29.12.09

Aγιε Βασίλη, φέτος την Πρωτοχρονιά, θέλω να μου φέρεις έναν καινούργιο πλανήτη...

Το σπίτι μοσχομυρίζει μελομακάρονα και το χριστουγεννιάτικο δέντρο είναι πιο μεγάλο και λαμπερό από κάθε άλλη χρονιά. Ο Γιωργάκης είναι κλεισμένος στο δωμάτιό του και γράφει το καθιερωμένο γράμμα στον Αη Βασίλη.

Ομως, αυτή τη φορά ο μικρός μας φίλος ζήτησε κάτι τελείως διαφορετικό: "Γλυκέ μου Αη Βασίλη, φέτος τα Χριστούγεννα, θέλω να μου φέρεις ένα κόσμο χωρίς σκουπίδια, έναν καθαρό πλανήτη..." έγραψε με τους χρωματιστούς του μαρκαδόρους και κόλλησε μικρά χρυσά αστεράκια γύρω στο χαρτί.

Ο Αη Βασίλης διαβάζοντας το γράμμα του Γιωργάκη έγινε τοσο χαρούμενος που άρχισε να χοροπηδά και να τραουδάει δυνατά και τα μεγάλα του μάγουλα γίνονταν ολοένα και πιο κόκκινα. Μια ευκαιρία γύρευε...


Ευθύς έδωσε οδηγίες στα ξωτικά και αφού έλουσαν όλο το εργαστήριο με χρυσόσκονη για να πάρουν δύναμη, έβγαλαν την μαγική καζάνα και ξεχύθηκαν σε ολους του δρόμους του πλανήτη για να μαζέψουν τα υλικά που θα έφτιαχναν τα δώρα των παιδιών...
Τα υλικά δεν θα ήταν φανταχτερά υφάσματα και κλωστές, αλλά υλικά που θα μάζευαν τα ξωτικά από το δρόμο, θα ήταν σκουπίδια, ανακυκλώσιμα σκουπίδια...

"Ας κάνουμε λοιπόν αυτόν τον πλανήτη πιο καθαρό και πιο όμορφο... Ας τον κάνουμε καινούργιο.." αναφώνησαν ολα μαζί, γεμίζοντας τον ουρανό με μπουρμπουλίθρες..

"Ποιά είναι όμως τα υλικά που ανακυκλώνονται;" αναρωτήθηκαν ψάχνοντας ατελείωτες ώρες στα σκουπίδια.. "Το γυαλί ανακυκλώνεται; Το χαρτί; Οι μπαταρίες;Το σίδερο;" Ναι! Ναι! Nαι!

Ετσι, αφού έβαλαν ολοι μαζί το χεράκι τους να μαζευτούν τα ανακυκλώσιμα υλικά, τα χαρούμενα ξωτικά τα φόρτωσαν στα μαγικά τους καρότσια και πέταξαν γρήγορα κοντά στον Αη Βασίλη, που τους περίμενε πάνω από τη μαγική καζάνα με μια τεράστια ξύλινη κουτάλα στο χέρι.

Τα μάτια του άστραφταν από χαρά και τα μάγουλά του ήταν πιο κόκκινα απο ποτέ. Εκαναν ολα μια μεγάλη ουρά και έριξαν ένα-ένα τα υλικά στην μεγάλη καζάνα που έβραζε και άχνιζε σαν μεγάλο ηφαίστειο. Μετά από μερικές ώρες η καυτή καζάνα σταμάτησε να βράζει και όταν όλοι κοίταξαν μέσα για να δουν τι έγινε...

Αααα! αναφώνησαν ολο χαρά και ενθουσιασμό. Η μαγική κουτάλα του Αη Βασίλη άρχισε να βγάζει τα πιο ομορφα και λαμπερά παιχνίδια που ειχαν φτιαχτεί ποτέ! Υπέροχα ποδήλατα, αρκουδάκια, μπαλαρίνες, αυτοκινητάκια.. και ο,τι άλλο μπορούσε να πλάσει η αχαλίνωτη φαντασία ενός παιδιού. Και πάνω από όλα, ο πλανήτης πλέον ήταν καθαρός, πεντακάθαρος και τα παιχνίδια φτιάχτηκαν χωρίς να μολύνουν το περιβάλλον..

Τα δώρα ετοιμάστηκαν να φορτωθούν στο έλκυθρο. Οι τάρανδοι περίμεναν το μαγικό σήμα από τη χριστουγενιάτικη καμπάνα για να ξεχυθούν στις στέγες των σπιτιών. Ο Ρούντολφ, ο αρχηγός τους, έκανε το πρώτο βήμα ακολουθώντας το πιο λαμπερό αστέρι του ουρανού και το χαρωπός ήχος των κουδιουνιών έκανε τα αστέρια να χοροπηδούν από χαρά..



Η μαγική νύχτα πέρασε και ήρθε και κρεμάστηκε στον ουρανό ο χαμογελαστός κα λαμπερός ήλιος. Ο μικρός μας φίλος, ο Γιωργάκης καλέ, κρατούσε στα χέρια του ένα αεροπλανάκι που φτιάχτηκε απο ανακυκλώσιμα υλικά και αισθανόταν πολύ περήφανος που βοήθησε για έναν πλανήτη πιο καθαρό, πιο όμορφο, εναν καινούργιο πλανήτη..

Και οι μεγάλοι έμειναν με την απορία: "Που θα βρούμε τόσα πρόθυμα ξωτικά να μαζέψουν εθελοντικά τόσα πολλά σκουπίδια και κυρίως που θα βρούμε τη μαγική κουτάλα του Αη Βασίλη να ανακατέψει τα υλικά;"

Καλά εσείς οι μεγάλοι, όλο απορίες θα έχετε;

Πούντο, πούντο δεν θα το βρεις.. Ψάξε, ψαξε , δεν θα το βρεις...

Οσο ψάχνεις έξω και μακρυά απο σένα, δεν θα το βρεις στα σίγουρα...

Καλή Χρονιά!
[Πέτρος Τζεφέρης]

26.12.09

Wii ... ένα "ντουφέκι" στο σαλόνι μας..

Εγραφε ο γιάννης ρίτσος στη ρωμιοσύνη:

Το χέρι τους είναι κολλημένο στο ντουφέκι, το ντουφέκι είναι συνέχεια του χεριού τους, το χέρι τους είναι συνέχεια της ψυχής τους
έχουν στα χείλια τους απάνου το θυμό
κ' έχουνε τον καημό βαθιά-βαθιά στα μάτια τους σαν ένα αστέρι σε μια γούβα αλάτι.
Τα μάτια τους είναι κόκκινα απ' την αγρύπνια.....

Σε ποιούς αναφερόταν αλήθεια; μήπως στους εθελοντές χρήστες του Wii;

Το χέρι τους ειναι κολλημένο στο Wii Remote,
το remote control ειναι συνέχεια του χεριού τους,
το χέρι τους και η ψυχή τους ειναι συνέχεια της virtual κονσόλας,
έχουν τον καημό βαθια μέσα στα μάτια τους: πως να είναι παιχνιδοδικτυωμένοι όλο το 24ωρο, ακόμη και στον ύπνο τους....
κι ας είναι τα μάτια τους κόκκινα απ' την αγρύπνια.....

Δεν ξέρω αν ειναι αστείο, αλλά έχουν περάσει μόλις 100 χρόνια απο τη γέννηση του ρίτσου και μόλις 20 από το θάνατό του. Τώρα οι νέοι ήρωες του καθιστικού έχουν το δικό τους παιχνίδι που τους ξεσηκώνει και μετατρέπει το καθιστικό σε χώρο γυμναστικής και playground για όλη την οικογένεια...

Το Wii (προφέρετε σαν το αγγλικό 'we'=εμείς) προσφέρει επαναστατικό χειρισμό, χρησιμοποιώντας φυσικές κινήσεις του χειριστηρίου, το οποίο μοιάζει με ένα τυπικό τηλεχειριστήριο τηλεοράσεως. Μέχρι και τέσσερα χειριστήρια, δηλ. 4 ντουφεκάδες, μπορούν να συνδεθούν ταυτόχρονα στο Wii, χρησιμοποιώντας την τεχνολογία Bluetooth με απόκριση που φτάνει και τα 10 μέτρα (θέλουμε και μεγάλο σαλόνι..) ενώ οι αισθητήρες κινήσεως πιάνουν και στους 3 άξονες του χώρου.

Δένεις, λοιπον, το χειριστήριο στο χέρι μήπως και σου φύγει (και είσαι χωρίς ...ντουφέκι που έγραφε κι ο ποιητής τους λαού) και κάνεις καμιά ζημιά μέσα στο σαλόνι, αδειάζεις το χώρο για να αποφευχθούν τα Wii Injuries, και ξεκινάς τη "μάχη": κάνεις γυμναστική, παίζεις τέννις, αποκρούεις μπάλλες, παίζεις κανονικό μποξ, bowling, frisbee, ιδρώνεις και ξαναϊδρώνεις..Κι ακόμη κάνεις χούλα χούπ, θαλάσσια σπορ, cycling ή ισορροπείς για να πετύχεις την τέλεια θέση, κάνεις ασκήσεις aerobic, συντήρησης μυών, yoga και διάφορα παιχνίδια ισορροπίας (Wii Fitness). Μέχρι τη μοριακή σου μάζα μπορείς να υπολογήσεις αξιολογώντας την αναλογία βάρους-ύψους. Μένει η χοληστερίνη και το ουρικό οξύ...

θα μου πείτε, τώρα το κατάλαβες εσύ, χριστουγεννιάτικα, ότι το τηλεκοντρόλ είναι η συνέχεια του χεριού μας; Και ότι οι "μάχες" της παγκοσμιοποίησης έχουν τελείως άλλο χαρακτήρα απο τις "μάχες" της ρωμιοσύνης; Μήπως ομως βρε παιδιά στο τέλος αυτό το τηλεκοντρόλ γίνει η ίδια η (εκφυλισμένη) ψυχή μας; που ξεριζώνεται σιγά σιγά απο τη θέση της, και μπαίνει στο γνωστό λούκι, υπάρχει και κινείται μόνο στους ρυθμούς που βάζει η κονσόλα; η κάθε κονσόλα;

[Πέτρος Τζεφέρης] [Petros Tzeferis]

23.12.09

Ας σώσουμε τα Χριστούγεννα..


White Christmas

Χαμογελάς με νόημα, παρατηρώντας την πόλη να φορά τα χριστουγεννιάτικα, τις βιτρίνες να στολίζονται μετά το χαμό, τα λαμπιόνια να αναβοσβήνουν, τους ανθρώπους να μιλάνε ολο για μαγειρέματα, γλυκά και φώτα.

Κι εσύ? Eσύ είσαι αλλού. Απών. Υπεράνω. Εσύ σκέφτεσαι το φαινόμενο του θερμοκηπίου όπου συμβάλλουν τα λαμπάκια, τον οργασμό της κατανάλωσης, τη μανία για ένα διάλειμμα, έστω θεσμοθετημένο, έστω παραμυθένιο. Και δεν συμμετέχεις..

Μεγαλώσαμε λοιπόν, δεν πιστεύουμε στα παραμύθια. Δεν εμπιστευόμαστε τα άστρα, τους αγιοβασίληδες, τους μάγους, τα fairy tales, τα Carousel.. Ξεχάσαμε οτι η ζωή είναι ένα παραμύθι, η ιστορία του οποίου εξαρτάται από μας...

Αν ομως, αν.. πες βρε αδελφέ, ότι ξάφνου γινόμασταν και πάλι παιδιά! Και πιστεύαμε πάλι σε όλους και σε όλα. Στην μικρή και μεγάλη αγκαλιά του κόσμου. Στην θαλπωρή της αγάπης κι όχι στην υποκρισία των πάντων. Στην καρδιά, την πιο γλυκειά πατρίδα. Λέω αν..

Τότε θα σώζαμε τα χριστούγεννα..

Και που ξέρεις; Μαζί με αυτά, κι άλλα πολλά! [πέτρος τζεφέρης]

20.12.09

το δέντρο που έδινε, για πόσο θα συνεχίσει να δίνει;

Η υπέροχη αυτή ιστορία μέσα στην παιδική της απλότητα, όλο και κάτι μας θυμίζει.

Μήπως τη σχέση μας με το περιβάλλον;

Μήπως τις δύο ακραίες πλευρές της ανθρώπινης φύσης;

Από τη μια δίνεις τα πάντα και νιώθεις απόλυτη ευτυχία μέχρι να αισθανθείς το απόλυτο κενό...

Και από την άλλη παίρνεις τα πάντα μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι δεν έχεις τίποτε...

Απολαύστε την.. ΚΑΙ ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ


* Αφιερώνεται ειδικά σε κείνους που περνοδιαβαίνουν εδωμέσα
είτε σχολιάζοντας είτε απλά περιφέροντας την ανώνυμη ψηφιακή υπογραφή τους
και που ουδέποτε φαντάστηκαν,
ουδέποτε πίστεψαν
ούτε μια στιγμούλα μα το θεό
ότι υπάρχουν ακόμη δονκιχώτες
που ξεκλέβοντας από το υστέρημα του χρόνου τους
προσπαθούν να προσφέρουν
να πουν το δικό τους ψήγμα αλήθειας
να εκφράσουν το δικό τους μικρόκοσμο
χωρίς κανένα υλικό όφελος
παρά μόνο την ηθική επιβράβευση κι επιβεβαίωση..
που φυσικά σπανίως έρχεται
όπως και για το δεντράκι στην ιστορία μας..

Δεν ξέρω αν το είδος είναι μουσειακό
πάντως υφίσταται ακόμη..

[πέτρος τζεφέρης]



Το Δέντρο που έδινε (The giving Tree), του Σελ Σίλβερσταίν

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά....
και αγαπούσε ένα αγοράκι.
Και κάθε μέρα το αγοράκι πήγαινε και μάζευε τα φύλλα της και τα έπλεκε στεφάνι κι έπαιζε το βασιλιά του δάσους.
Σκαρφάλωνε στον κορμό της κι έκανε κούνια στα κλαδιά της κι έτρωγε μήλα.
Παίζανε και κρυφτό
Κι όταν το αγόρι κουραζόταν, αποκοιμιόταν στον ίσκιο της.
Και το αγόρι αγαπούσε τη μηλιά...
πάρα πολύ.
Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα πέρασαν τα χρόνια.
Και το αγόρι μεγάλωσε.
Και πολλές φορές η μηλιά έμενε μοναχή.

Τότε μια μέρα το αγόρι πήγε στη μηλιά κι η μηλιά είπε:
«Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου, να φας μήλα και να παίξεις στον ίσκιο μου από κάτω και να ‘σαι ευτυχισμένο».
«Είμαι μεγάλος πια για να σκαρφαλώνω και να παίζω», είπε το αγόρι. «Θέλω ν’ αγοράσω πράγματα και να καλοπεράσω. Θέλω λεφτά. Μπορείς να μου δώσεις λεφτά;»

«Λυπάμαι», είπε η μηλιά, «μα έχω εγώ δεν έχω λεφτά. Έχω μονάχα φύλλα και μήλα. Πάρε τα μήλα μου, Αγόρι, και πούλησε τα στην πόλη. Έτσι θα ‘χεις λεφτά και θα ‘σαι ευτυχισμένο».

Και τότε το αγόρι σκαρφάλωσε στη μηλιά, μάζεψε τα μήλα της και τα πήρε μαζί του.
Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.
Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί... και η μηλιά ήταν λυπημένη.
Ώσπου μια μέρα το αγόρι ξαναγύρισε κι η μηλιά τρεμούλιασε απ’ τη χαρά της κι είπε:

«Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου και να ‘σαι ευτυχισμένο».
«Δεν έχω πια χρόνο να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι. «Θέλω ένα σπίτι που να δίνει ζεστασιά», είπε. «Θέλω γυναίκα και παιδιά, και γι’αυτό χρειάζομαι ένα σπίτι. «Μπορείς να μου δώσεις ένα σπίτι;»

«Εγώ δεν έχω σπίτι», είπε η μηλιά. «Σπίτι μου είναι το δάσος, μα μπορείς να κόψεις τα κλαδιά μου και να χτίσεις ένα σπίτι. Τότε θα ‘σαι ευτυχισμένο».
Κι έτσι το αγόρι έκοψε τα κλαδιά της και τα πήρε μαζί του για να χτίσει το σπίτι του.
Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί. Κι όταν γύρισε η μηλιά ήταν τόσο ευτυχισμένη που ούτε να μιλήσει καλά-καλά δεν μπορούσε.
«Έλα, Αγόρι», ψιθύρισε, «έλα να παίξεις»
«Είμαι πια πολύ γέρος και πολύ λυπημένος για να παίζω είπε το αγόρι. «Θέλω μια βάρκα να με πάρει μακριά. Μπορείς να μου δώσεις μια βάρκα;»
«Κόψε τον κορμό μου και φτιάξε μια βάρκα», είπε η μηλιά. «Έτσι θα μπορέσεις να φύγεις μακριά...και να ‘σαι ευτυχισμένο».
Και τότε το αγόρι έκοψε τον κορμό της έφτιαξε μια βάρκα κι έφυγε μακριά.
Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη...μα όχι πραγματικά.

Κι ύστερα από πολύ καιρό το αγόρι ξαναγύρισε.
«Λυπάμαι, Αγόρι», είπε η μηλιά, «μα δε μου απόμεινε τίποτα πια για να σου δώσω... Δεν έχω μήλα».
«Τα δόντια μου δεν είναι πια για μήλα», είπε το αγόρι.
«Δεν έχω κλαδιά», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να κάνεις κούνια...»
«Είμαι πολύ γέρος πια για να κάνω κούνια», είπε το αγόρι.
«Δεν έχω κορμό», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να σκαρφαλώσεις...»
«Είμαι πολύ κουρασμένος πια για να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι.

«Λυπάμαι», αναστέναξε η μηλιά. «Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω κάτι... μα δε μου απόμεινε τίποτα πια. Δεν είμαι παρά ένα γέρικο κούτσουρο. Λυπάμαι...»
«Δε θέλω και πολλά τώρα πια», είπε το αγόρι, «μονάχα ένα ήσυχο μέρος να κάτσω και να ξαποστάσω. Είμαι πολύ κουρασμένος».

«Τότε», είπε η μηλιά, κι ίσιωσε τον κορμό της, «τότε, ένα γέρικο κούτσουρο είναι ό,τι πρέπει να κάτσεις και να ξαποστάσεις. Έλα, Αγόρι, κάτσε. Κάτσε και ξεκουράσου».

Και το αγόρι έκατσε και ξεκουράστηκε.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Θέλω μια αγκαλιά!

19.12.09

Tί έγινε στην Κοπεγχάγη; μα ό,τι ακριβώς έγινε και στο Μπαλί...

ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ by tzeferisp


[Πέτρος Τζεφέρης][tzeferis peter]
Ούτε νομικά δεσμευτική συμφωνία με μετρήσιμους ποσοτικούς στόχους, αλλά ούτε και συμβιβαστική πολιτική συμφωνία. Μια απλή επίδειξη αδιαλλαξίας μεταξύ των ομάδων κρατών του πλανήτη...Και πολλά, αμέτρητα ευχολόγια και ανέξοδες διακηρύξεις...

Ποιός έφταιξε αλήθεια; Διαβάζουμε οτι οι ευθύνες της Κίνας και των ΗΠΑ είναι τεράστιες. Αλλά και της Ευρώπης.. Ομως, όπως πάντα, δεν είναι η ώρα του απολογισμού. Μήπως δεν φταίει κανείς παρά μόνο οι κακοί ενεργειακοί και φυσικοί πόροι; Που μόνοι τους δεν εξαφανίζονται ως δια μαγείας απο τα έγκατα της γης, για να είναι εφικτή η μετάβαση σε έναν πολιτισμό χωρίς άνθρακα; Όπως είπε και ο συναισθηματικά φορτισμένος Πρόεδρος των Μαλβίδων «Δεν είναι ο άνθρακας που χρειαζόμαστε, αλλά η ανάπτυξη. Δεν είναι ο λιγνίτης που χρειαζόμαστε, αλλά η ηλεκτρική ενέργεια. Δεν είναι το πετρέλαιο που χρειαζόμαστε, αλλά οι μεταφορές». Αντε όμως να πεισθεί ο κινέζος των παραγκουπόλεων και ο ινδος σλαμντογκ, που παρεπιπτόντως απαρτίζουν τη μισή ανθρωπότητα, ότι η ανάπτυξη θα πρέπει να τους παρακάμψει για λόγους συγκυριών και παγκοσμίου συμφέροντος...

Στο περιθώριο της συνόδου ακούστηκε από τον Hugo Chavez:"Αν το περιβάλλον ήταν τράπεζα θα το είχαν σώσει".. Ισως να μην έχει κι άδικο... Δυστυχώς έγινε και το περιβάλλον ένα πεδίο συμφερόντων και μάλιστα ιδιαίτερα μεγάλων. Αλλωστε, πιστεύει κανείς που δεν οριοθετεί τις απόψεις του απο τα ένθεν και εκείθεν συμφέροντα, οτι είναι δυνατόν να αποδοθούν ευθύνες στα είδη των ενεργειακών καλλιεργειών (πχ. ορυκτά καύσιμα, πυρηνικά, ΑΠΕ, κλπ) που μπορει να ενταχθούν στο παγκόσμιο μίγμα; Και πως μια παγκόσμια κοινωνία πχ. δίχως άνθρακα, αν και όταν επιτευχθεί που είναι πλέον χλωμότερο από ποτέ, θα λύσει τα περιβαλλοντικά μας θέματα; Θα δώσει στο περιβάλλον, τον πραγματικό του ρόλο; Και θα εντάξει επιτέλους τον προπετή άνθρωπο και τον "εγωκεντρικό" πολιτισμό του, μέσα σε αυτό, εκεί που πραγματικά ανήκει; Χρειαζόμαστε, λέει ο των Μαλβίδων, τις μεταφορές..που μάλλον φαντάζομαι ότι δεν θα ρυπαίνουν... Και χρειαζόμαστε φυσικά την ενέργεια..τις όλο και περισσότερες kwh δηλαδή. Το μέσο, δηλ. το είδος της καλλιέργειας, ειναι το κακό.. Το άλλο μέσο, το όποιο εναλλακτικό, θα ειναι το καλό.. Που όμως θα το χρησιμοποιούν οι ίδιοι άνθρωποι, με ολοένα και αυξανόμενους ρυθμούς, με τα ίδια συμφέροντα και με ανάλογο θεάρεστο τρόπο.. Απλώς, ίσως, κάποια απο τα συμφέροντα θα αλλάζουν ..τσέπες..


Μήπως όμως πραγματικά χρειαζόμαστε κάτι αλλο; To ζήτημα ειναι μια βιώσιμη κοινωνία ή μια κοινωνία αναπτυξιακών ή ενεργειακών αποκλεισμών; Οι σειρήνες της ευρώπης τριγύρω φωνάζουν ηχηρά όχι στην πρωτογενή παραγωγή, όχι στην εξορυκτική δραστηριότητα, όχι στις ΑΠΕ εκτός κι αν δεν ενοχλούν την αυλή μας, ναι στον μαζικό τουρισμό, ναι στην παγκοσμιοποίηση και την ψηφιοποίηση των πάντων.. Από την άλλη, οι σειρήνες του τρίτου κόσμου φωνάζουν .. ναι στην ανάπτυξη, πάση θυσία... Ομως ανάπτυξη δίχως κόστος δεν υπάρχει κι ούτε δωρεάν ενέργεια υπάρχει. Ομως με ηχηρά ναι και ηχηρά οχι δεν παράγεται πλέον αναπτυξιακή πολιτική παρά μόνον επικοινωνιακή.. Η ανάπτυξη χρειάζεται σήμερα ευελιξία, συγκερασμό συμφερόντων και συναίνεση...

Οι σύνοδοι για το κλίμα αποτυγχάνουν η μία μετά την άλλη, ενώ οι ένθερμοι ηγέτες είτε της μιας είτε της άλλης πλευράς κατηγορούνται πλέον ευθέως για σύνδεση με οικονομικά συμφέροντα.. Μήπως λοιπόν χρειαζόμαστε μια άλλη αντίληψη; Μια μεταμόσχευση εγκεφάλου μήπως, όπως γράφει ένας φίλος μπλογκερ που μπαίνει συχνά εδώ και σέβομαι την άποψή του..
Στον απόηχο μιας ολιγωρίας
Μήπως, μια καλύτερη παιδεία; Μια παιδεία σεβασμού; Που θα μας δώσει επιτέλους να καταλάβουμε οτι το περιβάλλον και η κλιματική αλλαγή δεν ειναι business, δεν ειναι λόγια κι ακομη δεν ειναι μόνο για τους άλλους.. Αλλά είναι ο χώρος μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι.. Στα θέματα του περιβάλλοντος δοκιμάζονται η παιδεία και ο πολιτισμός μας, διακυβεύεται η πολιτική υγείας και κοινωνικής πρόνοιας, ελέγχεται η βιωσιμότητα του μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης του τόπου μας και γενικότερα... Και συνεπώς θα πρέπει να είναι συστατικό και μετρήσιμο στοιχείο ενσωματωμένο σε κάθε αναπτυξιακή πολιτική. Οχι πάρεργο και ευκαιρία για ...κονόμα..

Η αλήθεια είναι πάντα κάπου στη μέση ενώ στις άκρες υπάρχουν τα συμφέροντα.. Και η αλήθεια, ίσως η μόνη, ειναι οτι και σε αυτή τη σύνοδο, όπως πάντα, τη διαφορά έκαναν οι κινήσεις πολιτών. Εκατομμύρια πολιτών που βρίσκονται παντού ανάμεσα μας κι αποτελούν τους πραγματικούς φορείς της αλλαγής. Είναι η μόνη μη εύθραυστη ελπίδα... Τί όμως και ποιόν να πρωτοπιστέψουν; Κι ακόμη, πόσοι από αυτούς πρέπει να πάθουν δεινά ώστε να γίνει αντιληπτό το πρόβλημα; Και να δρομολογηθεί μια λύση..

Η αντίστροφη μέτρηση για τον τέλειο αφανισμό που έγραφε ο Ελύτης στη "Μαρία Νεφέλη" έχει ήδη αρχίσει. Κι εμείς; Εμείς, δεν είμαστε παρά χόρτα ριζωμένα σ' ένα σβώλο απάνου..

Τί εγινε πριν δύο χρόνια στο Μπαλί, μια ιστορία με τρεις πιτσιρικάδες

The River of De Nile (De-Nile) and the Cyoto protocol: απελπιστικά μόνες οι ..ΗΠΑ

15.12.09

Ελλάδα, βωξιτομάνα της Ευρώπης


Ειχα κάνει ένα αρθράκι κάποτε, πολλά χρόνια πριν, όταν η AUDI κυκλοφόρησε το πρώτο αυτοκίνητο από αλουμινένιο αμάξωμα (το Α8)

Το πρώτο αυτοκίνητο από αλουμίνιο θα μπορούσε να είναι ελληνικό...


Πράγματι είναι έτσι. Η ελλάδα είναι η βωξιτομάνα της ΕΕ. Στον τομέα του βωξίτη, που αποτελεί την πρώτη ύλη παραγωγής αλουμινίου, η Χώρα μας κατέχει παγκοσμίως την 8η θέση των περιοχών με τα μεγαλύτερα αποθέματα βωξίτη και είναι η μεγαλύτερη βωξιτοπαραγωγός χώρα της ΕΕ (σταθερά πάνω από 2 εκατ. τόνους ετησίως από S&B Βιομηχανικά Ορυκτά Α.Ε, Δελφοί Δίστομο ΑΜΕ και ΕΛΜΙΝ ΑΕ από τις παραχωρήσεις τους στους νομούς Φωκίδας και Φθιώτιδας).

Με την παραγωγή αυτή καλύπτει το σύνολο των αναγκών σε πρώτη ύλη της πολύ σημαντικής εγχώριας βιομηχανίας αλουμίνας-αλουμινίου, ενώ παράλληλα, ένα μεγάλο μέρος της παραγωγής χρησιμοποιείται σε άλλες χρήσεις (τσιμέντο, χάλυβα, χυτήρια κλπ) είτε στην Ελλάδα, είτε στο εξωτερικό.

Οι εξαγωγές βωξίτη στις διεθνείς αγορές ξεπέρασαν τους 700 χιλιάδες τόνους ( για το 2007 όσο και για το 2008) με αξία πάνω από 25 εκ. ευρω. Είναι αξιοσημείωτο ότι με τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν τα 60 περίπου χρόνια εκμετάλλευσης βωξίτη στον τόπο μας και κυρίως στην Φωκίδα, η έκταση που έχει θιγεί από την εξόρυξη, σύμφωνα με μια γενική εκτίμηση, δεν ξεπερνά τα 15 χιλ. στρ., ένα μέρος δε από αυτην έχει ήδη αποκατασταθεί. Επίσης, το αναπτυξιακό μοντέλο στηρίχτηκε στη βάση της συνύπαρξης της εξόρυξης με άλλες δραστηριότητες και όχι στη λογική του αποκλεισμού, κάτι που θεωρείται ως πρότυπο για τον τομέα που ως γνωστόν επηρεάζεται σημαντικά από την ιδιαιτερότητα της a priori ή de facto αναγκαστικής χωροθέτησης των κοιτασμάτων. Εντούτοις, αυτή η διαπίστωση ουδόλως απαλλάσσει την εξορυκτική/μεταλλευτική βιομηχανία από ευθύνες και υποχρεώσεις για διάφορα περιβαλλοντικά θέματα, ειδικότερα αυτά που αφορούν τη διαχείριση των εξορυκτικών αποβλήτων, μετά και την πρόσφατη ενσωμάτωση της σχετικής οδηγίας στο εθνικό δίκαιο με την ΚΥΑ 39624/2209/Ε103/25.9.2009 αλλά και αυτά που αφορούν τις εκμεταλλεύσεις σε περιοχές όπου απαντούν ενδιαιτήματα ή/και είδη προτεραιότητας τα οποία είναι πιθανό να θιγούν, σύμφωνα με την οδηγία «Ηabitats» (οδηγία 92/43/EE) και ειδικότερα με το άρθρο 6 παρ. 4.

Στον τομέα του μετάλλου αλουμινίου, το Αλουμίνιο της Ελλάδος ΑΕ , αποτελεί τον σημαντικότερο καταναλωτή του ελληνικού βωξίτη, και τον μοναδικό στην Ελλάδα παραγωγό ένυδρης αλουμίνας (800 χιλιάδες τόνους/έτος περίπου) και πρωτόχυτου αλουμινίου (σταθερά πάνω από 150 χιλιάδες τόνους ετησίως, με εξαγωγές πάνω από το 1/3 του παραγόμενου αλουμινίου για διάφορες χρήσεις πχ. προϊόντα έλασης και διέλασης. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του αλουμινίου όπως το χαμηλό ειδικό βάρος 2,7 kg/dm³, τρείς φορές ελαφρύτερο από το χάλυβα, η αντίσταση στη διάβρωση, η ελαστικότητά του, η αισθητική τελειότητα των επιφανειών του και η λειτουργικότητα του το καθιστούν ασυναγώνιστο.



Έντούτοις, για να μην ξεχνιόμαστε,θα πρέπει να τονίσουμε εδώ για μια φορά ακόμη τη σημασία της ανακύκλωσης των μετάλλων, ειδικά για το αλουμίνιο. Τα μέταλλα σε αντιδιαστολή με τις πρωτογενείς πρώτες ύλες είναι «απείρως» ανακυκλώσιμα, η δε αυξανόμενη χρήση δευτερογενών πρώτων υλών συμβάλλει στην ασφάλεια του εφοδιασμού και στην πλέον αποδοτική χρήση της ενέργειας.

Το αλουμίνιο είναι ένα κατεξοχήν «πράσινο» μέταλλο, με βασικό του οικολογικό πλεονέκτημα την ανακύκλωση. Όταν πετάμε ένα κουτί αλουμινίου (από τα 950 εκατ. συνολικά που χρησιμοποιούνται στη συσκευασία αναψυκτικών στον τόπο μας) στα σκουπίδια, στην πραγματικότητα πετάμε την πρώτη ύλη (βωξίτη), την ενέργεια και την ανθρώπινη εργασία, που χρειάστηκαν για να παραχθεί το αλουμίνιο του κουτιού από το βωξίτη, τα κεφάλαια αλλά και την τεχνογνωσία που έχουν επενδυθεί για την εξόρυξη του βωξίτη και την παραγωγή αλουμινίου. Και φυσικά αυξάνουμε τον όγκο των σκουπιδιών κι επιβάλουμε την εκ νέου παραγωγή του αλουμινίου (που δεν ανακυκλώσαμε) ως πρωτογενούς υλικού, διαδικασία που είναι ενεργοβόρα κι επιπλέον παράγει εκ των πραγμάτων απόβλητα, ανεξάρτητα την όποια προσπάθεια για την ελαχιστοποίησή τους. Η ανακύκλωση ενός τον. αλουμινίου (1 t Al) εξοικονομεί: 4 t βωξίτη, 500 Kg σόδας,100 Kg ασβεστολίθου,700 Kg πετρελαίου, 25 kg κρυόλιθου, 35 κιλών φθοριούχου αλουμινίου και 20 χιλ. Kwh περίπου. Εξάλλου, η παραγωγή αλουμινίου από ανακυκλωμένο σκράπ απαιτεί μόνο το 5-10% της ενέργειας που απαιτεί η πρωτογενής παραγωγή.

Μια βόλτα από το μεταλλευτικό πάρκο Vagonetto θα μας κάνει να το ξανασκεφτούμε την επόμενη φορά που θα πάμε να πετάξουμε στα σκουπίδια ένα ένα κουτί αναψυκτικού..

Πήγατε στο Vagonetto;

[του Τζεφέρη Πέτρου] [by Tzeferis Peter]

11.12.09

Ευκολία, περιβάλλον και πράσινοι φόροι


[του Σάκη Γαλιγάλη][by Sakis Galigalis] [agali@tee.gr]

Διάολε, τι σχέση μπορεί να έχει να έχει η ευκολία με το περιβάλλον;

Εκατό, εκατόν πενήντα χρόνια πριν, η ζωή στα χωράφια, στα σπίτια, στη μεταποίηση και στις υπηρεσίες ήταν πολύ διαφορετική απ’ ό τι είναι σήμερα. Στα χωράφια οργώναμε με ζώα, μαζεύαμε το βαμβάκι με τα χέρια, θερίζαμε τα δημητριακά με το δρεπάνι, αλωνίζαμε και μεταφέραμε τους καρπούς πάλι με ζώα, κτλ. Στα σπίτια ζεσταίναμε το χώρο, το νερό και μαγειρεύαμε με ξύλα στα τζάκια κι αργότερα, στις σόμπες. Tα βράδια, για να βλέπουμε, χρησιμοποιούσαμε καντήλια με λάδι η κεριά. Στη μεταποίηση ράβαμε ρούχα με το χέρι. Φτιάχναμε έπιπλα με χειροκίνητα εργαλεία. Κάναμε ρόδες για τα κάρα δουλεύοντας ξύλο και σίδερο με τα χέρια μας (πριόνι, ξύστρα, λίμα, σφυρί και καμίνι). Στις κατασκευές έργων κουβαλάγαμε όλα τα υλικά στις θέσεις εργασίας με το χέρι, το πηλοφόρι... Στον κόσμο των υπηρεσιών, ταχυδρομεία, τράπεζες, κτλ. τα πάντα γινόντουσαν με το χέρι. Για τις μεταφορές περπατούσαμε πολύ. Χρησιμοποιούσαμε ζώα για να τραβούν τα αμάξια.

Ήταν πράγματι δύσκολη η ζωή τότε.

Σήμερα όμως..

Δείτε το πλήρες άρθρο

Αρθρο του Γιαννη Παλαιοκρασσα: Πράσινη οικονομία χωρίς πράσινους φόρους δεν είναι εφικτή

10.12.09

Νέα πιλοτικά έργα CCS από την ΕΕ. Η ελληνική θέση.

Με απόφασή της, η Ε. Επιτροπή χορηγεί 1 δις € σε έξι έργα δέσμευσης και αποθήκευσης διοξειδίου του άνθρακα. Η απόφαση για τα εν λόγω 15 έργα αποτελεί το πρώτο βήμα αξιοποίησης ποσού σχεδόν 4 δισ. ευρώ, το οποίο πρόβλεψε η ΕΕ τον Μάιο του 2009 με προορισμό ενεργειακά έργα στήριξης της οικονομικής ανάκαμψης. Είναι γνωστό ότι στα έργα αυτά δεν περιλαμβάνεται η χώρα μας.

Η ελληνική θέση, διά στόματος ΥΠΕΚΑ, ειναι επιφυλακτική για τις τεχνολογίες του CCS (Carbon Capture and Storage), κατά δύο έννοιες:

"Η πρώτη είναι ότι, αυτές οι τεχνολογίες οικονομικά στοιχίζουν πάρα πολύ και έχουν και ένα θέμα επικινδυνότητας στη χώρα μας που είναι μία περιοχή επιρρεπής σε σεισμούς. Να δούμε δηλαδή, πώς αντιδρούν σε τέτοιου είδους γεωλογικά φαινόμενα.

Αλλά επίσης, νομίζω ότι πάμε να αντιμετωπίσουμε πάλι το πρόβλημα όχι χτυπώντας το στη ρίζα του. Δηλαδή ουσιαστικά τί θέλουμε; Θέλουμε να συνεχίζουμε έτσι, να παράγουμε ρύπους και απλά να μπορούμε να τους αποθηκεύουμε, ή θέλουμε να πάμε αλλού;

Δηλαδή, το πού θα ρίξει κανείς τα λεφτά, -γιατί πράγματι τα χρήματα είναι περιορισμένα- έχει να κάνει με το πώς ιεραρχεί τις πολιτικές προτεραιότητες. Και η ιεράρχηση αυτή των πολιτικών προτεραιοτήτων, δεν είναι να κάνουμε χώρους αποθήκευσης του διοξειδίου του άνθρακα, αλλά να κάνουμε επενδύσεις στην εξοικονόμηση και στις ΑΠΕ, για να μειώσουμε το διοξείδιο του άνθρακα. Αυτή είναι η πάγια πολιτική θέση.

Τώρα, προφανώς συμμετέχουμε στις συζητήσεις που γίνονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση και σε πιλοτικά, που ίσως χρηματοδοτηθούν για τα CCS. Εάν υπάρξει συγκεκριμένη πρόταση, θα το δούμε. Αλλά, καταρχήν σας λέω ότι, η χώρα μας δεν είναι υπέρ αυτών των τεχνολογιών".


Πάλι για το CCS

*Πάντως έχει γίνει ήδη πρόταση απο το ΙΓΜΕ, που έχει κάνει έργο στον τομέα της εκτίμησης του δυναμικού γωολογικής αποθήκεσης του διοξειδίου του άνθρακα στον τόπο μας, για την ένταξη νέου σχετικού έργου στο ΕΣΠΑ 2007-2013.

7.12.09

Τα επιβλητικά φυσικά γλυπτά είναι περισσότερο ελκυστικά από τα ανθρώπινα;

[του Πέτρου Τζεφέρη] [by tzeferis Petros]
Αλήθεια, τί αισθάνεται κάποιος μπροστά στον κρατήρα Μάουνα Λόα (Mauna Loa) της Χαβάης του μεγαλύτερου ενεργού ηφαιστείου στον κόσμο ή στον κρατήρα του μικρκότερου αδερφού του στο Κιλαουέα (Kilauea) που βρίσκεται 40 χιλιόμετρα πιο κάτω και που δικαίως θεωρείται το πιο δραστήριο ηφαίστειο στον κόσμο;

Η μπροστά στον εθνικό δρυμό Τόρες ντελ Πάϊνε (Torres del Paine) στη Χιλιανή Παταγονία και στην Πάινε Γραντε (Paine Grande) την ψηλότερη γρανιτένια κορφή του στα 3050 μέτρα;

Πώς αισθάνεται κάποιος μπροστά στο ηφαίστειο Νταλόλ (Dallol) στο Αφάρ της Αιθιοπίας, στην «κουζίνα του διαβόλου» όπως το αποκαλούν συνήθως καθώς έχει την υψηλότερη μέση θερμοκρασία στον κόσμο (34˚C) κι ακόμη είναι το μόνο χερσαίο υφαίστειο που βρίσκεται (48 μ.) κάτω από το επίπεδο της θάλασσας;

Και πως μπροστά στη σμιλεμένη κοιλάδα με τους γρανιτένιους λόφους, τα κρυστάλινα ποτάμια και τα δάση με τις γιγάντιες σεκόιες, στο εθνικό πάρκο Γιοσέμιτι (Yosemite National Park), στις πλαγιές της Σιέρα Νεβάδα των ΗΠΑ;

Τα επιβλητικά φυσικά γλυπτά είναι περισσότερο ελκυστικά από τα ανθρώπινα;


Και πώς βλέπει ο κόσμος τα ανθρώπινα γλυπτά, τις μαξιμαλιστικές επεμβάσεις του ίδιου του ανθρώπου στο φυσικό περιβάλλον; Μπορεί η επιβλητική εμφάνιση, η μεταλλευτική ιστορία δεκαετιών για ένα ορυχείο αλλά και η χρηστικότητά του στις γενιές των εργαζομένων αλλά και στο κοινωνικό σύνολο να μας κάνουν να δούμε διαφορετικά το αποτύπωμα ενός τεράστιου ορυχείου πχ. σαν το Μπιγκαμ Κάνιον (Bingham Canyon Mine) της Γιούτα, το μεγαλύτερο ορυχείο του κόσμου ή σαν τη δική μας Αγγεριά στη Μήλο; Κι ακόμη σαν το Βελαδέρο στην επαρχία Σαν Χουάν (Veladero, San Juan) στις αργεντίνικες Ανδεις που βρίσκεται στα 4 χιλιόμετρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας;

Ατενίζοντας τα ορυχεία αυτά εύλογα διερωτάται κανείς: αυτές οι τεράστιες ιστορικές εκσκαφές δεν συνθέτουν, δεν αποτελούν κομμάτια από τη μνήμη του πλανήτη; Μήπως είναι δυνατόν να αποτελέσουν κάποτε βιομηχανικά μνημεία, κομμάτια του πολιτισμού μας;





Στην ιρανική επαρχία του Ανατολικού Αζερμπαϊτζάν, στην περιοχή της λίμνης Urmia, στη βόρεια πλαγιά του ηφαιστείου υπάρχει ένα μοναδικό χωριό: το χωριό Kandovan του οποιου τα σπίτια είναι λαξευμένα μέσα σε ηφαιστειακές κοιλότητες και τόφους, καθε ηφαιστειακός "βράχος" κι ένα σπίτι. Εδώ, ζουν οικογένειες τρωγλοδυτών ή αλλιώς άνθρωποι των σπηλαίων, ενώ η ηλικία ορισμένων από αυτά τα σπίτια είναι μεγαλύτερη από 700 χρόνια.

Στο τρωγλοδυτικό αυτό χωριό, που φυσικά δεν είναι το μόνο ανά την υφήλιο, οχι μόνο έδεσαν τα "γλυπτά της φύσης" με την ανθρώπινη παρουσία, όχι μόνο απετέλεσαν το ίδιο του το σπίτι, αλλά σήμερα το χωριό αποτελεί και τουριστική ατραξιόν της περιοχής. Που να φανταστούν οι πρώτοι κάτοικοι που πρωτόστησαν τα σπίτια τους μέσα στους ηφασιτειακούς τόφους ότι σε λίγους αιώνες το πλήθος των τουριστών θα πληρώνει μόνο για την ευκαιρία να βλέπει και να ..φωτογραφίζει τους απογόνους στους απλά να "υφίστανται" μέσα στα σπίτια τους..

Μήπως πρέπει κι εμείς να τα δούμε ολα αυτά σοβαρά εφόσον διαθέτουμε στον τόπο μας πολλές περιοχές οπου θα μπορούσε να αναδειχθεί η παγκόσμια γεωλογική αλλά και μεταλλευτική κληρονομιά αλλά και να δοθεί νέα διάσταση στις εναλλακτικές μορφές τουρισμού;

5.12.09

Η ημερίδα του ΥΠΕΚΑ για το περιβαλλοντικό έγκλημα. Σκέψεις..

Η ημερίδα που διοργάνωσε το υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κυρίως διότι λειτούργησε αμφίδρομα με ζωντανές παρεμβάσεις από το κοινό που είχε έρθει από όλη την Ελλάδα, εκπροσωπώντας την κοινωνία των πολιτών.

Όσο πέρναγε η ώρα, αντί να κουραστεί και να αρχίσει να αποχωρεί ο κόσμος, τόσο δυνάμωνε το ενδιαφέρον και τα χειροκροτήματα. Ειδικά το κοινό επικρότησε τις αλήθειες του ακούστηκαν αναφορικά με την "επιβεβαίωση του εγκλήματος", τον ελλειπή τρόπο που γίνονται οι έλεγχοι όσων εγκληματούν, το πρόστιμο των 3 € την ημέρα που αντιστοιχεί σε όποιον ρυπαίνει, το γεγονός ότι στην Ελλάδα ουδέποτε πήγε φυλακή κάποιος για εγκλήματα κατά του περιβάλλοντος... (Σωτήρης Μπάγιας, πρόεδρου της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδας)

Εγιναν και ορισμένες ενδιαφέρουσες προτάσεις: δημιουργία Εθνικού Βιομηχανικού Πάρκου στην περιοχή του Ασωπού και των Οινοφύτων, δημιουργία κεντρικής υπηρεσίας κατεδαφίσεων. Επίσης τονίστηκε η ενίσχυση του ρόλου του εθνικού δικαστή στον τομέα της περιβαλλοντικής δικαιοσύνης (Επίτροπος Περιβάλλοντος, Σταύρος Δήμας) και η απόκτηση θεσμικής και διοικητικής ικανότητας απέναντι στο περιβαλλοντικό έγκλημα (υφυπουργός ΥΠΕΚΑ, Γιάννης Μανιάτης).

Περισσότερα εδώ


Ας μου επιτραπούν ορισμένες σκέψεις που δεν αναιρούν αλλά επιχειρούν να συνθέσουν στην παραπάνω προβληματική της ημερίδας. Ενα σύστημα ελέγχου περιβάλλοντος και βιώσιμης αναπτύξεως πρέπει να ενσωματώνει κανόνες βιομηχανικής οικολογίας, διαχείρισης ανθρωπογενών συστημάτων και οικοσυστημάτων που αλληλεπιδρούν και ακόμη όρους κοινωνίας και πολιτισμού, όπως η Περιβαλλοντική Ηθική και η Περιβαλλοντική Συνείδηση. Το σύστημα πρέπει να μπορεί να ισορροπεί ανάμεσα στους τρεις πυλώνες και παράλληλα να προάγει την Πολιτισμική Αλλαγή, ώστε οι νόμοι που θα παραχθούν να είναι κοινωνικά αποδεκτοί.

Ένα τέτοιο σύστημα πολύ αμφιβάλω αν μπορεί να στηρίζεται μόνο σε κατασταλτικές αποφάσεις δικαστηρίων και δικαστικές νομολογίες που όσο ακριβοδίκαιες κι αν είναι ώστε να επιβάλλουν μια τάξη, μια διαιτησία, εντούτοις δεν μπορούν ούτε να εμπνεύσουν, ούτε να διδάξουν τον πολίτη τον πολιτισμό της βιώσιμης ανάπτυξης, τον πολιτισμό της συνεισφοράς...

Αλλωστε, όπως αναφέρει ο M. Δεκλερής στον Δωδεκάδελτο του Περιβάλλοντος, «θα ήταν πλάνη να νομισθεί ότι οι Αρχές της Βιώσιμης Ανάπτυξης θα εφαρμοσθούν αυτομάτως μόλις ενσωματωθούν στις επί μέρους δημόσιες πολιτικές. Θα ήταν πλάνη να νομισθεί ότι για τον σεβασμό των είναι αρκετό το κύρος του νόμου ή ακόμη και η ισχύς του καταναγκασμού...». Δεν χρειάζεται να αναφέρω την ιδιότητα του κ. Δεκλερή..

Η ωρίμανση των κοινωνιών σε θέματα περιβάλλοντος και βιώσιμης ανάπτυξης είναι εξαιρετικά δύσκολη, επίπονη και χρονοβόρα διαδικασία η οποία συντελείται βαθμιαία και σε βάθος χρόνου.

Εντέλει, πιστεύω, ότι η παιδεία, είναι το μοναδικό εργαλείο που είναι ικανό να δρομολογήσει τελικές, ολοκληρωμένες και διαχρονικές λύσεις. Ο μόνος τρόπος για να δει κανείς το περιβάλλον ως ευθύνη είναι να απαγκριστωθεί από την ατομοκεντρική θεώρησή του, κάτι που μόνο η παιδεία είναι σε θέση να προσφέρει.

Η περιβαλλοντική συνείδησή είναι έμφυτη στον άνθρωπο όπως έμφυτη είναι και η ασυδοσία και ο ωχαδερφισμός. Όμως η συνείδηση αυτή σφυρηλατείται, χτίζεται, διδάσκεται και σιγά-σιγά μπορεί να μετατραπεί σε περιβαλλοντική ηθική.
[Πέτρος Τζεφέρης] [by Tzeferis Petros]

2.12.09

Το ελληνικό νικέλιο και η ΛΑΡΚΟ ΓΜΜΑΕ

[by Tzeferis Petros]
Η ελλάδα παράγει νικέλιο (σιδηρονικέλιο) κι αυτο ειναι μια ευτυχής συγκυρία για τον τόπο μας. Η παραγωγή σιδηρονικελίου (FeNi) από τη ΛΑΡΚΟ ΓΜΜΑΕ, καλύπτει το 7% σχεδόν των αναγκών της ευρωπαϊκής αγοράς (2-3% του δυτικού κόσμου), καθιστώντας την μια από τις μεγαλύτερες παραγωγούς της Ευρώπης και μάλιστα τη μοναδική παραγωγό εντός ΕΕ από ίδιες (εγχώριες) πρώτες ύλες (ελληνικά σιδηρονικελιούχα κοιτάσματα-λατερίτες).

Το σύνολο δε της παραγωγής (17-20 χιλιάδες τόνοι νικελίου στο κράμα) εξάγεται στις ευρωπαϊκές βιομηχανίες ανοξείδωτου χάλυβα κι αυτό γιατί το κύριο προϊόν δηλ. το νικέλιο, αποτελεί τη βασική πρώτη ύλη, μαζί με το σιδηροχρώμιο, για την παραγωγή του ανοξείδωτου χάλυβα. Η Ελλάδα διαθέτει την δυνατότητα για την παραγωγή και των δύο (σιδηροχρώμιο και σιδηρονικέλιο) αλλά η παραγωγή ανοξείδωτου χάλυβα από ίδιες πηγές παραμένει ένα ανεκπλήρωτο σπουδαστικό μας όνειρο…

Ένα μικρό σπουδαστικό όνειρο.. o ανοξείδωτος χάλυβας!

Υπενθυμίζεται εδώ (για τους νεώτερους) ότι η Ελλάδα παρήγαγε στο παρελθόν σιδηροχρώμιο στο εργοστάσιο της εταιρείας «Ελληνικά Σιδηροκράματα» (ΕΛΣΙ) στο Τσιγκέλι Αλμυρού. Tο εργοστάσιο αυτό, που ήταν δυναμικότητας περίπου 50.000 τόνων τον χρόνο, λειτούργησε για δέκα χρόνια και έκλεισε οριστικά το 1991.

Στα χέρια του καταναλωτή, το νικέλιο γίνεται αναγνωρίσιμο στις ανοξείδωτες οικιακές συσκευές, όπως νεροχύτες, μαχαιροπήρουνα, κάδοι πλυντηρίων, ιατρικά εργαλεία κλπ.

Παράλληλα, η εταιρία πέραν της σημαντικότατης παραγωγής λατερίτη (περίπου 2,5 εκατ. τον. από το σύνολο των μεταλλείων Ευβοίας, Αγ. Ιωάννη Βοιωτίας, Φθιώτιδας και Καστοριάς) αλλά και λιγνίτη/ξυλίτη (περίπου 300 χιλ. τον. από το λιγνιτωρυχείο των Σερβίων) που χρησιμοποιείται ως στερεό καύσιμο για ίδιες ανάγκες αλλά επιπλέον διατίθεται κυρίως στη ΔΕΗ, πραγματοποιεί σημαντικές έρευνες για νέα κοιτάσματα σε περιοχές των νομών Πιερίας, Ημαθίας, Κοζάνης, Γρεβενών και Καστοριάς, με ενθαρρυντικά αποτελέσματα: τα αποθέματα λατεριτών ξεπερνούν σήμερα τα 250 εκατ. τον.

Η ΛΑΡΚΟ ΓΜΜΑΕ απασχολεί πάνω από 1300 άτομα σε μόνιμη βάση, δραστηριοποιείται σε 6 νομούς, και εκτός των ανωτέρω ασχολείται μέσω θυγατρικών της εταιρειών, με τα θέματα αξιοποίησης της σκουριάς (περίπου 2 εκατ. τον./έτος) και των μεταλλευτικών παραπροϊόντων καθώς και με τα ενεργειακά θέματα.

Για το 2008, πάνω από 380 χιλ. τον. σκουριάς των ηλεκτροκαμίνων καταναλώθηκε στο εσωτερικό (χρησιμοποιείται ως υλικό αμμοβολής και ως πρώτη ύλη στη βιομηχανία τσιμέντου) αλλά και στο εξωτερικό (περίπου 20 χιλ. τον.) κυρίως σε λειαντικές βιομηχανίες στη Βόρεια Αμερική. Επίσης, η παραχθείσα σκουριά μεταλλακτών (92 χιλ. τον) η οποία χρησιμοποιείται για την παραγωγή ειδικού τύπου σκυροδέματος καθώς και άλλες χρήσεις, εξήχθη στο σύνολο της αποφέροντας συνάλλαγμα πάνω από 2.3 εκ. ευρω.

Μετά από τη χρονιά-σταθμό (2005) που η εταιρεία έκανε ρεκόρ παραγωγής (αλλά και κερδών) ξεπερνώντας τους 19 χιλ. τον. αλλά και τις πολύ καλές επόμενες χρονιές, από τα τέλη του 2008, η μεγάλη πτώση της τιμής του νικελίου αλλά κι η άνοδος της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος έφεραν την εταιρεία σε δεινή θέση. Ελπίζουμε ότι κάποια πολιτική ηγεσία θα καταφέρει να επιλύσει το θέμα βιωσιμότητας της ΛΑΡΚΟ χωρίς φυσικά να την κλείσει και χωρίς να περιορίζεται μόνο σε ενέσεις/ανάσες οικονομικής ρευστότητας.

Το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα αλλά και αμείλικτα ειναι "πόσο μπορείς να ελπίζεις, όταν μετά από τόσο καλές χρονιές δεν μπορείς να αξιοποιήσεις τα αποτελέσματα ώστε να μην φτάσεις αμέσως μετά στα πρόθυρα της πτώχευσης;"

Παραπλεύρως δίνεται μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση για την τύχη της ΛΑΡΚΟ δίνεται από τον πρόεδρο του συλλόγου ΠΣΔΜΜΜ κ. Π. Μαυρίδη (με τίτλο: ΛΑΡΚΟ ΓΜΜΑΕ, ένα παράδειγμα προς μίμηση, ένα παράδειγμα προς αποφυγή..). Δυστυχώς όμως οι μετριοπαθείς φωνές των επαϊόντων, που δεν γενικολογούν αλλά αναλύουν, εξειδικεύουν και δίνουν λύσεις, σπανίως ακούγονται.

Σήμερα δουλεύουν μόνο τα 3 απο τα 5 ηλεκτροκάμινα της ΛΑΡΚΟ ( μετά την προσωρινή σφράγιση και των 5 λόγω των πρόσφατων ατυχημάτων), που αρκετά τιμωρήθηκε ενθεν και εκείθεν από διάφορα συμφέροντα, λάθη, παραλείψεις αλλά και ατομικές "στρατηγικές". Καιρός να βοηθήσουμε ολοι να πάει μπροστά..
[Πέτρος Τζεφέρης]