινό του Σαϊνοπουλείου, χωρίς τις παρουσίες των επωνύμων, χειροκρότησε την παράσταση φωνάζοντας μπράβο! Ηταν 4-5 μέρες μετά την επίδαυρο...

8.8.08

China 2008: ..Altius, ..Citius, ..Fortius!


Αρχαίο Πνεύμ' αθάνατο, αγνέ πατέρα
του ωραίου, του μεγάλου και τ' αληθινού...

έχω πάλι μια απορία:

γιατί εγώ που μικρούλης περίμενα με αγωνία καθε φορά
να παρακολουθήσω τους ολυμπιακούς και να θαυμάσω
και να δακρύσω και να χαθώ μέσα στο πνεύμα της ανιδιοτέλειας
που είχα πλάσει με την παιδική μου φαντασία

γιατί αρνούμαι τώρα να δω το περίφημο κινέζικο πανηγύρι;
γιατί δεν πιστεύω πλέον καθόλου ούτε στο πνεύμα,
ουτε στο αγνό, ούτε στο αληθινό, ούτε στο αθάνατο;
γιατί αρνούμαι να δω, να πιστέψω, ακόμη και να σχολιάσω...

και γιατί ειδικά φέτος αυτό το συναίσθημα είναι πολύ ισχυρό;
όσα λεφτά κι αν σπαταλήσουν για τη φιέστα, όσα μετάλλια κι αν πάρουν, όποιοι και να τα πάρουν;
όσο πασπάλισμα κι αν κάνουν στο περιβάλλον και στα ανθρώπινα δικαιώματα..
όσα χρώματα, πυροτεχνήματα και παπύρους κι αν ξεδιπλώσουν στη "Φωλιά του πουλιού"
όση παράδοση και αν προσπαθήσουν να πουλήσουν
όση διαπραγμάτευση με την άγρια φύση και αν προβάλλουν ως κεντρική ιδέα
στη χώρα με την μικρότερη οικολογική ευαισθησία


και γιατί δεν μπορώ να βρω ενα κινέζικο μπλόγκ στον αέρα;
έναν άνθρωπο να πει κατι για τη χώρα του, για τούτη δω την τεράστια χώρα,
με τα περισσότερα παιδιά στον κόσμο;
τόσο δυνατή ειναι η Χρυσή Ασπίδα, το πιο εξελιγμένο σύστημα "μεγάλου αδελφού" στο κόσμο
για τον έλεγχο του κυβερνοχώρου;
και που κοιμούνται τα 250 εκατομμύρια κυβερνοναύτες, οι μπλόγκερς, οι υπεύθυνοι των εταιρειών,
που παρά την απαγόρευση και το ...μαρκάρισμα του μεγάλου αδελφού ειναι ήδη οι περισσότεροι στον κόσμο;
Τί φοβούνται απο το εικονικό αυτό αλκατράζ, που εντοπίζει τα ίχνη του οποιουδήποτε κυβερνοναύτη στην αχανή αυτή χώρα;
Μήπως, το γεγονός οτι αυριο πρωί μπορεί να χτυπήσει το κουδούνι τους ο κινέζος χωροφύλακας αντί του γαλατά;
και προτιμούν την αυτολογοκρισία... διότι πού να μπλέξεις τώρα.. στη χώρα του δράκου είσαι..


Πόσο ταχύτερα, πόσο υψηλότερα, πόσο δυνατότερα;
Ελικρινά δεν με νοιάζει καθόλου... με θλίβει μόνο.. Γιατί;




[Πέτρος Τζεφέρης] [by Peter tzeferis]


Αθλητισμός σημαίνει ...φώς! Πρωταθλητισμός;

Το Ολυμπιακό Ιδεώδες των Φαρμακοβιομηχανιών και των Ανθυποπλοιάρχων!

5.8.08

Μανιάτισσα... Maniatisa....

Χέρια ροζιασμένα απ' τις δουλειές. Πρόσωπο χαρακωμένο κι ας μην είχε περάσει τα σαράντα. Οι ρυτίδες ίδιες λαμπερές ηλιαχτίδες ξεκινούσαν απ' τα ολοφώτεινα μάτια της, στεφάνωναν το γλυκό πρόσωπό της και σκόρπιζαν ολόγυρα καλοσύνη, αγάπη, ομορφιά.

Αχάραγα ξεκινούσε για τις δουλειές στα χωράφια και γυρνούσε στο χωριό, μετά το χτύπημα της καμπάνας του εσπερινού, λίγο πριν σουρουπώσει. Πάντα θα είχε βρει κάτι να ζαλωθεί. Αν όχι τίποτε άλλο λίγα ξύλα για το φωτογάνι. Απαραίτητα για ζεστασιά το χειμώνα και για μαγείρεμα όλο το χρόνο. Στη μπροστοποδιά της, που γύριζε τις άκρες της και τις έδενε στη μέση σχηματίζοντας σακούλα, θα είχε πάντα κάποιο σύκο, κάποιο αχλάδι, κάποιο σταφύλι για τα παιδιά.

Ακουμπούσε στο πεζούλι της αυλόπορτας για να ξεζαλωθεί. Να μπει στο φτωχικό σπιτάκι, να βγάλει την μπόλια απ' το κεφάλι της και να ρίξει μια χούφτα νερό στο κουρασμένο πρόσωπο της. Να κάνει το σταυρό της ευχαριστώντας το θεό, που πήγε καλά η μέρα κι αμέσως μετά ν' αρχίσει τις δουλειές του σπιτιού. Στο βραδινό τραπέζι όταν έβλεπε όλη την οικογένεια γύρω της, με το «γέρο» της ή τον πρωτότοκό της στην κεφαλή του σοφρά, απλωνόταν στο κουρασμένο πρόσωπό της μια απέραντη γαλήνη, που την έκανε ίδια Παναγιά.

Για να κερδίζει χρόνο ζύμωνε πάντα νύχτα και φούρνιζε ξημερώματα. Με τις δουλειές του σπιτιού ασχολιόταν κυρίως όταν ο χρόνος ή ο καιρός δεν επέτρεπαν δουλειές στα χωράφια που ήταν τόσο πολλές, βότανος, θέρος, αλώνι, αμπέλι, ελιές. Μάζευε και το τελευταίο στάχυ στο θέρο και την τελευταία ελιά του χαμολογιού το χειμώνα. Τίποτε δεν έπρεπε να πάει χαμένο. Δεν υπήρχε περιθώριο για απώλειες. Οι ανάγκες μεγάλες. Όταν ο καιρός δεν επέτρεπε τις εξωτερικές δουλειές καθόταν στον αργαλειό να υφάνει προικιά για τις κοπέλες. Άλλοτε έπιανε το χερόμυλο και άλεθε το χόντρο της χαράς ή της λύπης συνοδεύοντας το άλεσμα, κατά την περίσταση, με τραγούδια ή μοιρολόγια, που τόσο καλά έλεγε στα ψίκια ή τα ξόδια.

Τα Σάββατα, όταν τα κατάφερνε, γινόταν εμπόρισσα στο παζάρι της Αρεόπολης. Άπλωνε την πραμάτεια της, λίγες μυζηθρούλες από τα λιγοστά προβατάκια της, λίγες καλαματιανές ελιές, λίγα ξερά σύκα και το καλοκαίρι σταφύλια και σύκα νωπά. Με τις εισπράξεις ψώνιζε για το σπίτι. Λίγο ρύζι. Λίγα μακαρόνια και κανένα φύλλο μπακαλιάρο καμιά φορά.

Ακόμη φρόντιζε πάντα να κρύβει στην άκρη της μπόλιας της λίγες δραχμούλες για να τις δώσει κρυφά από το «γέρο» της στο κορώνι τους, που σπούδαζε στο Γυμνάσιο της Αρεόπολης. Να μάθει γράμματα το παιδί. Να ζήσει καλύτερα απ' αυτήν.

Το «παιδί» έμαθε κάποια γράμματα. Μεγάλωσε. Έκανε και κείνο παιδιά. Δεν ξέχασε όμως ποτέ τη μάνα του. Που είναι η μάνα σου, η μάνα μου. Η Μάνα μας η Μανιάτισσα.
[Stavros Petropoulakos][Σταύρος Πετροπουλάκος]

2.8.08

Γαλαξ(ε)ιδάκι... Galaxidaki..


Θα μου πείτε γιατί;


Γιατί εδώ η τουριστική ανάπτυξη συναντά ακόμη την ναυτική παράδοση και την παραδοσιακή αρχιτεκτονική..



Γιατί οι στέγες των σπιτιών, αρχοντικών και μη, δεν χρειάζεται να πρασινίσουν. Είναι απόλυτα ...γαλάζιες, δεμένες με το υπόλοιπο τοπίο.

Γιατί οι ντόποι μαγαζάτορες, τα βγάζουν εύκολα πέρα με τον τουρισμό του ΠΣΚ και από ..δευτέρα βγάζουν ακόμη κανένα καλό ξέμπαρκο ψάρι...

Γιατί έχει ψαράδες χωρίς ψαραγορά και κότερα χωρίς μαρίνα..


Γιατί καταφέρνει να έχει τουρισμό, χωρίς ουσιαστική τουριστική υποδομή


Γιατί μπορείς να κάνεις το πολύ πρωϊνό σου τρέξιμο στο δασάκι..

Γιατί η φιλοδασική εδώ δεν προστατεύει μόνο το δασάκι, αλλά το ανανεώνει κιόλας βάζοντας διαρκώς καινούργιες πευκόριζες κυριολεκτικά μέσα στη θάλασσα..


Γιατί η ανάπτυξη είναι ήπια, ερασιτεχνική, βιώσιμη... για πόσο ακόμη;




Γιατί υπάρχουν ακόμη παπούδες και γιαγιάδες που τολμούν να βολτάρουν έστω με τα εγγόνια τους στα καροτσάκια..


Γιατί μπορεί ακόμη να μυρίσεις το πρωϊνό φούρνισμα...








Γιατί οι καμπάνες της αγια παρασκευής, του αη γιάννη και του αη νικόλα ακούγονται παντού σε κάθε σπίτι, σε κάθε δρόμο.


Και λίγο παραπέρα, στον τράχηλα και στο ανεμοκάμπι, η Παναγία η Γάλαξα, η Θαλασσοκρατούσα, αγναντεύει περήφανη ατενίζοντας τον ρουμελιώτικο κορινθιακό . Ετσι, σαν εντολή, σαν υπόμνηση... μεγαλώνει καθημερινά το ιερό καθίδρυμά της, τούβλο με τούβλο, μέρα τη μέρα..

Γιατί εκτός από το εξαιρετικό ναυτικό και εθνολογικό μουσείο όπου κοιμούνται πλέον ήσυχα τα μπρίκια και οι σκούνες, υπάρχουν πολιτιστικοί σύλλογοι, παρθεναγωγείο, δημοτική βιβλιοθήκη, δανειστική παρακαλώ και με ADSL...

Γιατί ο ακούραστος δήμαρχος τρέχει παντού πριν μπουν οι φωτιές..


Γιατί εφέτος χάθηκαν ως δια μαγείας και τα κουνουπάκια..


Γιατί η αρχοντιά είναι διάφανη και περισσεύει ενώ το τοπικό γαλαξειδιώτικο χρώμα είναι γνήσιο..

Γιατί η νεολαία μπορεί να διασκεδάζει και άς έκλεισε η "σπηλιά" για όσους την θυμούνται ακόμη..

Για το Κεντρί, το Χειρόλακα, το Μοναστήρι του Σωτήρος, τα Μανουσάκια, το καφενείο του "Θεμιστοκλή", για το ραβανί από το Κονάκι της Κατερίνας και της Αθάνας... to mention but a few...


Γιατί παντού τριγύρω είναι διάχυτο το Δελφικό κάλλος (μισή ώρα δρόμο) αλλά και η Ερατεινή (επίσης μισή ώρα) , η Ναύπακτος (μία ώρα) αλλά και το ..τρίκορφο του Ν. Μουλατσιώτη!










Γιατί το γαλαξειδάκι δεν διαρκεί μονο τις δέκα διακοπομέρες του καλοκαιριού.. είναι υπέροχο και το Πάσχα αλλά και τις αποκριές με το αλευρομουτζούρωμα, αλλά και τά άλλα ΣΚ.. Πάντα χαριτωμένο, πάντα προσβάσιμο οδικώς χωρίς το χαράτσι των ναύλων...




[Πέτρος Τζεφέρης] [by Tzeferis Peter]

http://www.galaxidi.gr/

Galaxidaki..

You will ask me, "Why?"

Because it is small but historic...
touristic but not an “industry”
Because it is an authentic expression of humanity,
like an interplay of human light
through the shadows of the ancient naval ports
and the traditional architecture.
Because the roofs of houses do not need to “become green”
They are absolutely… light blue ...
and inextricably intertwined with the landscape,
and the natural order of things...

Because ... the shopkeepers, in their humanity,
defy this classification of “tourism”
Because here they don’t “rape” the sea.
Because here, there are fishermen without fish shops
and boats without marinas.

Because ...without the infrastructure of “tourism” – instead,
there is an early-morning run in the little forest.

Because the inhabitants preserve, maintain and plant more of the little forest...

Because life here is still sustainable..

Because Galaxidaki does not exist only for the ten days of summer vacation

There is the splendor of Easter! And of the local festival “aleyromoytzoyroma”

And, in fact, every single day in Galaxidaki has its own particular glory, and every one of these days is an accessible road without a toll or levy like the islands.

1.8.08

Pics of my vacations..



Σύντομα, ολοι κάπως έτσι θα τις περνάμε..

This is how all of us soon will be taking our vacations !