Sustainable Civilization:the last utopia?

...το οικολογικό πρόβλημα δεν εξαντλείται σε κάποιο «λάθος» οργανωτικό ή λειτουργικό, στη χρήση των τεχνολογικών επιτευγμάτων ή στην ορθολογική τους διαχείριση από το κοινωνικό κράτος. Ούτε οφείλεται τελικά σε χαλάρωση των ηθών ή σε άμβλυνση των κανονιστικών αρχών συμπεριφοράς.

Το περιβαλλοντικό πρόβλημα και η καταστροφή του φυσικού μας περιβάλλοντος δεν οφείλεται σε ενσυνείδητες συμπεριφορές ατόμων αλλά στον γενικευμένο τρόπο ζωή μας. Αποτελεί γέννημα του τρόπου ζωής μας, του καταναλωτικού μας βίου, του πολιτισμού μας, του πολιτισμού του ατομοκεντρισμού. Οι άνθρωποι του πολιτισμού μας μαθαίνουμε μόνο να κατέχουμε, να καταναλώνουμε, να έχουμε ατομικά δικαιώματα , όχι να σχετιζόμαστε, να συμμετέχουμε και να κοινωνούμε.

Από τη Μagna Carta (1215), το Bill of rights(1689), το habeas Corpus (1679), που έθεσαν ως βάση για τον πολιτισμό μας το «χάρτη των δικαιωμάτων μας» και μετά, σκεπτόμαστε, μιλάμε, οργανώνουμε τη ζωή μας με βάση το «δικαίωμα», τον ατομοκεντρισμό, τη θωράκιση του εγώ, την αυτοσυντήρηση, την ατομική κυριαρχία.. Οι πράξεις της κοινωνίας, της συμμετοχής, συλλογικότητας, της αυτοπροσφοράς, της ανιδιοτέλειας, της αυθυπέρβασης είναι, αν όχι ανύπαρκτες και αιρετικές, σίγουρα εξαιρέσεις στον κανόνα…

...είναι πλέον φανερό οτι για να λύσουμε το περιβαλλοντικό μας πρόβλημα, πρέπει να αλλάξουμε ριζικά τη νοοτροπία μας, το πολιτιστικό μας παράδειγμα, τον πολιτισμό μας. Και η αλλαγή αυτή δυστυχώς, δεν μεθοδεύεται, ούτε προκύπτει ως εμπέδωση ιδεωδών, αξιών, στόχων ή εφαρμογή πολιτικών. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η αλλαγή αυτή θα συντελεστεί όταν μεταβληθούν οι προτεραιότητες των αναγκών μας. Διότι οι πολιτισμοί δεν προκύπτουν από μεθοδεύσεις ή εφαρμογή ορθών πολιτικών πρακτικών. Ούτε και από το φοβικό κίνητρο που διασπείρουν κάποια οικολογικά κόμματα προσδοκώντας στην ψήφο μας..

Οι πολιτισμοί προκύπτουν από ουσιαστικές ανάγκες των πολιτών. «Απαντας αυτών κρείσσονας ανάγκη ποιείν» δηλ. «η ανάγκη κάνει γενικά όλους να γίνονται ανώτεροι του εαυτού» έγραφε ο Μένανδρος.

Όταν λοιπόν πρώτη μας ανάγκη θα είναι όχι να καταναλώσουμε αλλά να συσχετιστούμε, να κοινωνήσουμε με το περιβάλλον, να σεβαστούμε τη ζωή ανεξάρτητα αν είναι ανθρώπου, ζώου ή άλλου ζωντανού του πλανήτη, τότε θα μιλάμε για το τέλος του πολιτισμού αυτού, του ατομικισμού …Και την αρχή ενός άλλου, εκείνου της βιώσιμης ανάπτυξης, της βιώσιμη κοινωνίας, του βιο-πολιτισμού που θα αρχίζει και θα τελειώνει με το σεβασμό του βίου, της ζωής, όχι του ατόμου και της μπροστινής και πίσω αυλής του....

Οταν..

[από το άρθρο Π. Τζεφέρη: Η ΒΙΩΣΙΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, Ενημ. Δελτίο ΤΕΕ 2506/6.10.08]