31.8.13

Ο ορυκτός πλούτος "μένει" Ελλάδα: οι έλληνες σταματούν εκεί που ξεκινά να μοιράζεται η ..προστιθέμενη αξία

[ του δρ. Νίκου Αρβανιτίδη] [by dr. Nick Arvanitidis]

Η αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου ή ποιο σωστά των ορυκτών πρώτων υλών δεν χαρακτηρίζεται από τις ίδιες προϋποθέσεις, δεν προσφέρει παρόμοιες ευκαιρίες, ούτε προσεγγίζεται με τον ίδιο τρόπο σε όλα τα σημεία του πλανήτη και όλες τις "γωνιές" της Ευρώπης. Το ζητούμενο είναι η εφαρμογή βέλτιστων αλλά και βιώσιμων τεχνολογιών παραγωγής που ισορροπούν στο περιβάλλον, είναι αποδεκτές από την κοινωνία και αντέχουν στον οικονομικό ανταγωνισμό. Και βέβαια το μεγάλο πρόβλημα, προς πείσμα κάποιων που ισχυρίζονται το αντίθετο, δεν βρίσκεται στα περιβαλλοντικά ούτε στα κοινωνικά θέματα, αλλά κυρίως στο κόστος και την δυνατότητα καθετοποιημένης παραγωγής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο ολοκληρωμένος παραγωγικός κύκλος κοιτασματολογικής έρευνας, εξόρυξης, εμπλουτισμού, μεταλλουργίας και τελικής χρήσης του νικελίου στην Φινλανδία. Το φτωχό κατά γενική ομολογία κοίτασμα νικελίου της Talvivaara στην ανατολική Φινλανδία στηρίζει μια εντυπωσιακή βιομηχανική αλυσίδα προϊόντων που μεγιστοποιούν το οικονομικό και κοινωνικό όφελος. Συγκεκριμένα από εμπλουτισμένο μετάλλευμα και μεταλλικό νικέλιο η Outokumpu παράγει στη βόρεια Φινλανδία το διάσημο ανοξείδωτο και κράματα χάλυβα, η Norilsk στη δυτική Φινλανδία προσθέτει αξία με νέους τύπους προϊόντων νικελίου και ο όμιλος Fiskars στη νότιο Φινλανδία κατασκευάζει τα φημισμένα οικιακά σκεύη και εργαλεία. Ένας γεωγραφικός κύκλος που ταυτίζεται απόλυτα με τον κύκλο ζωής του νικελίου (nickel life cycle). Πλήρης αξιοποίηση, καθετοποιημένη παραγωγή, μέγιστο δημόσιο-οικονομικό όφελος για την χώρα. 

Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι διαφορετικά ή καλύτερα στερούνται σχεδίου, στρατηγικής και στόχων. Χαραμίζεται παραγωγικό χρήμα και διαφεύγει οικονομικό κέρδος, αφού στην παρούσα φάση μοναδική επιχειρησιακή λειτουργία και αποτέλεσμα είναι τα αναμφισβήτητα πλούσια ελληνικά κοιτάσματα μόλυβδου, ψευδαργύρου, αργύρου, χρυσού, νικελίου, απλά να γίνουν ακόμη πλουσιότερα. Δηλαδή, "κατ' υπερβολή" μια τρύπα στο νερό, αφού το μεγαλύτερο κέρδος στην οικονομική αλυσίδα της μεταλλευτικής παραγωγής βρίσκεται σε εκείνους που εμπορεύονται τα τελικά μεταλλικά προϊόντα, και στους οποίους δυστυχώς δεν ανήκει σήμερα η Ελλάδα. Κάνουν δηλαδή οι Έλληνες όλη την δύσκολη δουλειά εξόρυξης και εμπλουτισμού εγχώριων κοιτασμάτων και σταματούν στη μεταλλουργία, εκεί ακριβώς που ξεκινά και υπάρχει η βασική προστιθέμενη αξία.

Από τα μεγάλα και πλούσια κοιτάσματα της Χαλκιδικής στην Ολυμπιάδα, τη Πιάβιτσα και τις Σκουριές, της Θράκης, του Κιλκίς, η χώρα οφείλει να παράγει και να πουλάει μεταλλικά προϊόντα για να πετύχει ολοκληρωμένη αξιοποίηση του ορυκτού της πλούτου και να εισπράττει την υψηλότερη δυνατή μεταλλευτική αξία προς όφελος του δημόσιου συμφέροντος.

25.8.13

Τι μπορείς να κάνεις για την επιστήμη;

[ του Δρ Σπύρου Κιτσινέλη]

Η τεχνολογία δεν φυτρώνει ούτε την κληρονομούμε όπως τις παραλίες μας. Απαιτεί κονδύλια, γράψιμο προτάσεων, συνεργασίες, ευέλικτα πανεπιστήμια, εκατομμύρια ανθρωποώρες, πολλές αποτυχίες, ταξίδια και χρόνο στο δρόμο, διάβασμα, ατελείωτες ώρες στην απομόνωση, μισθούς, ενημερώσεις για νέα μηχανήματα, τολμηρούς επιχειρηματίες και επαγγελματίες, σεμινάρια, τεχνικά κείμενα... μπορώ να γράφω επί ώρες για όλα τα δύσκολα που κάνουν οι ερευνητές οι οποίοι τα κάνουν συνήθως από μεράκι και λατρεία για την έρευνα.

24.8.13

THE WORLD'S BIGGEST DIGGING MACHINE !

20.8.13

Τα είπα με το Νι και με το Σίγμα!

«Κανένας Ηρώδης δεν θα τολμούσε να διατάξει τέτοια γενοκτονία, όπως αυτή του τελικού -Ν-, εκτός κι αν του' λειπε η οπτική του ήχου»      (Οδυσσέας Ελύτης: Για μίαν οπτική του ήχου !)

Εάν κάποιος αντιτείνει ότι αυτό είναι μία ασήμαντη λεπτομέρεια, θα πρέπει να του πούμε ότι «η λεπτομέρεια κρατάει τον Παρθενώνα»!

Δυστυχώς, όμως, διαπιστώνομε σήμερα ότι μετά το Νι, έρχεται και η σειρά του τελικού Σίγμα (Σ). Κάποιοι δημοσιογράφοι στα κανάλια λένε κιόλας: «η μέθοδο», η «οδό», «η πλήρη ένταξη» (!)

Μετά από όλα αυτά διατυπώνω την εξής άποψη και καταθέτω στο Συνέδριό σας την δική μου «Θεωρία» για το εν λόγω ζήτημα: Διεθνώς μελετάται η μοναδική μουσικότητα της Ελληνικής Γλώσσας και ο αντίκτυπός της στην πνευματική διαύγεια του ανθρώπου.

Το γράμμα «Ν» διεγείρει τον εγκέφαλο θετικά και ενεργοποιεί τον άνθρωπο να σκέφτεται σωστά.

Το τελικό Σίγμα ηρεμεί τον άνθρωπο. Αυτό το δέχεται και η σύγχρονη Ψυχιατρική.

Οι Αρχαίοι Έλληνες τα εγνώριζαν όλα αυτά και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μόνον εμείς οι Έλληνες λέμε «Τα είπα με το Νι και με το Σίγμα» και δεν λέμε με άλλα γράμματα, (παρ' όλο που έχομε στις καταλήξεις των λέξεων και άλλα γράμματα), διότι το Νι ενεργοποιεί το μυαλό μας να σκεφθούμε σωστά και το Σίγμα ηρεμεί την ψυχή μας.

Η σύγχρονη Ψυχογλωσσολογία δέχεται ότι η Γλώσσα και η Σκέψη γεννιούνται ταυτόχρονα και εξελίσσονται παράλληλα και συνιστούν ανά πάσα στιγμή μία αξεχώριστη ενότητα.

Η Γλώσσα ενσαρκώνει την Σκέψη και η Σκέψη ουσιώνεται σε Γλώσσα. Είναι ένα νόμισμα με τις δύο όψεις του.

Δεν μπορεί να υπάρχει η μία πλευρά, χωρίς την άλλη.Δεν μπορούσε να υπάρξει Ελληνική Σκέψη χωρίς την Ελληνική Γλώσσα.

Είναι γεγονός ότι η ποιότητα και ποσότητα «καταγραφών» στην Σκέψη προσδιορίζει και το νοητικό επίπεδο κάθε λαού. Επομένως και το νοητικό επίπεδο καθορίζει και την ικανότητα της δημιουργίας Πολιτισμού.

Το Ελληνικόν Αλφάβητον, στην πορεία των χιλιάδων ετών του ήταν αρχικά : Ιδεογραφικό, στη συνέχεια επινοήθηκε το Εικονογραφικό, έπειτα φθάσαμε στο Γραμμογραφικό, κατόπιν στο Συλλαβογραφικό (Γραμμική Α και Β) και τέλος καθιερώθηκε το ισχύον σήμερα Φθογγογραφικό, που είναι αξεπέραστο και στο οποίο οφείλεται η δημιουργία της Ελληνικής Γλώσσας και του Ελληνικού Οικουμενικού Πολιτισμού.

Έχουμε χρέος να διαφυλάξουμε, ως κόρη οφθαλμού, την Ελληνική Γλώσσα και να αντισταθούμε στην κακοποίησή της.

[Σπύρος Μάρκου, Διευθυντής 3ου Δημ. Σχολείου Λαρίσης]*

Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμη τέτοιοι δάσκαλοι στο Ελληνικό Δημόσιο Σχολείο, με τις γνωστές ...απολαβές και τα επίσης γνωστά προβλήματα κάθε είδους. Αλλωστε η γνώση, η καλλιέργεια αλλά και ο πολιτισμός ποτέ δεν στηρίχθηκαν στην πολυτέλεια, τον πλούτο και την κοινωνία της αφθονίας... Αντίθετα, μόνον οι χαλεποί καιροί έβγαλαν διαμάντια.. 

15.8.13

Ποιός μου πήρε το τυρί;

[του Πέτρου Τζεφέρη] [by Tzeferis Peter]

Με αφετηρία τον "κόσμο" των επιχειρήσεων, τον "λαβύρινθο" του εσωτερικού ανταγωνισμού και του change management, το αλληγορικό αυτό κειμενάκι πέρασε πολλές διακυμάνσεις μέχρι σήμερα... Στην Αμερική στρογγυλοκάθισε για πάνω από ενα χρόνο στη λίστα των best sellers ενώ στην ευρώπη αντιμετωπίστηκε (και πουλήθηκε) αναλόγως σαν ένας αποτελεσματικός οδηγός για να αντιμετωπιστούν με επιτυχία οι  αλλαγές στην εργασία και γενικότερα τη ζωή μας.

Ειδικά στον τόπο μας, αφού έκανε το βαθυστόχαστο κύκλο ανάμεσα σε οτιδήποτε σχετίζεται με το φαινόμενο της "αλλαγής" (πχ. στις σχέσεις οπου επιμένουν ορισμένα "ανθρωπάκια" ακριβώς επειδή δεν αντιλαμβάνονται σύντομα οτι θα πρέπει να απεγκλωβιστούν αναζητώντας "νέο τυρί" ή ακόμη και τα ποδοσφαιρικά όπου κάποιοι πάλι ξεχνούν την δυναμική της αλλαγής του ..ποδοσφαίρου), έγινε επίκαιρο στο ευρύ κοινό μετά την εμφάνιση της κρίσης.

Πράγματι, στην σημερινή περίοδο της οικονομικής κρίσης, η αλληγορική μας ιστορία ήρθε να αποτελέσει ερμηνευτικό "θέσφατο" που  επιχειρεί να τεκμηριώσει  την ελληνική χρεωκοπία και ειδικά το βατερλώ του ελληνικού δημοσίου.. Την θέση του ...«ΤΥΡΟΣΤΑΘΜΟΥ» των νεοελλήνων καταλαμβάνει το Ελληνικό Δημόσιο που θα μπορούσε θεωρητικά να «βολέψει» όλους τους Έλληνες και με έναν μαγικό τρόπο να τους εξασφαλίζει το ΤΥΡΙ μέχρι το τέλος της ζωής τους. Εντούτοις, "το δημόσιο μεγάλωνε και το ΤΥΡΙ τελείωνε"…χωρίς να θέλει να το αντιληφθεί κανείς. Τα αποτελέσματα είναι σε ολους γνωστά για τα "ανθρωπάκια" που έλκουν την καταγωγή από τον τόπο μας.. και οι  αναλύσεις καταλήγουν στο δέον γενέσθαι: «Το τυρί τελείωσε. Ή αλλάζουμε, Ή βουλιάζουμε!!!» και στη συνέχεια: "Για όσους κατάλαβαν, δεν απαιτείται εξήγηση! Για όσους ΔΕΝ κατάλαβαν, ΔΕΝ υπάρχει εξήγηση!  “Ποιος Πήρε το ΤΥΡΙ μου;”

Δεν θα εστιάσω στην εφαρμογή της παραβολής του τυριού στα χάλια της ελληνικής οικονομίας (ως κακού και αντιπαραγωγικού "τυροσταθμού"), άλλωστε αυτή η ιστοριούλα "κολλάει" παντού. Πρόκειται για μια προέκταση του πασίγνωστου αποφθέγματος του Ηράκλειτου «τα πάντα ρει», δηλαδή ότι η αλλαγή, η μεταβολή, είναι διαρκής  και πανταχού παρούσα σε κάθε μας κίνηση. Και αν δει κανείς την αλλαγή αυτή με τελείως τεχνοκρατικά κριτήρια, θα πρέπει το δίχως άλλο να συμφωνήσει με τα γνωμικά που γράφει (βλ. εικόνα) στον "τοίχο"  ο φίλος μας ο "Χα" για να αποτυπώσει το καταστάλαγμα της εμπειρίας του και να βοηθήσει το φίλο του τον "Χμ" (χεμ) ώστε να "προκάμει" κι αυτός και να αναζητήσει έγκαιρα καινούργιο τυρί.. Μάλιστα, στην εποχή μας που η εναλλαγή και η ταχύτητα είναι βασικά στοιχεία της αδυσώπητα παγκιοσμιοποιημένης κοινωνίας μας, τα διδάγματα αυτά ίσως παίρνουν και το χαρακτήρα του "εγχειριδίου" ή του χρηστικού εργαλείου που θα βοηθήσουν τα "ανθρωπάκια/ πλασματάκια" να πλοηγηθούν.  Και να ξεπεράσουν τις αναστολές τους και τις υπερβολικές αναλύσεις τους έναντι των "ποντικιών", κερδίζοντας και πάλι το στοίχημα της υπεροχής! Οι ατάκες που προκύπτουν από την ιστροριούλα:  "Πάμε Λαβύρινθο", "εμπρός να ψάξουμε για νέο τυρί", "Αφήστε μας να γίνουμε το καινούργιο σας τυρί", "Τί θα έκανες αν δεν φοβόσουν;" αποτελούν ήδη "χρηστικό" λεξιλόγιο στο χώρο του management των επιχειρήσεων.

Εντούτοις, ας πούμε δύο πράγματα. Εχουμε μπροστά μας το καθημερινό, μικρό ή μεγάλο, φαινόμενο της "αλλαγής" και εκείνο της "αντίσταστης" σε αυτήν, που αποτελεί επίσης καλά τεκμηριωμένη διαχρονική ανθρώπινη συμπεριφορά. Ας μην υπεραπλουστεύουμε. Η "αντίσταση στην αλλαγή" δεν αντιμετωπίζεται τόσο υπεραπλουστευμένα με το "να δανειστούμε τη συμπεριφορά των ποντικιών που έχουν πιο ακαριαίο ένστικτο για αυτοσυντήρηση" ή με ρήσεις όπως «όσο πιο γρήγορα αφήσεις το παλιό τυρί τόσο πιο γρήγορα θα βρεις το καινούργιο». Το ανθρώπινο, ψυχολογικό και κοινωνικό υπόβαθρο της αντίστασης στην αλλαγή είναι βαθύτερο και περιπλοκότερο, ειδκά στην εποχή μας. Ο σημερινός κόσμος δεν είναι "απλός" (όπως τον περιέγραφε ο Σεφέρης) αλλά  περίπλοκος,  χαοτικός, σοφιστικός και σε μεγάλο βαθμό κουρνιάζει ανάμεσα στο πραγματικό και στο εικονικό, το διαδικτυακό, το ψηφιακό, το δυνητικό. Ανάμεσα στο θέλω και το μπορώ, το πως είμαι και το πως θα ήθελα να είμαι... Αναπόφευκτα λοιπόν, δεν είναι εύκολο να "μυριστείς" πότε μπαγιατεύει το τυρί σου και πρέπει άμεσα να ψάξεις να νέο τυρί. Κι αν ακόμη το αντιληφθείς εγκαίρως, οι σημερινές ερινύες κάθε είδους, δεν σε αφήνουν να ξεκινήσεις δημιουργώντας διαρκώς σύγχιση για το ποιά είναι η βέλτιστη κίνηση/κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσεις. Δυστυχώς, ο Homo Economicus, που αναπαράγει τις ακλόνητες πεποιθήσεις της οικονομικής επιστήμης, δεν είναι ότι καλύτερο έχω στο νου μου ως αντίδοτο για το χαοτικό κόσμο που ζούμε σήμερα.. Τα μνημόνια των λαών και η σημερινή πακόσμια οικονομική τραγωδία, μάλλον το επιβεβαιώνουν...

Και κάτι ακόμη. Μήπως δεν (πρέπει) να ειναι αυτοσκοπός μας το "διαρκές κυνηγητό του τυριού"; Μήπως μας περιορίζει ή και ματαιώνει βασικές ανθρώπινες λειτουργίες και χαρακτηριστικά που η ανθρωπότητα πάσχισε και μάτωσε διαχρονικά  για να φέρει στο προσκήνιο; Μήπως με το να βγούμε εμείς τα ανθρωπάκια στις ποντικοδρομίες, χάνουμε τα δικά μας χρωμοσώματα; Χάνουμε τις αξίες μας και τις ιδιότητές μας ως άνθρωποι; τον (ανα) στοχασμό, την αμφισβήτιση, την ελευθερία (κάθε λογής) την ίδια; Μήπως αυτό το διαρκές κυνηγητό του τυριού, μας οδηγεί -με το πρόσχημα της επιβίωσης- σε μία ιδεολογική οπισδοδρόμηση; Τουλάχιστον ο Καβάφης στην Ιθάκη, μας ξεκαθαρίζει ότι δεν τον ενδιαφέρει ουσιαστικά η Ιθάκη, το νέο τυρί, αλλά ο δρόμος, η υπέροχη αίσθηση της δημουργίας, τα χρώματα και οι εικόνες που προσφέρει. Ξέρετε, χωρίς να θέλω να υπεραπλουστεύσω τα πράγματα, ούτε να υποτιμήσω εκείνους που διαβάζοντας το βιβλίο ταυτίστηκαν με τον Ρουθούνη ή τον Τρεχάλη (τα δύο ποντικάκια της ιστορίας),  η αλήθεια είναι ότι: «Ακόμη κι αν κερδίσεις το χρυσό μετάλλιο στις ποντικοδρομίες, εξακολουθείς πάντοτε να παραμένεις ποντίκι!».


14.8.13

Λιγότερο από 0,3% της επικράτειας καταλαμβάνει η εξορυκτική δραστηριότητα




Aπό τις διοικητικές πράξεις αδειοδότησης που συσχετίζονται με γεωχωρικά δεδομένα και οι οποίες καταχωρούνται στη βάση γεωγραφικών δεδομένων που τηρείται από το ΥΠΕΚΑ/Δνση Πολιτικής Ορυκτών Πρώτων Υλών,   μπορούν να εξαχθούν συμπεράσματα για την έκταση που καταλαμβάνει η εξορυκτική δραστηριότητα στον τόπο μας:

1) Η συνολική έκταση των πολυγώνων που έχουν καταχωρηθεί εντός της βάσης στο σύνολό τους αναφορικά με τα λειτουργούντα λατομεία αδρανών, μαρμάρων, βιομηχανικών ορυκτών και σχιστολιθικών πλακών καταλαμβάνουν συνολικά 116,7 τ.χλμ (116 χιλ. στρ. περίπου) που αντιστοιχούν στο 0,08% της επικράτειας της Χώρας.


Πλήρες άρθρο εδώ 

11.8.13

Is there any future for EU Energy Road Map 2050?




The European (EU) Commission Energy Roadmap 2050 (European Commission, 2013a) presents five scenarios to illustrate possible ways to decarbonise the energy system while the total energy system costs are expected to rise in Europe from around 10.5% of the Gross Domestic Product (GDP) today to over 14% of GDP in 2050 with doubled electricity cost. Independent estimations for Poland showed that the wholesale electricity prices are estimated to be 4 times higher by 2030, GDP is calculated to decrease by 5% in 2020, 10% in 2030 and 12.5% in 2050 due to energy price increases leading to negative or drastically reduced profitability in ten industrial sectors that employ about 800 thousand workers.

 Further considerations for renewables application are essential in power supply, though they are almost always ignored: energy storage, system reliability and economics. As the predictions of the Anthropogenetic Global Warming (AGW) supporters failed and, after the Fukushima event, fossil fuels will continue to dominate the electricity production and Energy Roadmap 2050 is likely to be forgotten after a few years time.    [M. Leonardos]