Παραγωγική αυτάρκεια και διαρθρωτική κατάρρευση!

Σύμφωνα με διαπίστωση που συπεριλαμβάνεται στην εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ, κάθε μήνας καθυστερήσεως στην αδειοδότηση παραγωγικών επιχειρήσεων κοστίζει περί τα 3 εκατομ. ευρώ, που σημαίνει ότι το συνολικό ποσό των καθυστερήσεων αυτών αγγίζει ποσοστό που ξεπερνά το 3% του ΑΕΠ. Εάν στο ποσοστό αυτό, πάντα κατά τον ΟΟΣΑ, προστεθεί το συνολικό κόστος της ελληνικής γραφειοκρατίας με τα σημερινά δεδομένα έχουμε ένα ποσό που φθάνει τα 16 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως.

Αυτό σημαίνει ότι, εάν γινόταν μία προσπάθεια να αρθούν οι στρεβλώσεις που υφίστανται, η Ελλάδα όχι μόνον θα είχε ένα πολύ ικανοποιητικό πρωτογενές πλεόνασμα, αλλά θα μπορούσε και με μεγάλη άνεση να αποπληρώσει τις τοκοχρεολυτικές της υποχρεώσεις. Όπως δε καταλαβαίνει κανείς, στο μέτρο που οι δανειστές μας βλέπουν να μην γίνεται καμμία προσπάθεια άρσης των στρεβλώσεων αυτών, η στάση τους απέναντι στην όποια κυβέρνηση βρίσκεται στην εξουσία δικαιολογημένα θα είναι όλο και πιο σκληρή.

Παράλληλα, τί θα συμβεί με την φορολογική επιβάρυνση των νομοταγών πολιτών, οι οποίοι, όσο συνεχίζεται η ύφεση, θα βρεθούν σε σοβαρό πλέον οικονομικό αδιέξοδο  και η χώρα θα εισέλθει για καλά στον ολισθηρό δρόμο της διαρθρωτικής κατάρρευσης. Διαρθρωτική δε κατάρρευση υπάρχει, σύμφωνα με την οικονομική θεωρία, όταν ο βαθμός παραγωγικής αυτάρκειας μιας χώρας πέφτει κάτω από το 15%.

Για όσους δεν το γνωρίζουν, η σημερινή Ελλάδα απέχει μόνον 2,5 ποσοστιαίες μονάδες από το ποσοστό αυτό. Με πιο απλά λόγια, σημαίνει ότι σε περίπτωση εξόδου μας από την ευρωζώνη, η εγχώρια παραγωγή θα μπορεί να καλύπτει τις καταναλωτικές ανάγκες μόνον κατά 17,5%.

Με περιορισμένο λοιπόν ποσοστό εσωτερικής αυτάρκειας, η οικονομία έχει αμεσότερη ανάγκη από είσοδο ελεύθερου αέρα στο αποπνικτικό της σύστημα, πριν το τελευταίο καταρρεύσει οριστικά λόγω ασφυξίας.

[Ν. Καραγεωργίου, http://www.euro2day.gr/]