Παρέα με τον Κορονοϊό...

Δύσκολες μέρες… -όχι όμως απόλυτα αρνητικές! Ο αποκλεισμός στο σπίτι λόγω κορονοϊού επιβάλλει να στραφούμε σε συνήθειες που ξεχάσαμε ζώντας τον πυρετό των νεο-καιρών μας. Όπως το να διαλογιστούμε, ν’ αναλογιστούμε, να συζητήσουμε, να συσκεφτούμε ως άνθρωποι και να (ανα)προσδιοριστούμε ως οικογένεια. 

Μήπως και τούτη η αλλαγή προσφέρει τη δυνατότητα της αναθεώρησής μας, της αναπροσαρμογής μας σε σχέση με τον τρόπο μας να εννούμαστε και να λειτουργούμε…

Στο πλαίσιο αυτής της αναζήτησής μας, το διάβασμα αποτελεί έναν καλό οδηγό. Στο βαρύ κλίμα των ημερών, ζώντας λες τις “τελευταίες μέρες στη γη”, θα ταίριαζε να διαβάζαμε την παλιά όμορφη ιστορία του Πέτρου Χάρη “Η τελευταία νύχτα της Γης” (εκδόσεις Εστία, 6η έκδοση, Αθήνα 1979), όχι τόσο για να κατασταλθούμε (περισσότερο) ψυχολογικά, αλλά για ν’ αναρωτηθούμε για τα παρόντα και να λογιστούμε για τα μέλλοντα…

[η ζωγραφιά είναι του Γιάννη Μόραλη (“Ζευγάρι”, 1963), και περιέχεται στην έκδοση της Εστίας]

[Σκέψεις, του Α. Καπετάνιου]