Η ζωή περνά και χάνεται...

[Μούγραψε χτες η Ευτυχία που είναι γιατρός αλλά και φίλη:
"όταν πάτε να ξαναδείτε τον πατέρα σας...‏
αν θέλετε πιάστε του το χέρι και πείτε του πόσο τον αγαπάτε και πόσο χαίρεστε και τον ευχαριστείτε που είναι πατέρας σας.
Ειναι σε καταστολή ,αφού ειναι διασωληνωμένος, μα πιστέψτε με σας ακούει. Οπως και να εξελιχθεί η κατάσταση τελικά, είτε επανέλθει είτε φύγει για να ξεκουραστεί, νομίζω αυτο θα είναι ο,τι καλύτερο δώρο μπορείτε να του κάνετε..."

Eτσι κι έκαμα.
Και μόλις έσκυψα και ψέλισσα δύο λόγια, ήταν αρκετά.
Ανοιξε τα μάτια του που ήταν κλειστά βδομάδες τώρα και μου είπε δυνατά. "Πάρτα όλα τα σωληνάκια απο δω. Αρκετά πολέμησα. Αφήνω στο πόδι μου εσένα τώρα..."
Την άλλη μέρα είχε φύγει. Χωρίς σωληνάκια, ορούς και οξυγόνα. Ομορφος όπως ήταν πάντα!]

Έτσι γίνεται - όσο και να μην το θέλεις - όταν φτάνει εκείνη η στιγμή που χάνεις τον άνθρωπο που αγαπάς, η καρδιά σου γεμίζει λύπη!

Ακούω πολλές φορές να λένε «πόσων χρόνων ήταν;». Αναρωτιέμαι, έχει σημασία; Ναι, ίσως και να έχει δεν λέω. Από την άλλη πλευρά όμως, η μάνα σου, ο πατέρας σου, δεν είναι κι αυτοί άνθρωποι; Δεν είναι αυτοί που έδωσαν ένα χέρι βοηθείας σε σένα, που σου έδωσαν ύπαρξη, δύναμη και κουράγιο, για να γίνεις αυτό που τώρα είσαι;

Πίστευα μέχρι πριν λίγο καιρό, ότι ο θάνατος ενός νέου πονά πολύ περισσότερο και ακόμη το πιστεύω, αλλά το βλέπω διαφορετικά και όχι τόσο εγωιστικά όπως πριν. Τι εννοώ, εννοώ ότι όταν κάποιος από εμάς δεν είχε την ατυχή στιγμή να χάσει έναν δικό του άνθρωπο (φίλο, συγγενή κτλ) τότε ο πρώτος θάνατος που θα έρθει στην οικογένεια του, στα πολύ δικά του πρόσωπα, θα τον συγκλονίσει.

Ο θάνατος πονά όπως και να ‘χει, όσο χρόνια και αν περάσουν μέχρι να έρθει, είναι το ίδιο οδυνηρός ! Από την άλλη πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τον θάνατο… Συμβαίνουν τόσα γύρω μας, τόσα παιδιά νέα, τόσες αρρώστιες βασανίζουν τους αγαπημένους μας γονείς, από παντού παραφυλά ο πόνος του !

Μην χάνετε λοιπόν ευκαιρία να βρεθείτε με τους δικούς σας, μικρούς ή μεγάλους, φίλους και συγγενείς.
Μην χάνετε την ευκαιρία να ζήσετε στιγμές που μετά…..θα είναι οι μόνες που θα σας κρατούν συντροφιά όταν αυτός ή αυτή θα σας λείπουν!
Η ζωή είναι μικρή, μα έχει όμορφες στιγμές που τις αφήνουμε να χαθούν μέσα στην καθημερινότητα και το άγχος της δουλειάς.
Ας γεμίσουμε την ζωή των γονιών μας και των γύρω μας με όμορφες στιγμές με χαρά και γέλιο.
Η ζωή περνά και χάνεται. Στην διάρκειά της έχει πολλά βάσανα, μα στο τέλος έχει το μεγάλο πόνο… Οπότε μην την αφήνετε να περάσει άδεια. Γεμίστε την ζωή σας με αγάπη και ευτυχία Η ζωή περνά και χάνεται… Xαρείτε…, αγαπήστε…, χαμογελάτε !!!

[Πέτρος Τζεφέρης]