Τσαρλς Μπουκόφσκι: ο δήθεν κυνικός μισογύνης..

Πάνω στον τάφο του είναι γραμμένες οι λέξεις "Μην Προσπαθείς" (Don't Try). Mην προσπαθείς. Πράξε. ("If you spend all your time trying, then all you're doing is trying. So don't try. Just do").

Στα ελληνικά το όνομά του προφέρεται σωστά "Μπουκόβσκι" και όχι "Μπουκόφσκι".

Ο Μπουκόβσκι λοιπόν πέρασε στην επικράτεια του θρύλου σαν γυναικάς, πορνόγερος και βέβαια μπεκρής, τσαμπουκάς, ένας μόνιμος εκτροχιασμός, μια κινούμενη παράκρουση. Θα τον έλεγες ασύστολο και ανενδοίαστο.

Βέβαια, δεν είναι ακριβώς έτσι. Ακόμα και ο διαβόητος κυνισμός του δεν είναι καν τσόφλι, είναι ένα λεπτό πανί που καλύπτει, μάλλον αναποτελεσματικά, εκζέματα και πληγές. 

Ο Μπουκόβσκι είναι ένας βαθιά συναισθηματικός ποιητής, μια παλλόμενη ευαισθησία συνέχει τα όσα κάνει, οι κινήσεις του συνηχούν με την κλασική μουσική του Μπαχ και του Μπετόβεν, του Μπρούκνερ και του Μπραμς, που ακούει συνεχώς από το ραδιόφωνο στην κουζίνα του ή από το πλαστικό τρανζίστορ όπου βρεθεί κι όπου σταθεί. 

Ό,τι ζει το μετατρέπει σε υλικό για ό,τι γράφει, ζωή και γραφή γίνονται ένα, όπως συμβαίνει και με τον Χένρι Μίλερ και τον Τζον Φάντε, δύο μεγάλους προπομπούς του Μπουκόβσκι. 

Ο μισογυνισμός του είναι μονάχα επιφανειακός, ένας μισογυνισμός για κακούς δημοσιογράφους και μυωπικές έως τυφλωμένες φεμινίστριες. Η στάση του Μπουκόβσκι απέναντι στις γυναίκες μπορεί κάλλιστα να οριστεί ως «στραπατσαρισμένος ρομαντισμός». Πρόκειται για τον λαβωμένο λυρισμό του παλιομοδίτη, του αναχρονιστικού old fashioned άντρα, του ακραιφνούς αρσενικού, που βρίσκεται σε μια εποχή νεοκυνισμού, ταχύπλοου νεοπλουτισμού, ταχύρρυθμου ωφελιμισμού, εφιαλτικής (κι ας είναι πολύχρωμη και στίλβουσα) πεζότητας. 

Ο ποιητής αναγκάζεται κάποιες στιγμές να γίνει ακόμα και τραμπούκος, να βιαιοπραγήσει, προκειμένου να διατηρήσει τον λαβωμένο λυρισμό του. «I am cruel only to be kind»...

Read more at: https://www.literature.gr/