Εξαιτίας σου γιατρέ μου.. ή μήπως εξαιτίας σου ασθενή μου...

[της Μαργαρίτας Γκώγκου]

H μάνα σου παρουσιάζει ξαφνικά έναν επίμονο πόνο στην κοιλιά. Την πας στον γιατρό της, την στέλνει για εξετάσεις και διαπιστώνεται η άμεση ανάγκη χειρουργείου...

Τι κάνεις ;

Προσπαθείς να κλείσεις ραντεβού σε δημόσιο νοσοκομείο, γιατί εκ πεποιθήσεως,  πιστεύεις στο "δημόσιο νοσοκομείο".  Αλλά εις μάτην, τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει! 

"Δημόσιο Νοσοκομείο", δύο λέξεις, δύο ψέμματα... 

Το ραντεβού δεν κλείνεται παρά μόνο για τα ...θυμαράκια, ένα χρόνιο μετά και βάλε, και να δούμε,,, Ποιος ζει, ποιος πεθαίνει, σε ένα χρόνο !

Λεφτά για να πας σε ιδιωτικό νοσοκομείο δεν έχεις...οπότε ;

Βρίσκεις τον χειρουργό που σου σύστησαν, πας στο ιδιωτικό του ιατρείο, σου κανονίζει μέρα και ώρα εισαγωγής στο "δημόσιο" νοσοκομείο που είναι διευθυντής/επιμελητής , συμφωνείς βέβαια και την φακελο-αμοιβή του  κι ησυχάζεις. Η έτσι νομίζεις...

Την καθορισμένη μέρα , ενώ είσαι στην αίθουσα αναμονής με το βαλιτσάκι σου και νιώθεις ενοχή για την ... παράκαμψη που έκανες (με το αζημείωτο φυσικά!), απλά  διαπιστώνεις ότι και ΟΛΟΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ στην αίθουσα είναι σαν εσένα..

Μάλιστα,  κανείς δεν κρύβεται , κανείς δεν ντρέπεται. Ένας όροφος , μια κλινική , νοσοκόμες, γιατροί , τραυματιοφορείς είναι όλοι στο κόλπο. Ολοι έχουν λαμβάνειν από κάτι επιπλέον του μισθού τους... Business as usual...

Το μόνο που σε ρωτάνε είναι "ποιος είναι ο γιατρός σας"... Μια ιδιωτική κλινική μέσα σε ένα δημόσιο νοσοκομείο! 

Εσύ έκανες την δουλειά σου , το κράτος προσποιήθηκε πως έκανε κι αυτό τη δουλειά του ! Εντάξει , έδωσες και κάτι παραπάνω , αλλά τι άλλο μπορούσες να κάνεις;  

Επειδή η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή , επειδή έχω κι άλλες παρόμοιες (όπως φαντάζομαι όλοι μας) , την επόμενη φορά που θα μου πείτε περί "προάσπισης" του δημόσιου συστήματος υγείας , να ξέρετε πως εγώ τουλάχιστον αυτά έχω στον νου μου...