27.2.10

H εξορυκτική δραστηριότητα στο έτος της βιοποικιλότητας!

[του Πέτρου Τζεφέρη][by petros Tzeferis]

Ένας περαιτέρω αντίκτυπος των δραστηριοτήτων εξόρυξης είναι στην τοπική οικολογία και ειδικότερα στη βιοποικιλότητα, που φέτος επιχειρούμε να γιορτάσουμε!
Πολλά λατομεία σε όλο τον κόσμο βρίσκονται μέσα ή συνορεύουν με προστατευμένες περιοχές υψηλής βιοποικιλότητας. Για παράδειγμα, ολόκληρη η έκταση του λατομείου ποζολάνης στην Ξυλοκερατιά της Μήλου, το οποίο διαχειρίζεται η ΤΙΤΑΝ ΑΕ, καθώς και η παράκτια περιοχή δίπλα στο ορυχείο προστατεύεται από το δίκτυο NATURA. Σε αυτή την περιοχή αναγνωρίζονται δυο απειλούμενα είδη: το φίδι “vipera schweizeri” και η φώκια “monachus monachus”.

Δυστυχώς υπάρχει μεγάλη καθυστέρηση έγκρισης και υλοποίησης των Ειδικών Περιβαλλοντικών Μελετών (ΕΠΜ) και Προεδρικών Διαταγμάτων (ΠΔ) που αφορούν κάθε προστατευόμενη περιοχή, όπου θα (πρέπει να) περιγράφονται οι επιτρεπόμενες δραστηριότητες και ποια μέτρα προστασίας επιβάλλεται να λαμβάνονται, με αποτέλεσμα να υπάρχει τελικά κλίμα αβεβαιότητας μεταξύ των υποψήφιων επενδυτών. Σημειώνεται ότι έχουν εκδοθεί αποφάσεις μόνον για 90 από το σύνολο των 400 και πλέον προστατευόμενων περιοχών, και ακόμη το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος των αποθεμάτων των ορυκτών πρώτων υλών βρίσκεται σε προστατευόμενες περιοχές.

Επειδή υπάρχει μεγάλη σύγχιση από τους διάφορους "οικολογούντες" ...οπτιμοπορτουνιστές, πολλοί από τους οποίους απλώς εκφενδονίζουν "αστήριχτους λόγους" μόνο και μόνο για να γίνονται αρεστοί ως αυτοεκκολαπτόμενοι σωτήρες του πλανήτη , πρέπει να επισημανθούν ορισμένα πράγματα.

To ζητούμενο δεν είναι να απαγορευτεί πλήρως η εξορυκτική δραστηριότητα εντός προστατευόμενων περιοχών, είτε αυτές είναι Natura 2000, είτε άλλες περιοχές που προστατεύονται από την εθνική νομοθεσία (Ν. 1650/1986, 2742/1999 και Ν. 3044/02). Το ζητούμενο είναι να τεθεί σαφές κανονιστικό πλαίσιο που να ρυθμίζει τον τρόπο με τον οποίο οι εξορυκτικές δραστηριότητες που πραγματοποιούνται εντός ή πλησίον προστατευόμενων περιοχών κάθε είδους μπορούν να συνεχίσουν να υφίστανται και σε κάθε περίπτωση να συμβιβαστούν με την περιβαλλοντική προστασία.

Ηδη με την οδηγία «Ηabitats» (οδηγία 92/43/EE) έχει γίνει η αρχή και ειδικότερα με το άρθρο 6 παρ. 4, όπου προβλέπεται ειδική διαχείριση όταν το προτεινόμενο έργο αφορά τόπο όπου απαντούν ενδιαιτήματα ή/και είδη προτεραιότητας τα οποία είναι πιθανό να θιγούν. Η οδηγία αυτή, που ενσωματώθηκε στο Ελληνικό Δίκαιο με την ΚΥΑ 33318/3028/11-12-98 (ΦΕΚ 1289/Β/28-12-98), επηρεάζει το 21,1% του χερσαίου ελληνικού εδάφους με την προοπτική το ποσοστό να αυξηθεί στο 27,2% [μετά και την από 25.10.2007 καταδικαστική απόφαση του ΔΕΚ για κατάταξη ελλιπών εδαφών ως ΖΕΠ].

Η υλοποίηση σχεδίων ή έργων τα οποία πιθανώς θα έχουν δυσμενείς επιπτώσεις για τους τόπους αυτούς, εξετάζεται κατά περίπτωση και μπορεί να αιτιολογηθεί μόνο εάν οι επιτακτικοί λόγοι υπέρτερου δημόσιου συμφέροντος αφορούν την υγεία του ανθρώπου και τη δημόσια ασφάλεια ή εξαιρετικά θετικές συνέπειες για το περιβάλλον ή εάν, προτού εγκριθεί το σχέδιο ή έργο, προηγηθεί μια ανεξάρτητη εκτίμηση εκ μέρους της Ε. Επιτροπής. Εντούτοις, απαιτείται σαφής βελτίωση ώστε να προσδιοριστούν καλύτερα οι εναλλακτικές λύσεις, οι λόγοι υπέρτερου δημόσιου συμφέροντος, τα τυχόν αντισταθμιστικά μέτρα, τα κριτήρια σχεδιασμού τους, το κόστος τους και ποιός το επωμίζεται κλπ.

Σήμερα, στα πλαίσια ομάδας εργασίας με πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, γίνεται προσπάθεια (η οποία βρίσκεται στο τελικό της στάδιο) να καταρτιστεί ένα καθοδηγητικό έγγραφο (Guidance document on NEEI and Natura 2000) με στόχο τη συγκεκριμενοποίηση των προϋποθέσεων λειτουργίας του εξορυκτικού κλάδου εντός περιοχών δικτύου «Natura 2000», και ειδικότερα των προϋποθέσεων του παραπάνω άρθρου 6 παρ.3 και 4.

Mολαταύτα, η πολιτεία δεν θα πρέπει να τα περιμένει όλα από την ΕΕ, αλλά θα πρέπει αυτή να προτείνει λύσεις για όλα τα παραπάνω, εξειδικεύοντας το έγγραφο αυτό στην ελληνική πραγματικότητα, να προτείνει πχ. αντισταθμιστικά μέτρα που είναι τεχνικώς εφικτά και της «ταιριάζουν» και τελικά θα πρέπει να μπορεί να εγγυηθεί για το πλαίσιο αυτό και όχι να «λύνει» το πρόβλημα με ένα απλό «όχι σε όλα» ή με γενικόλογες εφαρμογές της αρχής της προφύλαξης του τύπου ότι «θα πρέπει να αποφεύγεται η εξορυκτική δραστηριότητα στις εκτάσεις που καταλαμβάνουν τύποι οικοτόπων και ενδιαιτήματα ειδών της οδηγίας» ή «εντός των ζωνών ΖΕΠ δεν επιτρέπεται η εξόρυξη παρά μόνον υπόγεια».

Είναι γνωστό ότι η Ε.Ε. έχει υιοθετήσει την Αρχή της Προφύλαξης, όπως αυτή έχει διατυπωθεί στη Διακήρυξη του Ρίο το 1992, που διευκρινίζει ότι όποτε υπάρχει κίνδυνος σημαντικής ή και ανεπανόρθωτης βλάβης για το περιβάλλον, η απουσία επιστημονικών δεδομένων δεν πρέπει να αποτελεί λόγο μη εφαρμογής αποτελεσματικών μέτρων για την πρόληψη της περιβαλλοντικής βλάβης. Στην περίπτωση όμως της εξορυκτικής δραστηριότητας, δεν υπάρχει απουσία επιστημονικών δεδομένων, αντίθετα υφίσταται ένα καλά τεκμηριωμένο πλην δυναμικό γνωστικό υπόβαθρο “βιώσιμων” τεχνικών και διαχειριστικών προτύπων, που χρήζει διαρκούς επικαιροποίησης. Επιπλέον, η εξορυκτική δραστηριότητα ως γνωστόν συναρτάται απόλυτα με τους χώρους εύρεσης των κοιτασμάτων και επομένως δεν είναι δυνατόν να «προβλεφθεί» ή να «αποφευχθεί» η τυχόν χωροθέτησή της εκ των προτέρων.

Θα πρέπει λοιπόν, στις περιοχές του δικτύου, η περιβαλλοντική αδειοδότηση να πραγματοποιείται από τη διοίκηση, στο υψηλότερο δυνατόν διοικητικό επίπεδο, ώστε κατά την προβλεπόμενη διαδικασία του “appropriate assessment”, να διασφαλίζονται στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, η αντικειμενικότητα, η μέριμνα για το φυσικό περιβάλλον, η ορθή εκτίμηση πρόκλησης ζημιών αλλά και η οικονομική βιωσιμότητα των υπό εκμετάλλευση ΟΠ.

Μόνον με τέτοιες διεργασίες αποκτά νόημα τόσο η «αρχή της προφύλαξης» όσο και η γιορτή της βιοποικιλότητας. Η εξορυκτική/μεταλλευτική δραστηριότητα δεν είναι a priori επικίνδυνη ούτε a priori περιβαλλοντικά ασύμφορη. Αρκεί στην ανάλυση «κόστους-ωφέλους» να μπουν όλα τα δεδομένα σε όλες τους τις διαστάσεις: τεχνικά, οικονομικά, κοινωνικά, περιβαλλοντικά. Κι ακόμη να διασφαλιστεί η «αρχή της προφύλαξης» υπέρ του πολίτη σε μια βάση το δυνατόν συναινετική που δεν θα αφαιρεί όμως το δικαίωμα της «ανάπτυξης». Αρκεί η στάθμιση αφενός της εκτιμώμενης περιβαλλοντικής βλάβης και αφετέρου της εκτιμώμενης εθνικής ωφέλειας, να οδηγεί σε συγκερασμό τους κατά τρόπο που θα διασφαλίζει τη «βιώσιμη ανάπτυξη», όπως επιτάσσει ο συντακτικός νομοθέτης και έχει δεχθεί η νομολογία του ΣτΕ σε πολλές περιπτώσεις.

Ερμηνευτικός οδηγός σχετικά με το άρθρο 6 παρ. 4 της οδηγίας για τα ενδιαιτήματα (92/43/ΕΟΚ)


Σημείωση Συγγραφέα: Η οποιαδήποτε χρήση του κειμένου αλλά και γενικότερα η όποια αναδημοσίευση υπόκειται στην εφαρμογή των όρων χρήσης της ιστοσελίδας http://elladitsamas.blogspot.com

25 comments:

Sophia είπε...

Γίνεται κάπου αυτό με επιτυχία;

ΒΙΩΣΙΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ είπε...

αν εννοείς τη "στάθμιση", δεν εφαρμόζεται πουθενά με επιτυχία, όπως θα την θέλαμε εμείς, αλλά και για κανένα τομέα. Ειναι το ίδιο τεντωμένο σχοινί που συζητήσαμε και για την βιώσιμη ανάπτυξη γενικότερα. Απλως κάποιοι τομεις που εχουν ορατό περιβαλλοντικό αποτύπωμα, όπως πχ. η εξόρυξη, τραβάνε το ζόρι.. ενώ καποιοι άλλοι όπως πχ. οι τεχνολογίες των ακτινοβολιών, ξεχνιούνται προσωρινά...
Ομως, υποχρεωτικά θα ξαναρωτήσω. Αν δεν κάνουμε έτσι, αν δηλ. δεν ψάξουμε για την χρυσή, δυσκολοεφάρμοστη τομή, τι μας μένει; Να μην προσπαθούμε και να λεμε οχι σε κάθε μορφή ανάπτυξης; Επειδή μοιραία πιθανολογούμε οτι θα οδηγήσει σε περιβαλλοντική και κοινωνική υποβάθμιση λόγω των μηχανισμών, των συμφερόντων και της κρατικής ολιγωρίας;

Sophia είπε...

Πάντα είμαι υπέρ της προσπάθειας, και μάλιστα, αυτής που φέρνει αποτέλεσμα!!
;-))))

antigold είπε...

Γιατί μας τις δείχνετε αυτές τις φωτογραφίες με τα γλυκά ρεματάκια και τους κατάφυτους λόφους, κ. Τζεφέρη; Θέλετε να πείτε ότι κάτι από αυτά θα παραμείνει ίδιο μετα την επέλαση κάποιας μεταλλευτικής εταιρείας; Θα τα "προστατεύσετε", όπως θα "προστατεύσετε" και την άγρια πανίδα που δεν θα έχει πού να σταθεί όταν το σπίτι της αρχίσει να μοιάζει με εμπόλεμη ζώνη από τις εκρήξεις;

Το σύστημα περιβαλλοντικής αδειοδότησης και της τήρησης των εγκεκριμένων περιβαλλοντικών όρων στην Ελλάδα πάσχει από την κορφή ως τα νύχια. Το πρόβλημα είναι ευρύτερο και δεν αφορά μόνον τον εξορυκτικό τομέα. Έχουμε περιβαλλοντικές μελέτες φτιαγμένες με τη γνωστή πρακτική του copy-paste που δεν δείχνουν ποτέ καμία σοβαρή επίπτωση, ακόμα και σε κραυγαλέες περιπτώσεις. Λογικό, λέει ο υποψιασμένος πλέον πολίτης, αφού οι μελέτες είναι πληρωμένες από τις εταιρείες και οι εταιρείες επιδιώκουν να αδειοδοτηθούν. Άρα το πρώτο πρόβλημα είναι ότι οι μελέτες δεν είναι ειλικρινείς κι αυτό είναι κοινό μυστικό (το είπε πρόσφατα και η κ. Καραβασίλη, Ειδική Γραμματέας Επιθεωρητών Περιβάλλοντος).

Δεύτερον, οι ισχυρισμοί των περιβαλλοντικών μελέτών γίνονται δεκτές "ως έχουν" από τη Διοίκηση η οποία θεωρεί δεδομένη την ακρίβεια τους και δεν ελέγχει τα παρεχόμενα στοιχεία. Αν εκ των υστέρων αποδειχθεί ότι οι προβλέψεις της μελέτης ήταν άσχετες με την πραγματικότητα, δεν τρέχει τίποτα αφού το έργο έχει ήδη γίνει (ένα παράδειγμα από τη Χαλκιδική είναι η εκροή νερού από την ερευνητική στοά της TVX στις Σκουριές).

Φτάνουμε έτσι σε μια αδειοδότηση με συγκεκριμένους περιβαλλοντικούς όρους, την τήρηση των οποίων πρέπει να ελέγχει ο κρατικός μηχανισμός… Μόνο που δεν υπάρει κρατικός μηχανισμός κι αυτό είναι άλλο ένα κοινό μυστικό… Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, αυτά είναι πράγματα που όλοι τα γνωρίζουμε και επαναλαμβάνω ότι δεν αφορούν μόνον τον εξορυκτικό τομέα.

Όμως ο εξορυκτικός τομέας είναι ο μόνος που έχει την απαίτηση να μπαίνει σε προστατευόμενες ή περιβαλλοντικά ευαίσθητες περιοχές! Και μάλιστα, συμφωνα με τα γραφόμενά σας, με τρόπο που να μην απαγορεύεται απολύτως τίποτα ούτε καν οι επιφανειακές εκμεταλλεύσεις! Επιπλέον, με το χωροταξικό της βιομηχανίας που έγινε πρόσφατα νόμος (και ευτυχώς έχει προσβληθεί στο ΣτΕ από Δήμους και ομάδες πολιτών) οι μεταλλευτικές εταιρείες απέκτησαν το δικαίωμα να εγκαθιστούν και μονάδες μεταλλουργίας, δηλαδή βαριά βιομηχανία, δίπλα στο μεταλλείο, ακόμα και μέσα σε δάση και προστατευόμενες περιοχές!!! Πάντα με προστασία του περιβάλλοντος βεβαίως, βεβαίως!

Εσείς λοιπόν μας λέτε ότι όλα θα γίνουν σύμφωνα με την περιβαλλοντική νομοθεσία, θα βάλουμε κατευθυντήριες γραμμές, όρους, περιορισμούς, θα φτιάξουμε αναλύσεις "κόστους-οφέλους", "συστήματα διαχείρισης" κλπ. Μόνο που όλα αυτά ακούγονται κούφια στον πολίτη που ξέρει την πραγματικότητα, οτι δηλαδή όλος ο μηχανισμός αδειοδότησης και ελέγχου είναι σάπιος.

Αφού λοιπόν κ. Τζεφέρη εκπροσωπείτε τη Διοίκηση, έχω να σας πω το εξής: το ΥΠΕΚΑ θα προσφέρει πολύ μεγάλη υπηρεσία στη χώρα αν αναθεωρήσει όλο το σύστημα των περιβαλλοντικών μελετών, αδειοδότησης και ελέγχου, με τρόπο ώστε να εξασφαλίζεται πραγματικά η προστασία του περιβάλλοντος. Εκεί είναι που πάσχουμε και αυτά είναι που πρέπει να διορθωθούν ΠΡΙΝ νομιμοποιηθούν και ξεκινήσουν άγριες επεμβάσεις μέσα σε προστατευομενες περιοχές.

Αν γίνει το δεύτερο πριν γίνει το πρώτο, πολύ φοβάμαι ότι θα εξυπηρετήσετε τα συμφέροντα των μεταλλευτικών εταιρειών και μόνο.

Υ.Γ. Χαίρομαι που σας άρεσε η φωτογραφία μου από το Αντά Τεπέ της νότιας Βουλγαρίας (ο πράσινος λόφος), όμως πρέπει να διευκρινίσω ότι αυτό δεν είναι εξόρυξη, είναι απλά μια μικρή "αφαίρεση της βλάστησης" για ερευνητικες γεωτρήσεις. Το έργο δεν προχώρησε χάρη στις αντιδράσεις κι από τις δυο πλευρές των συνόρων. Αν είχε γίνει, στη θέση του καταπράσινου λόφου θα ήταν μια τρύπα.

ΒΙΩΣΙΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ είπε...

Τη δημόσια διοίκηση εκπροσωπούν κάθε φορά οι πολιτικές της ηγεσίες που όλοι μας επιλέγουμε. Συμφωνούμε οτι τα προβλήματα είναι υπαρκτά και λιγο πολύ γνωστά σε όλους μας, όσοι δεν είναι εμπαθείς. Θα πρέπει λοιπόν κάποτε να αφουγκραστούν τα προβλήματα και να τολμήσουν να δώσουν λύσεις, και αυτές δεν αφορούν μόνο την περιβαλλοντική αδειοδότηση, αλλά χρόνια θέματα που έχουν οδηγήσει τον κλάδο σε απαξίωση. Ομως το να κλείσεις, να καταργήσεις, να αποποιηθείς ειναι η εύκολη λύση. Η δύσκολη ειναι να συναινέσεις, να συνεργαστείς, να πετύχεις την ανάπτυξη μέσα από τη συμβίωση και όχι τον αποκλεισμό.
To ζήτημα δεν είναι αν θα «καταργήσουμε» την "μεταλλεία", επειδή ξέρουμε σίγουρα οτι κάποιοι δεν την ασκούν σωστά και τους ενδιαφέρει να τα "οικονομήσουν". Το ζήτημα είναι σήμερα «πού» και «πως» η δραστηριότητα αυτή θα λαμβάνει χώρα ώστε να εξασφαλίζονται τα μέγιστα οι περιβαλλοντικές και κοινωνικές επιταγές της βιώσιμης ανάπτυξης. Διότι είναι αδύνατον, τουλάχιστον στα χρόνια μας, να φανταστεί κανείς τη σύγχρονη ζωή χωρίς τη διαρκή χρήση αντικειμένων και υλικών από πετρώματα και ορυκτά, μέταλλα και αμέταλλα τα οποία είτε ευδιάκριτα είτε αφανή και απαρατήρητα επηρεάζουν την καθημερινότητά μας.

ΒΙΩΣΙΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ είπε...

Αν εχετε προτάσεις προς την κατεύθυνση αυτή, μπορείτε να τις απευθύνετε στις πολιτικές ηγεσίες. Εμεις, ως απλοί πολίτες, θα τις επικροτήσουμε, διότι δεν έχουμε κανένα ειδικό συμφέρον παρά μόνο το καλό του τόπου μας και των παιδιών μας.
Αν ομως η μοναδική πρόταση ειναι ότι «πρέπει να αγνοήσουμε, χωρίς δεύτερη σκέψη, συλλήβδην την «δυνατότητα» αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου" τότε θα πρέπει να έχουμε και μία τεκμηριωμένη απάντηση στο ερώτημα «τί είδους ανάπτυξη θα κάνουμε εκεί που υπάρχει ο ορυκτός πλούτος αντί αυτού, η οποία θα είναι περιβαλλοντικά ασφαλής, κοινωνικά αποδεκτή και βιώσιμη σε διαγενεακό επίπεδο;» αποτιμώντας παράλληλα με συγκριτικά στοιχεία τους προτεινόμενους εναλλακτικούς τρόπους ανάπτυξης και τις τυχόν επιβαρυντικές τους επιδράσεις στις τοπικές κοινωνίες και τον πολιτισμό τους.
Αν ο σκοπός είναι πάλι να προκόβουν οι τοπικές κοινωνίες και μαζί ο τόπος, χωρίς να διακυβεύεται η υγεία μας και το περιβάλλον όπου ζούμε αλλά και χωρίς να φοράμε μονίμως το παπιγιόν του σερβιτόρου, τότε είμαστε στον ίδιο δρόμο. Και ο δρόμος αυτός δεν (πρέπει να) έχει μονοκαλλιέργειες, δεν εχει μονο ορυκτό πλούτο, αλλά εχει και γεωργία και κτηνοτροφία και δασοκομία και τουρισμό και υπηρεσίες κ.α.
Μονον έτσι διατηρείται αλλωστε η κοινωνική συνοχή και το αναπτυξιακό μοντέλο δεν κινδυνεύει σε κάθε μικρό ή μεγαλύτερο κλυδωνισμό.

antigold είπε...

Τα περισσότερα από αυτά που έγραψα αφορούσαν την περιβαλλοντική αδειοδότηση και τον έλεγχο των ΕΠΟ γενικώς και μόνον οι τελευταίες δυο παράγραφοι αφορούσαν ειδικά τον εξορυκτικό τομέα. Και πουθενά δεν είπα "ναι" ή "όχι" στην εξορυκτική δραστηριότητα.

Οι περιβαλλοντικές μελέτες των εταιρειών γίνονται δεκτές "ως έχουν", ακόμα κι αν δεν έχουν μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα. Η αρμοδιότητα ελέγχου των περιβαλλοντικών όρων έχει δοθεί στις Νομαρχίες οι οποίες δεν έχουν τη δυνατοτητα (και συχνά ούτε τη θέληση) να ασκήσουν τέτοιον έλεγχο. Το αποτέλεσμα είναι να μην υπάρχει κανένας κρατικός έλεγχος, με τα γνωστά αποτελέσματα για το ελληνικό περιβάλλον.

Βλέπω ότι τα προβλήματα που υπάρχουν τα αναγνωρίζετε και εσείς. Παρ'όλα αυτά το Υπουργείο φαίνεται ότι βιάζεται να ικανοποιήσει το αίτημα των μεταλλευτικών εταιρειών για απεριόριστη πρόσβαση σα σε περιοχές NATURA και Εθνικούς Δρυμούς.

Αποψή μας είναι ότι αν δεν γίνουν οι αλλαγές στο σύστημα αδειοδότησης και ελέγχου ΠΡΙΝ επιχειρηθούν επεμβάσεις στις πιο ευαίσθητες περιοχές της χώρας μας, το αποτέλεσμα δεν θα είναι καλό. Αυτά είναι τα προβλήματα που η Διοίκηση "πρέπει να αφουγκραστεί και να τολμήσει να δώσει λύσεις" ΑΜΕΣΑ και μετά ας δούμε τι μπορεί να επιτραπεί, πού και πώς. Αν δεν γίνει αυτό, η γνωστή σημερινή παθογένεια θα επεκταθεί και μέσα στις προστατευόμενες περιοχές. Αυτό είναι που θέλετε;

Stinger είπε...

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να γίνει η "στάθμιση". Και οικονομικά και περιβαλλοντικά μοντέλα. Καμμία δραστηριότητα δεν απαγορεύεται σε περιοχή Natura 2000, αλλά αντίθετα το σκετπικό της ίδρυσής τους προσδιορίζει ξεκάθαρα ότι αυτές εντάσσονται στο ευρύ πλαίσιο της βιώσιμης ανάπτυξης, λαμβάνοντας υπόψη όλους τους κοινωνικούς συμμετόχους/εταίρους. Είναι περιοχές πολλών δυνάμει δραστηριοτήτων και όχι αποκλεισμού τους, εξισορροπώντας τις ιδιαίτερες περιβαλλοντικές, οικονομικές, κοινωνικές, πολιτιστικές και τοπικές συνθήκες. Περισσότερα γιά management περιοχών Natura και Best Practices στο
http://ec.europa.eu/environment/nature/natura2000/management/best_practice_en.htm

Η Ελλάδα μάλλον έχει το μεγαλύτερο ποσοστό εθνικού εδάφους χαρακτηρισμένο σαν Natura στην ΕΕ. Ετσι δίνεται η δυνατότητα σε κάποιους να επαναφέρουν "οικολογικά" ψευτοδιλήματα. Ή να μετατοπίζουν την κουβέντα σε θέματα αδειοδότησης. Αδειοδότηση όμως χρειάζεται οποιαδήποτε δραστηριότητα κι όχι μόνον τα μεταλλεία, που σημειωτέον καταλαμβάνουν μόλις το 1 % του εδάφους της χώρας μας.

Ποιό είναι επομένως το κομβικό σημείο; Είναι η απάντηση στο βασικό ερώτημα αν θέλουμε μεταλλεία και βιομηχανία. Γιατί απλά κάποιοι δεν θέλουν.

Ανώνυμος είπε...

κα αντιγκολντ
μιλατε για περιβαλλοντικές μελέτες, ειδικές και μη και για την αρμοδιότητα ελέγχου κλπ.
Ξερετε οτι ουδείς υπάλληλος ΥΠΕΚΑ εχει τη δυνατότητα να κάνει ελέγχους, αυτοψίες προληπτικές ή κατασταλτικές ούτε και να μεταβαίνει στους φορείς διαχείρησης των προστατευόμενων περιοχών, όπου τον έχουν διορίσει;
Διότι δεν εγκρίνεται ουτε μια δραχμή γι'αυτό;
Για τις νομαρχίες έχετε δίκιο αλλά όλα έγιναν στο βωμο της αποκέντρωσης. Αποκέντρωση στο βωμό της ..συγκέντρωσης και της ..διαφθοράς. Αφήστε λοιπόν τις νουθεσίες εκεί που δεν χρειαζονται. Δωστε το μήνυμα εκεί που πρέπει. Οι πολιτικές ηγεσίες πρέπει καποτε να σπάσουν αυγά για να κάνουν ομελέτες.

antigold είπε...

http://ec.europa.eu/environment/nature/natura2000/management/best_practice_en.htm



Είναι "οικολογικό ψευτοδίλημμα" το ότι υπάρχουν τρομακτικά κενά στο σύστημα αδειοδότησης έτσι ωστε αδειοδοτούνται πρακτικά τα πάντα; Είναι "οικολογικό ψευτοδίλημμα" ότι το κράτος δεν έχει μηχανισμό τακτικού ελέγχου της τήρησης των περιβαλλοντικών όρων; Μήπως δεν το είπα από την αρχή ότι αυτά τα προβλήματα είναι γενικά και όχι μόνο του μεταλλευτικού κλάδου, αλλά πρέπει οπωσδήποτε να λυθούν πριν επιτρέψουμε εξορυκτικές δραστηριότητες μέσα σε ευαίσθητες περιοχές;

Οπως αναφέρεται σαφώς στην ιστοσελίδα που μας παραπέμψατε "Ο στόχος του δικτύου "Νatura 2000" είναι η προστασία και η διατήρηση ευάλωτων οικοτόπων και ειδών, χωρίς να αποκλείονται συστηματικά οι ανθρώπινες δραστηριότητες".

Ωραία. Στη συνέχεια έχει παραδείγματα "καλών πρακτικών και λύσεων" για τους τόπους Natura, σε πέντε ενότητες: Γεωργία, δασοπονία, ποτάμια, θαλάσσιο περιβάλλον και υγρότοποι.

Μα γιατί δεν αναφέρεται πουθενά η εξόρυξη αν είναι τόσο καλή για τους φυσικούς οικοτόπους; Μήπως επειδή ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ;;; Ο ρόλος του Natura είναι η προστασία αυτών των τόπων και των σπάνιων ειδών που φιλοξενούν και οι ανθρώπινες δραστηριότητες που υπάρχουν μέσα στο Natura πρέπει να εξυπηρετούν αυτό το σκοπό: την διατήρηση και προστασία τους.

Θέλετε να μας πείσετε ότι η μεταλλεία, οι ανοιχτές εκσκαφές, τα εκρηκτικά, τα φορτηγά και τα εργοστάσια είναι προς όφελος των τόπων και της άγριας ζωής που φιλοξενούν;;; Θα γελάσουμε πάρα πολύ… Η μεταλλεία μπορεί να ΕΠΙΤΡΑΠΕΙ σε κάποιες περιπτώσεις για λόγους οικονομικούς, αλλά μην προσπαθείτε να μας πείσετε ότι το κάνετε για τα καημένα τα ζωάκια!

Η θεωρία του NATURA ήτανε πάντα ότι απαγορεύεται αυστηρώς οποιαδήποτε υποβάθμιση του προστατευόμενου οικοτόπου. Θα δούμε πολύ σύντομα πόσο νερό στο κρασί της αποφάσισε να βάλει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

antigold είπε...

Και συμφωνώ με όλα όσα γράφει ο ανώνυμος! Έτσι ακριβώς είναι η κατάσταση και ναι, οι πολιτική ηγεσία πρέπει κάποια στιγμή να εξυγιάνει αυτό το σύστημα!

Ευτυχία Μεντζελοπούλου είπε...

Κύριε/α antigold,χαίρομαι που αντιλαμβάνεστε οτι την ευθύνη και την δυνατότητα επίλυσης θεμάτων για ότι κακό ή και καλό υπάρχει σε ένα κράτος την έχει κατ'αρχιν η πολιτική ηγεσία του.Απο κει και πέρα,βέβαια,όλοι,ως μέλη μιας κοινωνίας,πρέπει να συνεισφέρουμε στην βελτίωση της ζωής μας και όχι απλώς να αποδίδουμε πάντα κάπου αλλού τις ευθύνες δηλώνοντας απλώς ανήμποροι αφου δεν ανήκουμε στην ηγεσία και να σπέρνουμε την καταστροφολογία και την απόγνωση.Διάβασα στο ποστ αυτό πως μπορούμε να εξασφαλίσουμε τη ζωή στον πλανήτη μας για τις επόμενες γενιές ,μια τουλάχιστον αξιοπρεπή ζωή,αν,απλά κι όμορφα,μάθουμε οτι η ζωή απαιτεί τον συμβιβασμό.Ο συμβιβασμός δεν είναι αναγκαίο κακό,είναι η ευλογία που μας επιτρέπει να χαιρόμαστε το απαραίτητο και το σημαντικό ,αφήνοντας κάτι καλό μεν μικρότερης αξίας για την ζωή μας δε.
Όσοι με ξέρουν γνωρίζουν την λατρεία που έχω στα ζώα.Το γεγονός οτι συχνά κακοποιούνται ή θανατώνονται βάναυσα χωρις σημαντικό λόγο με κάνει και υποφέρω αληθινά.Ομως,είμαι γιατρός και για μένα στις περιπτώσεις που δε γίνεται αλλιώς ,πάνω απ'όλα είναι ο άνθρωπος.Οπως,λοιπόν,ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει μια ζωή καλής ποιότητας χωρις αμινοξέα και ιχνοστοιχεία της ζωικής πρωτείνης(υπάρχουν ασθένειες που ενφανίζονται σε ελλειψή τους)έτσι και δεν μπορεί να ζήσει χωρίς ενέργεια ή κάποια απαραίτητα υλικά μέσα που μπορούμε να τα παρουμε μονο απο μεταλλεύματα για την εξόρυξη των οποίων θα χαθούν κάποια ζώα και φυτά.
Οσον αφορα το πώς θα αλλάξουν οι προυποθέσεις των αδειών,σίγουρα όχι κλαίγοντας και αρνούμενοι να ξεκινήσουμε τη διαδικασία να βγουν αδειες για μεταλλεια ώστε να μπούμε στη διαδικασία να τις τροποποιήσουμε και να τις βελτιώσουμε νομικά.Η ενωμένη προσπάθεια είναι η μόνη λύση για κάθε πρόβλημα

europea katharistria είπε...

για εξηγήστε μου κι εμενα την ασχετη.
27% του εδάφους μας πιανουν τα παρκα για την καρετα καρετα και την μοναχους μονάχους?
Θα μας τρελάνετε?
Μήπως τα υπολοιπα ειναι βουναλάκια και ξερότοποι που καποτε περασαν τα αποδημητικά πουλιά?
Και ποσο πιανουν τα λατομεία και τα μεταλλεια? 1 % του εδάφους μας?
Θα μας τρελάνετε παλι? Γιατί τόσο φασαρία για το 1%?
Αχχ τσαμπα χυνεται τοση μελάνη...
ΝΟμίζω ολοι βολεμένοι είσαστε για να ασχολείστε με το 1%. Ελεος, που μπορώ να βρω μια δουλειά να μπορώ να πληρώνω τους φόρους και τον καινούγιο ΦΠΑ?

Yannis Zabetakis είπε...

τι έχετε σπουδάσει κ. Τζεφέρη?
Ποια είναι η ειδικότητά σας?

γιατί δεν αναφέρετε 2 λόγια για το cv σας στο blog σας ?

A.G. είπε...

Οι περιοχές Νατούρα ορίστηκαν με καθαρά επιστημονικά κριτήρια από τα αρμόδια Υπουργεία και όχι από κάποιους τρελλαμένους οικολόγους.
Καλό είναι να σταματήσουν οι υπαινιγμοί για το αν αξίζουν το καθεστώς προστασίας.

Τζεφέρης Πέτρος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΒΙΩΣΙΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ είπε...

Πολύ σωστά, οι περιοχές δηλώνονται και καθορίζονται με επιστημονικά κριτήρια. Εντούτοις ο προσδιορισμός των μέτρων προστασίας και διαχείρισης των περιοχών αυτών πραγματοποιείται σε μεταγενέστερο στάδιο. Ξέρετε γιατί, σεις που με 5 λέξεις κρίνατε το θέμα και υπαινίσεστε οτι υπάρχει ...υπαινιγμός?
Να σας πούμε εμεις που έχουμε καθήσει πολλές φορές στο τραπέζι του καθορισμού αυτών των επιστημονικών κριτηρίων που λέτε αλλά και των σχετικών ΚΥΑ. Γιατί χρειάζεται να σπάσεις αυγά για να κάνεις ομελέττα. Γιατί χρειάζεται να επιτρέψεις και να απαγορεύσεις, να συγκεράσεις και να βρεις εναλλακτικές κατά περίπτωση λύσεις, να καθορίσεις τα αντισταθμιστικά οφέλη, να μελετήσεις τις ακριβεις κοινωνικές "παρενέργειες" που μπορεί να έχει η καθε σου απόφαση κλπ.
Να δουλέψεις με επιστημονικά αλλά και κοινωνικά και οικονομικά κριτήρια όπως επιτάσσει σήμερα η ππλύφερνη και πολυθρύλητη (αλλά πουθενά να τη δει κανεις) βιώσιμη ανάπτυξη..
Που είδατε λοιπόν σεις υπαινιγμούς; Στην αγωνία να εκφραστούν οι δυσκολίες και τα προβλήματα που δεν μας επιτρέψουν να χαμογελάμε σήμερα που υποτίθεται οτι πρέπει να γιορτάζουμε το έτος της βιοποικιλότητας; Η στον κίνδυνο να καταντήσουμε να την γιορτάζουμε πένητες και άνεργοι συνοδοιπόροι του αειφόρου τίποτε?

Ανώνυμος είπε...

Τα "βουναλάκια και ξερότοποι που καποτε περασαν τα αποδημητικά πουλιά" δεν είναι υπαινγμός ότι κάποιες περιοχές δεν θα έπρεπε να είναι στο Νατουρα;
Μήπως εσείς θα μας τρελλάνετε;

ΒΙΩΣΙΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ είπε...

Kαλέ μου ανώνυμε κύριε εμείς δεν αναφερθήκαμε ποτέ σε "βουναλάκια και ξερότοπους κλπ". Μήπως θελετε να φιμώσουμε οποιονδήποτε άλλον ανώνυμο να γραφει την αποψή του? Δεν το κάναμε μέχρι τώρα για κανέναν. Αλλά φοβούμαι πως στο τέλος με τόση ένταση αλλά και κακεντρέχεια που υπάρχει για το θέμα (και μάλιστα σε μια εποχή που ο αγώνας για επιβίωση έρχεται δριμύτερος) στο τέλος δεν θα αποφύγουμε τον "μετριασμό" των σχολίων..

nina είπε...

γειά σου Πέτρο, είμαι η Νίνα Σ. συμφοιτήτρια.
Βλέπω ότι άνοιξε ένας ενδιαφέρον διάλογος και καταθέτω ορισμένες παρατηρήσεις

Πρώτη παρατήρηση
Κάθε φορά που η κοινωνία αντιδρά για κάποιο περιβαλλοντικό έγκλημα, τίθεται ένα εκβιαστικό δίλλημα, κυρίως από τους εκπροσώπους(πολιτικούς ή οικονομικούς) του φορέα που ευθύνεται .
Το δίλλημα αυτό έρχεται σε κάθε περίπτωση, με πολλές εκδοχές: λέτε ναι στην ανάπτυξη ή όχι, λέτε ναι στην εξόρυξη ή όχι, θέλετε να κλείσει η επιχείρηση και να απολυθεί κόσμος ή να διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας κ.ο.κ
Ο εκβιασμός αυτός είναι «εκ του πονηρού». Απαντώντας κανείς ναι δίνει επί της ουσίας άλλοθι στο έγκλημα. Απαντώντας όχι επωμίζεται την ευθύνη για το κλείσιμο της επιχείρησης. Φοβερή πονηριά!
Αν δεν είμαστε στοιχειωδώς νοήμονες τότε θα πέφταμε στη παγίδα.
Όμως επειδή δεν είμαστε ούτε «αμόρφωτοι» ούτε «ημιμαθείς» (όροι που χρησιμοποιούνται κατά κόρο από εκπροσώπους των οικονομικών συμφερόντων, για να απαξιώσουν την κοινωνία), θέτουμε εμείς τα ερωτήματα.
Είναι ή δεν είναι αυτονόητο ότι κάθε επιχείρηση πρέπει να τηρεί τις κατά νόμο δεσμεύσεις της?
Μια επιχείρηση επειδή απασχολεί εργαζόμενους πρέπει να τους χρησιμοποιεί ως ομήρους για να έχει ασυλία για κάθε περιβαλλοντικό της έγκλημα?
Ανάπτυξη είναι να κερδίζει η επιχείρηση και να χάνει η κοινωνία ?
Δεύτερη παρατήρηση
Λέει ο Πέτρος «για να κάνεις ομελέτα πρέπει να σπάσεις αυγά» (υπονοεί προφανώς ότι όλα έχουν το τίμημα τους). Εγώ αναρωτιέμαι απλά ποιος τρώει την ομελέτα και ποιανού είναι τα αυγά.
Γιατί αν δεν μπορεί άλλος να καρπώνεται το όφελος και άλλος να πληρώνει το τίμημα.
Κάθε φορά λοιπόν όταν εξετάζεις κάτι προτάσσεις το κοινωνικό όφελος, το οποίο δεν είναι μόνο οι κάποιες θέσεις εργασίας που παρέχονται αλλά και αυτές που καταστρέφονται, όπως επίσης και οι καταστροφές δημόσιων αγαθών όπως το νερό, το δάσος κ.λ.π που σχετίζονται άμεσα με κοινωνικές δραστηριότητες. Αυτή η αποτίμηση δεν μπορεί να είναι έργο της επιστήμης αλλά πρωτίστως της κοινωνίας
Τρίτη παρατήρηση
Πολύς ο λόγος για την βιώσιμη ανάπτυξη, που κατά την γνώμη μου δεν είναι μία έννοια αλλά δύο και μάλιστα συγκρουόμενες σήμερα.
Πάει πολύς καιρός από τότε, που η παραγωγή του αναγκαίου και του ωφέλιμου έπαψε να είναι κινητήρια δύναμη της ανάπτυξης.
Σήμερα (το σωστότερο εδώ και χρόνια ) η κινητήρια δύναμη της ανάπτυξης είναι άλλη. Τα παραγόμενα προϊόντα δεν αποτελούν πάντα πραγματική ανάγκη αλλά κατασκευασμένη
Είναι ένα νέο μοντέλο που δημιουργεί πλασματικές ανάγκες και αξίες. Αυτό το μοντέλο δεν έχει όρια. Οι φυσικοί πόροι όμως δεν είναι ανεξάντλητοι, άρα δεν μπορεί να υπάρξει βιώσιμη ανάπτυξη
Το εύρος της περιβαλλοντικής μεταβολής καθώς και η εξάντληση των πόρων επιβάλλουν έναν γρήγορο και ριζικό μετασχηματισμό των τρόπων παραγωγής και κατανάλωσης αλλά και της κοινωνικής μας οργάνωσης
Τέταρτη παρατήρηση
Απαξιώνονται οι τοπικές κοινωνίες με το χαρακτηρισμό «οικολογούντες»
Η αντίσταση των κοινωνιών σε αυτή την εισβολή στο περιβάλλον ζωής τους δεν είναι μια απλή «υπεράσπιση της φύσης». Είναι πάλη ενάντια στην κυριαρχία. Ενάντια στην καταστροφή ενός κοινού αγαθού από ιδιωτικές δυνάμεις υποστηριζόμενες από το κράτος, οι οποίες αρνούνται το δικαίωμα των τοπικών πληθυσμών να επιλέγουν το δικό τους τρόπο για να συμβιώνουν, να παράγουν και να καταναλώνουν. Και αυτός ο τρόπος μπορεί να ξαναυπάρξει

Unknown είπε...

Έχεις δίκιο ότι το θέμα είναι να γίνουν τα πράγματα σταθμισμένα σωστά και με σεβασμό. Το πρόβλημα είναι ότι η πρακτική λέει ότι αυτός ο σεβασμός είναι μόνο στα λόγια. Ξέρεις σε ποιο σημείο «δίνω δίκιο» στην ύπαρξη των «οικολογούντων», όπως τους αναφέρεις;
Όταν κάτι ξεφεύγει της ισορροπίας, είναι απόλυτη φυσική συνέπεια η εμφάνιση του αντίθετου «άκρου». Καλό λοιπόν θα ήταν να σκέφτονται οι «επιχειρείν» τις συνέπεις του επιχειρείν τους και να το προστατεύουν οι ίδιοι από τα αποτελέσματα των αρνητικών συνεπειών. Όσο βλέπω επιχειρηματίες (δημόσιας ή ιδιωτικής φύσης) να μην βάζουν μυαλό, δεν με πειράζει να ρίχνω πάνω τους λυσσασμένα σκυλιά, κι ας διαφωνώ και με τους δύο. Δεν πιστεύω άλλωστε όπως ξέρεις πως με το παρόν διαχειριστικό σύστημα υπάρχει ποτέ περίπτωση το επιχειρείν να βάλει μυαλό, όσο και αν μας αρέσει αναμεταξύ μας να βαυκαλιζόμαστε ότι με τις «διδασκαλίες» μας θα διορθώσουμε τον κόσμο.

Η ιστορία έχει δείξει πως τέτοιες «αλλαγές» είναι επώδυνες.

Τζεφέρης Πέτρος είπε...

Να πω κι εδώ διο λόγια. Καταρχάς χαιρετίζω τη νίνα που κάποτε ιδρώσαμε μαζί στα ίδια θρανία.
Συμφωνώ στα περισσότερα, κι αν ορισμένοι επικριτές διαβαζαν λίγο παραπάνω, θα συμφωνούσαν κι αυτοί με ..εμένα στα περισσότερα.
Δυο μονο σημεία: "οικολογούντες" λέγοντας δεν εννοώ σε καμία περίπτωση τις τοπικές κοινωνίες, οι οποίες τις πιο πολλές φορές υφίστανται τα δεινά χωρίς να προλάβουν να αρθρώσουν λέξη.. Οικολογούντες λέγοντας εννοώ ΟΛΟΥΣ, και πρώτα απο όλους εμας κι εμενα.. Δειτε και το σχετικό ομώνυμο διήγημα που καποτε βραβευσε ο Πειραϊκός σύνδεσμος..

Οικολογούντες...

Και ενα δεύτερο σημείο σχετικά με την "βιωσιμη ανάπτυξη των μη ανανεώσιμων πόρων" η οποία θεωρητικά τουλάχιστον είναι εφικτή με εφαρμογή της έννοιας της «ασθενούς βιωσιμότητας» (weak sustainability) η οποία επιτρέπει την δυνατότητα υποκατάστασης του «φυσικού κεφαλαίου» με άλλους πόρους (φυσικούς ή συνθετικούς) είτε από ανθρωπογενές κεφάλαιο (σύντομα αν θελετε θα δείτε εργασία που θα δημοσιευτεί γι'αυτό).

Ομως θα συμφωνήσουμε σε κάτι. Τελικά στην πράξη, όπως λέει και ο Darthiir the Abban, μόνο με "μεταμόσχευση εγκεφάλου" μπορούμε να πετύχουμε τη "βιώσιμη ανάπτυξη" οπως την εννοούμε εμεις, τουλάχιστον με τα σημερινά υπάρχοντα διαχειριστικά συστήματα. Γι'αυτό εγώ μιλω για ενα νέο πολιτισμό ("Η βιώσιμη ανάπτυξη ειναι πολιτισμός"), ένα νέο πολιτιστικό παράδειγμα.. που οδηγεί προς τη βιώσιμη κοινωνία.

Το πόσο δύσκολο ειναι να το πετύχομε αλλωστε το δειχνει και το γεγονός οτι τόσο καθαρές αποψεις παρεξηγούνται και διαιωνίζονται τελείως διαφορετικά στο διαδίκτυο, πασπαλιζόμενα με υπαινιγμούς για το ήθος, τις σπουδές, τις ειδικότητες κλπ. λες κι εχουμε κατι να χωρίσουμε εμεις. Εκείνοι που εχουν συμφέροντα, ναι εχουν και να χωρίσουν και να μοιράσουν και να εισπράξουν. ΕΜΕΙΣ οχι...

Αυτά κι ελπίζω σύντομα να λήξει αυτή η παρεξήγηση.

http://elladitsamas.blogspot.com/

antigold είπε...

Να ξεκαθαρίσω αρχικά ότι έκρινα μόνον τις απόψεις σας που εκφράζονται στο άρθρο και όχι εσάς προσωπικά. Θα ήθελα να προσθέσω μερικά ακόμα ζητήματα σ'αυτά που έθεσε η Νίνα:

Η μεταλλευτική ιδιοκτησία κατισχύει των πάντων. Η μεταλλευτική ιδιοκτησία (δηλαδή η “ιδιοκτησία” του υπεδάφους) κατισχύει της ιδιοκτησίας επί του εδάφους επειδή θεωρείται ΠΑΝΤΑ ότι είναι “υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος”. Τα δάση της χώρας έχουν αυστηρή Συνταγματική προστασία εκτός αν υπάρχουν λόγοι “υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος”. Αφού λοιπόν όλα τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα είναι ανίσχυρα μπροστά σ’αυτό το περίφημο “υπέρτερο δημόσιο συμφέρον”, δεν πρέπει επιτέλους να ορίσουμε και ποιο είναι αυτό, με κριτήρια του 2010 και όχι του ‘50 και του ‘60;

Μας δώσατε ένα link για τον
Ερμηνευτικό οδηγό σχετικά με το άρθρο 6 παρ. 4 της οδηγίας για τα ενδιαιτήματα (92/43/ΕΟΚ), όπου διευκρινίζεται μεταξύ άλλων και ο όρος “επιτακτικοί λόγοι υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος”, σύμφωνα με τη μη δεσμευτική γνώμη της επιτροπής. Μετά από μια σειρά σκέψεων που δεν θα αντιγράψω εδώ, η Επιτροπή καταλήγει στο εξής:

“Είναι λογικό να θεωρήσουμε ότι οι “επιτακτικοί λόγοι υπέρτερου δημόσιου συμφέροντος, συμπεριλαμβανομένων κοινωνικών και οικονομικών”, αναφέρονται σε καταστάσεις κατά τις οποίες τα προβλεπόμενα σχέδια ή έργα αποδεικνύονται απαραίτητα:
- Στο πλαίσιο δράσεων ή μέτρων που αποσκοπούν σε προστασία θεμελιωδών αξιών για τη ζωή των πολιτών (υγεία, ασφάλεια, περιβάλλον).
- Στο πλαίσιο θεμελιωδών πολιτικών για το κράτος και την κοινωνία
- Στο πλαίσιο υλοποίησης δραστηριοτήτων οικονομικού ή κοινωνικού περιεχομένου, οι οποίες εκπληρώνουν ειδικές υποχρεώσεις δημόσιας υπηρεσίας”.

Εγώ δεν βλέπω τα ιδιωτικά μεταλλευτικά έργα να ταιριάζουν σε κανένα από τα παραπάνω πλαίσια. Αυτοί που θα ισχυριστούν ότι πρόκειται για “θεμελιώδη πολιτική για το κράτος και την κοινωνία”, ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΝ ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΥΠΕΡΤΕΡΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΟΦΕΛΟΣ. Και εδώ μπαίνουμε στα δύσκολα που όλοι αποφεύγουν να απαντήσουν…

Tα δικαιώματα (royalties) για τα ΔΗΜΟΣΙΑ μεταλλεία είναι ένα πενιχρό 1% που μπορεί να είναι και το χαμηλότερο παγκοσμίως… Στα ΙΔΙΩΤΙΚΑ μεταλλεία όμως, όπως της Χαλκιδικής, έχουμε σίγουρα την παγκόσμια αρνητική πρωτιά: δικαιώματα του Δημοσίου 0%!!! Εγώ δεν έχω άλλη λέξη γι’αυτό από τη ΛΗΣΤΕΙΑ…

Πάμε παρακάτω: Φορολογία. Σκοτεινή υπόθεση, ακόμα και για χώρες που το φορολογικό τους σύστημα δεν μπάζει από παντού όπως τα δικά μας. Οι μεταλλευτικές εταιρείες παγκοσμίως έχουν αναγάγει την φοροαποφυγή σε υψηλή τέχνη. Οι εν Ελλάδι εταιρείες που είναι θυγατρικές ξένων εταιρειών, (όπως η ΕΛΛ. ΧΡΥΣΟΣ που είναι θυγατρική της καναδικής EUROPEAN GOLDFIELDS) μπορεί και να μην πληρώνουν καθόλου φόρους, αφού η μητρική φορολογείται στον Καναδά και υπάρχουν διακρατικές συμφωνίες για την αποφυγή διπλής φορολόγησης.
Δεν συνεχίζω, θα γράψουμε κάποια στιγμή περισσότερα.

Δεν ισχυρίζομαι βέβαια ότι καμία μεταλλευτική επιχείρηση δεν πληρώνει φόρους και ότι το Δημόσιο δεν έχει κανένα έσοδο από το σύνολο του κλάδου. Ισχυρίζομαι όμως ότι εν έτει 2010 το κριτήριο για το “υπέρτερο δημόσιο όφελος” δεν μπορεί να είναι το οικονομικό και μόνο. Από την άλλη πλευρά της ζυγαριάς πρέπει να μπουν η οικολογική ισορροπία, η δημόσια υγεία, η ποιότητα ζωής, η οικονομική ζημία από τον αποκλεισμό ή την υπανάπτυξη άλλων δραστηριοτήτων, η ενεργειακή επάρκεια και οι υποχρεώσεις μας στα πλαίσια του Κυότο, το ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ από τη διατήρηση των δασών και των υδατικών πόρων κλπ. Και φυσικά στη ζυγαριά πρέπει να μπει και η άποψη της τοπικής κοινωνίας που δεν επιτρέπεται πλέον να απαξιώνεται συνολικά.

Η Κυβέρνηση έχει εξαγγείλει την αναμόρφωση και τον εκσυγχρονισμό της μεταλλευτικής νομοθεσίας, αρχης γενομένης από τον ΚΜΛΕ και θα ακολουθήσει ο εθνικός μας δεινόσαυρος, ο Χουντικός Μεταλλευτικός Κώδικας.

Αυτό λοιπόν που εγώ ως πολίτης ΑΠΑΙΤΩ από την Κυβέρνηση και από τους λειτουργούς της, όπως εσείς κ. Τζεφέρη που συμμετέχετε σε αυτές τις Επιτροπές, είναι να επαναπροσδιορίσετε το “εθνικό όφελος” λαμβάνοντας υπ’οψιν όλα τα ανωτέρω. Ενδεικτικά και όχι περιοριστικά.

antigold είπε...

Και διευκρινίζω, για να μην παρεξηγηθώ πάλι, ότι η έντονη λέξη "ΑΠΑΙΤΩ" απευθύνεται βασικά στις πολιτικές ηγεσίες και όχι σε εσάς.
Όχι ότι έχω και μεγάλες ελπίδες...

Stinger είπε...

Το τι σημαίνει "δημόσιο συμφέρον" μπορεί έυκολα να το προσδιορίσει κανείς ανατρέχοντας όχι μόνο στο περιβόητο άρθρο 24 του Συντάγματος που είναι πιά καραμέλα για τους "οικολόγους", αλλά και τα άρθρα 17, 22, 25 και 106.

Ρύπανση και "εγκλήματα" δεν προκαλεί μόνον η κακή μεταλλεία και βιομηχανία, αλλά και οποιαδήποτε δραστηριότητα, συμπεριλαμβανομένων τουρισμού και γεωργίας. Να προσθέσω επίσης ότι τα διλήμματα τα βάζει όχι η εκάστοτε δραστηριότητα-"εγκληματίας" ή project, αλλά οι "οικολόγοι" πολέμιοί της: "'Η περιβάλλον για μας και τις επόμενες γενιές ή ανάπτυξη και βιομηχανία"...
Δυστυχώς με τέτοια εκβιαστικά διλήμματα οι τοπικές κοινωνίες καλούνται να διαχειρισθούν όχι μόνο το μέλλον το δικό τους, αλλά και να σχηματίσουν άποψη και θέση που θα επηρεάσει το μέλλον ευρύτερου χώρου και πέρα από αυτές. Διότι σήμερα το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών διαβιεί σε αστικά κέντρα. Κι αυτά τοπικές κοινωνίες είναι. Οι φυσικοί πόροι όμως δεν είναι εκεί, συμπεριλαμβανομένης και της γής. Αρα μοιραία ένα μικρό μέρος των τοπικών κοινωνιών, της υπαίθρου, "κατέχουν" τους πόρους που είναι απαραίτητοι για όλους. Δεν έχουμε εδώ κάποιο...ξένο εισβολέα και άρπαγα που πάει να τους σφετερισθεί. Εχουμε διαλεκτική αντίθεση πόλης-υπαίθρου που κρατεί εδώ και αιώνες και μεταβάλλεται ανάλογα με τις κοινωνικές σχέσεις. Με το σκεπτικό της απόλυτης επικράτησης του τοπι(κιστι)κού έναντι των πάντων, καμμιά τοπική κοινωνία δεν θα έπρεπε να δεχθεί εγκατάσταση διαχείρισης αποριμμάτων, βιολογικό καθαρισμό ή ΒΙΠΕ. Οι τοπικές κοινωνίες του Μαραθώνα, της Υλίκης και του Μόρνου δεν θα έπρεπε να παρέχουν τους υδάτινους πόρους τους στο δεινόσαυρο της Αθήνας. Αλλά και από την άλλη, το 85 % των Ελλήνων πολιτών δεν θα έπρεπε να ανέχεται το 15 % (αγρότες) να καταναλώνει να κατασπαταλά στο τζάμπα το 85 % του νερού τη χώρας.

Η δε παραγωγή "του αναγκαίου και ωφέλιμου" που είδα να αναφέρεται, δεν έχει σταματήσει πρόσφατα, αλλά εδώ και αιώνες και αυτή. Από τότε δηλ. που για την παραγωγή προιόντων απαιτείται εργασία πολύ περισσότερη από την "κοινωνική" και αυτό κρατά από την βιομηχανική εποχή.

Για να γίνει η καλύτερη δυνατή αποτίμηση, δεν μπορεί να προτάσσεται ούτε το περιβαλλοντικό ούτε το οικονομικό ούτε το κοινωνικό όφελος, όπως τα εννοεί ο καθένας. Σίγουρα η "τεχνική" διάσταση είναι αναγκαία, αλλά όχι η μοναδική. Η απόφαση για μια δραστηριότητα-ες είναι μια διαλεκτική διαδικασία, με αντιθέσεις και αντιφάσεις, δεν παγιώνεται αλλά εξελίσσεται με την κοινωνία. Είναι σε μιά δυναμική ισορροπία ανάμεσα στα συμφέροντα και τις ανάγκες των κοινωνικών εταίρων, απλώνεται σε βάθος χρόνου και λαμβάνει υπόψη τις ανάγκες των μελλοντικών γενιών.. Πείτε τη διαδικασία αυτή "βιώσιμη ανάπτυξη", πείτε την όπως θέλετε. ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΗ, ΠΟΝΑΕΙ, ΑΛΛΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΕΦΙΚΤΗ. Και βέβαια βιώσιμη ανάπτυξη δεν σημαίνει ότι δεν καταναλώνουμε ή ότι δεν παράγουμε τίποτε σήμερα, γιατί έτσι υποτίθεται ότι υπονομεύουμε το μέλλον των επόμενων γενιών. Ούτε κάν για τους πεπερασμένους πόρους δεν ισχύει αυτό.

Τι να κάνουμε λοιπόν; Μια λύση θα ήταν να (ξαν) αρχίσουμε ακόμη μια κουβέντα και να ορματιζόμαστε για το ιδεατό κοινωνικό μοντέλο, πώς θα κάνουμε "δίκαιη" παγκόσμια διαχείριση των πόρων κλπ κλπ. Δεν λέω, καλά όλα αυτά, αλλά μέχρι τότε θα πρέπει να ζήσουμε κι εμείς και οι επόμενες γενιές, έστω και στα πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος. Βέβαια, υπάρχει και ο δρόμος της ατομικής επιλογής, πίσω στο χωριό κι επιστροφή στη φύση. Εν πάσει περιπτώσει επιλογές υπάρχουν και μπορούμε να διαλέξουμε χωρίς διλήμματα, μιάς είναι περισσότερες από δύο !

Δημοσίευση σχολίου

Προσβλέπω σε έναν ευπρεπή διάλογο χωρίς κακόβουλα και υβριστικά σχόλια που προσβάλλουν την αισθητική μας αλλά κι εκείνη της ελληνικής γλώσσας. Εντούτοις, όλα τα σχόλια δημοσιεύονται!