Αν δεις τον Καλλικράτη, πες του να πάει να…

Αναφέρομαι στον Καλλικράτη της δημόσιας διοίκησης. Όλοι έχουμε εξοργιστικές, αστείες, περίεργες ιστορίες να διηγηθούμε για το τι αντιμετωπίσαμε με το δημόσιο. Αυτή που ακολουθεί όμως είναι σουρεαλιστική. Πρώτα πρώτα όμως να σας εξηγήσω τον τίτλο. Λοιπόν, ο γνωστός μύθος του Αισώπου με τον τζίτζικα και τον μέρμηγκα κυκλοφορεί πρόσφατα ως ανέκδοτο με αλλαγμένο τέλος. Ενώ το καλοκαίρι ο μέρμηγκας αποταμιεύει για το χειμώνα, ο τζίτζικας γλεντάει με παρέα, με κορίτσια, ποτά κλπ. Την κρύα νύχτα του χειμώνα ο μέρμηγκας απολαμβάνει μπροστά στο τζάκι του τη θαλπωρή, όταν ακούει την πόρτα να χτυπά. «Αχά, θα είναι το ρεμάλι ο τζίτζικας να μου ζητήσει τροφή και ζεστασιά». Ανοίγει και μένει κόκκαλο. Ο τζίτζικας με το τζιπ εξοπλισμένο, με τρία κορίτσια μέσα, του φωνάζει. «Έλα ρε μούχλα, πάμε Αράχωβα να περάσουμε τζάμι». Ο μέρμηγκας αρνείται, αλλά πριν κλείσει την πόρτα του λέει: «Τζίτζικα, αν δεις τον Αίσωπο, πες του να πάει να…» 

Εργάζομαι σε βιομηχανική εταιρία. Μέχρι πρόσφατα το 50% της παραγωγής κατευθυνόταν στην εσωτερική αγορά, το 50% σε εξαγωγές. Η καθίζηση της ελληνικής αγοράς άλλαξε την αναλογία σε 10% ελληνική αγορά έναντι 90% εξαγωγών. Βλέπετε το εργοστάσιο δεν μπορεί να σταματήσει τη λειτουργία του. Ο επιχειρηματίας αποφάσισε να μην απολύσει και να συνεχίσει να δουλεύει με συνολικά μικρότερο περιθώριο κέρδους, καθότι οι εξαγωγές επιβαρύνονται και με το μεταφορικό κόστος. Επειδή όμως οι προδιαγραφές εξωτερικού διαφέρουν από τις αντίστοιχες της Ελληνικής αγοράς, έπρεπε η εταιρία να ολοκληρώσει τάχιστα μία επένδυση 2 εκ € (ναι, δύο εκατομμυρίων Ευρώ, ολογράφως), μέσα στην κρίση. Τα μηχανήματα παραγγέλθηκαν, ο εργολάβος που θα τα τοποθετήσει επελέγη μετά από διαγωνισμό και παράλληλα υποβάλαμε –εγκαίρως- την αίτηση για άδεια εγκατάστασης. Εδώ αρχίζει ο Γολγοθάς…

H συνέχεια του άρθρου από το protagon.gr