ΤΙ ΕΙΝ’ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ;
Το Μανιάτικο, αχάλαστο τοπίο, είναι μια αρχέτυπη, ιδανική εικόνα της Ελλάδας!
«Απ’ τους ξανθούς αυτούς γιαλούς που ‘ναι πυκνά ντυμένοι
με πικροδάφνες αγριελιές και τον βυζαίνουν κρίνα
κάθε πρωί η Μεσόγειος θάλασσα ξεκινούσε
για της Λιβύης τις ακτές με κοραλλένια χαίτη
και κάθε βράδυ γύριζε με το λαό των γλάρων
πιστή στα γυμνά πόδια σου να εμπιστευθεί νομίζεις
τον ύπνο των κυμάτων της μες στα θαλασσοσπηλιά.
Τι μέγα δώρο ο φλοίσβος της μού χάριζε, θεέ μου,
σαν έφερνε κάποιων ναυτών Ελλήνων το τραγούδι!»
(«Μικρή Οδύσσεια», Ρίτα Μπούμη Παπά)
Τι είναι η Ελλάδα μας; Μην είναι τα paradise beach, τα πολυάριθμα apartments και τ’ αχανή ξενοδοχειακά συγκροτήματα των ακτών; Μην είναι οι αναρίθμητες αραδιασμένες ομπρέλες με τις σεζλόνγκ των όμορφων γραφικών παράλιων της χώρας; Μην είναι τα πολύβουα μπαρ της αγγλιστί διασκέδασης, των -κατά τ’ άλλα- «ήσυχων» νησιών μας; Μην είναι ο Greek musakas, ο τσολιάς στον Άγνωστο Στρατιώτη και η Ακρόπολη των εισιτηρίων;
Όχι, Ελλάδα δεν είν’ αυτά. Ελλάδα είναι ότι εκφράζει για τον Έλληνα η Χώρα του, κείνο που η ψυχή του αποτυπώνει ως εικόνα της, ότι δεν έχει ακόμα αλλοτριωθεί και μπορεί να υπάρξει ως αγνό, απλό και προσιτό.
Ο ξανθός γιαλός με το πεύκο ν’ ακουμπά το κύμα, είναι μια πρωτογενής ιδανική εικόνα της Ελλάδας. Εάν, όμως, σ’ αυτήν προσθέσεις τα ογκώδη ξενοδοχειακά συγκροτήματα της ακτής, τα πολύβουα παραλιακά μπαρ, για τη διασκέδαση των τουριστών-πελατών, τις σειρές από ομπρέλες και τις σεζλόνγκ, που θα καλύψουν κάθε γωνιά της επιθυμητής παραλίας, τότε πάει, χάθηκε η μαγεία... Ο παραδείσιος τόπος Θα μεταλλαχθεί και θα χάσει την αρχική του υπόσταση, το μέλλον του πια θα προσδιορίζεται με κριτήρια επιχειρηματικά-οικονομικά. Η οδυνηρή συνέχεια θα είναι περίπου αυτή: τα πεύκα της παραλίας θα κοπούν, για την εξυπηρέτηση δραστηριοτήτων της τουριστικής οικονομίας, το ξενοδοχειακό συγκρότημα θα «κατέβει» στην ακτή αποκτώντας ιδιωτική πλαζ, μέρος της ακτής θα μπαζωθεί για να γίνει μαρίνα κ.τλ.
Στα πλαίσια της τουριστικής αξιοποίησης της περιοχής λοιπόν, συμβαίνουν ανατροπές, μικρές ή μεγάλες καταστροφές. Τα απλά κι όμορφα, που θυμίζουν Ελλάδα, χάνονται ή αποτελούν μέρος ενός προκάτ συνόλου. Για ποια Ελλάδα μιλούμε τότε; Για ποια προσφορά και για ποιο τουριστικό προϊόν προβαλλόμαστε;
(Α. Καπετάνιος, από το βιβλίο “Τοπιογράφοι, ελάτε γρήγορα σε αυτή τη χώρα…”, εκδόσεις Φιλιππότη, Αθήνα 2009)
 |
| ...και κάθε βράδυ γύριζε με το λαό των γλάρων πιστή στα γυμνά πόδια σου να εμπιστευθεί νομίζεις τον ύπνο των κυμάτων της μες στα θαλασσοσπηλιά... |
με πικροδάφνες αγριελιές και τον βυζαίνουν κρίνα
κάθε πρωί η Μεσόγειος θάλασσα ξεκινούσε
για της Λιβύης τις ακτές με κοραλλένια χαίτη
και κάθε βράδυ γύριζε με το λαό των γλάρων
πιστή στα γυμνά πόδια σου να εμπιστευθεί νομίζεις
τον ύπνο των κυμάτων της μες στα θαλασσοσπηλιά.
Τι μέγα δώρο ο φλοίσβος της μού χάριζε, θεέ μου,
σαν έφερνε κάποιων ναυτών Ελλήνων το τραγούδι!»
(«Μικρή Οδύσσεια», Ρίτα Μπούμη Παπά)
Τι είναι η Ελλάδα μας; Μην είναι τα paradise beach, τα πολυάριθμα apartments και τ’ αχανή ξενοδοχειακά συγκροτήματα των ακτών; Μην είναι οι αναρίθμητες αραδιασμένες ομπρέλες με τις σεζλόνγκ των όμορφων γραφικών παράλιων της χώρας; Μην είναι τα πολύβουα μπαρ της αγγλιστί διασκέδασης, των -κατά τ’ άλλα- «ήσυχων» νησιών μας; Μην είναι ο Greek musakas, ο τσολιάς στον Άγνωστο Στρατιώτη και η Ακρόπολη των εισιτηρίων;
Όχι, Ελλάδα δεν είν’ αυτά. Ελλάδα είναι ότι εκφράζει για τον Έλληνα η Χώρα του, κείνο που η ψυχή του αποτυπώνει ως εικόνα της, ότι δεν έχει ακόμα αλλοτριωθεί και μπορεί να υπάρξει ως αγνό, απλό και προσιτό.
Ο ξανθός γιαλός με το πεύκο ν’ ακουμπά το κύμα, είναι μια πρωτογενής ιδανική εικόνα της Ελλάδας. Εάν, όμως, σ’ αυτήν προσθέσεις τα ογκώδη ξενοδοχειακά συγκροτήματα της ακτής, τα πολύβουα παραλιακά μπαρ, για τη διασκέδαση των τουριστών-πελατών, τις σειρές από ομπρέλες και τις σεζλόνγκ, που θα καλύψουν κάθε γωνιά της επιθυμητής παραλίας, τότε πάει, χάθηκε η μαγεία... Ο παραδείσιος τόπος Θα μεταλλαχθεί και θα χάσει την αρχική του υπόσταση, το μέλλον του πια θα προσδιορίζεται με κριτήρια επιχειρηματικά-οικονομικά. Η οδυνηρή συνέχεια θα είναι περίπου αυτή: τα πεύκα της παραλίας θα κοπούν, για την εξυπηρέτηση δραστηριοτήτων της τουριστικής οικονομίας, το ξενοδοχειακό συγκρότημα θα «κατέβει» στην ακτή αποκτώντας ιδιωτική πλαζ, μέρος της ακτής θα μπαζωθεί για να γίνει μαρίνα κ.τλ.
Στα πλαίσια της τουριστικής αξιοποίησης της περιοχής λοιπόν, συμβαίνουν ανατροπές, μικρές ή μεγάλες καταστροφές. Τα απλά κι όμορφα, που θυμίζουν Ελλάδα, χάνονται ή αποτελούν μέρος ενός προκάτ συνόλου. Για ποια Ελλάδα μιλούμε τότε; Για ποια προσφορά και για ποιο τουριστικό προϊόν προβαλλόμαστε;
(Α. Καπετάνιος, από το βιβλίο “Τοπιογράφοι, ελάτε γρήγορα σε αυτή τη χώρα…”, εκδόσεις Φιλιππότη, Αθήνα 2009)
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Προσβλέπω σε έναν ευπρεπή διάλογο χωρίς κακόβουλα και υβριστικά σχόλια που προσβάλλουν την αισθητική μας αλλά κι εκείνη της ελληνικής γλώσσας. Εντούτοις, όλα τα σχόλια δημοσιεύονται!