Η γκρίζα ζώνη του "μαζί τα φάγαμε"

Ενα εξαιρετικό άρθρο που έρχεται να συσχετίσει το το περίφημο «Τα φάγαμε όλοι μαζί» (ή «We all partied», ιρλανδιστί) με το Άουσβιτς και τα βιβλία του Πρίμο Λέβι!

Μπορεί να είναι όντως δύσπεπτο το συμπέρασμα πως ποτέ, ακόμη και στην περίπτωση της πιο ακραίας θηριωδίας, όπως είναι το ολοκαύτωμα του Άουσβιτς, ποτέ δεν μπορούμε να διακρίνουμε ξεκάθαρα τους θύτες από τα θύματα. Υπάρχει πάντοτε μια γκρίζα ζώνη, μια περιοχή διάχυτης, μολυσματικής συνενοχής... Εκεί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης,  η γκρίζα ζώνη ήταν οι συνεργάτες των Ναζί που κατάφεραν να επιβιώσουν ακριβώς λόγω των προνομίων αυτής της συνεργασίας, όχι χάρη στον ηρωισμό τους.

Η ίδια γκρίζα περιοχή υπάρχει και στο «Τα φάγαμε όλοι μαζί» όπου συνοψίζεται μαι συνειδητή στρατηγική ενοχοποίησης των θυμάτων, με σκοπό ακριβώς να αμβλύνει την κριτική τους, να τους στερήσει την αθωότητα, και τέλος να ελαφρύνει τη συνείδηση του θύτη. Αυτό για το οποίο κατηγορείται ο λαός είναι πως τόλμησε να φάει τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι όπου γίνεται το μεγάλο φαγοπότι...

Ομως, αυτή η γκρίζα ζώνη δεν καταργεί τη διάκριση θύτη και θύματος, όσο και αν το θέλουν οι πραγματικοί υπαίτιοι της καταστροφής. Η γκρίζα ζώνη θα υπάρχει για να κάνει ακόμη πιο διαυγή τη διαφορά...

Το άρθρο του Κωνσταντίνου Πουλή από το ThePressProject.gr