2018: ας διώξουμε τον "καλικάντζαρο" από μέσα μας...

Αρκεί να καταφέρουμε να διώξουμε τον "καλικάντζαρο"* από μέσα σας. Αυτόν που μας φρενάρει και που βγάζει ότι άσκημο έχουμε μέσα μας. Που -αν μη τι άλλο- οδηγεί στην εσωστρέφεια και τον ατομικισμό.

[του Πέτρου τζεφέρη] [by Tzeferis Petros]

Ενας ακόμη χρόνος τελειώνει. Το βέβαιο είναι πως έχουμε χορτάσει συμβατικές ευχές και σωτήριες υποσχέσεις που σε λιγότερο από μια βδομάδα θα έχουν ξεχαστεί. Διότι δεν αγγίζουν την ουσία.

Ενας νέος χρόνος έρχεται. Σαν "χθες" ήταν που περιμέναμε το ...1992 να μας φέρει τη ...βιώσιμη ανάπτυξη, σαν χθες επίσης περιμέναμε τη νέα χιλιετία και το 2000 για να ...σωθούμε, μετά τους Ολυμπιακούς στην Ελλάδα, μετά ήρθε η κρίση και τα μνημόνια και μας έπνιξαν. Και τώρα αναζητούμε νέα σανίδα σωτηρίας στην πολυπόθητη ανάπτυξη,  είτε του ορυκτού πλούτου είτε την ανάπτυξη που θα φέρουν τα φρέσκα μυαλά των νέων μας,  που αλλοίμονο όμως ήδη βρίσκονται ξενιτεμένα κάπου στην αλλοδαπή παλεύοντας  για τη ζωή τους.  Επί της ουσίας όμως το μόνο που κάνουμε είναι η ανάπτυξη της κατανάλωσης, του ετοιματζίδικου, του εύκολου, του πρόχειρου  και του προσωρινού. Και τελικά  δρέπουμε τις δάφνες και την ...προστιθέμενη αξία της μιζέριας,  της γκρίνιας, της υπερφορολόγησης  και  του  διαρκώς ατελέσφορου.

Όσοι περιμένετε να διαβάσετε ευχολόγια και χαϊδολογήματα αυτιών εδώ, μάλλον είσαστε σε λάθος σελίδα. Τι ευχές να πεις που να μην ακουστούν ειρωνικές και κοινότυπες, όταν ζούμε σ’ ένα κόσμο που τον έχουν καταλάβει οι καλικάντζαροι?

Καλικάντζαροι παντού. Στη πολιτική, στις τράπεζες, στη δημόσια διοίκηση, στα media, στα κέντρα αποφάσεων. Και όλοι αυτοί τρέφονται από την άγνοια και τον φόβο του απλού πολίτη. Τον δικό μας φόβο. Τον φόβο που καλλιεργεί καθημερινά η προπαγάνδα, η υποκρισία  και τα μέσα που χρησιμοποιούν. Αλλά και εμείς οι ίδιοι που σιγοντάρουμε με την αδιαφορία μας, τον ατομικισμό μας, την ιδιωτεία του καναπέ μας!  

Βρισκόμαστε σε μια εποχή που έχει φέρει τεράστια αλλαγή στο τρόπο ζωής και σε ότι ως τώρα θεωρούσαμε δεδομένο. Ολοι μάθαμε πλέον και σχολιάζουμε την μαγική λέξη παγκοσμιοποίση. Τα ηλεκτρονικά μέσα και το διαδίκτυο διαδίδουν την πληροφορία με ακριβώς πανομοιότυπο τρόπο. Οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες και βαθιά κρυμμένες δυστυχώς. Η αλήθεια δεν προωθείται πουθενά, δεν πουλάει. Οι ειδήσεις που δίνονται έχουν βάση την εικόνα και κάποιες ατάκες που την συνοδεύουν, είναι δε πάντα πασπαλισμένες από υπερβολές και με φόντο πάντα την διαφημιστική πίτα. Τίποτα δεν ελέγχεται, δεν επιβεβαιώνεται και για τίποτε δεν αφιερώνουμε χρόνο. Ολα επιπόλαια, όλα στα γρήγορα, όλα με εικόνες και ατάκες τριγύρω, όλα junk... και όλα στον παραμορφωτικό καθρέφτη...

Το χάσμα του πολίτη με την εκάστοτε εξουσία βαθαίνει και η λέξη Δημοκρατία ηχεί κατά το δοκούν και τα συμφέροντα του καθενός που την υποστηρίζει. Μπορεί να ζούμε την εκλαϊκευση των πάντων και τη δημοκρατία των ηλιθίων, του facebook και του twitter (Ουμπέρτο Εκο), μπορεί να νομίζουμε ότι έτσι συμμετέχουμε (που αλήθεια;), αλλά στην ουσία ο πολίτης αποκλείεται τόσο από την ουσιαστική λήψη αποφάσεων, όσο και από την διαμόρφωση της κοινής γνώμης.

Αντiθέτως, ο κόσμος αυτο-περιχαρακώνεται σε ό,τι κλείνει η ..πόρτα του και ιδιωτεύει. Γιατί φοβάται, γιατί αισθάνεται ασφάλεια μόνο στο περιορισμένο πλαίσιο του ατομικού του χώρου. Διότι επίσης έχει αηδιάσει από τους μέχρι τώρα διαχειριστές του δημόσιου βίου και τις ατελέσφορες πολιτικές και πρακτικές που ακολουθήθηκαν. Εχει κουραστεί από τους λαϊκισμούς, τα ξύλινα λόγια, τα επικοινωνιακά σλόγκαν που είναι μόνο για τα media. Ιδιωτεύει διότι εκτιμά ότι είναι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει στην σημερινή λαίλαπα. Διότι αυτό είναι το μόνο όπλο του ως αυτοσυντήρηση ώστε να συνεχίσει να υπάρχει. Ιδιωτεύει για να υπάρχει!

Η ερώτηση του George Moore, παραμένει διαχρονική και δυστυχώς, δίχως (ακόμα?) απάντηση: Η πραγματικότητα μπορεί να καταστρέψει το όνειρο. Γιατί να μην μπορεί και το όνειρο να καταστρέψει την πραγματικότητα;  Μπορεί αλήθεια το ανθρώπινο στοιχείο που έχει παραβιαστεί ή αγνοηθεί συστηματικά,  να επιβιώσει και να επανακάμψει; Και μαζί το ελληνικό στοιχείο, ο Homo Hellenicus.;

Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται μας προέτρεψε ο Γ. Σεφέρης, στην διαχρονική ομιλία του στην τελετή απονομής του Nobel που έγινε στην Στοκχόλμη, το 1963. Σ' αυτό τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν' αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται. Όταν, στο δρόμο της Θήβας, ο Oιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: ο άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε....

H εποχή της Σφίγγας πέρασε καθώς και η εποχή του 1963. Υπάρχει αλήθεια ο "άνθρωπος" μέσα στα καλώδια του σήμερα? Nαι υπάρχει. Παντού υπάρχει και παντού οι "ανθρώπινες σχέσεις" μπορεί να είναι ανθρώπινες. Αρκεί να καταφέρουμε να διώξουμε τον "καλικάντζαρο"* από μέσα σας. Αυτόν που μας φρενάρει και που βγάζει ότι άσκημο έχουμε μέσα μας. Που -αν μη τι άλλο- οδηγεί στην εσωστρέφεια και τον ατομικισμό.

Να είσαστε καλά και διώξτε τον φόβο, το κάθε τι στη ζωή, στην ίδια την καθημερινότητα είναι ανταποδοτικό. Στο χέρι μας είναι να κυριαρχεί το καλό και αυτό που λέμε: Ανθρωπιά! Πιστέψτε το και θα γίνει!

Γ. Σεφέρης: πρέπει ν' αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται...

Ο,τι κι αν σας πάρουν, μένουν τα όνειρα..Καλή χρονιά!

νέκρα ναι!! ψυχή ;

ΑΓΚΑΓΚΑΟΥ....Μια κραυγή, ένα μήνυμα!

* Η χρήση του όρου "Καλικάντζαρος" γίνεται καθ'υπερβολή και χωρίς καμία αρνητική σκοπιμότητα αναφορικά με το χριστουγεννιάτικο έθιμο του καλλικάντζαρου που όλοι μας χαιρόμαστε. Αλλωστε αυτοί -οι χριστουγενιάτικοι- καλικάντζαροι  αδυνατούν να βλάψουν τους ανθρώπους και βγαίνουν παγανιά μόνο να τους πειράξουν...