To υποκριτικό πρότυπο της ανάπτυξης δίχως κόστος...

Ας ξαναγυρίσουμε λοιπόν στα δικά μας θέματα,τα θέματα της ανάπτυξης.

«Οχι αυταπάτες, προπαντός..» έγραφε ο Μ. Αναγνωστάκης. Ας πούμε λοιπόν δύο λόγια απλά, σταράτα. Σαν αυτά που συζητιούνται καθημερινά μεταξύ των πολιτών ή συναδέλφων όχι στα διεθνή συνέδρια αλλά στην απλή, καθημερινή πρακτική: κανείς δεν θέλει την ανάπτυξη στο σπίτι του, στην «αυλή» του! Η καλύτερα όλοι την θέλουν αποφλοιωμένη, διαχωρισμένη από το κόστος της, το οποίο θα υποβαθμίσει, θα ρυπάνει την «αυλή» τους (σύνδρομο NIMBY).

Μας αρέσουν οι ωραίες βιτρίνες των υποδημάτων πλην όμως απεχθανόμαστε τους χώρους παραγωγής τους στα σλαμ της Ινδίας.
Επικροτούμε την ψηφιακή τεχνολογία, δεν θέλουμε όμως να ξέρουμε τα ψηφιακά νεκροταφεία της Γκουιγιού στην Κίνα.

Μας αρέσουν τα χρυσά κοσμήματα και τα θαυμάζουμε στα μουσεία της τέχνης, ούτε λόγος όμως για τα ορυχεία χρυσού από τα οποία έχει παραχθεί ο χρυσός με κόπο αλλά και αίμα.
Απαντούμε με ηχηρό «όχι» στις ανθρακικές θερμοηλεκτρικές μονάδες (του λιγνίτη, του λιθάνθρακα κλπ), «όχι» στο πετρέλαιο και το φυσικό αέριο που είναι εισαγόμενα και δεν είναι πλέον φτηνά, «όχι» στην γεωθερμία επειδή «μας μυρίζει θειάφι», «όχι» στις ανεμογεννήτριες που «ξυρίζουν τις δασικές κορυφογραμμές» και οσονούπω «όχι» στα φωτοβολταϊκά συστήματα...
Ομως η ενέργεια, το ηλεκτρικό ρεύμα, δεν παράγεται «in the socket». Παράγεται σε εργοστάσια που «ρυπαίνουν» καθένα με τον τρόπο του είτε είναι θερμοηλεκτρικά, είτε πυρηνικά, είτε ηπιότερων μορφών. Και μάλιστα που η ρύπανσή τους σήμερα είναι παγκόσμιου χαρακτήρα, μεταφέρεται και διαπιστώνεται παντού, είτε αυτή παράγεται εδώ είτε στην …Κίνα.

Ο πολιτισμός όμως δεν προέρχεται από παρθενογένεση. Διαμορφώνεται μέσα από διαρκές εξελικτικό γίγνεσθαι και δεν είναι μια ιδεατή αναγεννησιακή εικόνα.

Η Βιώσιμη Ανάπτυξη (που για μας ορίζεται σαν η ανάπτυξη η συμβατή με τη ζωή μας σε διαγενεακό επίπεδο και η επίτευξή της είναι το μεγαλύτερο αναπτυξιακό αλλά και πολιτισμικό στοίχημα για την σύγχρονη εποχή !) αποτελεί περισσότερο μια διαδικασία συνεχούς εξισορρόπισης και βελτίωσης των αποτελεσμάτων και στις τρεις διαστάσεις της, παρά ένα συγκεκριμένο και προκαθορισμένο στόχο που πρέπει να ικανοποιηθεί.
Μήπως είμαστε λοιπον κι εμείς λίγο υποκριτές?

Μήπως η αυτογνωσία του σύγχρονου ανθρώπου θα χρειαστεί να διατρέξει πολύ δρόμο ακόμη, ανάμεσα στις γκρίζες αποχρώσεις που συνθέτουν την απόσταση μεταξύ άσπρου και μαύρου, πριν καταστεί ικανή να σεβαστεί κάθε παρακλάδι της ανθρώπινης ζωής και της φύσης?
[του Πέτρου Τζεφέρη] [by Peter Tzeferis]