West Side Story- Somewhere (there's a place for us)
μισός αιώνας από την επίσημη πρεμιέρα του West Side Story
μισός αιώνας που ο ρατσισμός, η συμμορία, η μισαλλοδοξία, η βία δεν μας εγκατέλειψαν
από τα γκέτο των μαύρων στο Λος Αντζελες, τα προάστια του Παρισιού, τις φαβέλες του Ρίο, μέχρι δίπλα μας, στην ομόνοια και στον Αγιο Παντελεήμονα στην Αθήνα..
Στη Νέα Υόρκη στη δεκαετία του '50,
Τόνι και Μαρία,
Ρωμαίος και Ιουλιέτα,
η ξανθή συμμορία οι Jets,
η πορτορικάνικη συμμορία οι Sharks
Καπουλέτοι και Μοντέγοι του σαιξπηρικού μύθου
με φόντο ασπρόμαυρα κάγκελα, σκουριασμένα μπαλκόνια και σκάλες κινδύνου
κι επαθλο το στέμμα των δρόμων
"χωρίς την συμμορία είμαστε ορφανοί!"
"χωρίς ομάδα δεν έχουμε ταυτότητα, δεν έχουμε πατρίδα!"
κι η αγάπη που άνθισε εκεί στα ερείπια;
το αδιέξοδο, η εκδίκηση, η τραγωδία, ο θάνατος.
και τα ερωτηματικά...
Υπάρχει αγάπη χωρίς πατρίδα;
και πόσος χώρος μένει για το όνειρο;
κάπου, somewhere?
[Πέτρος τζεφέρης] [By tzeferis peter]
A half a century after the official premiere of West Side Story, the same story endures, in real life, all around us.
The same racism, the gangs, the intolerance, the violence. All of it thrives in the ghettos of Los Angeles, the suburbs of Paris, and even next to us – in Omonoia square and in Saint Panteleimona in Athens.
New York, in the decade of the ‘50s.
Toni and Maria (Romeo and Juliette).
The gang “the Jets” from Manhattan
The Puerto Rican gang, “the Sharks.”
The Capulets and the Montegues, straight out of the Shakespearean fable.
With the background of black and white balusters, and the ever-present degree of danger on the decaying staircases and balconies. And the reward ... the crown of the streets!
“Without the gangs, we are orphans!”
“Without our gang, we have no identity, no homeland!”
And the love that blossoms there in the ruins?
The impasse, the revenge, the tragedy, the death – and the questions that can never be answered?
Does love exist without a homeland? Does anything remain, among the devastation, from a which a dream might blossom? Somewhere?
3 comments:
I remember speaking to an educated, intelligent man once, whose bad fortune led to a stint in an American prison, and he told me (after his release), laughing, “Do you think, in the jungle, a giraffe has the privilege of saying, ‘I choose to love all my fellow animals equally, and to interact with all of them with an open heart and with love?’” I laughed (with some sadness) at the perfect clarity of what he said.
He told me, “In this same way – in prison, you don’t have the luxury of ‘being a loner,’ or ‘loving, or treating, everyone equally.’ For survival, you absolutely must align yourself with a ‘pack’ of the closest you can find of ‘your own kind’ – 45-year-old businessman, or not."
And he said, “Of course, if you are ‘outside’ this reality, it is easy to be entirely blind to this phenomenon and to unconditionally condemn young people in the inner cities.” He said, “I spent my whole life outside this reality, entirely blind to it, and I never understood the concept of gangs -- but now I do.”
As for myself, I personally witness that many young people, through the effects of giant social and cultural “earthquakes” (especially in this country) of which they have no understanding (nor much less capacity for coping), are ripped apart from that grounding forces of family and community and culture – and they, too, are alone in the jungle, and naturally (and of necessity) must align themselves with a pack.
But let me tell You this :
There IS love and art and “nea zoi” ... and everything ... amongst the ruins.
Nabokov wrote Lolita (and fell in love!) after fleeing his homeland, forever, after the Bolshevik revolution. And love flourished in the wake of the Peloponnesian War (and in a hundred thousand other such wars and tragedies, over thousands and thousands of years).
(But of course, as we know, the permanently displaced, debased, and devalued -- like the Native Americans, here -- will sadly not “rise up again” so easily, nor at all).
Πήγα και δυστυχώς με απογοήτευσε. Χαμηλό το επίπεδο της παραγωγής γενικότερα...
Κρίμα
στην ειρήνη, την κόρη μου που κάνει χορό, άρεσε πολύ!
Εμένα πάλι, τί να πω..
Δεν θελω να κρίνω αυστηρά, δεν ψάχνω για το ..μποζώνιο του χιγκς..
Η μουσική του Leonard Bernstein ήταν εξαίρετη, τόσα χρόνια Τonight, Μaria, Somewhere και America!
Ειδικά το America με αυτην την πραγματι εξαίρετη Ανίτα (τη μαυρούκα Λάρα γκορντον) που κέρδισε και το πιο ζεστό χειροκρότημα..
Θα μου πεις εντάξει οι αλλοι δύο, οι πρωταγωνιστές ήταν λίγο φλατ, γιατί ήταν απλά εξαίρετοι τραγουδιστές (μαρία και τόνι..)..
Δεν συγκρίνονται με Natalie Wood και Richard Beymer που ως γνωστόν ντουμπλάρονταν στα τραγούδια..το 1961.
Και ίσως ακόμη μια ερωτική ιστορία με a priori αδιέξδο τέλος να είναι λίγο γλυκανάλατη για τους σημερινούς νέους. Ειμαστε λογότερο δεκτικοί σήμερα σε ιστορίες υπερβατικής αγάπης..και δεν ταυτιζόμαστε πλέον..
Μπορεί να μην ήταν κατι τόσο πανηγυρικό για τον εαορτασμό της αναβίωσης μετά απο 50 χρόνια, όμως εγώ που εμαθα το μιουζικαλ με την "Εβιτα Περον" της Βουγιουκλάκη και του Μπονάτσου κάποτε πριν 25 χρόνια, είμαι ευτυχής να μπορώ στη γειτονιά μου να βλέπω τις Γατες, το εθνικό θέατρο της Πράγας, τους Tiger Lillies, το Tango fire και το συγκεκριμένο..
Δημοσίευση σχολίου
Προσβλέπω σε έναν ευπρεπή διάλογο χωρίς κακόβουλα και υβριστικά σχόλια που προσβάλλουν την αισθητική μας αλλά κι εκείνη της ελληνικής γλώσσας. Εντούτοις, όλα τα σχόλια δημοσιεύονται!