Τί γίνεται μετά το τέλος ζωής των ανεμογεννητριών;

Η εκμετάλλευση του ανέμου για παραγωγή ηλεκτρισμού με ανεμογεννήτριες επίσης δεν είναι κάτι νέο, η ΔΕΗ ήδη το 1982 είχε κατασκευάσει στην Κύθνο το πρώτο αιολικό πάρκο στην Ευρώπη κι ακολούθησαν άλλες χώρες.

Μια απ' αυτές ήταν η Γερμανία, η οποία ανέπτυξε στη συνέχεια βιομηχανία κατασκευής και από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 γέμισε τις πεδιάδες του Γερμανικού Βορρά με ανεμογεννήτριες, περίπου 25 χιλ. ανεμογεννήτριες υπάρχουν ήδη εγκατεστημένες στη Γερμανία. Οι πρώτες ανεμογεννήτριες ήταν μικρής ισχύος, καθώς η τεχνολογία ακόμα εξελισσόταν και τώρα, 20 χρόνια μετά, έρχεται η ώρα που ...συμπληρώνουν σταδιακά το όριο ζωής και πρέπει να αποσυναρμολογηθούν, εκτός κι αν ο ιδιοκτήτης μπορεί ν' αποδείξει τη στατική επάρκεια της κατασκευής. Ήδη περίπου 7 χιλ. γεννήτριες είναι ηλικίας άνω των 15 ετών κι εδώ είναι που αρχίζουν τα προβλήματα, καθώς κανείς δεν θέλει να πληρώσει το κόστος της καθαίρεσης, αν φυσικά μπορεί να το αποφύγει.

Η διαδικασία της αποσυναρμολόγησης κανονικά είναι αντίστοιχη της διαδικασίας συναρμολόγησης, απαιτούνται μεγάλοι γερανοί και μεγάλου μήκους φορτηγά, για την αποκομιδή του αποξηλούμενου εξοπλισμού, οπότε το κόστος αρχίζει κι ανεβαίνει: μια εταιρεία που εξειδικεύεται στην αποξήλωση παλαιών ανεμογεννητριών χρεώνει τη σχετική διαδικασία έως 30 χιλ. ευρώ ανά ανεμογεννήτρια. Πολλαπλασιάστε αυτό το κόστος με τις χιλιάδες ανεμογεννήτριες που περιμένουν στη σειρά για αποξήλωση κι ο λογαριασμός αρχίζει κι ανεβαίνει.

Στις ΗΠΑ υπάρχουν ήδη τοποθετημένες πάνω από 48 χιλ. ανεμογεννήτριες, που αρχίζουν κι αυτές με τη σειρά τους να συμπληρώνουν το όριο της διάρκειας ζωής και να μπαίνουν στη σειρά για αποσυναρμολόγηση. Και υπάρχουν κι άλλες χώρες όπου προκύπτει πλέον το ίδιο πρόβλημα, η Δανία, η Ισπανία, η Βρετανία, κλπ. Μια μελέτη του Institut für Umwelt und Biotechnik, Hochschule Bremen, το 2009 υπολόγισε πως μέχρι το 2034 θα προκύψει η ανάγκη ανακύκλωσης περίπου 225 χιλ. τόννων υλικών πτερύγων ανεμογεννητριών, (χωρίς να αναφέρει ποσότητες για τα υπόλοιπα υλικά, πύργοι, γεννήτριες, ελαιολιπαντικά, κλπ). Σύντομα τα αιολικά "σκουπίδια" θα αποδειχθούν μείζον περιβαλλοντικό -και οικονομικό- πρόβλημα.

Όσο διαρκεί το καθεστώς των επιδοτήσεων κάποιοι προτιμούν την αντικατάσταση των παλαιών ανεμογεννητριών με νέες. Ωστόσο η τεχνολογία έχει εξελιχθεί την τελευταία 20ετία και οι νέες είναι μεγαλύτερης δυναμικότητας, με μεγαλύτερο άνοιγμα πτερύγων και τοποθετημένες σε ψηλότερους πύργους, οπότε τα περιβαλλοντικά προβλήματα που προκαλούν είναι επίσης μεγαλύτερα. Όταν θα έλθει η σειρά αποξήλωσης των ψηλότερων, μεγαλύτερων και πιο βαριών ανεμογεννητριών, το κόστος αναμένεται πως θα είναι σημαντικά υψηλότερο των πιο πάνω 30 χιλ. ευρώ.

Στη χώρα μας έχουμε ήδη πάνω από 2GW αιολικά, που σημαίνει ανάλογο αριθμό εγκατεστημένων ανεμογεννητριών, οι οποίες εισπράττουν επίσης επιδοτήσεις και φοροαπαλλαγές. Τι προβλέπουν οι άδειες εγκατάστασης και οι Εγκρίσεις Περιβαλλοντικών Όρων για την αποξήλωση και την αποκατάσταση του τοπίου μετά την ολοκλήρωση της διάρκειας ζωής τους; Και πώς διασφαλίζεται η συμμόρφωση των εταιρειών με τις όποιες προβλέψεις έχουν γίνει, αν έχουν γίνει; Υπάρχουν πχ κατατεθειμένες εγγυητικές επιστολές, που να καλύπτουν το κόστος αποξήλωσης κι αποκατάστασης; Ή θα μας έλθει στο τέλος και νέος λογαριασμός, για να καλύψουμε υποχρεώσεις εταιρειών που ενδεχομένως θα προτιμήσουν να "πτωχεύσουν", παρά να πληρώσουν το κόστος αποξήλωσης κι αποκατάστασης;

[από το http://greeklignite.blogspot.gr/]