Εφαρμογή Συστήματος Περιβαλλοντικής Διαχείρισης σε λιγνιτωρυχεία της ΔΕΗ ΑΕ.

Στις μέρες μας ο λιγνίτης ως καύσιμο, δέχεται μεγάλη πίεση για τις επιπτώσεις του στο περιβάλλον ενώ τείνουν να υποβαθμίζονται σε σταθερή βάση η ενεργειακή επάρκεια, η σταθερότητα του εφοδιασμού και τα μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά οφέλη που προκύπτουν από τη χρήση του.Εξάλου, είναι ευρέως διαδεδομένη η άποψη ότι στο δημόσιο χώρο και ιδιαίτερα στο χώρο των Δημόσιων Α.Ε., η έλλειψη φροντίδας για το περιβάλλον είναι σχεδόν αξίωμα.

Μια νηφάλια θεώρηση του παραδείγματος που παρουσιάζεται,αναδεικνύει την υπερβολή που υπάρχει στις παραπάνω διαπιστώσεις.Βέβαια το θέμα εκτίμησης των περιβαλλοντικών επιπτώσεων της εξόρυξης και κυρίως της καύσης του λιγνίτη έχει πολύ περισσότερες πτυχές που συνδέονται με την κλιματική αλλαγή και το φαινόμενο του θερμοκηπίου και στο οποίο έχουμε πολλάκις αναφερθεί και φυσικά θα αναφερθούμε και στο μέλλον.

Εδώ εστιάζουμε στο παράδειγμα της οργάνωσης και πιστοποίησης του Λιγνιτικού Κέντρου Δυτικής Μακεδονίας της ΔΕΗ Α.Ε. κατά ISO 14001/2004, ενός κέντρου που αποτελεί το δεύτερο μεγαλύτερο λιγνιτωρυχείο στην Ευρώπη και το έκτο στον κόσμο.

Στο υπόψιν λιγνιτικό κέντρο στο οποίο διενεργούνται εξορυκτικές εργασίες και πλήθος υποστηρικτικών δράσεων, περιλαμβάνονται:

• 4 συγκροτήματα ορυχείων συνολικής έκτασης πάνω από 230 τετραγωνικά χιλιόμετρα.
• Τεράστιος αριθμός υποστηρικτικών εγκαταστάσεων, συνεργείων και κτιρίων εξυπηρέτησης των υπηρεσιών της.
• Σταθμοί παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας
• 4300 μόνιμοι και 900 έκτακτοι εργαζόμενοι

Με βάση την έκταση του χώρου δράσης της, το εύρος των δραστηριοτήτων της και το προσωπικό της, η συγκεκριμένη μονάδα είναι μακράν η μεγαλύτερη βιομηχανική δραστηριότητα στον Ελληνικό χώρο.

Υλοποιώντας μια καινοτομική συνεργασία Μονάδων της ΔΕΗ Α.Ε., το έργο ανέλαβε Ομάδα Ποιότητας της Διεύθυνσης Οργάνωσης της ΔΕΗ, με σύμβουλο - συντονιστή του έργου τον Τομεάρχη Ποιότητας κ. Α. Αθανασά, ειδικό Σύμβουλο και Επιθεωρητή Ποιότητας και Περιβάλλοντος, υπό την καθοδήγηση του Διευθυντή κ. Ε. Παναγιωτάκη.

Για το Σύμβουλο το έργο ήταν εξαρχής μια παράτολμη αλλά και ελκυστική μάχη με πολύ αβέβαιο αποτέλεσμα. Πράγματι βρέθηκε αμέσως μπροστά σε πρωτόγνωρες προκλήσεις.



Εντούτοις τα κατάφερε.Χρειάστηκαν περίπου 3,5 χρόνια για να δαμαστεί αυτό το υπερφυσικό τέρας, που ονομάζεται περιβαλλοντική διαχείριση των λιγνιτωρυχείων.
Δεκάδες χιλιάδες ώρες εργασίας έπρεπε να δαπανηθούν και αναρίθμητα εμπόδια να ξεπεραστούν .Πάνω από όλα χρειάστηκε όραμα, γιατί μιας τέτοιας έκτασης έργο, δεν είναι δυνατό να έλθει σε πέρας αν οι συντελεστές του δεν έχουν διαποτιστεί με το όραμα, θέληση και καρτερικότητα ώστε να συμβάλλουν στο μέτρο των δυνάμεών τους σε ένα καλύτερο μέλλον για τον τόπο μας.

Σήμερα το Λιγνιτικό Κέντρο της Δυτικής Μακεδονίας έχει οργανωθεί και πιστοποιηθεί από τον ΕΛΟΤ για το περιβάλλον κατά το ISO 14001/2004 .
Σήμερα στα Λιγνιτωρυχεία της Δυτικής Μακεδονίας, η ΔΕΗ συλλέγει και ανακυκλώνει όλα τα ανακυκλώσιμα απόβλητά της.

Κάθε χρόνο συγκεντρώνονται εδώ σε κατάλληλους χώρους, χιλιάδες τόνοι χρησιμοποιημένα έλαια και λιπαντικά, χιλιάδες βαρέλια από ορυκτέλαια και γράσα, χιλιάδες λάστιχα με μικρές διαμέτρους αλλά και διάμετρο μερικών μέτρων, εκατοντάδες συσσωρευτές οχημάτων, χιλιάδες μικρές μπαταρίες, αρκετοί τόνοι χαρτιού, μεταφορικές ταινίες μήκους πολλών χιλιομέτρων, χιλιάδες τόνοι αχρήστων σιδερικών, πολλά οχήματα τέλους κύκλου ζωής κλπ.

Και το σπουδαιότερο, ένα προσωπικό που ήταν προσανατολισμένο απλά στην επίτευξη των παραγωγικών του στόχων, έχει σήμερα υιοθετήσει και λειτουργεί ως μέρος της καθημερινότητάς του, ένα σύνθετο σύστημα για την πρόληψη και τη συλλογή αποβλήτων μέσα από την κατανόηση και την ευαισθησία που έχει επιτευχθεί. Το ίδιο προσωπικό που κάποτε εξενίζετο ή ενοχλείτο όταν του υπενθύμιζαν τις περιβαλλοντικές του υποχρεώσεις, σήμερα γνωρίζει, αποδέχεται και δεσμεύεται ότι δεν θα επιτρέψει ποτέ την επάνοδο σε εικόνες του παρελθόντος στο λιγνιτωρυχείο.

Το Λιγνιτικό Κέντρο Δυτικής Μακεδονίας της ΔΕΗ Α.Ε. καταρρίπτει σήμερα αρκετούς και ευρέως διαδεδομένους στην Ελληνική κοινωνία μύθους. Μπορεί λοιπόν και πρέπει να αποτελέσει λόγω του μεγέθους και της πολυπλοκότητάς του, παράδειγμα για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να γίνεται αντιληπτή η εταιρική κοινωνική ευθύνη και ιδιαίτερα το σκέλος της, που αφορά το περιβάλλον.
Επίσης πρέπει να αποτελεί ελπίδα για το ανθρώπινο δυναμικό του δημόσιου τομέα, ότι παρά τη γραφειοκρατία, την απαξίωση και την έλλειψη αξιοκρατίας, μπορεί ακόμα να προσφέρει πολλά στον εργασιακό του χώρο και στον τόπο γενικότερα.
Είπατε τίποτε;
[Πέτρος Τζεφέρης]

(το πλήρες άρθρο του συναδέλφου Α. Αθανασά,περίληψη του οποίου αποδόθηκε παραπάνω, εχει δημοσιευθεί στην εφημερίδα ΕΞΠΡΕΣ στις 3.7.2007)