30.1.10

Αρχή της προφύλαξης.. ή μήπως αρχή της αβεβαιότητας του Heisenberg


Αγαπημένο μου ιστολόγιο,

Αλήθεια πόσο σημαντικά είναι η άνεση και το τεχνολογικό όφελος της σύγχρονης ανάπτυξης, μπροστά στον κίνδυνο απώλειας της ίδιας της υγείας και της ζωής; Πόσο βιώσιμη είναι η οικονομική ανάπτυξη που δεν βελτιώνει ουσιαστικά το επίπεδο της ζωής, απλώς δημιουργεί γενιές ανθρώπων εθισμένες στην αέναη κατανάλωση των ίδιων και των ίδιων προϊόντων, σε νέο κάθε τόσο περιτύλιγμα. Κι ακόμη, πόσο βιώσιμη είναι η ανάπτυξη που βελτιώνει την ποιότητα της ζωής αλλά διακυβεύει την ίδια τη ζωή;

Με την κατοχύρωση των αρχών της πρόληψης και προφύλαξης ως βασικών αρχών της περιβαλλοντικής προστασίας, επέρχεται μια σημαντική αλλαγή στον τρόπο αντιμετώπισης των περιβαλλοντικών προβλημάτων. Ενώ μέχρι τώρα έπρεπε να υπάρχει πλήρης επιστημονική απόδειξη σχετικά με τους κινδύνους βλάβης, ώστε να ληφθούν προληπτικά μέτρα, με την υιοθέτηση των ως άνω αρχών δεν τίθεται ως προϋπόθεση η πλήρης επιστημονική απόδειξη παρά μόνο ο επιστημονικά εύλογος κίνδυνος βλάβης, ο οποίος μπορεί στηρίζεται ακόμη και σε ενδείξεις. Με άλλες λέξεις, η επιστήμη δεν προσεγγίζεται από την πλευρά των βεβαιοτήτων αλλά από την πλευρά των αβεβαιοτήτων, της απροσδιοριστίας και του κινδύνου, τον οποίο καλούμαστε να διαχειριστούμε, χωρίς πολλές φορές να τον γνωρίζουμε επακριβώς!

Δεν είναι τυχαία άλλωστε, η μεγάλη ανησυχία των επιστημόνων σχετικά με την εφαρμογή της πάγιας αρχής του κοινοτικού δικαίου, της αρχής της προφύλαξης (precautionary principle), και τα όρια που κάθε φορά τίθενται και αφορούν τα κοκτέιλ των σύγχρονων περιβαλλοντικών ρυπαντών: βιολογικές δράσεις, ενδοκρινικοί διαταράκτες, καρκινογόνες και μεταλλαξιγόνες χημικές ουσίες, ποιότητα εσωτερικού αέρα, ιον(τ)ίζουσες και μη ιον(τ)ίζουσες ακτινοβολίες (ΜΙΗΜΑ),κλπ., στα οποία οι πολίτες εκτίθενται καθημερινά και για τις επιπτώσεις των οποίων δεν υπάρχουν ανεξάρτητες έρευνες ή υπάρχουν «προσανατολισμένες» έρευνες με συγκεκριμένα καθησυχαστικά αποτελέσματα με επίσης προφανείς σκοπιμότητες.

"Η διαδικασία εφαρμογής της Αρχής της Προφύλαξης πρέπει να είναι ανοικτή, στοιχειοθετημένη και δημοκρατική και πρέπει να περιλαμβάνει όλα τα εν δυνάμει βλαπτόμενα μέρη. Επίσης πρέπει να περιλαμβάνει την εξέταση ενός μεγάλου εύρους εναλλακτικών λύσεων, ακόμη και την μη δράση». (1998, Wingspread Η.Π.Α.).

Ποιός ομως θα απαντήσει (δημοκρατικά και στοιχειοθετημένα) στο ερώτημα: Πόση ειναι πραγματικά η μικρότερη ζημία και όχι πόση ζημία είναι αποδεκτή από τον καθένα μας; Και θα το κάνει χωρίς να διαλέξει οπωσδήποτε την "μη δράση", το "αειφόρο τίποτε" όπως λέω εγώ?

Ο απλός πολίτης με το αλάνθαστο ένστικτό του? Ο επιστήμονας με την ευθυκρισία της επιστήμης του? Η πολιτεία με τους νόμους της? O δικαστής με το "περιβαλλοντικό του ήθος"; Και πότε, με ποιές προϋποθέσεις, η απάντηση αυτή θα γίνει σεβαστή από όλους;

Κατι μου θυμίζει το όλο..αλλά δεν θα το πω. Το αφήνω blowing in the wind.. όπως άλλωστε κάπου εκει βρίσκεται ακόμη και η αρχή της προφύλαξης. Ο πιο πιθανός πάντως να τα καταφέρει ειναι ο Heisenberg εφαρμόζοντας τη μέθοδο της ..πολυκριτήριας απροσδιοριστίας!
Welcome to our beautiful grey world...

[Τζεφέρης Πέτρος] {by Tzefers Peter]

28.1.10

Μήπως μας ταιριάζει μόνο το γκρίζο;

Αγαπημένο μου ιστολόγιο,

υπάρχει αλήθεια ανάπτυξη χωρίς κόστος; Πρόοδος χωρίς διακύβευμα; Η επιστημονική και τεχνολογική δραστηριότητα, ο πολιτισμός μας, δημιουργεί τελικά έναν ασφαλέστερο ή έναν πιο επικίνδυνο κόσμο; Mήπως θα πρέπει να αποποιηθούμε τελικά τον ίδιο τον πολιτισμό, που σύμφωνα με τις μελέτες του Φρόυντ, αποτελεί «πηγή δυστυχίας» και μόνο; Η κι αν ακόμη δεχτούμε τον πολιτισμό της βιώσιμης κοινωνίας και την βιώσιμη ανάπτυξη που σήμερα επιβάλλει, δεν μπορούμε τελικά να αποφύγουμε την «αήττητη» ανοησία που εκπορεύεται από την κάθε λογής ανθρώπινη διαχείριση; Από εκείνη της επέλασης του αστικού πολιτισμού, των μικρών ή μεγαλύτερων πόλεων, μέχρι την με όρους «πολιτισμού» απαξίωση της φύσης, της βιοποικιλότητας και της ανθρώπινης αισθητικής;

Γιατί, τι είδους πολιτισμός είναι αυτός που στερείται το σεβασμό και την αισθητική, από τον οποίο τελικά πηγάζει η «αφθονία» αλλά και «δυστυχία» της ανάπτυξης; Και πόσο τελικά ευφυής είναι ο άνθρωπος που δεν εκμεταλλεύεται κανένα από τα δώρα που του προσέφερε απλόχερα η φύση και το τοπίο και κάνει τα πάντα για να τα αποποιηθεί;

Που από τη μια διαμαρτύρεται για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις της πρωτογενούς παραγωγής κι από την άλλη δεν κάνει τίποτε γι’ αυτές, αντίθετα καταναλώνει συνεχώς περισσότερη ενέργεια και φυσικούς πόρους και συσσωρεύει πλούτο χωρίς μέτρο και ίχνος συστολής; Που από τη μια προσπαθεί να οικοδομήσει την μελλοντική αναπτυξιακή στρατηγική του, στηρίζοντας την στην γνώση, την περιβαλλοντική καινοτομία, την ψηφιακή τεχνολογία και την οικοαποδοτικότητα , ενώ από την άλλη καταναλώνει με μανία υλικά χωρίς σκέψη για το κόστος στην παρούσα αλλά και τις επόμενες γενιές; Kαι που ακόμη διαρκώς υποκρίνεται οικολογικά;

Η ΕΕ, για παράδειγμα, από τη μια προσπαθεί να καταρτίσει τη δική της πράσινη ευρωπαϊκή ατζέντα προωθώντας διαβούλευση για την στρατηγική ΕΕ-2020 και γιορτάζει φέτος το (διεθνές) έτος για την βιοποικιλότητα κι από την άλλη...αγκομαχεί να εφαρμόσει στοιχειώδη διαχείριση σε πρωτογενή επίπεδα περιβαλλοντικής πολιτικής, όπως τα αστικά λύματα, η ατμοσφαιρική ρύπανση, οι βιότοποι και οι προστατευόμενες περιοχές, τα λατομεία...

Μήπως το αναπτυξιακό μας μοντέλο πρέπει να γίνει πιο ρεαλιστικό και λιγότερο υποκριτικό; Και να αποδεχτούμε το γκρίζο, το μόνο χρώμα που ταιριάζει στον πολιτισμό μας; Αντί να υποκρινόμαστε, παίρνοντας ρόλους άλλοτε από τη μία κι άλλοτε από την άλλη μεριά, μια στο καρφί (ως «καταπράσινοι οικολογούντες») και μια στο πέταλο (ως «κατάμαυροι οπορτουνιστές»);

Μήπως κάποτε πρέπει επιτέλους να δούμε την ουσία, να αφήσουμε κατά μέρος τα χρώματα και να δουμε με ποιους μηχανισμούς και ασφαλιστικές δικλείδες θα διαχειριζόμαστε την ανάπτυξη έτσι ώστε να είναι βιώσιμη; Μήπως έχουμε ήδη αργήσει;

[Πέτρος Τζεφέρης] [Petros Tzeferis]

25.1.10

Ημερίδα ΤΕΕ "ΟΡΥΚΤΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ"

Εδώ όλες οι εισηγήσεις της ημερίδας του ΤΕΕ “Ορυκτός πλούτος και τοπικές κοινωνίες”


ΗΜΕΡΙΔΑ ΟΡΥΚΤΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ: ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

23.1.10

Π. Τζεφέρη: Οι σπάνιες γαίες είναι πράσινες ή καφέ;

22.1.10

Ομιλία του Υφυπουργού ΥΠΕΚΑ κ. Ι. Μανιάτη στην ημερίδα του ΤΕΕ περί Ορυκτού Πλούτου και Τοπικών Κοινωνιών


ΟΜΙΛΙΑ ΤOΥ ΥΦ. ΥΠΕΚΑ Γ. ΜΑΝΙΑΤΗ ΣΕ ΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ ΤΕΕ
«ΟΡΥΚΤΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ»
13 Ιανουαρίου 2010
Ξενοδοχείο CLASSICAL ACROPOL, Πειραιώς 1, Ομόνοια


Κυρίες και Κύριοι,
Γνωρίζουμε όλοι ότι οι πρώτες ύλες και ειδικότερα οι ορυκτές είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου των ανθρώπων.
Αιχμή του δόρατος μιας βιώσιμης αναπτυξιακής στρατηγικής, είναι η Περιφέρεια και οι Φυσικοί Πόροι.
Στο πλαίσιο αυτό, ενισχύουμε τους μηχανισμούς περιφερειακής και τοπικής διαβούλευσης και συμμετοχής, με ενεργοποίηση των τοπικών κοινωνιών, έτσι ώστε οι επιλογές για την αξιοποίηση των φυσικών πόρων να διαμορφώνονται και να αποφασίζονται από τους ίδιους τους πολίτες.
Βασική προτεραιότητα της οικονομικής μας πολιτικής είναι η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και της εξωστρέφειας της Ελληνικής Οικονομίας, μέσα από την προώθηση της καινοτόμου-πράσινης επιχειρηματικότητας.
Σταθερή επιδίωξή μας είναι η διατήρηση και η ενίσχυση του αναπτυξιακού ρόλου των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της Ελληνικής Οικονομίας. Και οι εξορυκτικές επιχειρήσεις σε μεγάλο βαθμό ανήκουν στην κατηγορία αυτή.
Προχωρούμε σε νέα θεσμική οργάνωση - δημιουργήσαμε ισχυρό Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής (ΥΠΕΚΑ).
Στο μοντέλο της «πράσινης» ανάπτυξης η αξιοποίηση των κοιτασμάτων ορυκτών πρώτων υλών βρίσκεται στο επίκεντρο της βιώσιμης διαχείρισης των φυσικών πόρων. Οι διαθέσιμες σήμερα «πράσινες» τεχνολογίες παραγωγής και η νέα γενιά «πράσινων» ορυκτών και μετάλλων, σε συνδυασμό με τις καινοτόμες οικολογικές εφαρμογές και χρήσεις που προκύπτουν, προσθέτουν πέραν της πλουτοπαραγωγικής και μετρήσιμη κοινωνική και περιβαλλοντική αξία. Η Ελλάδα έχει ήδη πρωταγωνιστικό ρόλο στην παγκόσμια παραγωγή νικελίου, αλουμινίου, περλίτη, μπεντονίτη, λευκολίθου και μαρμάρων, ενώ φιλοξενεί και πλούσια κοιτάσματα βασικών, πολύτιμων και άλλων μετάλλων.
Η συνολική απασχόληση στην παραγωγική διαδικασία μη-ενεργειακών ορυκτών ανέρχεται στους 22.000 εργαζόμενους και ο κύκλος εργασιών του 2008 σε 2,5 δις. ευρώ, μεγέθη που αντιπροσωπεύουν το 10% και 5% των αντίστοιχων ευρωπαϊκών. Οι παραγωγές για το 2008 ανήλθαν σε περίπου 140 εκ. τόνους, με τον εξαγωγικό προσανατολισμό να προσεγγίζει σε ορισμένες περιπτώσεις, το 65%.

Στο πλαίσιο αυτό προωθούμε την διαμόρφωση της πολιτικής ορυκτών πόρων με επανεξέταση, εκσυγχρονισμό και ορθή εφαρμογή του εθνικού νομικού και χωροταξικού πλαισίου διαχείρισης των ορυκτών πόρων και αντιμετώπιση προβλημάτων όπως η σύγκρουση χρήσεων γης.
Άμεσα προωθούμε τις ακόλουθες πέντε (5) δράσεις:

1. Νομοθετική παρέμβαση για τη λειτουργία των υφιστάμενων λατομείων μαρμάρων, αδρανών υλικών και σχιστολιθικών πλακών, για λόγους προστασίας του περιβάλλοντος και αποφυγής νέων επεμβάσεων με σαφή ανταποδοτικά οφέλη για τις τοπικές κοινωνίες.

2. Αναμόρφωση και εκσυγχρονισμό του Κανονισμού Μεταλλευτικών και Λατομικών Εργασιών (ΚΜΛΕ), ώστε να αποτελέσει ένα σημαντικό εργαλείο προστασίας τόσο των εργαζομένων, όσο και του φυσικοκοινωνικού περιβάλλοντος. Σημειώνω ότι ο υφιστάμενος κώδικας εκπονήθηκε και θεσμοθετήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’80.

3. Αναμόρφωση και κωδικοποίηση της νομοθεσίας για την ορθολογική εκμετάλλευση των λατομείων βιομηχανικών ορυκτών, μαρμάρων και αδρανών υλικών, στην κατεύθυνση της πράσινης ανάπτυξης.

4. Ενσωμάτωση της Ευρωπαϊκής Πρωτοβουλίας VERHEUGEN για τις Πρώτες Ύλες για βιώσιμη διαχείριση των ορυκτών πόρων.
5. Αναδιοργάνωση και ενίσχυση των ελεγκτικών μηχανισμών μας, δηλαδή των Επιθεωρήσεων Μεταλλείων Βορείου και Νοτίου Ελλάδος.
Παράλληλα ετοιμάζουμε τον εκσυγχρονισμό και κωδικοποίηση της μεταλλευτικής νομοθεσίας (Μεταλλευτικός Κώδικας).

Στα πλαίσια αυτά εκτός των άλλων θεσμοθετούνται:
α. η άδεια εκμετάλλευσης Μεταλλείου για να αρθούν οι υφιστάμενες νομικές ασάφειες.
β. ο όρος της πράσινης επιχειρηματικής ευθύνης, δηλαδή οι επιχειρήσεις οι οποίες δεν τηρούν τους κανόνες της ορθολογικής εκμετάλλευσης και της σταδιακής αποκατάστασης του περιβάλλοντος στα εξορυκτικά εργοτάξια, αφενός αποκλείονται από περαιτέρω σχετικές αδειοδοτήσεις και αφετέρου υπόκεινται, χωρίς καμιά παρέκκλιση, στην αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει», θεσμοθετώντας αυστηρότατες χρηματικές ποινές. Ο όρος αυτός θα επεκταθεί σε όλες τις κατηγορίες ορυκτών.
γ. εγγυήσεις για την αποκατάσταση του περιβάλλοντος και για τα μεταλλεία, όπως γίνεται για όλες τις υπόλοιπες κατηγορίες ορυκτών.
Επιπλέον προωθούμε δράσεις για μια ολοκληρωμένη διαχείριση στερεών αποβλήτων με μείωση της παραγωγής τους, ανάκτηση, ανακύκλωση, επαναχρησιμοποίηση υλικών. Η διαχείριση των απορριμμάτων σε μια σύγχρονη κοινωνία δεν είναι απλά ζήτημα προστασίας του περιβάλλοντος. Δημιουργεί επιπλέον μια νέα αγορά και νέες ποιοτικές θέσεις εργασίας στην έρευνα και την ανάπτυξη τεχνολογίας, στα προγράμματα ανακύκλωσης, στην κατασκευή και τη λειτουργία μονάδων επεξεργασίας και εγκαταστάσεων διάθεσης αποβλήτων. Η χώρα μας, πλούσια σε ορυκτούς πόρους και άρα με μεγάλο όγκο εξορυκτικών απορριμμάτων, οφείλει να πρωτοπορεί στον τομέα αυτό και όχι να είναι ο ουραγός της Ευρώπης.
Τέλος επισημαίνουμε για ακόμη μια φορά τη μεγάλη σπουδαιότητα της συστηματικής και στοχευμένης ενημέρωσης και του διαλόγου με τις τοπικές κοινωνίες, της πλήρους διαφάνειας σε όλα τα επίπεδα, προκειμένου η αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου της χώρας μας να τύχει της μέγιστης δυνατής κοινωνικής αποδοχής.
Αυτό άλλωστε για την Κυβέρνησή μας αποτελεί όραμα προόδου που συνδέει την οικονομική ανάπτυξη με την προστασία του περιβάλλοντος τη χωρική συνοχή, την ισόρροπη αποκεντρωμένη περιφερειακή ανάπτυξη και τελικά την κοινωνική δικαιοσύνη

18.1.10

Αντι-δημοκρατία και (απο) ανάπτυξη

16.1.10

Ο αμφίσημος χαρακτήρας της αντιδημοκρατίας..

[του Τζεφέρη Πέτρου] [by tzeferis Petros]
Μια παλιά συνιστώσα της δημοκρατίας, «γνώριμη» από την εποχή του Μοντεσκιέ αλλά και του Κονστάντ, φαίνεται να επανακάμπτει δυναμικά σήμερα. Είναι η «αντι-δημοκρατία», η τάση των πολιτών να ασκούν έμμεση εξουσία και να θέτουν υπό διαρκή αμφισβήτηση και κατηγορία την κάθε κυβερνητική πρωτοβουλία και γενικότερα την εξουσία. Σήμερα στο «λαό–εκλογέα» προστίθενται ολοένα και πιο δραστικά, οι μορφές του «λαού–επιτηρητή» και του «λαού–δικαστή». Ο πολίτης εκλογέας ψηφίζει, ο πολίτης–επιτηρητής επαγρυπνά και αξιολογεί τη δράση και τις αποφάσεις των κυβερνώντων και, τέλος, ο πολίτης–δικαστής ελέγχει, αποδίδει ευθύνες, και ορισμένες φορές ενοχοποιεί, παρεμποδίζει και αντιστέκεται ασκώντας βέτο σε κάποιες από αυτές.

Και τα ερωτηματικά που τίθενται είναι : τούτες τις έμμεσες εξουσίες που δεν πηγάζουν από κάποια αναγνωρισμένη αρχή, αλλά από ένα σύνολο αποτελεσμάτων και πρακτικών, μπορούμε και σε ποιο βαθμό να τις εκλάβουμε ως λειτουργικό μέρος της δημοκρατίας; Και αν είναι έτσι, μπορεί ο απλός πολίτης να “εγκολπωθεί” τελικά την παγκόσμια γνώση κι εμπειρία και, στο όνομα της εμπλοκής του στις όποιες συνέπειες της επένδυσης που τυχόν σχεδιάζεται στην περιοχή του, να εκφέρει αποφασιστική άποψη; Που ενδέχεται να σημαίνει επιστημονική άποψη; Να πει π.χ. «δεν θέλω την τάδε μέθοδο βιολογικής γεωργίας ή μεταλλουργικής επεξεργασίας διότι είναι τεχνικά μη ώριμη, ακατάλληλη κι επιβλαβής για την περιοχή μου;»

Οι «αντι-δημοκρατικές» δραστηριότητες έχουν πάντα έναν διττό κι αμφίσημο χαρακτήρα.

Από τη μια μπορεί να είναι πολύ χρήσιμες ενισχύοντας τη δημοκρατία, ενώ από την άλλη μπορεί να την αποδυναμώσουν τροφοδοτώντας την στείρα αντιπολιτική. Υπάρχει πράγματι μια ασυμμετρία ανάμεσα στην ικανότητα να παρεμποδίζουμε και στην ικανότητα να δρούμε θετικά στη δημοκρατία. Είναι πολύ πιο εύκολο να πετυχαίνουμε αποτελέσματα όταν διαφωνούμε και αντιδρούμε, από όσο είναι να συμμετέχουμε και να υλοποιούμε θετικές προτάσεις.

Η θετική «αντι-δημοκρατία» υποβάλλει την εξουσία σε έλεγχο και κριτική, που την υποχρεώνουν σε προσπάθεια καλύτερης υλοποίησης της κοινωνικής αποστολή της.

Η αρνητική «αντι-δημοκρατία», αντίθετα, διευρύνει το χάσμα ανάμεσα σε εξουσία και κοινωνία, καθιστώντας την εξουσία όλο και περισσότερο απόμακρη. Ο διαρκής και αβασάνιστος στιγματισμός της κάθε κυβερνητικής αρχής όχι μόνο δεν οικειοποιεί την εξουσία αλλά αποδυναμώνει τη δημοκρατία αποξενώνοντας τους πολίτες από τις δημοκρατικές διαδικασίες. Το όριο ανάμεσα στην «καλή» αντι-δημοκρατία και τη μηδενιστική της «βέρσιον» είναι λεπτό.

13.1.10

Πάλι για τη θεά του διαδικτύου, την ανωνυμία...

Κατά καιρούς από τη θέση αυτή εχουμε ασχοληθεί με το θέμα της "ανωνυμίας του διαδικτύου και των μπλογκ" και την συνακόλουθης ευθύνης που απαιτεί και μάλιστα σε πολύ υψηλό βαθμό.

ΣΤΟΧΑΣΟΥ, ΚΑΙ ΑΡΚΕΙ...'Ω 'Αναγνώστα : άλλο η ανωνυμία και άλλο η συστηματική κατάχρησή της...

Τα μπλοκς δεν (πρέπει να ) είναι ένα ανώνυμο βήμα!

Μια ακόμη περίπτωση έρχεται να δικαιώσει τις απόψεις μου.Αφορά τις αναρτήσεις που διαβάζουμε στην ιστοσελίδα "Η Φωνή του Kηρεώτη" για το θέμα των "μεταλλείων" της ΒΙΟΜΑΓΝ
Σκανδαλώδες έγγραφο του ΥΠΕΚΑ διασφαλίζει 45.000 στρέμματα μεταλλειοκτησίες στην ΒΙΟΜΑΓΝ ΑΕ. Ζητείται η παρέμβαση της υπουργού
Ενας νέος φορέας, ένας σύλλογος με έντονη ιντερνετική δράση, ο Σύλλογος Περιβάλλον και Πολιτισμός Δήμου Κηρέως, Εδώ στοχεύει να βοηθήσει την περιοχή του στα θέματα περιβάλλοντος και πολιτισμού. Εντούτοις, μέσα στην αγωνία, ελπίζω, να προβληθεί το έργο αυτό, προβαίνει σε γενικεύσεις που θίγουν πρόσωπα και που ίσως θα αποφεύγονταν αν καθένας που γράφει ένα κείμενο και το αναρτά δημόσια, έβαζε από κάτω την υπογραφή του.

Από την αλλη, μια υπηρεσία (του πρώην ΥΠΑΝ και νυν ΥΠΕΚΑ), ταλαίπωρη κι αποδεκατισμένη αλλά με πολύ περηφάνεια, και υψηλότατο βαθμό επάρκειας, αμεροληψίας και τιμιότητας των ελαχίστων υπαλλήλων της. Αλλά που τα παραπάνω δεν αρκούν, όπως φαίνεται, να διώξουν τη ρετσινιά από τη στρατιά των 300 χιλ. σε μεγάλο ποσοστό καθήμενων (κι οχι κατ' εξαίρεση και μειοψηφία οπως μας κανοναρχούν οι πολιτικές ηγεσίες προεκλογικά, κάθε φορά που κατεβαίνουν προς άγραν ψήφων) δημοσίων υπαλλήλων. Και την "γενίκευση" ή "προς τα κάτω απλούστευση" που λίγο απέχει από το να θεωρηθεί κακοήθεια: "αφού ένας έχει διαφθαρεί, έχουν ολοι ή σχεδόν ολοι.."

Αποψή μου, την οποία εχω αναρτήσει αρκετές φορές από το βήμα αυτό στο παρελθόν ειναι ότι, τα μπλοκς δεν (πρέπει να) είναι ένα ανώνυμο βήμα. Ενα βήμα για να γράφουμε οποιαδήποτε υπερβολή ή ανακρίβεια χωρίς να λογοδοτούμε. Το δικαίωμα του blogger να γράφει ελεύθερα την άποψή του είναι φυσικά ιερό. Αν με αυτά που γράφει όμως καταπατά συγκεκριμένες νομοθετικές διατάξεις, υπάρχουν διαδικασίες για την δίωξή του. Συνεπώς η ανωνυμία του blogger είναι ένα υπό αίρεση δικαίωμα στο βαθμό που αυτός δεν παραβιάζει με σαφή τρόπο διατάξεις του νόμου.

Τα μπλοκς, κύριοι, είναι ένα βήμα διαλόγου για τους "επώνυμους" (με την ευρεία έννοια) που δεν διαθέτουν εναλλακτικό βήμα. Για τους "επώνυμους" που ζουν στο περιθώριο, που σιωπούν, που είναι φιμωμένοι, περιθωριοποιημένοι. Που είναι "ανώνυμοι" με ονοματεπώνυμο. Που δεν τους προσκαλεί κανένα κανάλι, παρά το γεγονός οτι (ενδεχομένως) προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο περισσότερα απο ότι ενα κανάλι... Που ζουν στο ημίφως της ελλάδας που καταδικάστηκε σε αυτό επειδή απλά σέβεται το λόγο της. Που θλίβονται βλέποντας ημιμαθείς και ανήθικους, δέσμιους του λούσου και της φτηνής εικόνας να προβάλονται διαρκώς και αδιακρίτως.

Που έχουν ομως και όνομα και προσωπικότητα και άποψη και υπογραφή. Κι ενίοτε, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητο, έχουν όραμα και στόχο. Και που, όταν θέλουν να καταγγείλουν, καταγγέλλουν επώνυμα, ρισκάρουν και αναλαμβάνουν την ευθύνη. Που έχουν αυθεντική φωνή και δομημένο, τεκμηριωμένο λόγο. Που σέβονται τον λόγο τους και είναι διπλά προσεκτικοί όταν καταγγέλουν εργαζόμενους, σε όποια βαθμίδα κι αν ευρίσκονται.

Και κάτι ακόμη. Η δημόσια διοίκηση, η υπηρεσία, δεν (πρέπει να) αφαιρεί το λόγο από τον υπάλληλο. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αποτελεί φίμωτρο και φραγή που μετατρέπει τον υπάλληλο σε "σάκο του μποξ" που απλά πρέπει να δέχεται αδιαμαρτύρητα τα όσα δικαίως ή αδίκως "σέρνουν" ανώνυμα δημοσιεύματα κατά της κακοδιοίκησης (και οχι μόνο) του δημόσιου τομέα. Ούτε μπορεί να περιορίσει την ευθιξία, την αξιοπρέπεια ή ακόμη και το όραμα ("οξύμωρο" αλλά οχι "αδύνατο" σχήμα για δημόσιο υπάλληλο!!) που ενδεχομένως διακρίνει τον υπάλληλο. Αλλά ούτε και την δυνατότητα να μπορεί κι αυτός να ειναι μπλόγκερ, και να μάχεται για το όραμά του ή να προασπίζει τα δικαιώματά του, ειδικότερα όταν θίγεται σε προσωπικό επίπεδο. Αντίθετα θα έλεγα οφείλει να το κάνει αφού η ίδια η δημόσια διοίκηση έχει αποδειχθεί ανεπαρκής να του τα παράσχει αμφότερα...

Αγαπητοί φίλοι μπλόκερς, ας σεβαστούμε το χώρο μας. Ας τον θωρακίσουμε απο την ευκολία, την υπερβολή, την αυθαιρεσία. Από την καταχρηστική ανωνυμία.. Εμείς θα βγούμε στο τέλος κερδισμένοι!
{Πέτρος Τζεφέρης] [Tzeferis Peter]

5.1.10

ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΕΕ - 2020

ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΕΕ - 2020




H έξοδος από τη σημερινή κρίση θα πρέπει να αποτελέσει αφετηρία για μετάβαση σε μια νέα βιώσιμη κοινωνική οικονομία της αγοράς, δηλαδή μια πιο έξυπνη και πράσινη οικονομία βασισμένη στη γνώση, στην οποία η ευημερία των πολιτών θα είναι αποτέλεσμα της καινοτομίας και της καλύτερης αξιοποίησης των πόρων. Για να επιτευχθεί το εγχείρημα αυτό, η Ευρώπη χρειάζεται μια κοινή ατζέντα: τη «στρατηγική ΕΕ - 2020».

Η στρατηγική αυτή θα πρέπει να συμβάλει ώστε η ΕΕ να ανακάμψει πλήρως από την κρίση και παράλληλα να επισπεύσει τη μετάβαση σε μια έξυπνη και πράσινη οικονομία.

Η Επιτροπή θα υποβάλει επίσημη πρόταση για τη στρατηγική ΕΕ - 2020 στις αρχές του 2010, με στόχο την έγκρισή της από τους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων της ΕΕ στην εαρινή σύνοδο του 2010.

Δείτε εδώ

Οταν διαβάζω την τεκμηρίωση του "εγγράφου εργασίας", που ήδη παρατίθεται και στα ελληνικά, για το θέμα μόνο ενα πράγμα μου έρχεται στο νου: "όμορφος κόσμος ..ψηφιακός, αγγελικά πλασμένος.." Είναι ο τίτλος από ένα κομμάτι του βιβλίου που ετοιμάζω εδώ και τόσο καιρό αλλά παραμένει ατελείωτο... Οπου όμως ο ψηφιακός κόσμος μόνο αγγελικός δεν είναι..

Και κάτι ακόμη. Ανάπτυξη χωρίς πρωτογενή παραγωγή δεν μπορεί να υπάρξει και η μονοδιάστατη αποϋλοποίηση της οικονομίας οδηγεί σταθερά στην αποανάπτυξη. Το “αειφόρο τίποτε” ούτε τρώγεται, ούτε “πολυμερίζεται”, ούτε μπορεί να αποτελέσει θετική παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.

Παράλληλα, θα πρέπει να γίνει κατανοητό και να ληφθεί σοβαρά υπόψιν στη διαμόρφωση της μελλοντικής πολιτικής της ΕΕ, ότι η «εξαγωγή» δραστηριοτήτων (πχ . εξορυκτικών) σε χώρες που δεν υποχρεώνονται σε αυστηρές πρακτικές αντίστοιχες με αυτές της Ευρώπης, μεταφέρει μεν τα προβλήματα περιβάλλοντος πέρα από τη δική μας γειτονιά (NIMBY) αλλά σε καμία περίπτωση δεν τα λύνει, καθώς η επιδείνωση του παγκόσμιου περιβάλλοντος δεν υπακούει στη λογική των συνόρων αλλά αφορά τον πλανήτη μας συνολικά («H πίσω αυλή μας είναι ο ίδιος ο πλανήτης»). Μόνο αν συνειδητοποιήσουμε και αποδεχτούμε αυτά τα ζητήματα, θα μπορέσουμε να δράσουμε συντονισμένα και ορθολογικά, και με τις κατάλληλες πολιτικές, διαδικασίες και μέτρα, που θα μας επιτρέπουν την πρόσβαση στους φυσικούς πόρους, διασφαλίζοντας ένα βιώσιμο μέλλον για όλους μας, χωρίς να διακυβεύεται η προστασία του περιβάλλοντος και η κοινωνική συνοχή.


Για να διαμορφωθεί το νέο όραμα στο οποίο προσβλέπουμε (και σαν Χώρα αλλά και σαν ΕΕ), θα πρέπει όχι να παραγκωνίσουμε τους φυσικούς και Ορυκτούς Πόρους αλλά να αναγνωρίσουμε ότι η προσεκτική χρήση ενέργειας, φυσικών πόρων και πρώτων υλών, η αποδοτικότερη χρήση τους και η αύξηση της παραγωγικότητας θα είναι οι βασικοί μοχλοί αύξησης της μελλοντικής ανταγωνιστικότητας της βιομηχανίας μας και των οικονομιών μας. Οχι με αποκλεισμούς και αναπτυξιακές μονοκαλλιέργειες αλλά με την βιομηχανική οικολογία (industrial ecology), την οικο-αποδοτικότητα (eco-efficiency), την καλύτερη επιμελητεία υλικών (materials stewardship), την στοχευμένη έρευνα, την περιβαλλοντική καινοτομία κι ευθύνη (eco-innovation, eco-liability). Και φυσικά την παιδεία.


[Πέτρος Τζεφέρης][Tzeferis Peter]

Εξορυκτική δραστηριότητα και τοπικές κοινωνίες: ναι, αλλά όχι στην αυλή μου (ΝΙMΒΥ)

[Πέτρου Γ. Τζεφέρη][by Dr. Petros Tzeferis]


  • Γιατί αλήθεια, όταν η επίμαχη ερώτηση χτυπά την πόρτα των πολιτών εκείνοι αμφισβητούν σε μεγάλο βαθμό τα προσδοκώμενα οφέλη από την πρωτογενή παραγωγή και ειδικότερα από τις εξορυκτικές δραστηριότητες, λατομικές και μεταλλευτικές;

Η κοινωνία σήμερα προσδοκά από την οποιαδήποτε επιχειρούμενη δραστηριότητα να λαμβάνει υπόψιν πρωτίστως τις ανάγκες των πολιτών, όπου λαμβάνει χώρα η δραστηριότητα. Συνεπώς, η έννοια τόσο της κερδοφορίας όσο και εκείνη της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης (ΕΚΕ) πρέπει να προσεγγίζεται με ένα ευρύτερο πνεύμα που συνδέεται στενά με την βιώσιμη ανάπτυξη ενσωματώνοντας τον οικονομικό, κοινωνικό και περιβαλλοντικό αντίκτυπο των δραστηριοτήτων.

Επιπλέον ο πολίτης εμφορείται από αρνητική προδιάθεση εξαιτίας των αδυναμιών είτε των ελεγκτικών μηχανισμών της πολιτείας είτε των επιχειρήσεων να δεχθούν τα σημεία των καιρών και να εκσυγχρονισθούν δίνοντας έμφαση στη διαφάνεια, την κοινωνία και το περιβάλλον. Εξάλλου, μια παλιά -γνωστή από την εποχή του Μοντεσκιέ και της Γαλλικής επανάστασης- συνιστώσα της δημοκρατίας, φαίνεται να επανακάμπτει σήμερα. Είναι η «αντι-δημοκρατία», η τάση των πολιτών να θέτουν υπό διαρκή κατηγορία την κάθε κυβερνητική πρωτοβουλία και γενικότερα την εξουσία.

Δυστυχώς τις τελευταίες δεκαετίες η Ελληνική κοινωνία εθίστηκε στην ιδέα της ανάπτυξης μέσω του τομέα παροχής υπηρεσιών. Πρόκειται για στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης που δυστυχώς έχει επικρατήσει στον τόπο μας οδηγώντας την πρωτογενή παραγωγή σε εκφυλισμό. Οποιοι όμως κι αν είναι οι λόγοι και οι υπαίτιοι, η ανάπτυξη δεν μπορεί να στηρίζεται σε μονοκαλλιέργεια, ειδικότερα μάλιστα όταν μιλάμε για μονοκαλλιέργεια υπηρεσιών (τριτογενούς τομέα). Ειδικότερα για τον εξορυκτικό κλάδο, η αμφισβήτηση και η δυσπιστία έχουν παγιωθεί σε βαθμό «δαιμονοποίησης» (anti-mining rush), μεταξύ άλλων, για ένα σύνολο από λόγους:

• Τα λάθη του παρελθόντος και οι κακές πρακτικές του παρόντος.
• Οι ιδιαιτερότητες των Ορυκτών Πόρων (ΟΠ) που επηρεάζουν καθοριστικά τη χωροθέτηση και τη «βιώσιμη» διαχείρισή τους και απαιτούν ειδικές παρεμβάσεις. Συγκεκριμένα α) Οι ΟΠ δεν είναι «ανανεούμενοι» και β) Η ιδιαιτερότητα του γεωγραφικού εντοπισμού και της στενότητας των ΟΠ.
• Ο κλάδος έχει ορατό περιβαλλοντικό αποτύπωμα μέσα στο φυσικό περιβάλλον, κυρίως στην περίπτωση των υπαίθριων εκμεταλλεύσεων (open pit).
• Η αρνητική συμβολή των κλιματικών αλλαγών, ο πόλεμος Greenies vs brownies και ο υπό καθαίρεση king coal…
• Οι κοινωνικές δομές και τα εργασιακά πρότυπα που έχουν συσχετισθεί με την μεταλλευτική δραστηριότητα θεωρούνται πλέον ξεπερασμένα.
• Το επιχειρησιακό πρότυπο σήμερα είναι τύπου mp3 και δεν συνάδει με τον μεταλλευτικό χώρο
• Η απαξίωση του ελεγκτικού μηχανισμού και της αξιοπιστίας της Πολιτείας ειδικότερα σε θέματα περιβάλλοντος.
• Ο πολίτης δεν εμπιστεύεται ούτε την Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη (ΕΚΕ) των επιχειρήσεων αλλά ούτε και την συνδρομή και την αξιοπιστία της ακαδημαϊκής κοινότητας.
• Ο πολίτης είναι μη έγκυρα ενημερωμένος, ενώ σε πολλές περιπτώσεις αγνοεί πλήρως ή παρουσιάζεται ως αδιάφορος και ..trendy!
•O τομέας δεν «στέλνει» το σωστό μήνυμα εκεί που πρέπει.

Ολοι οι παραπάνω λόγοι πρέπει να αναλυθούν και να σχολιαστούν διεξοδικά ώστε να οδηγήσουν σε ενεργητικό προβληματισμό που αφορά την εικαζόμενη λύση. Ποιός νοιάζεται αλήθεια στον καιρό μας;

4.1.10

Εξορυκτική δραστηριότητα: ναι, αλλά όχι στην αυλή μου (ΝΙMΒΥ) Eισήγηση Πέτρου Τζεφέρη ΗΜΕΡΙΔΑ ΤΕΕ με θέμα: ...

3.1.10

O λόφος της Μονμάρτρης ..ο λόφος της Βαβέλ!


Μέσα (στην εκκλησία της sacre coeur) η κατάνυξη και η προσευχή. Απέξω κάθε λογής τουρίστες, περίεργοι, φωτογράφοι και "τρελλάρες" που κάνουν ο,τιδήποτε για να βγάλουν το μεροκάματο..

Κάποτε, πριν 150 χρόνια η μποέμικη ζωή της Μονμάρτρης προσέλκυε καλλιτέχνες και συγγραφείς η παρουσία των οποίων μετέτρεψε την περιοχή σε κέντρο καλλιτεχνικής δημιουργίας. Σήμερα κυριαρχούν οι κάθε λογής τουριστικές ατραξιόν..

Η πολιτισμική βαβέλ είναι εδώ! Και οχι φυσικά μόνο εδώ, αλλά και στην notre dame και στο λούβρο και στον πύργο του άιφελ, παντού τα ίδια.. Οι ουρές των διψασμένων για θέαμα τουριστών που αρκούνται τελικά μόνο σε μια φωτογραφία της ..μειδιούσας τζοκόντας, της φτερωτής νίκης της σαμοθράκης ή σε ένα αναμνηστικό πυργάκι tour eiffel που χωράει στην παλάμη του χεριού. Mε μια μπύρα στα γρήγορα σε ένα από τα πολυάριθμα γλοιώδη μέρη στη βάση της butte de montmartre ή στην blvd de clichy κοντά στο σταθμό του pigalle...

Πως να μην αισθάνεται δέος αυτός ο τουρίστας που ικανοποιείται τόσο εύκολα, μπροστά στα επιβλητικά δώματα της μαρίας αντουανέτας στα βασιλικά ανάκτορα των βερσαλλιών, μπροστά στην αψίδα του θριάμβου ή στους τεράστιους πίνακες του νταβίντ, του ντελακρουά, ακόμη και του τζιότο... Ολα έγιναν μια άλλη εποχή, μαξιμαλιστική, γεμάτη πάθη κι έριδες που ήθελε να ξεχωρίσει στον αιώνα... Πάντως όχι με τη μέθοδο του copy -paste όπως όλα σήμερα..

Η πολιτισμική βαβέλ είναι εδώ! Της βασιλικής της Ιερής Καρδιάς, των βερσαλλιών, της Βαστίλλης, των Bateaux Mouches αλλά και του Moulin rouge, του ναού της κατανάλωσης στις galeries Lafayette και των καθε λογής αλκοολικών κι εξαθλιωμένων που στοιβάζονται κάθε βράδυ στο μετρό του παρισιού και στα κρύα σοκάκια δεξιά κι αριστερά της av. de clichy..

Γιορτάζει ο πολιτισμός και η τέχνη, που κατάφερε επιτέλους την εκλαϊκευσή της;
H μήπως γιορτάζει ο μαζικός κακόγουστος τουρισμός και η παγκοσμιοποίηση; Και μάλιστα με τη μορφή εκείνη που κάνει τα πάντα κοινά και προσβάσιμα για όλους, αλλά στο χαμηλότερο το πιο εξαθλιωμένο επίπεδο;

[του Τζεφέρη Πέτρου][by Tzeferis Peter]