ω γλυκύ μου έαρ....

Στο μικρό εκκλησάκι της γειτονιάς μου με δεκάδες κόσμο τριγύρω και όπως πάντα ένιωθα τόσο αταίριαστη με το πλήθος , τόσο άκομψα απόμακρη .. Οχι ότι το θέλω ή ότι το καταλαβαίνουν οι άλλοι... μα έτσι νιώθω κάθε φορά. Είναι μια περίεργη αίσθηση που είναι σαν να βλέπεις τους ανθρώπους και τον εαυτό σου μαζί "απέξω", "από μακριά"...

Σε σκέφτομαι, μα την προσοχή μου τραβά ο κόσμος τριγύρω.

Διέκρινα στο οχι και τοσο μεγάλο πλήθος έναν πεθερό που τσακωνόταν με την νύφη του μπροστα στο 3χρονο εγγόνι . Μάταια προσπαθούσαν να κρατήσουν τους τόνους χαμηλούς. Αυτός ήταν παραπονεμένος αλλά αυστηρός και το παράπονο ήταν απαίτηση. Εκείνη αυθάδικα αδιάφορη μα δεν έπεφτε κουβέντα χωρίς να αντιγυρίσει!!

Λίγο πιο κει τρεις φίλες 45αρες που φεραν τα βλασταράκια τους στην εκκλησιά, βάλαν τα "καλά" τους και καθώς πρέπει σύρθηκαν βαμμένες παρφουμαρισμένες, μα ταλαίπωρες μανούλες ... Οι σύζυγοι κάπου θα είχαν δουλειά...

Σε σκέφτομαι ... θυμάσαι που 'χες έρθει εδώ σ' αυτή την εκκλησιά για χατήρι μου για 5 μοναδικά λεπτά;  βουρκώνω μα δεν προλαβαίνω..

Το μάτι .. μεγάλη ξελογιάστρια! Απέναντι μου ακριβώς μαζεύτηκαν τυχαία θαρρώ κάνα δυο θεριακλήδες που φεραν την οικογένεια να προσκυνήσει, ως όφειλαν και βγήκαν στον περίβολο της εκκλησιάς για ένα τσιγάρο. Άντρες παιδί μου φαινόταν από μακρυά.. το υφάκι τα έλεγε όλα ξεκάθαρα: Η φαμίλια είναι το καθήκον του Άντρα! (μέρες που είναι!! χαχα για τις άλλες ποιός ξέρει;)  Ομολογημένα ή ανομολόγητα "ανομήματα" δεν είναι της παρούσης. Τώρα εκτελούσαν το χρέος!

Σε μια συστάδα από παγκάκια γυναίκες μεγάλης ηλικίας μονάχες, που ήρθαν να παρακολουθήσουν τον επιτάφιο. Γυναίκες της εκκλησίας , του Θεού φαίνονται απο μακρυά αναμφίβολα!! κλασική όψη μαλλάκια άσπρα άβαφα , ρούχα μαύρα ή γκριζουλί , φούστα με πιέτα λίγο κάτω απο το γόνατο, κάλτσα-σοσόνι ή αυτή που μοιάζει με καλτσόν αλλά φτάνει λίγο κάτω απο το γόνατο (φαίνεται τα καλσόν είναι του διαβόλου πράματα).

Αχ και να τους πεις μια τοση δα κουβεντούλα..!! Ποιοι ύμνοι και ποιά πίστη όταν η μοναξιά τους προφανώς τρυπάει τα κόκαλα πιο πολύ απο την υγρασία του πιο ανήλιαγου κατωγιού?!
Λες : σας έπεσε το κεράκι σας...και το σηκώνεις το δίνεις με ενα χαμόγελο και  Ω γλυκύτατη κουβέντα...που εξαπολύεται σαν καλοστημένο ντόμινο από τη μια γιαγιούλα στην άλλη. Εσύ έκανες απλά την αρχή.... Χαμογελώ ! μ' αρέσει ... Ημουν η αποψινή αφορμή για να πιάσουν την κουβέντα!

Σε σκέφτομαι δε λυπάμαι... απλά νιώθω ξένη.

Ήρθαν και οι αριστοκράτισσες της γειτονιάς ...ώρα ήταν κοντεύει να βγει ο Επιτάφιος πια!! Καλοντυμένες 60άρες με τους κυρίους , μαλλί φουντωμένο από το πρωινό κομμωτήριο, ταγιεράκι και σκουλαρικάκι με πέρλα λόγω της ημέρας. Πένθος βλέπεις σήμερα Μ. Παρασκευή!

Ετσι σιγά - σιγά μαζευτήκαμε όλων των λογιών οι "γείτονες" να παρακολουθήσουμε το ίδιο έργο! Οπως πολύ χαρακτηριστικά είπε ένας προ-χο φίλος: παίζεται χρόνια τώρα , ας το αλλάξουν να πάμε κι εμείς βρε αδερφέ!

Χαμογέλασα σε δυο-τρεις που τα βλέμματά μας διασταυρώθηκαν τυχαία! Δεν πήρα απόκριση...
Συνεχίζω να χαμογελώ.

Νομίζω ότι κανείς δεν έδωσε σημασία το Εγκώμιο, που είναι  το ομορφότερο όλων των βυζαντινών ύμνων. Οπου η Παναγία θρηνεί για τον επίγειο θάνατο του υιού της!

Κανείς ίσως δεν ένιωσε τη μυρωδιά από τα τριαντάφυλλα και τις βιολέτες που ήταν στολισμένος ο επιτάφιος. Και εκεί στην αυλή της εκκλησιάς ουδείς έδωσε σημασία στις νεραντζιές που μοσχοβόλαγαν και σε ξελόγιαζαν σαν να 'ναι οι δικές σου, προσωπικές εαρινές  σειρήνες...

Κανείς δε νοιαζόταν αληθινά για τίποτα ή έτσι μου φάνηκε εμένα;  Κανείς δεν ένιωσε το μήνυμα ή έστω βρε αδερφέ τη ζεστασιά της κατάνυξης.  Αν εξαιρέσω τις μανάδες που τρεχοβολούσαν πίσω απο τα μικρά τους και που αναγκαστικά ήταν σε άλλο κλίμα!

Σε σκέφτομαι μα και τι μ' αυτό;

Η ζωή έχει τους δικούς της ρυθμούς , αυτούς που δεν επιτρέπουν πολυτέλειες τέτοιες. Τα παιδιά, το φαγητό, το αμάξι, η εφορία, η δουλειά, επιβίωση, το φαίνεσθαι,  το "πρέπει"!!!

Ο χρόνος παράφρασε, ξεθώριασε κι έσβησε τελικά  ακόμα και τα έθιμα που πια γίνονται μηχανικά,  τόσο θλιβερά μηχανικά. Ο Χριστός ακόμη μέσα από τις υπερπαραγωγές που παίζουν στις οθόνες μας διδάσκει και προσηλυτίζει... που καιρός όμως για τέτοια;

Δεν υπήρξα ποτέ θρησκευόμενη, μάλλον το αντίθετο. Ημουν πάντα μακριά από τις εκκλησίες , τα θυμιάματα τα 'Κύριε ελέησον"και όλα αυτά και ξέρω το γιατί από τόσο δα μικρούλα. Γιατί η πίστη και η αληθινή αγάπη δε χρειάζεται ούτε όνομα ούτε τελετουργικό ούτε show off.

Μια γλυκιά κουβέντα σε έναν άγνωστο γεράκο, ένα χέρι βοηθείας σε έναν περαστικό, μια έννοια για τον παραδίπλα.. ένα απλό χαμόγελο σ'εναν μοναχικό...

Σε σκέφτομαι.. Εσύ ξέρεις πάντα πιο καλά πες μου σε παρακαλώ :

Είναι αλήθεια ότι για να αγαπάς αληθινά πρέπει να είσαι ... ή σκύλος ή γονιός;; Είδα μια ταινία χθες το βράδυ τυχαία! Μια ταινία ελληνική και με εντυπωσίασε ! Εκεί το λεγε... και αναρωτιέμαι γιατί γονιός δεν έγινα ποτέ μα μήπως μπορώ να γίνω σκύλος ;;  !! Αλήθεια μπορώ;

ω γλυκύ μου έαρ...