Με ποιό δικαίωμα να πω στα παιδιά μου να ...κάψουν τα δικά τους καράβια;

Μεγαλώσαμε καίγοντας τα καράβια μας γι' αυτόν τον τόπο.
Μείναμε εδώ από πείσμα και τρέλα ψάχνοντας για νερό...
Οταν τούτη δω η χώρα δεν μας έδωσε την ευκαιρία
να απολαύσουμε τον πανέμορφο ήλιο της
ούτε στιγμή...

Και τώρα;
Τώρα τί;
Με ποιό δικαίωμα θα ζητήσουμε την ίδια θυσία από τα παιδιά μας;

Η πιο γλυκειά πατρίδα είναι η καρδιά.
Που μας κράτησε με τις αλυσίδες της
στην σκλαβιά για πάντα...
Πικραμένους κι εντροπαλούς..
Με μια κρυφή, ανείπωτη ελπίδα...
που δεν ήρθε ποτέ.

Ομως η καρδιά των παιδιών θα φτερουγίσει αλλού,
σε άλλες πατρίδες
και σε άλλες αλυσίδες...

Κρίμα.. ανατολίτη ροκά,
που το τραγούδι σου
δεν θα τιμήσουν κι άλλες γενιές.

[by Tzeferis Peter]