Hμερίδα με θέμα «Οι Θησαυροί της Βόρειας Ελλάδος»: το συμπέρασμα...

Η ημερίδα διοργανώθηκε στη Θεσσαλονίκη από το Σύνδεσμο Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων Ελλάδος και την οικονομική εφημερίδα Εξπρές.

Η ίδια η εφημερίδα συνοψίζει τα αποτελέσματα:

 Αναξιοποίητος ορυκτός πλούτος αξίας 20 δισ. ευρώ στη Βόρεια Ελλάδα

Πέραν από τα προφανή θετικά συμπεράσματα που παρουσιάζονται παραπάνω, η δυναμική παρουσία της "άλλης άποψης", οι "αρνητές και διαφωνούντες", ξαναθέτουν δυναμικά το ερώτημα κάθε φορά που γίνονται τέτοιες εκδηλώσεις:  «τελικά αξίζει το κόπο;». "μπορεί τελικά η  Μεταλλεία και γενικότερα η Εξορυκτική δραστηριότητα, να αποτελέσει συμφέρουσα και περιβαλλοντικά ασφαλή δραστηριότητα για τον τόπο μας και γενικότερα, ώστε να δώσει κανείς τη μάχη του με την άγνοια, την παραπληροφόρηση και τις προκλήσεις των καιρών;"
 
Και η απάντηση, το συμπέρασμα; To αβίαστο ενδεχομένως, αλλά όχι το αβασάνιστο και προφανές. Το τεκμηριωμένο, δονκιχωτικό κι αφελές (ίσως για ορισμένους) αλλά πολυβασανισμένο συμπέρασμα, και κυρίως το καλοπροαίρετο συμπέρασμα, που έχει προκύψει "δια πυρός και σιδήρου" ως συνισταμένη μέσα από τη διαχρονική εμπειρία:
 

Ναι είναι αλήθεια ότι η «μεταλλεία» και γενικότερα ο εξορυκτικός τομέας, στηρίζεται στην εκμετάλλευση ορυκτών πόρων μη ανανεούμενων, παρά μόνο σε γεωλογική κλίμακα.
 
Ναι,  η μεταλλευτική δραστηριότητα παρουσιάζει ιδιαιτερότητες (μη ανανεώσιμο, γεωγραφικό εντοπισμό, σπανιότητα, περιβαλλοντικό αποτύπωμα κλπ) που επηρεάζουν ανταγωνιστικά τη διαχείριση άλλων μη ανανεώσιμων πόρων (νερό, έδαφος κλπ). Όμως αυτό δεν καθιστά τη δραστηριότητα a priori μη βιώσιμη, όπως τεκμηριώνεται όχι μόνο θεωρητικά, αλλά και από τη διεθνή εμπειρία.

Ναι, υπάρχουν περιοχές που η εξορυκτική δραστηριότητα, για ένα σύνολο από λόγους και υπό προϋποθέσεις, δεν αποτελεί επιτρεπόμενη επιλογή (πχ. αρχαιολογικές, προστατευόμενη φυσική, πολιτιστική κληρονομιά) ή δεν αποτελεί βέλτιστη επιλογή (διότι έχουν ήδη ή πρόκειται να επιλεγούν εναλλακτικές δραστηριότητες).

Εντούτοις, αν μπορούσαμε να συζητήσουμε σοβαρά, ψύχραιμα και κυρίως συναινετικά, αν προτάσαμε το γενικότερο συμφέρον (τοπικό και εθνικό) αντί του στενά ατομικού, τότε τα πράγματα θα μπορούσαν να απλοποιηθούν και να βρεθούν οι καλύτερες δυνατές λύσεις.

Εντούτοις, όλοι οι έλληνες πολίτες (πρέπει να) ξέρουν την απάντηση στο ερώτημα «αν αξίζει τον κόπο». Μπορεί η μικρομέγαλη ελλαδίτσα μας να μην ειναι El Dorado, δεν είναι ομως ούτε και Ψωροκώσταινα. Οπως επιβεβαιώθηκε και από την ημερίδα, διαθέτει ενα σοβαρό απόθεμα ορυκτού πλούτου, που μέχρι σήμερα παραμένει ανεκμετάλλευτο και το οποίο θα έπρεπε να μας κινητοποιήσει θετικά, ειδικά σήμερα .

Οχι ληστρικά, όχι μέσα σε μαύρα κουτιά, αλλά πλήρως διάφανα, ανθρωποκεντρικά και περιβαλλοντοκεντρικά. Με συμμάχους την βιομηχανική οικολογία (industrial ecology) , την βιομηχανική συνύπαρξη, την οικο-αποδοτικότητα (eco-efficiency), την καλύτερη επιμελητεία υλικών (materials stewardship), την περιβαλλοντική καινοτομία κι ευθύνη (eco-innovation, eco-liability), τον  σεβασμό στην υγεία και ασφάλεια των εργαζομένων καθώς και στην προστασία του περιβάλλοντος. Με τους διαφωνούντες "μέσα" και όχι "απέξω".

Ο ελληνικός ορυκτός πλούτος, όπως αλλωστε επισημαίνεται και στον πανταχόθεν αποδεκτό όρο «πλούτος», υπήρξε διαχρονικά αλλά και είναι τόσο σημαντικός ώστε δικαιολογεί την εξορυκτική δραστηριότητα εκεί oπου δεν δημιουργεί σοβαρό περιβαλλοντικό κόστος και δεν ακυρώνει άλλες εξίσου σημαντικές δραστηριότητες ανάπτυξης.


[Πέτρος Τζεφέρης][by Tzeferis Peter]

«Οι Θησαυροί της Βόρειας Ελλάδος»

ΗΜΕΡΙΔΑ ΕΞΠΡΕΣ-ΣΜΕ