Σκέψεις για την άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων

Αρκετή συζήτηση γίνεται για τη μονιμότητα των Δημοσίων υπαλλήλων και θεωρείται από πολλούς σίγουρη ή άρση της με τη νέα αναθεώρηση του Συντάγματος.

Όμως έχουν εκλείψει οι λόγοι για τους οποίους αυτή έγινε; Είναι σήμερα όλα ρόδινα στη Δημόσια διοίκηση;

Δυστυχώς υπάρχουν πολιτικοί προϊστάμενοι (υπουργοί, υφυπουργοί ή Γραμματείς) οι οποίοι δίνουν εντολές στους υφισταμένους υπαλλήλους τους να υπογράψουν και να προωθήσουν αποφάσεις που δεν πρέπει. Είναι πολύ λογικό να υπάρχει άγνοια του πολιτικού προϊστάμενου για κάποια θέματα. Όμως δεν αναφερόμαστε σε αυτές τις περιπτώσεις. Υπάρχουν δυστυχώς περιπτώσεις στις οποίες ο πολιτικός θέλει να εξυπηρετήσει- για παράδειγμα- αιτήματα ομάδας πολιτών αλλά δεν έχει νομικά αυτό το δικαίωμα. Ο ρόλος των υπαλλήλων είναι να ενημερώνουν τους πολιτικούς προϊσταμένους τους και να τους προστατεύουν από παρόμοιες καταστάσεις, εφαρμόζοντας τους νόμους του κράτους. Εντούτοις, αν συμβεί κάτι "κακό", ο πολιτικός προϊστάμενος έχει τη δυνατότητα να δηλώσει εκ των υστέρων,  ότι «οι υπηρεσιακοί μου το εισηγήθηκαν».

Το θέμα γίνεται ακόμα πιο περίπλοκο όταν εμπλέκονται σύμβουλοι των πολιτικών προϊσταμένων οι οποίοι συνήθως έχουν εισηγηθεί λανθασμένες λύσεις και προτιμούν να ρίξουν λάσπη στους υπαλλήλους από το να εκτεθούν οι ίδιοι. Η άρνηση του υπαλλήλου να υπογράψει χωρίς καμία επιφύλαξη μία παρόμοια πράξη επόμενο είναι να επιφέρει δυσαρέσκεια. Ποιος μας διαβεβαιώνει ότι η δυσαρέσκεια αυτή δεν θα μεταβάλλεται, σε περίπτωση άρσης της μονιμότητας, με κάποια δικαιολογία που εύκολα βρίσκεται, σε απόφαση για αποχώρηση του «άτακτου» υπαλλήλου;

Ακόμα και η προώθηση των διατάξεων περί κρατικού υπαλλήλου μήπως έχει σκοπό την παρουσία στις υπηρεσίες άσχετων με το αντικείμενο υπαλλήλων, λόγω των μετακινήσεων που υφίσταται, ώστε να προωθούνται πιο εύκολα αυτά που κάποιοι θα ήθελαν; Η ανυπαρξία κανόνων επιτρέπει στον καθένα να υποψιάζεται.

Κανείς δεν υποστηρίζει ότι όλα στο δημόσιο είναι ρόδινα. Όμως νόμοι υπάρχουν και θα πρέπει απλά να εφαρμόζονται στις περιπτώσεις των επίορκων και παντελώς αδιάφορων δημοσίων υπαλλήλων. Να συνέρχονται γρήγορα και με ευελιξία τα υπηρεσιακά συμβούλια για την απόλυση αυτών που πρέπει να απολυθούν, όπως και σε πολλές περιπτώσεις γίνεται.

Το Δημόσιο δεν πρέπει να είναι καταφύγιο απατεώνων, αλλά ούτε και ανικάνων. Θα πρέπει όμως ο δημόσιος υπάλληλος να καλύπτεται από το νόμο ώστε να ασκεί απρόσκοπτα το έργο του πέρα από τις οποίες πιέσεις. Σε ένα ευνοούμενο κράτος δεν έχει δικαίωμα μόνον ο βουλευτής να προστατεύεται από άδικες κατηγορίες αλλά και ο κρατικός λειτουργός από επίορκους πολιτικούς!

 [Λουκάς Γεωργαλάς]