Πέτρου Τζεφέρη: Η τιμή και η ατίμωση της ελληνικής σημαίας...

[του Πέτρου Τζεφέρη] [by Tzeferis Petros]

Θυμάμαι με τι αγωνία και με τι καμάρι περίμενα να σηκώσω τη σημαία..
Να τη δέσω στον ιστό κάθε πρωί.
Να τη βάλω στο λεωφορείο και να παρελάσω κάθε εθνική γιορτή..
Δεν άφηνα κανέναν να την ακουμπήσει.. Ούτε τους παραστάτες...
Ηθελα όλοι μέσα στο λεωφορείο ή στο δρόμο να ξέρουν ότι εγώ ήμουνα ο σημαιοφόρος. Μάταια οι συμμαθητές μου προσπαθούσαν να μου την πάρουν και να την κρατήσουν για λίγο....

Θυμάμαι που μαζευόμασταν στην πλατεία Καραϊσκάκη (ως πειραιώτικη μαθητιώσα νεολαία) και εκεί παριστάμεθα με όλες οι σημαίες των σχολείων όταν μετά την δοξολογία στην Αγία Τριάδα γινόταν κατάθεση στεφάνου για τους επιφανείς νεκρούς.

Κρατάγαμε ψηλά το σύμβολο, κι ας μην ξέραμε ακριβώς το ρόλο μας τότε. Θυμάμαι ακόμη ότι γράφαμε στον τελαμώνα το όνομά μας, οι διατελέσαντες σημαιοφόροι. Και καμαρώναμε.. Κι αν έχω κορνιζάρει δύο φωτογραφίες μου ως μαθητής, αυτές είναι κρατώντας τη σημαία.

Τί ήταν αλήθεια για μένα η σημαία, ήταν η πρωτιά και η επιβράβευση η σχολική ή ήταν και κάτι παραπάνω;

Τα χρόνια πέρασαν και μεγαλώσαμε κι εμείς μια γενιά ερμαφρόδιτη, που ήταν αγέννητη το σαράντα, που δεν έλαβε μέρος στον εμφύλιο, που λαγοκοιμόταν την περίοδο της χούντας όντας στο δημοτικό σχολείο. Που δεν ήταν καν μες στην αυλή του Πολυτεχνείου τότε, αλλά αργότερα για να μοχθήσει φοιτητιώσα.

Που όμως δάκρυζε όταν έβλεπε τις ταινίες του Τζειμς Πάρις και του Παπαφλέσσα....Που έκλαιγε γοερά όταν αργότερα κουβαλούσαν έστω και «αλλοδαποί» τα μετάλλια από τους ολυμπιακούς.. Που εξαγριωνόταν όταν επανειλημμένα έκαιγαν τη σημαία οι «γνωστοί-άγνωστοι» στο Πολυτεχνείο...

Οι καιροί άλλαξαν.Και ήρθε η ώρα άλλα παιδιά, τα δικά μας, να παρελάσουν, να σηκώσουν και αυτά με τη σειρά τους τη σημαία.. Με μια διαφορά όμως..
Οτι τα περισσότερα από τα παιδιά στην χρησιμοθηρική εποχή μας, δεν παρελαύνουν επειδή αισθάνονται "ανατριχίλα" στην θέα την εθνικών συμβόλων, ούτε επειδή αποτίουν κανένα φόρο τιμής σε κάποιους προγόνους. Τα περισσότερα δεν γνωρίζουν γιατί το κάνουν. Οι παρελάσεις θυμίζουν κατι απο φολκλόρ αν οχι από πασαρέλα. Οπότε, το ερώτημα τίθεται εύλογα: τί νόημα εχει μια τέτοιου είδους συμμετοχή στην παρέλαση;

Φυσικά δεν φταίνε σε τίποτε τα παιδιά αυτά. Δεν μπορείς να πας μπροστά, αν δεν γυρίσεις πίσω, να δεις τα ίχνη των προηγουμένων. Δεν μπορεις να αποκτήσεις ιστορική συνείδηση αν δεν διαθέτεις ιστορική γνώση, και μάλιστα συνολική οχι αποσπασματική. Ομως τα παιδιά μας βρίσκονται χαμένα μέσα στο άγος της ημιμάθειας και της ταριχευμένης αδιοφορίας που επιβιώνουν για αιώνες στο σύγχρονο ελληνικό κράτος.

Φυσικά υπάρχουν και κάποιοι που δεν ανήκουν στην κατηγορία αυτή. Που για κάποιους λόγους αισθάνονται την αγνή πατριωτική έπαρση και την κατάνυξη μπροστά στα εθνικά σύμβολα. Που ως ελεύθεροι πολίτες, ως συνειδητοποιημένοι μαθητές, "γουστάρουν" να παρελάσουν, να τιμήσουν τα εθνικά σύμβολα.

Ακόμη, ήρθε η ώρα και αλλα παιδιά, παιδιά με αλλοδαπούς γονείς να «μετάσχουν κι αυτά της ελληνικής παιδείας», και μάλιστα ορισμένα με καλύτερους βαθμούς απ’ τα δικά μας. Δεν είναι κάτι καινούργιο διεθνώς. Ποιός μπορεί να ξεχάσει τους έλληνες μετανάστες της Γερμανίας, που από εργάτες μέχρι κάτοχοι διδακτορικού έφταναν μέχρι τη ..μπειζλάιν και ποτέ λίγο πιο πάνω.. Ποιός ξεχνά τους εγχρώμους του αμερικανικού νότου, πόσα τράβηξαν μέχρι να καταφέρουν να κερδίσουν μια θέση καθιστού επιβάτη στο λεωφορείο της γραμμής ή μια θέση σε αγώνα μπάσκετ όπου κυριαρχούσαν οι αμιγείς λευκές ομάδες.. Ούτε ξεχνάμε, ότι ποτέ μετανάστης ή έγχρωμος δεν έγινε πρόεδρος της Αμερικής.. Τουλάχιστον μέχρι τώρα!

Δυστυχώς πέρασε ο καιρός που εμείς οι Ελληνες αλλάζαμε τη ροή της ιστορίας.

Ηρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε ιστορικά κι εμείς το ίδιο ερώτημα: ξενοφοβία ή ανεκτική κοινωνία, μοναχική ελλαδάρα ή παγκοσμιοποιημένη ελλαδίτσα, ρωμέικη γλώσσα ή ιντερνετικά greekglish, σημαία απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη, βαριά και δυσθεώρητη ή σύμβολο ανθρωπιάς και πολυ-πολιτισμικής συναίνεσης;

Από τη μια, οι γονείς μας (κι εμείς οι περισσότεροι) δεν μπορούμε να ξεχάσουμε πόσο αίμα μούσκεψε το ιερό πανί και άγιασε τα όνειρά μας στην ιστορική διαδρομή. Πόσα χρόνια «εκεί μέσα εκατοικούσε, πικραμένη κι εντροπαλή»...πριν έρθει ένας Καραισκάκης, ένας Αθανάσιος Διάκος, ένας Παύλος Μελάς, να τη σηκώσει με τη θυσία του!

Από την άλλη, οι νεώτεροι δεν ενοχλούνται να δουν έναν Αλβανό, έναν Ρώσο ή έναν Φραγκολεβαντίνο, γόνο οικονομικού μετανάστη, να θεωρεί τιμή του να σηκώσει το γαλανόλευκο πανί, κι ας μην γνωρίζει ακριβώς την ιστορία του. Γι αυτόν σημαίνει την αξιοπρέπεια, την καταξίωση σε μια ξένη χώρα, την επιβράβευσή του ως μαθητή.Και τα διό φαίνεται αδύνατο να συνυπάρχουν.

Κι όμως, η ουσία είναι το σύμβολο της Ελλάδος να είναι ψηλά. Η σημαία, να στέκεται πάντα ψηλά. Πότε πια κατεβασμένη, πικραμένη, μόνη κι εντροπαλή. Aλλά υψωμένη, ακμαία, δυναμική και πανανθρώπινη!

Το πόσο ψευτο-δίλημμα είναι το διαπιστώνει άνετα αν αναλογιστεί κανείς ότι δεν πέρασε πολύς καιρός από την απόλυτη εμπορευματοποίηση (στο euro 2004) που το υπερήφανο σύμβολο του έθνους μας, το ίδιο που μάτωσε κάποτε στο πολεμικό μετερίζι ή στην αυλή του φθινόπωρου, έγινε τατουάζ σε μάγουλα και αστραγάλους, στάμπα σε κάθε είδους πλαστικό ή πάνινο προϊόν, φθηνό μοδάτο αξεσουάρ στα ράφια των σουπερμάρκετ. Με την γαλανόλευκη στην κιθάρα του να φλερτάρει με την τέχνη, εμφανίστηκε ο Γιώργος Νταλάρας στο Ρίο-Αντίρριο και η Καίτη Γαρμπή, που ήθελε να βγει στον δρόμο «με σημαία της μια φούστα», βγήκε τελικά ως διαφημιστική αφίσα στους δρόμους, με τη γαλανόλευκη να καλύπτει τις καμπύλες του στήθους της...

Και τώρα μας ενοχλεί που την ..ποδοσφαιροποιημένη γαλανόλευκή μας στάμπα θέλουν να τιμήσουν αριστούχοι αλλοδαποί μαθητές! Οχι τυχαίοι, αλλά παιδιά πατεράδων που κατά τεκμήριο, εργάζονται σκληρά, συμβάλουν στα ασφαλιστικά ταμεία και φορολογούνται με ίσους όρους στη χώρα μας.

Αλλά ας είναι. Κάποτε δεν υπήρχε καν δίλημμα. Ούτε μετά από κάποια χρόνια θα υπάρχει. Ούτε και τώρα υπάρχει, παρά μόνο σαν αντίδραση, στιγμιαία αντανάκλαση στο ψευτοδίλημμα. Αντίδραση όμως που διχάζει τις μαθητικές (και όχι μόνο) κοινότητες, βάζει λουκέτα στα σχολεία, και προκαλεί πολιτικούς κραδασμούς.

Επιτέλους, κάθε πράγμα στον καιρό του. Και ο καιρός σήμερα, φυσάει προς την απόλυτα εθελοντική διαχείριση των εθνικών μας συμβόλων και εκδηλώσεων. Πριν καταλήξουν γελοιοποιημένα φολκλόρ, στάμπες και μοδάτα αξεουάρ, αποθέωση του εθνολαϊκιστικού κιτς και βορά σε κάθε είδους τηλεοπτική αχόρταγη πασαρέλα...

Ας είναι λοιπόν εθελοντική η μαθητική συμμετοχή στις παρελάσεις καθώς και η ύψωση του εθνικού συμβόλου.
Οποιος θέλει να συμμετέχει, όποιος έχει την ελεύθερη βούληση και "γουστάρει" πάει στις παρελάσεις..
Οποιος αισθάνεται την "ανατριχίλα" από την συνειδητοποίηση της απότισης ελάχιστου φορου τιμής και μνήμης προς εκείνους που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την ελευθερία, σηκώνει τη σημαία.
Οι υπόλοιποι, σπίτι τους... στον τηλεοπτικό καναπέ τους, ή στην πασαρέλα της καφετέριας της γειτονιάς τους... Και χωρις εθνικά σύμβολα στα χέρια και στα ρούχα..

Και κάτι ακόμη. Ας αποσυνδέσουν επιτέλους οι υπεύθυνοι την ύψωση του εθνικού συμβόλου με την επίδοση στα μαθήματα. Ας κάνουν μια σχολική εκδήλωση στο τέλος της χρονιάς και ας βραβεύουν τους πρώτους. Ας τους δίνουν ένα κύπελλο, έναν συμβολικό έπαινο «αιεν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων». Ας τους επιβραβεύσουν με έναν άλλο τρόπο!
Ισως τότε, όταν λείψουν οι τηλεοπτικοί και άλλοι φαρισαϊσμοί, οι γνωστές Κασσάνδρες που διογκώνουν τις αντιθέσεις και τα διλήμματα με το αζημίωτο, να δουν πόσοι λίγοι θα θέλουν να κρατήσουν τη σημαία. Και πόσοι να παρελάσουν. Πόσοι πραγματικά.

[Τζεφέρης Πέτρος][by Tzeferis Petros]