Επιτέλους, σιωπή...

Και δεν μου λέτε πόσο μακριά είναι η φωτιά από σας; και τί χρώμα έχει; και πόσα μέτρα είναι; καίγεται η αυλή σας; Τι λετε, θα καεί το σπίτι σας μέχρι το βράδυ; Θα προλάβετε να πάτε στην πλατεία; Μα είναι τραγικό, κανείς δεν σας έδωσε οδηγίες που να πάτε; Ούτε όχημα δεν εμφανίστηκε; Ουτε σινουκ ελικόπτερο; Και την γιαγιά δεν την τραβήξατε να τη βγάλετε έξω; Τί φοβερό, τί τραγικό, τί ανήκουστο, τί πρωτόγνωρο, τί συμφορά, τι…

Μάθανε που είναι το πελόπιο, το χελιδόνι, η φιγαλεία, η βαρβάσαινα, η ωλένη, το πρασιδάκι, το λέπρεο, ο γρυλλος (χωριά της κεντρικής και νότιας Ηλείας) , μάθανε την Αρεόπολη (και όχι Αερόπολη), το Οίτυλο, τη Λάγια, το Φλομωχώρι, την Κοκκάλα και τη Σπείρα (στη Μάνη) το Δαφνί, τη Στεφανιά, τις Κροκεές, το Γεράκι και το Βρονταμά(χωριά της Σπάρτης), το Αλιβέρι, το Νεοχώρι, την Αμάρυνθο (Βαθεια), τα Στύρα, το Μίστρος (της ευβοίας)…

Μια φορά το χρόνο ας τα γράφουμε κι αυτά… έστω και ανορθόγραφα. Αξίζουν την προσοχή μας… τα κα(η)μένα!

Αλλάζεις κανάλι…πάλι το κόπυ πειστ. Δεν αρκει ένας, όχι, έχουμε δύο τρεις σωτήρες …to mention but a few.. Εργο θεάρεστο, έργο τιτάνιο.. η θεά ενημέρωση.. το κενό του κράτους το καλύπτουμε εμείς.. οι άγιοι.. οι στρατιές μας εξυπηρετούν και κατακεραυνώνουν…λεκτικά τους πάντες.. με τα μαρκούτσια στα χέρια και με φόντο πίσω τις φλόγες..

Α…ούτε από αυτό έχετε. Μα είναι δυνατόν να πάνε να κάψουνε την ιστορία μας, την ολυμπία μας! Ποιοί ανθέλληνες! Μα που ζούμε! Μα πως ζούμε, μα γιατί ζούμε!

Επιτέλους, σιωπή... μιντιακή σιωπή!

Αφήστε τον κόσμο στον πόνο του, στην προσπάθειά του να σώσει και να σωθεί με τις πετσέτες στο ηλιοκαμένο πρόσωπο..

με τον πόνο οχι στο φόντο αλλά στην ψυχούλα του..

Υπάρχουν στιγμές που θα ήθελα να μην ακούω και να μην βλέπω τίποτα γύρω μου..

[στρατιώτης Πέτρος Τζεφέρης, ΑΣΜ 2456, στη διάθεση των αρχών]