Η φαντασιακή συγκρότηση του κράτους που λέγεται Ελλάδα..

Γιατί αλήθεια δεν έχουμε Κράτος;
Γιατί ποτέ δεν καταφέραμε να το συγκροτήσουμε ουσιαστικά, ούτε τώρα με τα μνημόνια που μας υποχρεώνουν και μάλιστα χωρίς κανένα βαθμό ελευθερίας;

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε σχέδια, ούτε όνειρα, αν δεν ξεφύγουμε από τη φαντασιακή συγκρότηση του κράτους κι αν δεν περάσουμε στη συνειδητή συλλογικότητα, ανάφερε ο συγγραφέας και φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος, κατά την παρουσία του στο ετήσιο CEOSummit που διοργάνωσε  η ΕΕΔΕ.

Ο Σ.Ράμφος τοποθετήθηκε στο κεντρικό ζήτημα του συνεδρίου για το αν μπορεί η χώρα να γίνει ένας σοβαρός επιχειρηματικός κόμβος, εκμεταλλευόμενη και τη γεωστρατηγική της θέση, απαντώντας ότι πριν απ'όλα στην Ελλάδα πρέπει να συγκροτηθεί το κράτος, το οποίο ακόμη στηρίζεται σε μια πρωτόγονη δομή.

«Το κράτος δεν κατάφερε να συγκροτηθεί στην Ελλάδα, χάνοντας τις εξελίξεις του 10ου και 15ου αιώνα, με αποτέλεσμα ακόμη σήμερα η δημόσια ζωή να ορίζεται από φαντασιώσεις που απωθούν την ευθύνη και την πραγματικότητα».

Ο ίδιος τόνισε ότι «το ιστορικό λαχείο ένταξης στην Ε.Ε. δεν ήταν η πρόσβαση σε κεφάλαια, αλλά η δυνατότητα να συγκριθούμε με προηγμένες κοινωνίες». Ως εκ τούτου συμπλήρωσε πως «ακόμη και αν η Ε.Ε. διαλυόταν, η Ελλάδα οφείλει να μείνει ενταγμένη σ'αυτήν», εξηγώντας ότι το ευρωπαικό οικοδόμημα αποτελεί τον «καθρέφτη» εκείνο που θα βοηθήσει να εντοπίσουμε τις αδυναμίες μας.

«Η φαντασίωση μας καθησυχάζει από τη ευθύνη της πραγματικότητας. Νοιώθουμε ότι μας καταδιώκουν οι άλλοι, αλλά αυτό λειτουργεί ως άλλοθι για να μην πράττουμε. Ζητείται πάση θυσία η αποφυγή της πραγματικότητας. Η αρχαική μας κουλτούρα δεν μας βοηθάει. Καθένας που μας τάζει μαγική λύση κερδίζει την ψήφο μας. Ψάχνουμε την τελετουργία και αποφεύγουμε την πραγματικότητα. Η επανάληψη μας προσφέρει ασφάλεια και απορρίπτουμε την αλλαγή. Έτσι, αδυνατούμε να αναπτυχθούμε ως μια ανοιχτή και εξελισσόμενη κοινωνία» σημείωσε.

Σύμφωνα με τον κ.Ράμφο αυτή η ενσωματωμένη αντίληψη οδηγεί την κοινωνία στην άρνηση των νέων δομών και των μεταρρυθμίσεων. Υπογράμμισε δε ότι ακόμη και τα μνημόνια –παρά την αγριότητα τους- «αποβλέπουν στη δημιουργία κράτους».

Μια χώρα δίχως κράτος