Με αφορμή το βιβλίο του Φρανσουά Μοριάκ "Η έρημος της αγάπης"

Mauriac, François. Le désert de l'amour. Grasset, Les Cahiers verts numéro 50, Paris, 1925. Relié.

Οντως το πάθος είναι παντοδύναμο. Περιφέρεται γύρω μας αιώνια σαν δορυφόρος καραδοκώντας την ευκαιρία να φωλιάσει στον ζωντανό κόσμο. 

Και σχεδόν πάντα φωλιάζει. Φωλιάζει στις ζωές τις απόλυτα οργανωμένες, κυρίως στις ψυχές εκείνες που φοβούνται την εμφάνισή του!

Φωλιάζει σε κάθε ψυχή που αντιστέκεται στον χρόνο, την μοναξιά  και την αυτοϊκανοποίηση.

Το πάθος δηλητηριάζει κάθε ζωντανή καρδιά που του προσφέρει στέγη. Είναι άφθαρτο με το χρόνο, απλώς αλλάζει το μέρος που εκάστοτε φωλιάζει. 

Τελικά δεν είναι μόνο η βλακεία αήττητη, είναι και το πάθος.

Το πάθος είναι γυναίκα. Η πρώην, η νυν, η μετά. 

Συνήθως οι άνθρωποι αποκοιμίζονται με το όπιο της δουλειάς και  απλά ξεχνούν να ζουν.. Απλά μονάζουν, αυτοϊκανοποιούνται, ντοπάρονται από την επαγγελματική τους πρόσκαιρη  επιτυχία και προσποιούνται ότι ζουν.

Μέχρι να έρθει το πάθος, το μόνο αντίδοτο στην κενή καθημερινότητα, το οποίο δεν θα τους εγκαταλείψει ποτέ. Μέχρι να μάθουν την άσωτη ζωή, την επιστήμη της ακολασίας... Μέχρι να παθιαστούν με την ακατάλληλη γυναίκα,  με τη μη διαθέσιμη, αυτή που μάταια προσπαθούν, δεν πρόκειται όμως ποτέ να γοητεύσουν...

Μέχρι να γίνει αντιληπτό το πάθος τους, η αδυναμία τους.. Κι όταν αυτό γίνει, αρχίζει το μαρτύριο.. Ενα μαρτύριο που τελειώνει μόνο με το θάνατο που έρχεται για να τους σώσει από τη φουρτουνιασμένη θάλασσα της ψυχής τους.

Οι πολλές και διαφορετικές φωνές  που ο καθένας  φέρει μέσα του, το κακό ως αυτοϋπονόμευση ή ως αυτοαμφισβήτηση, το άθλιο παιχνίδι των παθών, ο θάνατος που είναι το αλάτι της αγάπης ενώ η ζωή εκείνη που τη διαλύει, είναι διαχρονικά ζητήματα που περνούν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του Φρανσουά Μοριάκ.

Το άθλιο παιχνίδι των παθών μας αποξενώνει από τους δικούς μας. Διαβρώνει και υπερνικά την οικογένεια.

Το κακό στην ανθρώπινη φύση ρίχνει τους ανθρώπους στην έρημο της αγάπης.  Οι άνθρωποι βυθισμένοι στο πάθος τους δεν καταφέρνουν να βρουν την ευτυχία στο πρόσωπο κανενός.

Τελικά, οι κοντινοί μας άνθρωποι είναι οι πιο μακρινοί και είναι πολλές φορές αδιάβατη η έρημος ανάμεσά μας.

Τελικά η αγάπη ειναι κι αυτή μια ουτοπία, σαν και τις άλλες.  Μια όαση που ερήμωσε με το χρόνο και  που περιμένει τη λύτρωση του θανάτου.

 Και το πάθος στέκεται πάντα εκεί και κρυφοχαμογελά ειρωνικά απολαμβάνοντας τη νίκη του...

[του Πέτρου Τζεφέρη] [by Tzeferis Petros]