το καλοκαίρι φεύγει...

Ας ήταν , το μελτέμι του Αυγούστου, να πάρει μακριά τις σκέψεις

Η αλμύρα της θάλασσας να στεγνώσει τα δάκρυα
Το φως του φεγγαριού να μην ανάψει καμιά ανάμνηση
Το τέλος να ναι κει …αλλού , μακριά…

Έτσι το κύμα να πάρει τα όνειρα
Να τα εξαφανίσει..
Να τα στείλει στο βυθό , πολύτιμα σαν τα κοράλλια
Σφαλισμένα σαν μαργαριτάρια στ’ όστρακο

Να μην μπορούν να έρθουν ξανά στο φως
Να μη τα χαλάει η μέρα
Να μη τ’αγγίζει άνθρωπος , να μην ξεφτάνε…

Κι όταν ο Αύγουστος τελειώσει και η μυρωδιά του φθινοπωρινού
Αγέρα γεμίσει τα ρουθούνια…
τα κοκκινο-κίτρινα φύλλα των δέντρων ας σκεπάσουν τη θλίψη
το φόβο την ερημιά
ας πάρει ο δυνατός αέρας κάθε πεθυμιά κάθε τρεμούλα του κορμιού
κι ας την κάνει βροχή…
βροχή να μην φαίνονται τα δάκρυα
να μην ακούγονται οι λυγμοί
να πνίγονται οι ανάσες…στο δρόμο για τον παγερό χειμώνα….

Καλό δρόμο σ’ όσους φεύγουν, υπομονή σε κείνους που μένουν…

Μια ανάσα σ’ όσους την αποζητούν!!

[αναπνοή]