Yπάρχουν αναπτυξιακές δυνατότητες στον τόπο μας;

Υπάρχουν τουλάχιστον πέντε τομείς όπου μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν να βρούμε ξανά τη θέση μας στον παγκόσμιο αναπτυξιακό χάρτη, διαμορφώνοντας σημαντικό ρόλο εντός της ΕΕ αλλά και παγκοσμίως. Ποιοι είναι αυτοί;

(α) Ο ενεργειακός τομέας. H ενέργεια, με τη μορφή κυρίως έργων αιολικής ή ηλιακής παραγωγής, η λεγόμενη «πράσινη ενέργεια». Ηδη το αρμόδιο υπουργείο ΠΕΚΑ εξήγγειλε την πραγματοποίηση επενδύσεων ύψους 16 δισ. ευρώ σε Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ) έως το 2020, οι οποίες θα αυξήσουν την εγκατεστημένη ισχύ των ΑΠΕ από 4.500 MW που είναι σήμερα σε 15.000 MW, καλύπτοντας το 40% της κατανάλωσης ηλεκτρισμού της χώρας, από AΠE. Υπενθυμίζονται οι στόχοι της Ε.Ε. για 20% συμμετοχή των ΑΠΕ στο ενεργειακό ισοζύγιο της χώρας, 20% εξοικονόμηση ενέργειας και 20% μείωση των εκπομπών αερίου του θερμοκηπίου έως το 2020.
Βέβαια, η αλήθεια είναι...

Read More


ότι ήδη σήμερα στη Ρυθµιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ) εκκρεμούν 1.214 αιτήσεις συνολικής ισχύος πάνω από 20.000 ΜW - όσο δύο φορές η σηµερινή εγκατεστηµένη ισχύς της χώρας - που αντιστοιχούν σε έργα πάνω από 30 δισ. ευρώ! Το θέμα λοιπόν δεν είναι να εξευρεθούν οι επενδυτές, αλλά το ήδη διαμορφωθέν νομοθετικό πλαίσιο, μετά την ψήφιση του Νέου Νόμου για τις ΑΠΕ (27/05/2010), να οδηγήσει σε ουσιαστικές επενδύσεις και όχι σε ένα καινούργιο φαγοπότι που θα μεταφέρει πόρους από τον φτωχό καταναλωτή στα τεχνοκρατικά ολιγοπώλια και την λεγόμενη πλουτοκρατία. Κι ακόμη να οδηγήσει σε πραγματική βιωσιμη ανάπτυξη, κι όχι απλώς πράσινα χρωματισμένη ανάπτυξη...

(β) Ο τουρισμός. Ο τουρισμός και οι υποδομές (δρόμοι, λιμάνια, μαρίνες, κ.λπ.) ένα θέμα χιλιοειπωμένο με το οποίο δεν θα ασχοληθούμε περισσότερο εδώ, αλλά που επίσης θέλει πολύ προσοχή διότι η χώρα μας έχει πληγεί βάναυσα από τον μαζικό τουρισμό της άναρχης δόμησης, της πολιτιστικής υποβάθμισης, του all inclusive και της χλωριωμένης πισίνας...

(γ) Η ναυτιλία. Η ελληνική εμπορική ναυτιλία έσωσε τον ελληνισμό αρκετές φορές στο ιστορικό, πρόσφατο ή απώτερο, παρελθόν μας. Ναι, είναι βέβαιο ότι ο κλάδος αυτός λειτουργεί με διεθνή κριτήρια. Λένε πολλοί ότι οι εφοπλιστές δεν έχουν πατρίδα. Βλέπουν τον κόσμο από ψηλά και με δική τους οπτική γωνία πάνω από κράτη και κυβερνήσεις. Αυτό είναι εν πολλοίς μία αντικειμενική πραγματικότητα, αφού ο συγκεκριμένος τομέας, δεν είναι εύκολο να περιχαρακωθεί σε εθνικά σύνορα.

Η συμμετοχή των Eλλήνων πλοιοκτητών στη διακίνηση καυσίμων είναι ιστορικά αναμφισβήτητη αλλά και εντυπωσιακή. Αυτό που πρέπει να διορθωθεί είναι η σταδιακή από-ελληνοποίηση του παραγόμενου ναυτιλιακού πλούτου, είτε με την είσοδο ξένων πληρωμάτων πάνω σε ελληνικά πλοία είτε με την αποχώρηση των διοικητικών κέντρων των ναυτιλιακών εταιριών από τις ελληνικές πόλεις και ιδιαίτερα από τον Πειραιά.

Σήμερα ένα πολύ μεγάλο μέρος των κινεζικών εξαγωγών διεξάγεται μέσω ελληνικής πλοιοκτησίας φορτηγών από κινεζικά λιμάνια προς όλο τον κόσμο.

Δεν είναι καθόλου τυχαία η εμμονή των Κινέζων να επενδύσουν στον Πειραιά. Είναι λοιπόν κατεξοχήν θέμα πολιτικής βούλησης, η επανένταξη της Ναυτιλίας στον κορμό των «βιομηχανιών» της χώρας που θα αποτελέσουν τη νέα βάση παραγωγής νέου πλούτου για τη χώρα, θέσεων εργασίας, επενδύσεων και γενικά δημιουργίας περίοπτης θέσης με το πρίσμα της «world class» δραστηριότητας.

(δ) Ο Ορυκτός Πλούτος. Ο Ορυκτός Πλούτος στον οποίο έχουμε αναφερθεί κατ’ επανάληψη από την ιστοσελίδα αυτή. Ηδη σε σχετική ημερίδα που διοργάνωσαν πρόσφατα ο Σύνδεσμος Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων Ελλάδος και η οικονομική εφημερίδα «Εξπρές» στην Θεσσαλονίκη, ανακοινώθηκε ότι στη Β. Ελλάδα υπάρχουν εξαιρετικά αποθέματα χρυσού, αργύρου, χαλκού, μολύβδου, ψευδαργύρου και νικελίου, συνολικής αξίας 20 δισ. ευρώ, με βάση της τρέχουσες τιμές των μετάλλων. Ωστόσο, μόνο ένα πολύ μικρό μέρος αυτού του ορυκτού πλούτου αξιοποιείται σήμερα παραγωγικά, όπως σημείωσε με νόημα ο γενικός διευθυντής του Ινστιτούτου Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών (ΙΓΜΕ) Κ. Μακεδονίας, Νίκος Αρβανιτίδης. Είναι επίσης θέμα πολιτικής βούλησης η αξιοποίηση του ορυκτού μας πλούτου, όπως το ίδιο ακριβώς ισχύει και με τα θέματα προστασίας του περιβάλλοντος είτε κατά την εξόρυξη/αξιοποίηση των ορυκτών πρώτων υλών είτε γενικότερα.

(ε) Η πληροφορική. Eίναι παγκόσμια ανάγκη, «the next big thing», μαζί με τη βιοτεχνολογία. Επειδή βιοτεχνολογία είναι δύσκολο να αναπτύξουμε στην Ελλάδα, τουλάχιστον να είμαστε «μέσα» στην πληροφορική. Oι επενδύσεις στην πληροφορική είναι κυρίως εντάσεως «γνώσης» και όχι «υλικού κεφαλαίου». Οι παραγόμενες αξίες είναι πολλαπλάσια αποδοτικές και ταχύτερες. Βλέπε Microsoft που έγινε η πιο «ακριβή» εταιρία του κόσμου σε λιγότερο από μία δεκαετία, εμπορευόμενη κυρίως πνευματική απόδοση. Βλέπε επίσης Google, που απασχολεί σε μία δεκαετία δεκάδες χιλιάδες εργαζομένους χωρίς να έχει στην παραγωγή της ούτε ένα υλικό αγαθό. Βλέπε ακόμη και το troktiko, πως κατάφερε σε ανύποπτο χρόνο να γίνει το πρώτο blog σε όλο τον κόσμο…

Η επιτυχία του σταθεροποιητικού προγράμματος της χώρας δεν θα υπάρξει αν δεν εγκατασταθούν νέα συστήματα οργάνωσης και πληροφορικής στα νοσοκομεία, τις δημόσιες προμήθειες, τον έλεγχο των τραπεζών, στο δημόσιο, στην ενίσχυση των συστημάτων είσπραξης φόρων κ.ά. Η πίεση που θα ασκηθεί από την τρόικα και τους ελεγκτές της θα είναι αφόρητη προς την κατεύθυνση αυτή. Το θέμα κι εδώ είναι να μην χαθούν και να μην πάνε σε μαύρες τρύπες τα χρήματα που πρόκειται να διατεθούν. Κι ακόμη να οδηγήσουν σε νέες θέσεις εργασίας.

Ας μη ξεχνάμε ότι ο κλάδος της πληροφορικής είναι ίσως ο πλέον πρόσφορος για την απορρόφηση των χιλιάδων νέων πτυχιούχων κάτω των τριάντα ετών, ιδίως εκείνων που σπουδάζουν σήμερα στο εξωτερικό. Αν δεν τους δώσουμε τέτοιες ευκαιρίες, θα τους χάσουμε για πάντα από τον τόπο αυτό, μία αιμορραγία που δεν πρέπει να επιτρέψουμε να συμβεί από τον εθνικό κορμό.

[στοιχεία από άρθρο του Κώστα Λουρόπουλου στην εφημερίδα ΕΧPRESS, 20.6.2010]