Η Ελλαδίτσα μας έχει Ορυκτό Πλούτο, όμως αυτό δεν αρκεί!

Εκθεση Δραστηριότητας Για τ... by PETROS TZEFERIS on Scribd

Η Ελλαδίτσα μας έχει Ορυκτό Πλούτο. Οχι επειδή το είπε κάποτε ο πρόεδρος της (τότε) ΕΟΚ, κ. Γκαστόν Τόρν (1981) ή ο αρθρογράφος των FINANCIALS TIMES (1978), διαπιστώσεις οι οποίες έγιναν με βάση το οικονομικό περιβάλλον του τέλους της δεκαετίας του 1970. Η Ελλαδίτσαμας διαθέτει Ορυκτό Πλούτο και σημαντική εξορυκτική βιομηχανία παρά το γεγονός ότι τα τελευταία 20-30 χρονια είχαμε αναστολή πολλών επενδυτικών σχεδίων (πχ. αλουμίνας ή και ανοξείδωτου χάλυβα) αλλά και την διακοπή λειτουργίας ορισμένων από τις μεγαλύτερες μεταλλευτικές βιομηχανίες της Χώρας μας (Συγκρότημα Σκαλιστήρη, Μποδοσάκη, ΕΛ.ΣΙ: Ελληνικά Σιδηροκράματα, Γαλλική Εταιρεία Μεταλλείων Λαυρίου κ.τ.λ.) ή την μετατροπή τους σε προβληματικές και την εξ'αυτού του λόγου κρατικοποίησή τους (π.χ. ΛΑΡΚΟ).

H ύφεση αυτή, με μια μικρή ανάπαυλα,συνεχίζεται στις μέρες μας. Η παγκοσμιοποίηση των αγορών φαίνεται να επηρεάζει αρνητικά την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών (αλλά και των ευρωπαϊκών εξορυκτικών επιχειρήσεων) σε σχέση με τις αντίστοιχες επιχειρήσεις τρίτων χωρών, διότι εκεί υπάρχει μεγάλη διαφορά στο κόστος εργασίας, στις απαιτήσεις ασφάλειας εργασίας καθώς και στο κόστος του περιβαλλοντικού αποτυπώματος

Το ποτάμι όμως δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Η χώρα μας ανήκει πλέον στην ΕΕ και πρέπει να βαδίζει μπροστά λειτουργώντας ανταγωνιστικά σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Συνεπώς, οι νέες προκλήσεις (πρέπει να) σχετίζονται κυρίως με τον εκσυγχρονισμό της παραγωγής, τη διασφάλιση της ποιότητας και την προστασία του περιβάλλοντος. Μόνον έτσι μπορούμε να ελπίζουμε σε βιώσιμη αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου, διαφορετικά επανερχόμαστε στο παρελθόν και στους μύθους του, στα "χρυσά" τούβλα του κ. Σκαλιστήρη και στην "ψωροκώσταινα" που της απέκρυβαν ότι ήταν "μεταλλευτικό ελντοράντο"!


Read More



Σε σχέση με την τεχνολογική ανάπτυξη και τις προκλήσεις του διεθνούς ανταγωνισμού και παίρνοντας σοβαρά υπόψη τις απαιτήσεις της σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης πλέον κοινωνίας, ο ορυκτός πλούτος της Ελλάδος χρειάζεται να επανεκτιμηθεί και να θέσει νέους στόχους όπως:

• Προώθηση πολιτικής για ορθολογική χρήση γης που θα διασφαλίζει την πρόσβαση σε περιοχές κοιτασματολογικού ενδιαφέροντος σε σχέση με τις προστατευόμενες περιοχές.
• Βελτίωση της επιμελητείας των χρησιμοποιούμενων υλικών κι ελαχιστοποίηση του περιβαλλοντικού αποτυπώματος (οικο-αποδοτικότητα, βιομηχανική οικολογία).
• Επιλογή των κρίσιμων ΟΠ Υλών για την Ελλάδα. Ανάπτυξη νέων προϊόντων, νέων τεχνολογιών  και εφαρμογών με περιβαλλοντική κατεύθυνση (οικο-καινοτομία).
• Παραγωγή προϊόντων από φτωχές πρώτες ύλες ή δευτερογενή και στείρα υλικά. Αξιοποίηση εξορυκτικών/μεταλλουργικών αποβλήτων (επαναξιοποίηση, ανακύκλωση)
• Διείσδυση σε νέες αγορές που παρουσιάζουν καλές προοπτικές ανάπτυξης.
• Υιοθέτηση Βέλτιστων Διαθέσιμων Πρακτικών (ΒΔΠ) σε όλες τις φάσεις της παραγωγικής λειτουργίας και βελτίωση της ποιότητας/πιστοποίησης  των τελικών προϊόντων και υπηρεσιών
• Δημιουργία αξιόπιστων εθνικών βάσεων γεωχωρικών δεδομένων για τις ΟΠ ύλες αλλά και τις λειτουργούσες μεταλλευτικές/λατομικές δραστηριότητες.
• βελτίωση της επιχειρηματικής υπευθυνότητας και της εξωστρέφειας προς τις τοπικές κοινωνίες  κλπ.

Περιθώρια για μεγαλύτερη ανάπτυξη υπάρχουν πολλά. Δεν φτάνει όμως να έχεις μόνο ορυκτό ή φυσικό πλούτο. Ούτε μόνο να ξέρεις ότι τον διαθέτεις. Ούτε φυσικά να δρας φοβικά και να τον αποκρύπτεις μήπως και ξεσπάσουν περιβαλλοντικά "σκάνδαλα" από την τυχόν μελλοντική αξιοποίησή  του.  Δυστυχώς μέχρι τώρα, η διαχείριση του πλούτου αυτού, είτε εξηρημένου ως δημόσιο αγαθό είτε όχι, δεν οδήγησε σε αύξηση της δημόσιας περιουσίας, στον περιορισμό του δημοσιονομικού χρέους,  στην κοινωνική ευημερία. Δυστυχώς, όπως προκύπτει τελικά,  η πολιτεία διαχειρίζεται τα δημόσια αγαθά της παθητικά για να αυξάνει, σε τελευταία ανάλυση, τις δημόσιες δαπάνες της και όχι για έργα υποδομής και επιβίωσής της σε δύσκολες στιγμές, όπως δηλ. κάνουν άλλες πολιτείες (οπως πχ. οι Σκανδιναβικές, η Κίνα που σε 30 χρόνια πέτυχε το απόλυτο μονοπώλιο των σπανίων γαιών κλπ).

Σε ένα εξαιρετικά δυναμικό περιβάλλον όπου η "γεωπολιτική" αποδεικνύεται κυρίαρχη,  όπου η «φειδωλή εξόρυξη» δεν διασφαλίζει ούτε τη βιωσιμότητα του κλάδου αλλά ούτε και εκείνη του περιβάλλοντος, θα πρέπει εκτός από το "φυσικό αντικείμενο" να διαθέτεις επίσης στατηγική αλλά και ρεαλιστικές πολιτικές και τακτικές για την ανάπτυξή του υπό συνθήκες βιωσιμότητας. Στρατηγική σταθερή, διάφανη,  διαχρονική για την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου.  Η οποία  να στοχεύει χωρίς πισωγυρίσματα και σε βάθος χρόνου, να αναπροσαρμόζεται χωρίς αιφνιδιασμούς αλλά και να επαναπροδιορίζεται δυναμικά όταν απαιτείται από το ευρύτερο κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον.

Οι προϋποθέσεις γι’ αυτήν πρέπει να είναι η αναγνώριση του σημαντικού ρόλου που διαδραματίζει ο κλάδος τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ε.Ε., οι σαφέστεροι και ορθολογικοποιημένοι περιβαλλοντικοί κανόνες, η μείωση της γραφειοκρατίας και των διαδικασιών αδειοδότησης, τα κίνητρα για εγχώρια έρευνα και ανάπτυξη και σύνδεση αυτής με τη βιομηχανία, τα θεσμικά μέτρα για την ισχυροποίηση της ανταγωνιστικότητας του κλάδου και τέλος το πνεύμα αμοιβαίας κατανόησης και συνεργασίας με τις τοπικές κοινωνίες για το κοινό όφελος.



Και η βασικότερη προϋπόθεση: πρέπει να πιστέψει κανείς στο όραμα. Διαφορετικά...

[του Τζεφέρη Πέτρου] [by Tzeferis Peter]

Σημείωση Συγγραφέα: Η όποια αναδημοσίευση υπόκειται στην εφαρμογή των όρων χρήσης της ιστοσελίδας http://elladitsamas.blogspot.com