Εδώ, και έτσι πονέσαμε το Πολυτεχνείο..

(για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι…)


Νοέμβρης ήταν η χρονιά
κι εδώ γινόταν του χαμού
εγώ ήμουν δεκαεννιά
κι αυτή εβδομηντατρία.

Και να που ερωτεύτηκα
κάποια χρονολογία
κι ο έρωτας κρατάει για καιρό.

Μα έχει ο καιρός γυρίσματα
μεγάλωσε και αυτή κι εγώ....

Είμαστε κι εμείς παιδιά του Πολυτεχνείου!
Δεν ήμασταν-εκ των πραγμάτων-στην αυλή την περίοδο των γεγονότων του 73.
Ούτε ήμασταν προχτές ανάμεσα στους μαντιλοφόρους και κρανοφόρους νεαρούς που εκόμιζαν στη φωτιά τη μια μετά την άλλη τις ελληνικές σημαίες και μετά κορδώνονταν από τα μεγάφωνα για το Πολυτεχνείο που τους ανήκει!
Ημασταν όμως όλο σχεδόν το ενδιάμεσο διάστημα στο Πολυτεχνείο. Όλα αυτά τα χρόνια οι περισσότεροι σπουδάζαμε, τα καλύτερα χρόνια μας.
Στον χώρο αυτό ακούσαμε παραδόσεις, κάναμε πειράματα αλλά και συνελεύσεις ως φοιτητές. Στον ίδιο χώρο πιάσαμε φίλους. Εδώ ερωτευθήκαμε!
Εδώ ορισμένοι κάναμε διδακτορικό αφού πήραμε-με μεγάλο κόπο-μια υποτροφία των 20 με 25 χιλιάδων δρχ. Δουλεύοντας μέρα και νύχτα, σαν μερονυχτοφύλακες. Από τη βιβλιοθήκη στο εργαστήριο και αντιστρόφως.
Με ενδιάμεσες στάσεις στο εστιατόριο και –αφού το κατέστρεψαν κι αυτό- στα φαστφουντ της περιοχής.

Εδώ γνωρίσαμε κι εμείς του «γνωστούς αγνώστους». Όταν καταλάμβαναν το Πολυτεχνείο για εβδομάδες. Όταν άνοιγαν τα εργαστήρια και τα λεηλατούσαν ανεξέλεγχτα. Οταν την επομένη βρίσκαμε το πληκτρολόγιο του υπολογιστή μας στο παρκάκι της αυλής του Πολυτεχνείου και το CPU στα Εξάρχεια, λίγο πιο κάτω από το …VOX.

Oταν κρύβαμε τις παραμονές στα ντουλάπια όλα τα αντιδραστήρια και τα μηχανήματα για να μη φαίνονται και να μην προκαλούν την «μήνυν» των αναρχοπρολεταρίων, που οι «κακόμοιροι» δεν είχαν τέτοια! Εμείς οι επιφανείς παραστάτες του καθηγητικού και κοινωνικού κατεστημένου!

Εδώ ορισμένοι από εμάς εμαθαν να ξενυχτούν μέσα στα εργαστήρια για να περιφρουρήσουν την εργασία τους που άλλοι την κατάστρεφαν και άλλοι δεν μπορούσαν να την προασπίσουν.. Εδώ ορισμένοι αναγκάστηκαν να ξανακάνουν ένα μέρος του διδακτορικού τους γιατί έχασαν πολλά από τα δεδομένα που με κόπο είχαν συλλέξει και εισαγάγει στους υπολογιστές…

Εδώ μάθαμε τι ακριβώς είναι τα δακρυγόνα , οι μολότωφ, οι λούμπεν τάξεις. Και εδώ μάθαμε να αλλάζουμε παραβιασμένες κλειδαριές,για να μην πληρώνουμε συνέχεια τους..κλειδαράδες. Κι άλλα πολλά.

Εδώ, και έτσι πονέσαμε το Πολυτεχνείο. Από τους χώρους που ψηλαφούσαμε ως τα ..ασανσέρ, που έπρεπε να ήξερες ποια δουλεύουν και πως για να πας γρήγορα και σίγουρα στη δουλειά σου!
Εδώ, και έτσι αγαπήσαμε το Πολυτεχνείο. Από το κτίριο Γκίνη, το ΜΑΧ, το κυλικείο κ.α ως την ιδέα που αντιπροσώπευε.

Και όταν ερχόταν η γιορτή, πρώτοι ανατριχιάζαμε στο άκουσμα της μουσικής από τα μεγάφωνα και δακρύζαμε μπροστά στο μνημείο. Κι ας μην ήταν δικό μας. Το θωρούσαμε δικό μας. Ηταν δικό μας τελικά!


Και όταν τέλειωσαν οι σπουδές και περάσαμε στο στρατό και στην ..ανεργία, εδώ ήρθαν ορισμένοι να συνεχίσουν την έρευνα. Χωρίς λεφτά ή με κάποια ψίχουλα, που δεν έφταναν ούτε για ασφάλιση εδώ έκαναν την επίπονη πειραματική δουλειά που στήριξε δημοσιεύσεις σε διεθνή περιοδικά ή συνέδρια, όπου ορισμένοι από εμάς κράτησαν επάξια τη σημαία της «Εθνικής Ελλάδος». Και αντ’αυτού εισέπραξαν οι περισσότεροι ανεργία. Και πίκρα!

Και όμως δεν ήρθαν ως επιστήμονες προλετάριοι να καταλάβουν τον χώρο. Και να ζητήσουν εκβιαστικά τα δικαιώματά τους. Ηρθαν να τον καμαρώσουν για μια φορά ακόμη. Ματαίως όμως!

Αλλά ας είναι. Το Πολυτεχνείο ζει. Και ας καταλαμβάνεται, και ας καίγεται, και ας βιάζεται επανειλημμένα και ασύστολα. Ακόμη κι αν καταργηθεί η γιορτή!
Και θα ζει όσο θα υπάρχουν ορισμένοι που το πονάνε έστω και από μακριά. Ορισμένοι από μας. Κι από σας.
Ως πότε όμως; Πόσο ακόμη «τα μάρμαρα θα λάμπουν» έστω και εξ επαγωγής; Πόσο ακόμη θα υπάρχουμε εμείς και εσείς, οι αφανείς αχθοφόροι της ιδέας της οποίας τελικά όπως φαίνεται είμαστε και οι μόνο αχθοφόροι; Τι πρέπει να γίνει;

Γιατί και «δια ταύτα» υπάρχει και ευθύνες υπάρχουν για το σκηνικό που παίζεται κάθε χρόνο στις 17 του Νοέμβρη. Και πρέπει να επιμερισθούν στους σκηνοθέτες (δυστυχώς είναι αρκετοί) αλλά και στους ηθοποιούς του ..έργου. Ακόμη και στους κομπάρσους!

Για το «δια ταύτα» έχει απαντήσει ήδη η γενιά του Πολυτεχνείου με τα μηνύματά της: Ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Από τα παραπάνω εκείνο που λείπει περισσότερο από τη νέα γενιά είναι σίγουρα η παιδεία. Γιατί μόνο μια πραγματικά μορφωμένη νέα γενιά μπορεί να κρατήσει τέτοιες ιδέες και μηνύματα. Και να μην τα ποδοπατήσει από άγνοια και επιπολαιότητα. Αλλιώς το Πολυτεχνείο θα πεθάνει σύντομα. Μαζί με ορισμένους από εμάς και από σας!

Οσο για τις ευθύνες, θα πρέπει να επισημανθεί προς τους εκάστοτε υπεύθυνους- όλους όσοι εμπλέκονται στο σκηνικό-που στέκονται αναποφάσιστοι και μετέωροι μπροστά στη δαμόκλειο σπάθη της επόμενης μέρα ότι όλες οι σημαντικές αποφάσεις έχουν και ανάλογο κόστος. Και δεν κρίνονται την επομένη. Αλλά αρκετά αργότερα.

[Δρ. Πέτρου Τζεφέρη]
[δημοσιεύτηκε στο Bήμα, 19 Νοεμβρίου 1995]