Όταν διορίστηκε ο Λευτεράκης

[Του Πέτρου Τζεφέρη*]

Μόλις είχε διοριστεί ο Λευτεράκης, θα ήταν λίγες μέρες στην υπηρεσία.

Ο προϊστάμενος αποφάσισε να τον στείλει να κάνει τον πρώτο του επιτόπιο έλεγχο, την πρώτη του αυτοψία. Ο Λευτέρης είχε διοριστεί σε ελεγκτική υπηρεσία του δημοσίου!

-Να μην πάει ο Λευτεράκης, είχε πει στον προϊστάμενο ο Μαραντέας. Είναι πολύ νέος για να επιθεωρήσει μια τέτοια επιχείρηση…


-Όχι, θα πάει. Πρέπει και οι νέοι να συμβάλλουν στον έλεγχο.

Ετσι τα μάζεψε ο Λευτέρης και το άλλο πρωί βρέθηκε στην επαρχία. Ηταν η πρώτη του εμπειρία ελέγχου.

Ετρεξε ο Λευτέρης δεξιά-αριστερά, έλεγξε τους χώρους, πήρε δείγματα, έλεγξε τα βιβλία, έκανε αυτό που έπρεπε. Στο τέλος ανακοίνωσε στους επιχειρηματίες ότι θα πρέπει να συμμορφωθούν σε πολλά για το οποία και θα πρέπει να τους επιβληθεί πρόστιμο. Αυτή ήταν η μαγική λέξη που μάλλον δεν έπρεπε να πει…

-Μα τι λέτε τώρα; Τόσοι ελεγκτές πέρασαν από δω, κανείς δεν επέβαλε πρόστιμο.

-Τέτοιες οδηγίες έχετε; ή λειτουργείτε αυτοβούλως;

Και όταν είδαν κι αποείδαν, του πέταξαν το «τυρί». Καθώς έφευγε, δεν πρόλαβε να κλείσει το παράθυρο του ΙΧ (ήταν από τα παλιά, όχι ηλεκτρικά, τα παράθυρα) και του έριξαν μέσα το φάκελο. Ξέρετε σεις, το φακελάκι…

Και ο Λευτέρης, αμετανόητος, άρπαξε τον φάκελο και τον ξαναπέταξε έξω.. Αλλιώς το βράδυ δεν θα μπορούσε να κλείσει μάτι.

Ούτε στην εκδήλωση θα μπορούσε να πάει.

Πράγματι, το βράδυ έπρεπε να πάει στον Πειραϊκό Σύνδεσμο. Ισα-ίσα προλάβαινε την τελετή. Εβγαλε τα ρούχα του μηχανικού κι έβαλε την στολή του συγγραφέα! Ο Μικρασιάτης Λογοτέχνης κι Ακαδημαϊκός Τάσος Αθανασιάδης («Οι Πανθέοι», «Οι Φρουροί της Αχαΐας», «Η αίθουσα του Θρόνου» «Τα παιδιά της Νιόβης» κλπ) θα βράβευε έναν φέρελπι νεαρό για το διήγημά του. Ετυχε αυτός ο νέος να είναι ο Λευτεράκης!

«Ελα να με βρείς σύντομα» του είχε πει στο αυτί τότε.

Τα χρόνια πέρασαν σαν νερό από τη σημαδιακή αυτή μέρα. Ο νέος δεν πήγε ποτέ, μέχρι το 2006 που χάθηκε ο δάσκαλος. Kιοτής ή ατάλαντος;

Μπορεί ο Λευτέρης να μην πήγε τότε να συναντήσει το πεπρωμένο του, όμως δεν ήταν κιοτής.

Ποτέ δεν έπαψε στα χρόνια που πέρασαν να στέκεται απέναντι στους λύκους, όπως εκείνη την πρώτη φορά. Κι αυτοί τον έμαθαν πια και κανείς να τολμούσε να σαλιαρίζει και να του πετάει φακελάκια. Ηξεραν πια ότι ο Λευτέρης δεν θα συγκάλυπτε κανένα...

Σημασία δεν είχε ποιόν δρόμο διάλεξε. Αλλά πώς τον πορεύτηκε.

Τελευταία, τον είδα τελείως τυχαία στο δρόμο. Σκυφτό και σκεφτικό, όπως πάντα. Μια σταλιά άνθρωπος ήταν!

Και καθώς απομακρυνόταν ο Λευτέρης, το σουλούπι του ολοένα και μεγάλωνε. Και αίφνης τον βλέπω γίγαντα μπροστά μου να χαμογελά.

Αλήθεια, ξαφνιάστηκα με την οπτασία μου αυτή. Όμως αυτό ήταν το πραγματικό μέγεθος του φίλου μου. Από εδώ μέχρι τον ουρανό!

*Διδάκτωρ ΕΜΠ- συγγραφέας.