Ο λόφος του Φούρεσι. Ο λόφος που πληγώνουμε…

Πριν από αρκετά χρόνια ένας πολύ ωραίος λόφος κοντά στον Υμηττό, στα όρια της περιοχής Σταυρού, υπήρξε ο καταλληλότερος χώρος για το παιχνίδι καμιά τριανταριά… πενηνταριά παιδιών του τότε δημοτικού σχολείου της περιοχής. Μιλάμε για τον λόφο του ΦΟΥΡΕΣΙ της τότε κοινότητας και νυν δήμου Γλυκών Νερών. Στην κορυφή αυτού του λόφου έστεκε επιβλητικό και φοβιστικό το «αντίπαλο» ιδιωτικό σχολείο των εκπαιδευτηρίων «ΠΛΑΤΩΝ». Θυμάμαι ότι με δέος αντικρίζαμε τη μάντρα του συγκεκριμένου οικοδομήματος και με φόβο τολμούσαμε να πλησιάσουμε για να «εξερευνήσουμε» τον χώρο. Για λίγο όμως γιατί μας συνέπαιρνε το παιχνίδι ανάμεσα στα πεύκα, τα βράχια, τις ανηφοριές και τις τεχνητές λιμνούλες με τους γυρίνους που ανθρώπινο χέρι είχε δημιουργήσει στην προσπάθειά του να θεμελιώσει, ατελέσφορα τότε, ένα νέο κτίσμα.
Η περιοχή τότε (μιλάμε για τα έτη λίγο πριν και λίγο μετά το 1980) ήταν βεβαίως εκτός σχεδίου. Το τότε δημοτικό σχολείο ήταν η πυλωτή σπιτιού, που σκοπίμως είχε κλειστεί με τζαμαρία, ενός από τους πρώτους κατοίκους της περιοχής. Το δικό μας σπίτι λίγο πιο κάτω, στις παρυφές του λόφου είχε παρέα τα λιγοστά χαμηλά σπιτάκια της περιοχής.
Πεζοδρόμια και δρόμοι με άσφαλτο φυσικά δεν υπήρχαν, φούρνοι, ψιλικατζίδικα ούτε για αστείο… εδώ και νερό κουβάλαγε ο πατέρας μου από την Αθήνα γιατί το δικό μας δεν ήταν πόσιμο.

Οι καιροί όμως άλλαξαν. Προς το καλύτερο πιστεύω αν και πάντα νοσταλγώ τη γειτονιά με τα άδεια οικόπεδα που παίζαμε χωρίς φόβο και τον λόφο που έγινε τσιμέντο στο άψε σβήσε! Μόνο ορόσημο της περιοχής παραμένουν τα εκπαιδευτήρια «ΠΛΑΤΩΝ».
Τα εκπαιδευτήρια είναι μια πραγματικότητα στη ζωή μας. Τόσα χρόνια ορθώνεται από πάνω μας (λιγότερο απειλητικά;) και επιτελεί κοινωνικό έργο με τόσες ψυχούλες εκεί μέσα και τόσους εργαζόμενους να βγάζουν τον επιούσιο.
Σκοπός δεν είναι να φύγουν από εκεί. Άλλωστε η θεμελίωσή τους έγινε με Προεδρικό Διάταγμα που επιτρέπει την ανέγερση σχολείων σε περιοχές μη οικιστικές και εκτός σχεδίου με τον μικρό συντελεστή 0,4% το τ.μ. Όμως από τότε που το σύνολο της περιοχής εντάχθηκε στο σχέδιο πόλης με συντελεστή 0,8%, ο ιδιοκτήτης του ΠΛΑΤΩΝ επιθυμεί να εξισωθεί με τους λοιπούς ιδιοκτήτες ως προς την αύξηση του συντελεστή του, και επιπλέον να αλλάξει και τη χρήση γης του.

Ο κόσμος του λόφου ΦΟΥΡΕΣΙ ανησυχεί. Δε θέλει να δει τα έντεκα στρέμματα του σχολείου να γεμίζουν τσιμέντο, τράπεζες, καταστήματα κ.λπ.κ.λπ. Η περιοχή είναι ήδη επιβαρημένη λόγω έλλειψης αποχέτευσης και χώρων πρασίνου και αναψυχής.
Τα ελάχιστα στρέμματα πρασίνου στην κορυφή του λόφου που έχουν απομείνει διεκδικούνται από ιδιώτες με ή χωρίς τίτλους και από τον Δήμο Παιανίας. Βέβαια με την πράξη εφαρμογής ο συγκεκριμένος χώρος χαρακτηρίστηκε ως χώρος πρασίνου. Ωστόσο ο Δήμος Παιανίας προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας επειδή στη συγκεκριμένη πράξη εφαρμογής δεν ελήφθησαν υπόψη οι ενστάσεις του από τον Δήμο Γλυκών Νερών. Βέβαια ο Δήμος Γ.Ν. είχε με το μέρος του την απόφαση του Υπουργείου Γεωργίας σύμφωνα με την οποία όταν στον υπό ίδρυση δήμο περιλαμβάνονται και εκτάσεις οι οποίες ήταν στην κυριότητα άλλου δήμου τότε αυτές περιέρχονται αυτόματα στο νέο δήμο. Το ΣτΕ όμως δικαίωσε κατά κάποιο τρόπο τον Δήμο Παιανίας ζητώντας από τα Γλυκά Νερά να ληφθούν υπόψη οι ενστάσεις του που αφορούν την ιδιοκτησία του λόφου. Και αν ο Δήμος Παιανίας κερδίσει στα σημεία τότε μήπως θα εφαρμόσει το σχέδιο του ’85 που προέβλεπε με απόφαση του ΔΣ την κατασκευή ξενοδοχειακής μονάδας;

Σε μια εποχή που το περιβάλλον βάλλεται περισσότερο από ποτέ, που η ανάγκη για εξοικονόμηση ενέργειας, για διατήρηση του πράσινου, για βελτίωση της ποιότητας ζωής μονοπωλούν τη σκέψη, τη συνείδηση και τις προσπάθειες πολιτών, κρατών και οργανώσεων οφείλουμε να προστατέψουμε το σπίτι μας, τη γειτονιά μας, τη γη μας.

Πότε θα σταματήσουμε να πληγώνουμε το λόφο μας; Πότε θα σταματήσουμε να διεκδικούμε να τσιμεντοποιήσουμε; Πότε θα σταματήσουμε να ρυπαίνουμε με σκουπίδια, στουπιά από τα σχολικά αυτοκίνητα; Πότε θα σταματήσουμε να μεταφέρουμε λίγο πιο έξω το συρματόπλεγμα; Πότε θα σταματήσουμε να θεωρούμε τον λόφο κτήμα μας και όχι κτήμα των γενεών που έρχονται;

Ελπίζουμε ο Δήμος Γλυκών Νερών να φροντίσει για την ευπαθή αυτή περιοχή που ουδέποτε είχε χαρακτηριστεί δασική ώστε αυτό το καλοκαίρι να μην αναγκαστούν οι κάτοικοι να κάνουν περιπολίες πυρασφάλειας σε βάρος της εργασίας και της οικογένειάς τους χωρίς την ανάλογη υποστήριξη του Δήμου με κρούνους ή δεξαμενές νερού.

Μαρία Νικολάου
Κάτοικος Γλυκών Νερών από το 1973 και δημότης

Περισσότερα για τον λόφο του Φούρεσι