για τον ...Ζαχαρία
Ο ήλιος μπαίνει και βγαίνει στο γραφείο μου,
Κρύβεται και ξαναβγαίνει.
Θελει να παίξουμε, αλλά δεν νιώθω καλά.
Ανοίγω την τηλεόραση.
Η επικαιρότητα δεν μπορεί να με συγκινήσει ούτε σήμερα.
Θάθελα, να πάρω το τηλεκοντρόλ και να την κλείσω. Να γίνει μαύρη με μια μόνο μικρή κόκκινη τελίτσα πάνω της, εσένα φίλε μου!
Να ανοίξουμε τις ομπρέλες και να βγούμε στους δρόμους. Να σπάσουμε τις βιτρίνες της πόλης που μας κάνει να θέλουμε να είμαστε αλλού!
Να πάμε στο ουζερί να πιούμε ούζο και μετά να πάμε εκδρομή. Μα μείνουμε από λεφτά, να μείνουμε εκεί κι εσύ να μου λες συνέχεια για τη μαρούσα. Και για τη μαίρη και την αδριανή. Να μου λες πόσο τις αγαπούσες κι ας μην τόδειχνες ποτέ!
Μαραίνονται τα μάτια μου που δεν σε βλέπω φίλε μου. Που δεν ακούω τα αστεία σου. Που δεν υπάρχεις!
***
Το χάσμα λαίμαργα εκάλυψαν με χώμα, χέρια και μάτια και με τη σπουδή που δίνεται η πόρνη..
Κοιμάται εδώ αυτός που αγαπήσαμε και που μας πόνεσε
με του θανάτου του το αιφνίδιο ταξίδι
που δεν κατάλαβε ποτέ της μοναξιάς μας τη δειλία!
Ας είναι μόνιμα να κατοικεί στην οδό ονείρων.
[Τζεφέρης Πέτρος]
6 comments:
Καλό του ταξίδι...
Ζωντανός στις μνήμες των ανθρώπων που αγαπούσε και τον αγαπάνε.
Αυτός ο πανέμορφος επιτάφιος ύμνος αγάπης είναι η καλύτερη ευχή για να αναπαυτει η ψυχή του εκλιπόντος.
ευχαριστώ
Οι μνήμες ζεσταίνουν πικρά την ψυχή αυτών που μένουν και ελπίζω να συνοδεύουν γλυκά εκεινους που έφυγαν
καλό ταξίδι..
κι ο Λευτεράκης δεν λευτερώθηκε ποτέ.. κι η (ατομική του)ευτυχία σκοτείνιασε και μιζέριασε..
ίσως γιατί έλαβε τα σήματα αργά ή γιατί τα σήματα άλλαξαν ..
ή γιατί δεν ήταν καν γι'αυτήν...
η δειλία της μοναξιάς απλώς την κάνει διπλή μοναξιά.
Δημοσίευση σχολίου
Προσβλέπω σε έναν ευπρεπή διάλογο χωρίς κακόβουλα και υβριστικά σχόλια που προσβάλλουν την αισθητική μας αλλά κι εκείνη της ελληνικής γλώσσας. Εντούτοις, όλα τα σχόλια δημοσιεύονται!