Η ρύπανση της ψυχής..

Χτες πήρα ενα μέιλ, απο την Ευτυχία:

Μια απο τις μεγαλύτερες ανησυχίες σήμερα ειναι η ρύπανση του περιβάλλοντος με τις πολλές και ποικίλλες αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία και την ποιότητα της ζωής!

Η κοινωνικά ευαισθητοποιημένη πολιτεία (ορίστε...;) διδάσκει τα παιδιά με την καθοδήγηση των δασκαλων και μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης (πώς ...είπατε ;) να μην πετούν χαρτιά απο τσίχλες και γαριδάκια στους δρόμους, να μην αφήνουν τα σκουπίδια τους στις παραλίες, να διατηρούν τον εαυτό τους και τα πράγματά τους καθαρούς.

Οταν μεγαλώνουν, συμβουλεύει τους ενηλίκους πια να μην κάνουν αλόγιστη χρήση της ενεργειας, να μην επιτείνουν την μόλυνση της ατμοσφαιρας, να αποφεύγουν τα σπρευ, να ανακυκλώνουν οσο το δυνατόν τα απορριμματά τους.
Ασχολειται,λοιπον,να μας μαθει να αποφεύγουμε και να προλαμβάνουμε τη ρύπανση του περιβαλλοντος απο τη σχολική εως και την ενήλικη ζωη μας.

Τί γίνεται όμως με τη ρύπανση του μυαλού μας, της ψυχής μας;

Οι γονείς αγχώνονται να μεγαλώσουν παιδιά ικανά να ζησουν μια επιτυχημένη και ευκατάστατη ζωη.

Ασχολείται κανείς να τα μάθει να ζουν μια γαλήνια ζωή; (αλήθεια σε ποιό σύγχρονο λεξικό υπάρχει η περίεργη τούτη λέξη;)

Τους δίνουμε το παράδειγμα με τη δική μας καινόδοξη και μισαλλόδοξη ψυχή, αιχμάλωτη των ηδονών (πούντες αλήθεια;), που αγωνιζόμαστε να τη χορτάσουμε μ'ενα τσουβάλι υλικές απολαυσεις εις βαρος,εστω και εμεσα,των αλλων ζωντων οργανισμών-ανθρώπων,ζωων,φυτων-
της αγαπης,
της ζωης,
της ζωης μας!

(οι παρενθέσεις δικές μου)(και η γατούλα "Γαλήνη" φυσικά)

[Πέτρος Τζεφέρης]