Μήπως μας ταιριάζει μόνο το γκρίζο;

Αγαπημένο μου ιστολόγιο,

υπάρχει αλήθεια ανάπτυξη χωρίς κόστος; Πρόοδος χωρίς διακύβευμα; Η επιστημονική και τεχνολογική δραστηριότητα, ο πολιτισμός μας, δημιουργεί τελικά έναν ασφαλέστερο ή έναν πιο επικίνδυνο κόσμο; Mήπως θα πρέπει να αποποιηθούμε τελικά τον ίδιο τον πολιτισμό, που σύμφωνα με τις μελέτες του Φρόυντ, αποτελεί «πηγή δυστυχίας» και μόνο; Η κι αν ακόμη δεχτούμε τον πολιτισμό της βιώσιμης κοινωνίας και την βιώσιμη ανάπτυξη που σήμερα επιβάλλει, δεν μπορούμε τελικά να αποφύγουμε την «αήττητη» ανοησία που εκπορεύεται από την κάθε λογής ανθρώπινη διαχείριση; Από εκείνη της επέλασης του αστικού πολιτισμού, των μικρών ή μεγαλύτερων πόλεων, μέχρι την με όρους «πολιτισμού» απαξίωση της φύσης, της βιοποικιλότητας και της ανθρώπινης αισθητικής;

Γιατί, τι είδους πολιτισμός είναι αυτός που στερείται το σεβασμό και την αισθητική, από τον οποίο τελικά πηγάζει η «αφθονία» αλλά και «δυστυχία» της ανάπτυξης; Και πόσο τελικά ευφυής είναι ο άνθρωπος που δεν εκμεταλλεύεται κανένα από τα δώρα που του προσέφερε απλόχερα η φύση και το τοπίο και κάνει τα πάντα για να τα αποποιηθεί;

Που από τη μια διαμαρτύρεται για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις της πρωτογενούς παραγωγής κι από την άλλη δεν κάνει τίποτε γι’ αυτές, αντίθετα καταναλώνει συνεχώς περισσότερη ενέργεια και φυσικούς πόρους και συσσωρεύει πλούτο χωρίς μέτρο και ίχνος συστολής; Που από τη μια προσπαθεί να οικοδομήσει την μελλοντική αναπτυξιακή στρατηγική του, στηρίζοντας την στην γνώση, την περιβαλλοντική καινοτομία, την ψηφιακή τεχνολογία και την οικοαποδοτικότητα , ενώ από την άλλη καταναλώνει με μανία υλικά χωρίς σκέψη για το κόστος στην παρούσα αλλά και τις επόμενες γενιές; Kαι που ακόμη διαρκώς υποκρίνεται οικολογικά;

Η ΕΕ, για παράδειγμα, από τη μια προσπαθεί να καταρτίσει τη δική της πράσινη ευρωπαϊκή ατζέντα προωθώντας διαβούλευση για την στρατηγική ΕΕ-2020 και γιορτάζει φέτος το (διεθνές) έτος για την βιοποικιλότητα κι από την άλλη...αγκομαχεί να εφαρμόσει στοιχειώδη διαχείριση σε πρωτογενή επίπεδα περιβαλλοντικής πολιτικής, όπως τα αστικά λύματα, η ατμοσφαιρική ρύπανση, οι βιότοποι και οι προστατευόμενες περιοχές, τα λατομεία...

Μήπως το αναπτυξιακό μας μοντέλο πρέπει να γίνει πιο ρεαλιστικό και λιγότερο υποκριτικό; Και να αποδεχτούμε το γκρίζο, το μόνο χρώμα που ταιριάζει στον πολιτισμό μας; Αντί να υποκρινόμαστε, παίρνοντας ρόλους άλλοτε από τη μία κι άλλοτε από την άλλη μεριά, μια στο καρφί (ως «καταπράσινοι οικολογούντες») και μια στο πέταλο (ως «κατάμαυροι οπορτουνιστές»);

Μήπως κάποτε πρέπει επιτέλους να δούμε την ουσία, να αφήσουμε κατά μέρος τα χρώματα και να δουμε με ποιους μηχανισμούς και ασφαλιστικές δικλείδες θα διαχειριζόμαστε την ανάπτυξη έτσι ώστε να είναι βιώσιμη; Μήπως έχουμε ήδη αργήσει;

[Πέτρος Τζεφέρης] [Petros Tzeferis]