Στον συνάδελφο Χαράλαμπο Ιωσηφάκη, Επιθεωρητή Μεταλλείων Νοτίου Ελλάδος

Οι φίλοι τον φώναζαν Μπάμπο. Για τους παραέξω ήταν ο Επιθεωρητής Μεταλλείων Νοτίου Ελλάδος.

Και για όλους ήταν ένα αιώνιο παιδί. Ηταν καλός, ήταν πράος, ήταν εργατικός. Ποτέ δεν πείραξε, ποτέ δεν φώναξε, ποτέ δεν αρνήθηκε τη βοήθεια.

Επέλεξε να είναι τίμιος. Ηταν άραγε κακό αυτό; Επέλεξε να είναι μόνος. Ηταν άραγε καλό αυτό;

Ο ήλιος μπαίνει και βγαίνει παιχνιδιάρικα σήμερα στο γραφείο μου. Κρύβεται και ξαναβγαίνει. Θελει να παίξουμε, αλλά εγώ δεν νιώθω καλά.

Προτιμούσα να μπουμπουνίζει και να βρέχει. Να ανοίξουμε τις ομπρέλες και να βγούμε στους δρόμους. Να πάμε στο δισκάδικο με την κλασική που τόσο σου άρεσε.. και στην οπερα του Bayreuth. Κι από κει στην οδό ονείρων..

Τη τελευταία δεκαετία τούφερνα από κείνο το λιγοστό λάδι που παράγουν τα πεθερικά μου στη Λακωνία. Το απότιστο, το μανιάτικο, το αγουρόλαδο..

Πόσες φορές δεν τούλεγαν «να σου φέρω εγώ» όμως αυτός «εκεί, προτιμούσε το δικό μου». Ηταν φάρμακο έλεγε. Κι ας ήταν από το υστέρημα, κι ας ήταν από την αγριελιά, κι ας μην τρωγόταν χωρίς να σου κάνει βήχα και κόμπο στο λαιμό…

Μια χρονιά, δεν βγήκε καθόλου λάδι. "Μη μου φέρεις άλλο" μου είπε ο Μπάμπος. "Μόνο αν έχεις από αυτό!"

Ετσι εκλεκτικός ήταν και στη δουλειά. Πάντα ακέραιος, ποτέ λειψός, ποτέ με δεύτερες σκέψεις όταν επρόκειτο για την ασφάλεια και την υγεία του πολίτη. 

Εντούτοις πάντα λογικός, μετριοπαθής και συγκαταβατικός, πάντα με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον.. 

Κι όμως η μοίρα τόφερε οι καταστάσεις να τον βάλουν στο σκαμνί. Τώρα στα τελειώματα του εργασιακού βίου έπρεπε να αποδείξει ότι δεν ήταν ο ελέφαντας. Ότι δεν ζημίωσε τον τόπο.. Τι ειρωνεία αλήθεια!

Επρεπε να το περάσει κι αυτό. Λίγοι βοήθησαν, η Ειρήνη, ο Δημήτρης, ο Ηλίας, ο Κλεομένης, ο κ. Καράς. Και φυσικά τα παιδιά της ΕΜΝΕ, τα δικά του παιδιά.

Μπορεί το δικαστήριο να τον δικαίωσε, όμως ο πόνος και το παράπονο έμειναν μέσα στα σωθικά. Nα τα κατατρώγουν μέχρι προχθές. 

Μεχρι προχθές που κόπηκε το νήμα της ζωής. Χωρίς να προλάβει να πάρει τη σύνταξή του. Χωρίς να προλάβει να την απολαύσει έστω για λίγο καιρό…

Δεν του είχαν κιλλίβαντα, ούτε ναυτικό τζιπ. Δεν άστραψε ένα φλας. Δεν ακούστηκαν καμπάνες βροντερές και βούκινα τηλεοπτικά.

Τα κανάλια δεν ήρθαν να απαθανατίσουν το γεγονός... Καλύτερα!

Κάποτε, όταν είχα γράψει μια επωδό σε μια κηδεία, μου είχε πει «καλά τα λες, ελπίζω να μην γράψεις τα ίδια και στη δική μου κηδεία..»

Όχι Μπάμπο μου, δεν θα γράψω τα ίδια στην δική σου κηδεία. Θα γράψω καλύτερα..

Και θα πω στα πεθερικά μου να πάψουν να ψάχνουν φέτος για αγουρέλαιο. Γιατί;

Γιατί απλά, χάθηκε εκείνος ο καλός ο άνθρωπος. Και μαζί η μοναδική του ευγένεια και η ψυχική του ανωτερότητα.

Το χάσμα λαίμαργα εκάλυψαν με χώμα, χέρια και μάτια και με τη σπουδή που δίνεται η πόρνη..

Κοιμάται εδώ αυτός που αγαπήσαμε και που μας πόνεσε με του θανάτου του το αιφνίδιο ταξίδι.

…που δεν κατάλαβε ποτέ της μοναξιάς μας τη δειλία!

Ας είναι μόνιμα να κατοικεί στην οδό ονείρων.  Αυτά δεν μπορεί να του τα πάρει κανείς!

[ένας συνάδελφος]