Στη Δώρα και την Ελένη…

Aλήθεια πώς έκλαιγα τόσο δυνατά; Kαι πώς δεν μ' ένοιαζε που όλοι κοιτούσαν τα δάκρυά μου να τρέχουν και να τρέχουν; Hμουν τόσο απελπισμένος λοιπόν;

Kαι ποιές ήταν οι διό κοπέλες, που τις έπαιρναν μακριά μου? Kαι γιατί εγώ δεν σταματούσα να κλαίω και να κλαίω; Tί μου ήταν αλήθεια;

Κι αυτές γιατί από μόνες τους δεν αντιστέκονταν; Και πού πήγαιναν; Σ’ ένα σπίτι, ένα γκαράζ, μια ταράτσα στον κορυδαλλό..

Γιατί κάθε βράδυ, τις ώρες που χάνεται ο ήλιος και η ζωή μικραίνει, τα μάτια μου δεν κλείνουν, δεν σφαλούν κι ολόγυρά μου τις ψάχνω ;

Γιατί οι δήμιοι έρχονται κάθε νύχτα στα διάστιχα των ονείρων μου, χορεύουν αδιάκοπα μπροστά στα ορθάνοιχτα μάτια μου, ανταλλάσσουν άναρθρες κραυγές

και φεύγουν μαζί με τις εικόνες από τα παιδικά μου χρόνια αφήνοντας αποτσίγαρα μέσα στα σταχτοδοχεία και στο νεροχύτη; Τι αλλόκοτες είναι τούτες οι εικόνες;

Και γιατί η ζωή μου γέρνει κι εγώ μονάχος στέκομαι και διαρκώς ξεμακραίνω από τον κόσμο;

Γιατί θέλω να γυρίσω πίσω στην παιδική μου αθωότητα, να πάω και πάλι εκδρομή στα μέρη που ήμασταν παιδιά,

όταν ανοίγαμε τις ομπρέλες όχι για τη βροχή αλλά για να πετάξουμε πάνω από τους δρόμους…

Όταν ονειρευόμασταν να σπάσουμε τις βιτρίνες της πόλης, όταν τσακωνόμασταν μόνο για την μανίνα, την κατερίνα, το μπλεκ, το σεραφίνο και τον τιραμόλα…

όταν μοιραζόμασταν το δωμάτιο και οι τρεις…

Γιατί θέλω να μείνω για πάντα εκεί, στο τότε; Γιατί υπάρχει μόνο μια αλήθεια, το κενό, η απουσία τους;
Που τις πήγαν αλήθεια; Tί μου είναι αλήθεια;

Είναι οι αδελφές μου, οι ρίζες μου, οι ρίζες που έχασα, ποιός είμαι αλήθεια;

Είναι οι αδελφές μου, που είχα ή που νόμιζα ότι είχα…

Μου τις πήρε η πλεονεξία, η ιδιοτέλεια, η σύγχιση, η αφέλεια, η σμικρότητα του μικρού μας κόσμου

Ένα γκαράζ, μια αποθήκη, μια υπόγα, ένα υπερώο.. κάπου στον κορυδαλλό

Και πέντε λέξεις, όλες φάλτσες, όλες λαθεμένες…

Τόσο πολύ κόστισε η ψυχή του αδελφού..

Σωστό και λάθος, ψέμα κι αλήθεια
Αχ πόσο θάθελα με μιας να γίνουν ένα
Κι αυτό το ένα μια βροχή να έρθει να το πάρει..
Να μην υπάρχει τίποτε…

Μια ψυχή, πόσο κοστίζει αλήθεια μια ψυχή,
που χάθηκε στο μέτρημα, στο θόρυβο του σήμερα;

Πόσο κοστίζει ένα ταξίδι που δεν έκανα ποτέ,
με ένα καράβι που κάθε απόβραδο έρχεται και φεύγει πάντα όπως ήρθε: μόνο

Ενα καράβι της φυγής, ένα γλυκό καράβι..
στα όνειρά μου έρχεται και μπαίνει κάθε βράδυ
στην πλώρη γράφει "Λεύτερος" στην πρύμνη "Δεν αντέχω"
κι έχει στα άλμπουρα ψηλά ό,τι εγώ δεν έχω..

Είναι εκεί πάνω οι ρίζες μου, οι αδερφές μου,
χαμένες στην αντάρα του δούναι και λαβείν..

Θάθελα νάμε δυνατός, να σηκωθώ πιο πάνω
να αρπάξω τα άλμπουρα γερά, να τα ρημαδοπνίξω...
να μην το βλέπω νάρχεται
να μπαίνει και να φεύγει...

χωρίς εμέ!
[o ευνοημένος...]
[καλοκαίρι 2007]