...τυχεροί όσοι δεν σε κατάλαβαν ποτέ

διότι ... εκείνοι που σε κατάλαβαν ... είναι υποχρεωμένοι να μοιρασθούν μαζί σου το μεγαλείο και την απελπισία σου ...την απελπισία να μπορεις να σκέφτεσαι πίσω και πέρα από αυτό που βλέπεις...να σκέφτεσαι ..να σκέφτεσαι..

σκέφτομαι ότι σκέφτομαι, άρα υπάρχω! (cogito ergo sum) αλλά αμέσως μετά σκέφτομαι την απελπισία μου , τους φόβους μου, τις αυταπάτες μου, την τραγική μοναξιά μου... αρα δεν υπάρχω, δεν υπάρχω, αρα .. σκέφτομαι ...κι ας μην υπάρχω! (δεν μας ταπε καλά ο Καρτέσιος)...

Είναι κατι στιγμές..που ανοίγω την τηλεόραση και είναι μαύρη. Σαν να μην άνοιξε. Στην οθόνη γλιστράει μια μικρή κόκκινη τελίτσα. Είσαι εσύ. Θα πάρω βελόνα και κλωστή να σε ράψω πάνω μου να μη μου φύγεις ξανά, να μη σε χάσει το βλέμμα μου και βαρεθεί να βλέπει. Κάθε πολίτης πρέπει να έχει ένα τηλεκοντρόλ στην τσέπη και όποια εικόνα δεν του αρέσει να την αλλάζει. Κάθε πολίτης έχει δικαίωμα να βλέπει τις εικόνες που επιλέγει.

Η ζωή όμως δεν είναι τηλεόραση να παραμένει μαύρη με μια μικρή, φωτεινή, κόκκινη τελίτσα. Είναι τα όνειρά μας και πρέπει να τα ζήσουμε. Να ανοίξουμε τις ομπρέλες μας και να βγούμε στους δρόμους, στις πόλεις, στον κόσμο. Να σπάσουμε τις βιτρίνες της πόλης που μας κανει να θελουμε να είμαστε αλλού! Να πάμε εκδρομή στα μέρη που ήμασταν παιδιά, να μείνουμε από λεφτά, να μείνουμε εκεί, σε πόλεις που έχουν μνήμη και θυμούνται τα χνάρια μας. Να καβαλήσουμε το χαρταετό, τη συννεφούλα, οχι για να χαθούμε αλλά για να γνωρίσουμε τον κόσμο...

Εκεί ψηλά, θα στεγνώσουν και τα μάτια σου επιτέλους. Θα ξαναγίνουν υπέροχα. Μια μικρή, φωτεινή, κόκκινη τελίτσα στο σκοτάδι.

Το νόημα των παραπάνω: οχι κανένα.., τα παραπάνω ειναι τελικά εσύ , εγώ , εσείς. Η ζωή μας. Κι αν πτωχική τη βρεις, καθόλου δεν σε γέλασε. Ηταν στημένη έτσι από την αρχή...μικρή, ασήμαντη κι αφόρητη πλην μαγική κι ονειρεμένη. Και λάγνα.

Καλημέρα, και χαρούμενο πέταγμα.