Αποκέντρωση, Ελλάδα και κοινός νους...

Εμείς οι Έλληνες βιώνουμε καθημερινά την τριτοκοσμικά ανισόρροπη κατανομή της οικονομικής δραστηριότητας στη χώρα μας, υδροκεφαλισμός στην Αττική, εγκατάλειψη στην περιφέρεια.

Όλοι μας μιλάμε για αποκέντρωση, αλλά ουσιαστικά όλοι μας συνεργούμε (π.χ. μέσω των πολιτικών που εκλέγουμε) στο αντίθετο. Δοκιμάσαμε στο παρελθόν να βάλουμε μπροστάρη την ιδιωτική βιομηχανία, για να αντιστρέψουμε το κακό. Ξοδέψαμε πάρα πολλά λεφτά. Βλέπετε, πάντα αρχίζουμε από τα «ντουβάρια»... Μερικοί αετονύχηδες έγιναν πλουσιότεροι…
Φυσικά, αποτύχαμε! Ο κοινός νους, που δυστυχώς σπανίζει στη χώρα μας, λεει ότι πρώτα πρέπει να στείλουμε στην περιφέρεια κρατικές δραστηριότητες, που δεν σχετίζονται κατ’ ανάγκην με τη λειτουργία της πρωτεύουσας. Αυτό θα δημιουργήσει ζήτηση εκεί. Ο ιδιωτικός τομέας θα μυρισθεί ζήτηση, άρα και κέρδος εκεί και είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσει. Είναι τόσο απλό!

Εμείς τι κάνουμε, σχεδόν από καταβολής του Ελληνικού κράτους; Διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας υπέρ της αποκέντρωσης, ενώ στην πράξη, αντί να αφαιρούμε δραστηριότητες από το λεκανοπέδιο της Αττικής, είτε επεκτείνουμε τις υφιστάμενες είτε, το τραγικότερο, προσθέτουμε νέες. Υποστηρίζουμε αποκέντρωση, αλλά κάνουμε συγκέντρωση!

Και επειδή δεν μ’ αρέσουν οι γενικότητες, να πρόχειρα μερικά παραδείγματα:

1. Επέκτασης υφιστάμενων δραστηριοτήτων:

• Οι επεκτάσεις (π.χ. κτιριακές, θέσπιση νέων θέσεων εργασίας, κτλ.) στα Νοσοκομεία της Αττικής (Γενικό Κρατικό, Ναυτικό Νοσοκομείο, 401 Στρατ. Νοσοκομείο, και τόσα άλλα).
• Οι επεκτάσεις των κάθε είδους εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της Αττικής.

2. Προσθήκης νέων:
• Εκθεσιακό Κέντρο της ΔΕΘ, (στην Κηφισίας).
• ΟΠΕΚΕΠΕ για τις ενισχύσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στο λάδι, βαμβάκι, καλαμπόκι (στην Αχαρνών).
• Εθνικό Κέντρο Περιβάλλοντος και Αειφόρου Ανάπτυξης, (στο Μαρούσι).
• Κέντρο Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, ΚΑΠΕ, (στο Πικέρμι στα Μεσόγεια)
• Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας, ΡΑΕ, (στην ..Πανεπιστημίου και σύντομα στο …Γκάζι).
• Διαχειριστής του Εθνικού Συστήματος Μεταφοράς Ηλεκτρισμού, ΔΕΣΜΗΕ (στη Ν. Σμύρνη και σύντομα στον ..Πειραιά).
• Συνήγορος του Πολίτη, (στο Hilton).

Μετά, αγανακτούμε γιατί το κυκλοφοριακό της Αττικής όλο και χειροτερεύει. Τα δε βράδια βλέπουμε στην τηλεόραση τα γερόντια που εγκαταλείψαμε, π.χ. στην Ήπειρο να μιλάνε για το φόβο τους από τους Αλβανούς, που τη νύχτα κατεβαίνουν ανενόχλητοι για πλιάτσικο, κι’ όποιον πάρει ο χάρος… Μη μου πείτε ότι δεν σχετίζονται αυτά μεταξύ τους! Ενός κακού μύρια έπονται…
Προσπερνάω την περίπτωση των Ολυμπιακών αγώνων, οι συνέπειες των οποίων θα μας ακολουθούν για τουλάχιστον άλλη μια γενιά…

Αντί να φύγουμε μερικοί από μας και να πάμε στην περιφέρεια, θα έρθουν και τα υπόλοιπα ξαδέλφια μας από την επαρχία στην Αθήνα. Θα αναγκασθούμε τότε να πάμε πιο μακριά κι’ από τον Εύηνο για να φέρουμε νερό να πλυθούμε και να πιούμε! Θα πρέπει να αναζητήσουμε και δεύτερο νησί σαν την Ψυτάλλεια, να επεξεργασθούμε τα λύματά μας! Θα σκοτωθούμε μεταξύ μας στην Αττική για το πού θα θάψουμε τα σκουπίδια μας, τους νεκρούς μας, ή για το ποιος θα αφήσει στον άλλο λίγο χώρο να περάσει! Παράλληλα, θα ερημώσουν κι’ άλλο οι ακριτικές περιοχές της χώρας μας, τα νησιά μας, με τις χιλιάδες πολλαπλές και σοβαρές επιπτώσεις…

Αν δεν θέλουμε να μεταφέρουμε κρατικές δραστηριότητες στην περιφέρεια, τουλάχιστον ας σταματήσουμε να επεκτείνουμε τις υφιστάμενες ή να προσθέτουμε νέες στην Αττική. Είναι το λιγότερο που οφείλουμε να κάνουμε.

Τα τρελά λεφτά που σαν κράτος επενδύουμε με τη σέσουλα στο λεκανοπέδιο μπορούμε να τα αξιοποιήσουμε πολύ καλύτερα, αν σκεφθούμε π.χ. τρόπους προγραμματισμένης και σταδιακής μεταφοράς (σε διετία, σε τριετία, κλπ) από την Αθήνα στην περιφέρεια κάποιων από τις χιλιάδες δραστηριότητες που το κράτος ασκεί, χωρίς κανένα λόγο, στην Αττική. Αν η «δόση» αυτής της στρατηγικής επιλεγεί με σύνεση, μπορεί να γίνουν θαύματα «χωρίς να ανοίξει μύτη…». Υπάρχουν τεράστια περιθώρια για τέτοια σχέδια, που και την Αττική πολλαπλά θα ανακουφίσουν και την περιφέρεια πολλαπλά θα τονώσουν. Είναι πλάνη το ότι αυτό δεν γίνεται επειδή, όπως λέμε, υπάρχει «πολιτικό κόστος». Στην όποια κλίμακα τέτοιες πολιτικές βραχυχρόνια δυσαρεστήσουν κάποιους και χαθούν «κουκιά» στην Αθήνα, στην αντίστοιχη κλίμακα θα ικανοποιηθούν άλλοι και θα κερδισθούν «κουκιά» στην περιφέρεια. Θα έλεγα το αντίθετο, ότι δηλαδή υπάρχει τεράστιο «πολιτικό όφελος»! Με κατάλληλο σχεδιασμό, θα υπάρξει μόνο κέρδος «κουκιών» τόσο στην Αττική, λόγω της ανακούφισης, όσο και στην επαρχία, λόγω της τόνωσης!
Λίγο κοινό μυαλό χρειάζεται και μπορούμε, σιγά-σιγά, με συμμετοχική και συστηματική (όχι ερασιτεχνική) δουλειά, να αρχίσουμε να χτυπάμε «μ’ ένα σμπάρο…45 τρυγόνια».

[του Σακη Γαλιγάλη] [By Sakis Galigalis]

[να προσθέσω εγω ότι δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε εκ νέου την αμερική. Μπορούμε να μάθουμε από τον τρόπο οργάνωσης της περιφέρειας των ευρωπαϊκών χωρών (Γαλλία, Ολλανδία, Ισπανία, Αγγλία κλπ) και να ανταποκριθούμε σε ένα μακροπρόθεσμο επιστημονικά τεκμηριωμένο σχέδιο οργάνωσης της περιφέρειας. Ας βάλουμε στο τραπεζι νέες ιδέες για τους οικισμούς που χρειάζονται οικιστικές παρεμβάσεις, επανασχεδιασμό και ανάπλαση (πχ. τα καμμένα που δυστυχώς αυξάνονται και πληθύνονται...), αφήνοντας στην άκρη την οικιστική ανοργανωσιά αλλά με νέα οικολογική αντίληψη..

Μπορεί να κοροϊδεύουμε τους "κουτόφραγκους" αλλά πάντα μπροστά μας τους βρίσκουμε.. Οι Εγγλέζοι μέσα σε λίγα χρόνια κανανε τα Docklands του Λονδίνου, Κολωνάκι.. Ανάλογες περιπτώσεις ανάπλασης αστικού περιβάλλοντος έχουμε στη Φλωρεντία, στο Bath, στην Bologna αλλά και στο Βερολίνο όπου οι γειτονιές του ανατολικού βερολίνου, γύρω απο την πλατεία Alexanderplatz μέσα σε ελάχιστα χρόνια γίναν πιο trendy και απο το παλαι ποτέ δυτικό...

Και ας πούμε επιτέλους οχι στην γιγάντωση του οικοδομικού τερατουργήματος της Αττικής και την καταστροφή των περιαστικών ορεινών ογκων(Πεντέλη, Ντραφι, Πάρνηθα, Ποικίλο όρος κλπ) που ήταν δάση πριν λίγα χρόνια...

Τελικά δεν χρειάζεται σοφία.. Δυστυχώς, χρειάζεται όμως αυτό που δεν έχουμε...Και δεν εννοώ ούτε το Κτηματολόγιο, ούτε το Δασολόγιο. Ξέρετε σεις..

Αλλωστε τί να το κάνεις το δασολόγιο, όταν δεν σου απομείνουν καθόλου δάση;]

[Πέτρος Τζεφέρης] [by Tzeferis Peter]