26.2.12

We are all Greeks? Δεν θα το 'λεγα…

[Της Ελενας Ακρίτα]

Τον τελευταίο καιρό έχουμε δαιμονοποιηθεί διεθνώς - και όχι άδικα σε όλα τα σημεία. Οι πολιτικοί μας είναι άπαιχτοι, δεν υπάρχουν αυτοί οι τύποι! Μας βουλιάξανε στο χρέος, μας πατήσανε κάτω, μας βαρέσανε στο δόξα πατρί. Αλλά έχουμε κι εμείς ευθύνες και καλό είναι να τις θυμόμαστε. Μέχρι εδώ όμως. Μέχρι εδώ και μη παρέκει.

Αγαπητέ αλλοδαπέ… Καλοπροαίρετε ή κακοπροαίρετε… «Ελληνας» σημαίνει πολλά. Πολλά κι αντιφατικά. Και μόνο όσοι τα έχουμε στο γονίδιο μας μπορούμε να στα κάνουμε λιανά. Πάρε εμένα, παράδειγμα: Που ΚΑΙ ελληνίδα είμαι ΚΑΙ μ' έχω… πρόχειρη.
Εγώ φίλε, είμαι Μικρασιάτισσα. Και Κύπρια. Και νησιώτισσα. Και Ηπειρώτισσα. Και Μακεδονίτισσα. Και Θρακιώτισσα και Θεσσαλή και Πελοποννήσια κι ό,τι μπορείς να φανταστείς. Ολα αυτά τα κουβαλάω μέσα μου σαν τραύματα… Σαν θαύματα. Ξέρω ότι έχω χρεοκοπήσει. Ξέρω ότι πρέπει να κάνω το σκατό μου παξιμάδι. Ξέρω ότι πρέπει (αλήθεια, «πρέπει»;) να ακολουθήσω τις οδηγίες του κάθε Σόιμπλε και να κάνω οικονομία. Αλλά δεν μπορώ. Δεν το 'χω, δεν το αντέχω, πώς το λένε;
Αμα έρθεις σπίτι μου και μου πεις «μόνο ένα νερό, παρακαλώ» τρελαίνομαι. Θέλω να σε φιλέψω, να σε τρατάρω, να σου βγάλω τον καφέ με τα κουλουράκια… Ετσι με μεγάλωσαν, έτσι με μάθανε. Οταν ήμουνα μικρή κι ερχόταν κάποιος την ώρα του φαγητού, στο «καλή όρεξη» δεν απαντούσαμε «ευχαριστούμε». Απαντούσαμε «κοπιάστε». Να κάτσει ο άνθρωπος στο τραπέζι… Να μοιραστεί μαζί μας ό,τι υπήρχε.
Ακόμα και σήμερα οι χρεοκοπημένοι Ελληνες τσακώνονται στο ταβερνάκι (όσο το αντέχει ακόμα η τσέπη τους) ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό. Τρύπιες οι τσέπες μας, φίλε μου. Κακώς; Μπορεί! Αλλά είπαμε… το άτιμο το γονίδιο…

0 comments:

Δημοσίευση σχολίου

Προσβλέπω σε έναν ευπρεπή διάλογο χωρίς κακόβουλα και υβριστικά σχόλια που προσβάλλουν την αισθητική μας αλλά κι εκείνη της ελληνικής γλώσσας. Εντούτοις, όλα τα σχόλια δημοσιεύονται!