Θα άνοιγα τις μικρές ζωηρόχρωμες φτερούγες μου και θα πετούσα πάνω από το Αιγαίο Πέλαγος με κατεύθυνση τις δυτικές Κυκλάδες. Όταν θα έφτανα στην Σέριφος (Serifos), θα χαμήλωνα την επίπονη πτήση μου πάνω από την ακτογραμμή του παραθαλάσσιου, εγκαταλελειμμένου οικισμού του Κουταλά...
Εκεί θα έχτιζα την φωλιά μου. Κάπου ανάμεσα στις σκουριασμένες βέργες μιας σκάλας εκφόρτωσης ή μέσα σε ένα οξειδωμένο βαγονέτο των παλιών μεταλλείων. Εκεί θα επώαζα τους πουπουλένιους νεοσσούς μου. Με τις ακτίνες του ηλιόδωρου φωτός να με θωπεύουν και με θέα τα ασημένια νερά του Αρχιπελάγους, που με κάθε τους κυματισμό ανασύρουν μνήμες αρχέγονες...
Ax ο κουταλας !!1 Εκει που στα νιατα μου εστησα σκηνη κουρασμενη απο το πολυ πεταλι και κεινο το βραδυ πανηγυριζε το εκκλησακι της αγιας τριαδας απο πανω . Μονο να θωρρω τις σκουριασμενες σκαλες .....
ΑπάντησηΔιαγραφή