31.3.14

Το θεσμικό πλαίσιο και οι ορθές πρακτικές της διοίκησης!

Είναι πολύ συχνό φαινόμενο στον τόπο μας μια επένδυση με τεκμηριωμένο επιστημονικό πεδίο, με τεχνολογίες έρευνας και εκμετάλλευσης καλά εδραιωμένες, να μην προχωράει. Και αυτό να οφείλεται στην εμπλοκή που σχετίζεται με το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο και την διαχείρισή του από την εκάστοτε πολιτεία. 

Αν εξετάσει κανείς επιμέρους παραδείγματα θα δει ότι τα περισσότερα ζητήματα αφορούν το θεσμικό πλαίσιο και οι ορθές πρακτικές της διοίκησης . Σπανιότερα παρουσιάζεται ένα ζήτημα που απαιτεί την επιστημονική συνδρομή για να προχωρήσει, ακριβώς επειδή υφίσταται κάποιο δυσαναπλήρωτο κενό ως προς την μέθοδο που εφαρμόζεται είτε για την κατεξοχήν παραγωγική διαδικασία είτε για τα περιβαλλοντικά ζητήματα που αναφύονται.

Θα πρέπει να ακαδημαϊκά μας ιδρύματα, ειδικότερα εκείνα των τεχνικών σπουδών, να αντιληφθούν ότι το θεσμικό πλαίσιο αλλά και ορθές διοικητικές πρακτικές πρέπει να περιλαμβάνονται στα προγράμματα σπουδών, τόσο τα προπτυχιακά όσο και τα μεταπτυχιακά. 

[του Πέτρου Τζεφέρη]

Πλήρες άρθρο εδώ 

27.3.14

Το Kittilä έχει δύο "χρυσωρυχεία": το ένα είναι ο Τουρισμός, το άλλο είναι το ορυχείο του!

Seppo Maula, δήμος Kittila της Φινλανδίας by bioanapt7145


Το Kittila είναι ένα από τα ορυχεία χρυσού που δραστηριοποιούνται στη Φινλανδία (Pahtavaara mine, Kittila mine, Orivesi mine) ενώ η γειτονική Σουηδία έχει κι αυτή ικανό αριθμό μεταλλείων χρυσού στην επικράτειά της (8 μεταλλεία της Boliden, το Blaiken mine, το Svartliden mine και το Faboliden mine).

Πλήρες άρθρο 

24.3.14

Resource Wars και η Γεωπολιτική ως Ζόμπι: η νεο-γεωπολιτική

[του Σωτήρη Ν. Καμενόπουλου*]

Η πλέον διάσημη νεκρολογία, μετά τη νεκρολογία για το «θάνατο του κράτους-έθνους» με την επικράτηση της παγκοσμιοποίησης, είναι η νεκρολογία για το «θάνατο της γεωπολιτικής». Η νεκρολογία για το «θάνατο της γεωπολιτικής» είχε προκύψει τις τελευταίες δεκαετίες σχεδόν σε όλες τις μελέτες-κείμενα της διεθνούς πολιτικής. Ο Francis Fukuyama το 1992 είχε υπονοήσει το τέλος της γεωπολιτικής με εορταστικό τρόπο μάλιστα στο βιβλίο του «The End of History and the Last Man». Μαζί με το Fukuyama, και άλλοι είχαν υπονοήσει έμμεσα ή άμεσα το θάνατο της γεωπολιτικής με την επικράτηση της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού. Κάποιοι υποστήριζαν μάλιστα πως αυτό είχε πραγματοποιηθεί πολύ πιο πριν: στα 1945 το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έφερε και το τέλος της γερμανικής Geopolitik η οποία συνδέοταν άμεσα με τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης.

Το 2011 είχε γραφτεί ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον άρθρο από τον Ian Kline με τίτλο «Geopolitics in Germany-The Return of the Living Dead?». Το άρθρο είχε δημοσιευθεί στο ακαδημαϊκό περιοδικό «Geopolitics». Ο Klinke υποστήριξε σε αυτό το άρθρο κάτι τελείως διαφορετικό: πως η γεωπολιτική δεν είχε πεθάνει ποτέ. Ο Klinke χρησιμοποίησε τον ευφάνταστο όρο της «γεωπολτικής-ζόμπι» για να καταδείξει πως ουσιαστικά η γεωπολιτική δεν είχε πεθάνει ποτέ, αλλά ούτε και αναγεννήθηκε ποτέ, καθώς ήταν απέθαντη! Η γεωπολιτική από το 1945 και εντεύθεν απλώς μετάλλασε διαρκώς τη μορφή της. Άλλοτε είχε πιο συγκρουσιακή μορφή (Westbindung), και άλλοτε είχε πιο συνεργατική μορφή (Ostpolitik). Εγώ θα πρόσθετα πως άλλοτε είχε και πιο ρεαλιστική μορφή (Realpolitik).

Κάποιοι παρατηρούν πως η γεωπολιτική ως όρος έχει αποκτήσει ευρύτερη αναφορά στο γερμανικό πολιτικό τοπίο, ίσως στο πλαίσιο μίας κοινής ευρωπαϊκής επιστροφής στην γεωπολιτική. Αυτό θα θεωρούνταν πράγματι ένα σημαντικό εύρημα καθώς ο όρος της γεωπολικιτής είχε παύσει προ πολλού να χρησιμοποιείται στο λεξιλόγιο των Ευρωπαίων πολιτικών: ο όρος Geopoltik θυμίζει το 3ο Ράϊχ και τη Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, και γι’ αυτό τρομάζει.

Σε αυτό το σημείο να θυμίσω ορισμένα πραγματικά γεγονότα από το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Έχω στη βιβλιοθήκη μου τη δίτομη εγκυκλοπαίδεια ΠΑΠΥΡΟΣ-LAROUSSE-PARIS MATCH με τίτλο: "Ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου" γραμμένη από τον Raymond Cartie. Πρόκειται για ένα σπουδαίο γραπτό ιστορικό κείμενο. Μία λεπτομερέστατη και ακριβέστατη έκδοση του 1965. Από μικρό παιδί την ξεκοκάλιζα. Η Ιστορία του Β' Παγκοσμίου ήταν  άλλωστε η λατρεία μου.

Από τις 23 Ιουνίου 1941 ο Χίτλερ ζούσε απομονωμένος κάπου στην Ανατολική Πρωσσία, στην πόλη Ράστεμπουργκ. Το σπίτι στο οποίο έμενε ονομάζονταν "Το Άντρο του Λύκου".

Στις 4 Αυγούστου γίνεται μία σύσκεψη εκεί. Συμμετείχαν διάφοροι ανώτατοι αξιωματικοί, και ο Χίτλερ.

Σας παραμπέμπω στο κείμενο. Για βοήθεια των αναγνωστών έχω σημειώσει με έντονα πλάγια γράμματα τα λόγια του ίδιου του Χίτλερ: "...Ο Χίτλερ εξηγεί πως πρέπει να βάλουν για αντικειμενικό σκοπό τους πρώτα το Λένινγκραντ, γιατί η κατάληψή του θα απομακρύνει τους Ρώσους από τη Βαλτική, θα εξαλείψει κάθε απειλή εναντίον των εισαγωγών σουηδικού σιδηρομεταλλεύματος και θα αφαιρέσει από τον εχθρό το πολυτιμότερό οπλοστάσιό του. Έπειτα θα τεθεί το πρόβλημα: "Μόσχα ή Ουκρανία;".

"Η απόφασή μου", λέει ο Χίτλερ, "δεν έχει ακόμη ληφθεί , η Ουκρανία όμως μου φαίνεται καταρχήν πιο ενδεδειγμένη, λόγω των αγροτικών και βιομηχανικών της πόρων. Η κατάκτηση της Κριμαίας επιβάλλεται επίσης, γιατί αποτελεί ένα αεροπλανοφόρο επικίνδυνο για τα ρουμανικά πετρέλαια. Θα μείνει έπειτα καιρός, για να καταληφθεί η Μόσχα πριν από το χειμώνα" (...) Στην αρχή της Άνοιξης 1944 η Βέρμαχτ εξακολουθούσε να κατέχει σχεδόν ολόκληρη την Κριμαία. (...) Στις 9 Απριλίου ο υποστράτηγος Γιαίνεκε, διοικητής της 17ης γερμανικής στρατιάς ζήτησε την άδεια να κλειστεί στη Σεβαστούπολη "για να εμποδίσει την εκμηδένιση ολόκληρης της στρατιά.". (...) Την άλλη μέρα ο Γιαίνεκε επιμένει και πάλι στο αίτημά του και προτείνει ολοκληρωτική αποχώρηση από την Κριμαία. Ο Χίτλερ ούτε να ακούσει δεν θέλει, αντίθετα δίνει διαταγή να οργανωθεί το φρούριο της Σεβαστουπόλεως για απεριόριστη άμυνα. "Δεν πρέπει να εγκαταλειφθεί ούτε ένα εκατοστό εδάφους ούτε ένας ικανός στρατιώτης δεν πρέπει να αποχωρήσει" (...) Ο Σραίνερ πετάει στο Μπερχτεσγκάντεν, και ξαναζητάει την αποχώρηση. Σ'αυτόν τον στρατηγό που υπακούει στην καρδιά του ο Χίτλερ καταδέχεται να αποκαλύψει τους πολιτικοστρατηγικούς λόγους που του υπαγορεύουν μια πολιτική που δεν έχει αρκετά εκτιμηθεί. Η εγκατάλειψη της Σεβαστουπόλεως, αυτήν την ώρα, θα είχε ως συνέπεια να προκαλέσει την είσοδο της Τουρκίας στον πόλεμο. Σε έξι ως οκώ βδομάδες η κατάσταση θα ανατραπεί. Οι Άγγλοι θα έχουν αποβιβασθεί στη Γαλλία, όπου οι γερμανικές δυνάμεις θα τους συντρίψουν. Τότε η Γερμανία θα στρέψει όλες της τις δυνάμεις εναντίον της Ρωσίας και η στάση της Τουρκίας θα της είναι πια εντελώς αδιάφορη. Ο Χίτλερ δεν ζητάει τίποτε περισσότερο να κρατήσει η Σεβαστούπολη έξι ως οκτώ βδομάδες (...) στις 9 Μαίου οι Ρώσοι απελευθερώνουν τη Σεβαστούπολη...."

Στο ίδιο κείμενο στα 1944 (ακριβώς πριν 70 χρόνια!) αναφέρεται: "...Έφτασε ο Ιούνιος. Τα γεγονότα που διαδραματίζονται στη Δύση, η πτώση της Ρώμης, η απόβαση στη Νορμανδία,έχουν στη Γερμανική στρατιά της ανατολής πολύ μικρή απήχηση (...) Ο πόλεμος εκεί προχωρεί αργά, αλλά τα γραφεία αντικατασκοπείας (ΣΣ: εννοεί του Χίτλερ) αρχίζουν να συγκεντρώνουν παράξενες ενδείξεις. (...) Ενδείξεις καθαρές και συγκλίνουσες. Η μεγάλη καλοκαιρινή ρωσική προσπάθεια δεν πρόκειται να γίνει στη ζώνη όπου η γερμανική διοίκηση έχει προετοιμασθεί να την αντιμετωπίσει. Η ρωσική επίθεση δεν θα έχει στόχους οικονομικής σημασίας, τα ρουμανικά πετρέλαια, τα βαλκανικά μέταλλα, που όλα αυτά έχουν υπνωτίσει το Χίτλερ!..."

Και το ερώτημα είναι: αυτά που ζούμε σήμερα στην Ουκρανία εν έτει 2014 είναι απλώς μία έκφανση γεωπολιτικής; Ο Χίτλερ το 1944 είχε αναφέρει τον όρο της «πολιτικοστρατηγικής». Ή μήπως είναι ένας συνδυασμός της γεωπολιτικής με έναν άλλο όρο; Ποιόν όρο; Αυτόν του Resource War; Μήπως έχουμε τη δημιουργία ενός νέου όρου; Της νεο-γεωπολιτικής; Και μία τελευταία λεπτομέρεια: η Γιάλτα βρίσκεται στην Κριμαία...

*[Σωτήρης Ν. Καμενόπουλος, Υπ. Διδάκτωρ Πολυτεχνείου Κρήτης Σχολή Μηχανικών Ορυκτών Πόρων]

Σκουριές ή ...#skouries


[του Κώστα Γεωργατζή, ΠΗΓΗ: Μεταλλευτικά Νέα – Μάρτιος 2014]*

«Σ’ αυτό το τεύχος φιλοδοξούμε ν’ ακουστεί η «φωνή των Σκουριών», των πραγματικών Σκουριών και όχι του προϊόντος των ΜΜΕ. Είναι αλήθεια ότι ο όρος «skouries» έκανε καριέρα στην Ελλάδα και διεθνώς. Ασχολήθηκαν πολλοί με το τι είναι και το τι γίνεται στις Σκουριές, διατυπώθηκαν πολλές απόψεις, ακόμη και από γνωστούς αστέρες του διεθνούς «ακτιβιστικού jet set», όπως η Naomi Klein, η Elisabeth May, η Rebecca Harms, ο Noam Chomsky κ.α. Χάρη στην έκταση που πήρε δημοσίως αυτός ο όρος, κυκλοφόρησαν και διάφορα περίεργα, ειδικά στο διαδίκτυο. Άλλοι παρουσιάζουν τις Σκουριές ως παραθαλάσσιο χωριό με κόκκινη θάλασσα, κάποιοι μάλιστα παρουσιάζονται σε τηλεοπτικές εκπομπές ως κάτοικοι των Σκουριών (!?), κάποιοι τηλεοπτικοί σταθμοί μιλούν για Σκουριές την ώρα που δείχνουν πλάνα από την Ιερισσό, ενώ, τέλος, κάποιοι ιδεολόγοι χρησιμοποιούν τον όρο «Σκουριές» ως σύμβολο του διεθνούς οικολογικού και αντικαπιταλιστικού αγώνα, χωρίς να γνωρίζουν καν πού βρίσκονται… 

Ωραία όλα αυτά. Ας προσγειωθούμε όμως στην κατά πολύ πιο ανιαρή πραγματικότητα. Οι Σκουριές είναι ένα μεταλλευτικό εργοτάξιο, στο οποίο εργάζονται καθημερινά πάνω από 400 εργατοτεχνίτες, μεταλλειολόγοι, γεωλόγοι κ.α. Καθημερινά ενώνουν δυνάμεις, γνώσεις και εμπειρίες για να κατασκευαστεί το πιο σύγχρονο με διαφορά μεταλλείο που έγινε ποτέ στην Ελλάδα. Ένα μεταλλείο, το οποίο όταν ολοκληρωθεί, θα ζηλεύουν και χώρες με πιο προηγμένη μεταλλευτική βιομηχανία απ’ αυτή που διαθέτει προς το παρόν η χώρα μας».

22.3.14

Industrial Minerals MagMin Conference, 2-4 June 2014, Budapest.


Industrial Minerals Event’s MagMin Conference is the leading and most authoritative conference for the industry around magnesium and all its compounds; from magnesium hydroxide to CCM, DBM and EFM.

Key supply side issues are addressed by central members of the industry and, to complete the supply chain circle, end users and markets presentations are always heated topics of discussion. We’ll be looking at markets both geographic and consumer; flame retardants, hydrometallurgical, refractory, animal feed, environmental and more.

 This conference is attended annually by 200-300 delegates with representatives from across the supply chain: magnesite miners, synthetic producers, refractory brick producers and procurement managers from across a slew of end-uses for magnesium compounds such as welding, feed, fertilisers and flame retardants. 

Here is a summary of the event’s sessions: 

Day 1: Session I: Keynote panel - Includes a welcome address from the president of Euromines, an overview of the steel industry and two panel discussions on raw materials and refractory consumption Session II: China and other important regions Session III: Mg compounds and the environment Session IV: Technology 

Day 2: Session V: Keynote panel - The first ever panel discussion on opportunities and challenges for the CCM markets Session VI: The issues and impact of policy Session VII: Feeding the fire for the flame retardants markets Session VIII: Synthetic magnesia for high cost end markets Session IX: The hydrometallurgical market’s need for MgO In addition to a full two days of proceedings, we have organised a pre-event field trip in conjunction with Slovenske Magnezitove Zavody to their underground mine and processing facility in Jelsava, Slovakia, which will take 80 conference delegates at full capacity.


20.3.14

Αγγλοελληνικό γλωσσάριο γεωλογικών όρων (English – Greek glossary of geological terms)

18.3.14

Το Φ/Β του Γιώργου


ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ Γ. ΤΖΕΦΕΡH KATAΣΚΕΥΗ ΜΙΚΡΟΥ ΦΒ ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ by tzeferisp

16.3.14

Ορυκτά και πολύτιμοι λίθοι της Ελλάδας

2012 ppt-Orykta-Melfos by tzeferisp

9.3.14

Kiruna, the moving town...

Kiruna is the northernmost town in Sweden, just 145 km south of the Arctic Circle. It's home to 18,000 people. And it's moving — all of it — two miles to the east, starting next month.
The reason for the move is the iron mine that sits smack dab in the middle of town. It's been in operation for more than 100 years, and is said to be the world's largest. Now, the company that runs it, Luossavaara-Kiirunavaara AB (LKAB), wants to make it even bigger. The company's plan is to dig deeper into the mine, which would upset thousands of homes, as well as municipal buildings in the centre of town.


LKAB has a solution: shell out $1 billion to shift everything eastward by dismantling, moving and reassembling houses and local landmarks — including the historic church, which was voted Sweden's most beautiful building in 2001 in a nationwide contest.

This plan has been in the works for a decade already, and even as the move gets underway next month, it's projected to take as many as 25 years to complete.

"Everyone that lives in Kiruna has known that the city will eventually be relocated — everyone can see the mines eating up the city," Viktoria Walldin, a social anthropologist hired to work on the relocation, told the BBC. "The question has always been when."

The mining company has commissioned White Arkitekter AB, a Stockholm-based architecture firm, to design the new city centre and many of the new buildings. The firm's plans envision a city that's dense, pedestrian-friendly and sustainable.

"We have been around the world looking at how other countries like Germany and parts of Africa have handled similar projects, but they are just moving small villages and houses, not huge city centres," says Yvel Sievertsson, urban transformation officer at LKAB. "We're using all the expertise we can to help us, but it's a completely unknown situation."

(Σχόλιο του Πέτρου Τζεφέρη)  (comment by  Petros Tzeferis)

Τουρισμός και μεταλλεία συνυπάρχουν στην Κιρούνα, και δεν είναι υπερβολή  ότι δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο επισκέπτονται την περιοχή όχι μόνο για να κάνουν ορειβασία στα γύρω βουνά, να δουν τον ήλιο του μεσονυχτίου το καλοκαίρι, το βόρειο σέλας το χειμώνα, τις λίμνες και την βιοποικικότητα της τούνδρας.  

Η αλήθεια είναι ότι έρχονται από όλο το κόσμο για να δούνε το ορυχείο, το περίφημο ορυχείο "σιδηρομεταλλεύματος" που στέκεται εκεί πάνω από 100 χρόνια.  Για την ακρίβεια μεγαλώνει διαρκώς, βαθαίνει διαρκώς, σύντομα θα ξεπεράσει τα 1500 μέτρα κάτω από το έδαφος. Και μαζί του παρασύρει την ίδια την κωμόπολη, μετακινεί ανθρώπους, σπίτια και την ίδια την ιστορική εκκλησία που ψηφίστηκε ως το ωραιότερο κτίριο της Σουηδίας το 2001..

Με κάποια γκρίνια ναι. Αλλά με την πλειοψηφία συναινετική.. Κι αυτό γιατί ο κιρουνιώτης ξέρει πως η ζωή του ειναι συνδεδεμένη με το ορυχείο, ζει και υπάρχει μαζί με αυτό, διαφορετικά θα πάψει να υπάρχει.  Το μόνο εύκολο ήταν ολη η πόλη να φύγει να πάει μακρυά, κανείς δεν το θέλει αυτό όμως.

Το κατάλαβα αυτό όχι τώρα, αλλα πολλά χρόνια πριν, όταν νεαρός φοιτητής είχα επισκεφτεί το μεταλλευτικό μουσείο της Κιρούνας στα 800 μέτρα κάτω από τη γη. Η κωμόπολη θα μετακινηθεί έλαφρά, σιγά σιγά τα επόμενα 20-30 χρόνια, όσο χρειάζεαι για να συνεχίσει το sub level caving..

Και η ζωή συνεχίζεται. Και η ανάπτυξη θα συνεχίσει στην Κιρούνα για τουλάχιστον 100 χρόνια ακόμη. Οχι ανέξοδα, όχι ασυννέφιαστα, μοιρολατρικά ενδεχομένως, αλλά θα συνεχίσει. Γιατί αυτή την ανάπτυξη διάλεξαν οι ανθρώπινες κοινότητες εδώ και αιώνες.

Κάποτε είχα γράψει "Αλλο Κιρούνα, αλλο Στρατονίκη". Φυσικά και είναι άλλο. Και ως προς την ανθρωπογεωγραφία, το κλίμα και η οικονομία της περιοχής, και ως προς το είδος του μεταλλεύματος και την μεθοδολογία της εξόρυξης και ως προς το θεσμικό καθεστώς αδειοδότησης και ελέγχου. Και τέλος πολύ διαφορετική ως προς την κουλτούρα των τοπικών κοινωνιών, των τοπικών αρχόντων και γενικότερα τον πολιτισμό, πολιτικό και κοινωνικό. Δείτε μόνο πόσα μεταλλευτικά μουσεία υπάρχουν στον τόπο αυτό για να καταλάβετε γιατί ποτέ δεν θα αποκτήσουμε ανάλογη μεταλλευτική κουλτούρα στον τόπο μας.... 

MINERAL MUSEUMS AND VISITING MINES IN SWEDEN

Θα μου πείτε και το Malmberget; Και η Talvivaara; και το Λαύριο, το Μαντούδι, το Στρατώνι, το νησάκι Nauru στον ειρηνικό; Αλλο είναι κι αυτά;

Θα σας πω: καθεμία είναι και διαφορετική περίπτωση. Οι συγκρίσεις από μόνες τους δεν οδηγούν πουθενά, ειδικά αν στοχεύουν στην αρνητική κριτική. Το θέμα ειναι τι μπορούμε να αξιολογήσουμε θετικά και να χρησιμοποιήσουμε για το δικό μας όφελος, τον τόπο μας. Δείτε για παράδειγμα τα Ασπρα Σπίτια, στη παραλία Διστόμου. Υπάρχουν από το 1963. Υπάρχουν και ζουν επειδή υπάρχει ο βωξίτης, επειδή υπάρχει το αλουμίνιο της ελλαδος, επειδή παράγουν κι ανταποκρίνονται στην πρωτογενή παραγωγή.  Επειδή είτε το ίδιο το διακύβευμα, είτε η διαχείρισή του,  είτε και τα δύο, ειναι διαφορετικά. Ομως με ένα διαρκές "οχι" και ένα διαρκές "εάν" στα χείλη, ανάπτυξη δεν γίνεται. 

Διαφορετικά,  θα γυρίσουμε και πάλι στον πολιτισμό των "ινδιάνων", χωρίς ουδεμία απαξιωτική διάθεση. Ομως αυτός ο αξιοθαύμαστος πολιτισμός που ο κόσμος μας απαρνήθηκε εδώ και αιώνες, απαιτεί θυσίες που δεν τις διανοοούμαστε εμείς οι ψευτο-οικολογούντες δεξιά και αριστερά. Ας αρχίσουμε, για παράδειγμα, με τον αποχωρισμό μας από το έξυπνο (αλλά περιβαλλοντικά επικίνδυνο) κινητό μας και σύντομα τα ξαναλέμε....

[by Tzeferis P]

3.3.14

Μαύρη Μεταλλουργία..

[του Πέτρου Τζεφέρη]

Κάποιοι σπούδασαν Μεταλλουργία για να αξιοποιήσουν τις μεταλλευτικές πρώτες ύλες προς όφελος του τόπου και του πολίτη, εφαρμόζοντας τους κανόνες της επιστήμης και της τεχνικής. Ετσι τουλάχιστον νόμιζαν..

Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια η ιστορική αναγκαιότητα της βιώσιμης ανάπτυξης και η αυξανόμενη περιβαλλοντική ευαισθησία, έχουν εντείνει ένα καθεστώς αμφισβήτησης του μεταλλουργικού κλάδου εκ μέρους της κοινής γνώμης, ακριβώς διότι αμφισβητούνται η περιβαλλοντική και κοινωνική του διάσταση συνεισφοράς.Το θέμα πλέον δεν ειναι μόνο το «πως θα γίνει η εξόρυξη» (know how) αλλά και το «εάν θα γίνει εξόρυξη»... 

Την ίδια ώρα στην διπλανή πόρτα, η μαύρη μεταλλουργία με το πρόσχημα της ανακύκλωσης ανθεί. Μαύρη για το περιβάλλον, μαύρη για τη δημόσια υγεία, μαύρη για την εθνική οικονομία, μαύρη για την ασφάλεια των εμπλεκομένων, μαύρη για τον αλλοδαπό που συνήθως κάνει τη συλλογή, μαύρη για τον ελληνα πολίτη... Κανείς ομως δεν την πειράζει, αντίθετα ορισμένοι την εκθειάζουν..

Σήμερα, αν εξαιρέσει κανείς το σιδηρονικέλιο της Λάρκο και το αλουμίνιο που παραγεται στην παραλία Διστόμου από την Αλουμίνιο Ελλάδος ΑΕ,   τα μόνα μέταλλα που "παράγει" η Ελλάδα ειναι αυτά που προκύπτουν από τη μαύρη ανακύκλωση του scrap χαλκού, του μαντεμιού, του αλουμινίου κλπ., όπως τα παρουσιάζει η εκπομπή της κας Αντωνοπούλου αλλά και το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ με τίτλο «ΠΡΩΤΗ ΥΛΗ» του Χρήστου Καρακέπελη (2011).Και από την επεξεργασία των προϊόντων "κλοπής μετάλλων" που έχουν γονατίσει γέφυρες ή ολόκληρες μονάδες του ΟΣΕ μέχρι και τους σωλήνες ύδρευσης  και τις σχάρες αποχέτευσης σε όλους του δήμους της Χώρας.   Και φυσικά του χρυσού και του ασημιού από τα κάθε λογής αγοραπωλητήρια που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια εκμεταλλευόμενα την ανέχεια και τη φτώχεια του κόσμου.

Στις μάντρες και τα χυτήρια της μαύρης ανακύκλωσης η μεταλλουργία στενάζει.... Τα χυτήρια ξεπλένουν τα ίχνη των προϊόντων εγκλήματος και η ελληνική πολιτεία απλώς κοιτάζει αμήχανη..

Και φυσικά η ανακύκλωση ειναι το πρόσχημα, η ουσία είναι ο παράνομος πλουτισμός!

Ο φαύλος κύκλος της μαύρης ανακύκλωσης

Ο χορός «μαύρων» εκατομμυρίων πίσω από τους 100.000 παράνομους συλλέκτες σκραπ μετάλλων της Αθήνας Πηγή: Ο χορός «μαύρων» εκατομμυρίων πίσω από τους 100.000 παράνομους συλλέκτες σκραπ μετάλλων της Αθήνας

Ανεξέλεκτες οι διαστάσεις της κλοπής μετάλλων τόσο εντός όσο κι εκτός συνόρων

Μήπως ο μεταλλουργικός κλάδος πρέπει να κοιταχτεί καλά στον καθρέφτη;