Ο,τι είναι «πράσινο» δεν είναι αυτομάτως και πράσινη ανάπτυξη

Ενα γήπεδο γκολφ μπορεί να είναι πράσινο, δεν είναι όμως «πράσινη πολιτική» η επιλογή του. Αντίστροφα, ένα λατομείο δεν είναι πράσινο, μπορεί όμως να γίνει απολύτως «πράσινο», αφού μάλιστα εκμεταλλευτούμε επ’ ωφελεία του κοινωνικού συνόλου τον εν ενεργεία χρόνο ζωής του πριν το αποδώσουμε σε άλλη χρήση.

Πράσινη ανάπτυξη δεν σημαίνει ένα a priori όχι στην πρωτογενή παραγωγή και εστίαση μόνο στην πράσινη επιχειρηματικότητα του τριτογενούς τομέα. Πράσινη ανάπτυξη δεν σημαίνει όχι στην εξόρυξη προϊόντων που ούτως η άλλως αποτελούν τη βάση για το ψηφιακό και οικολογικό μας μέλλον: το πυρίτιο (Si των Φ/Β και της τεχνολογίας πληροφορικής), το νεοδύμιο (Nd, των ανεμογεννητριών και των σκληρών δίσκων), το ταντάλιο (Ta, των κινητών μας αλλά και του σφοδρού πολέμου στο Κονγκό), το δυσπρόσιο (Dy, των υβρδικών αυτοκινήτων), το αλουμίνιο και ο χαλκός (των ενσύρματων και ασύρματων δικτύων) κλπ.

Πράσινη ανάπτυξη δεν σημαίνει «να μην κόβεται κανένα δέντρο ποτέ», να «μην γίνονται αιολικά πάρκα στα βουνά και μεταλλεία σε περιοχές που χαρακτηρίζονται ως δασικές». Πολλοί θεωρούν ότι οι μη ανανεούμενοι πόροι πρέπει να εξαιρεθούν από τα σχέδια βιώσιμης ανάπτυξης. Εντούτοις, η διαχείριση μη ανανεούμενων πόρων, όπως οι ορυκτοί, μπορεί να είναι βιώσιμη όταν καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε οπουδήποτε εξόρυξη, όταν εφαρμόζουμε διαχειριστικά συστήματα «βιομηχανικής οικολογίας» και «συμβίωσης» σεβόμενοι τους κύκλους της ζωής και της φύσης, όταν εξαντλούμε τους κύκλους ζωής των παραγόμενων προϊόντων και όταν ανακυκλώνουμε τα προϊόντα στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό.

[Τζεφέρης Πέτρος][tzeferis Peter]

Αρθρο Π Τζεφέρη: Ο πεντάλογος της Πράσινης Ανάπτυξης