Η Άγρια Δύση της Ινδίας!

Στα Δυτικά συναντάς μόνον μοτοσυκλέτες με δαιμονισμένους Ινδούς να τρέχουν ασύστολα άγρια ή να παρκάρουν όπου νάνε από καταμεσής του δρόμου μέχρι και μέσα στα μαγαζιά.

Υπάρχουν και τα τρίκυκλα, τα αποκαλούμενα και Τουκ-Τουκ ή επί το Ελληνικότερον Ελικόπτερα όπως τα λένε οι ίδιοι οι Ινδοί και όχι όπως μου κατέβηκε εμένα στο κεφάλι.

Αυτά λοιπόν τα Τουκ-Τουκ κάνουν ακόμη μεγαλύτερο κομφούζιο αν και ακόμη και αυτά όσο πας δυτικότερα λιγοστεύουν σαν να τα εξαφανίζει η έρημος και να τα καταπίνει μέσα στην παχιά της άμμο που σχηματίζει ακανόνιστες σειρές διαδεχόμενων αμμολόφων.

Όσο πηγαίνουμε δυτικότερα οι δρόμοι χειροτερεύουν, η άμμος καταλαμβάνει πλέον τα πάντα, από τους δρόμους μέχρι τα χωράφια, τα οποία μετατρέπονται σταδιακά αλλά σταθερά σε μία ατέλειωτη έρημο.

Ο κεντρικός δρόμος του Fatehpur της φωτογραφίας είναι σχεδόν απροσπέλαστος αλλά η ανάγκη διέλευσης του αδήριτη.

Δεν υπάρχουν άλλοι δρόμοι εναλλακτικοί και αν στρίψεις στα στενάκια χάθηκες σαν τους πρωταγωνιστές στο Τσάι στην Σαχάρα του Μπερτολούτσι.

Με πολλά εμπόδια, ασυνεννοησίες, καθυστερήσεις και τραβήγματα τελικά τον διερχόμαστε.

Και στο πιο άγριο μέρος πάντα επικρατούν οι καλοί και οι λογικοί.

Αυτό πιστεύω ακράδαντα είναι η πηγή του δικαίου και όχι η αστυνόμευση και ο καταναγκασμός παρά μόνον σαν έσχατη λύση.

Έχουμε ακόμη πολύ να πάμε δυτικότερα και αύριο το πρωί ξεκινάμε στις 8 για ένα ακόμη επτάωρο μακρύ ταξίδι.

Εδώ οι αποστάσεις είναι αχανείς.

Ακόμη δυσκολότερο όμως είναι η ανυπαρξία δρόμων αλλά και καταλυμάτων σε όλο το μάκρος της διαδρομής και έτσι αναγκαζόμαστε να διανύουμε μεγάλες αποστάσεις μέχρι να βρούμε ένα μέρος με νερό καθαρό και τροφή που στην καλύτερη περίπτωση είναι βουτηγμένη στα μπαχαρικά, στις παράξενες γεύσεις και στα απίστευτα αρώματα.

Όμως οι άνθρωποι της Ινδίας είναι το μεγαλείο της και αυτό μας ενθαρρύνει να πάμε και δυτικότερα!!!

Σίγουρα ο Μπερτολούτσι μετά το Τσάι στη Σαχάρα θα μπορούσε να γράψει το Τσάι στην Δυτική Ινδία…

[του Πάνου Ευαγγελόπουλου]