Τα κρινάκια της Παναγιάς: ποιός είπε πως η ελπίδα δεν φυτρώνει μέσα στην άμμο;

Τα κρινάκια της Παναγιάς (Pancratium maritimum) έκαναν και πάλι την εμφάνισή τους το Δεκαπενταύγουστο στις παραλίες και τους αμμόλοφους των νησιών μας,  φυτρώνοντας στην καυτή και άνυδρη άμμο του καλοκαιριού και  χαρίζοντας σε όσους τα παρατηρούν τη σπάνια ομορφιά τους.

Είναι ένα υπέροχο και σπάνιο φυτό που ανθίζει και με τη δυνατή και γλυκιά μυρωδιά του αποτελεί ένα αληθινό στολίδι, ένα θαύμα της φύσης !

Oι περισσότεροι λουόμενοι κατά τους θερινούς μήνες περνούν δίπλα τους ή από πάνω τους αγνοώντας την ύπαρξη και την σπανιότητά τους.

Εγώ τα συνάντησα τελείως τυχαία  στην Σέριφο, στην παραλία της Ψιλής Αμμου του Αι Γιάννη.  

Είναι πράγματι εντυπωσιακό, από τη μια να βλέπεις τη χλωρίδα της περιοχής να μαραζώνει υπό τον καυτό ήλιο και από την άλλη ολοζώντανα, ζωηρά κρινάκια που φυτρώνουν μέσα στην άμμο, να δηλώνουν την παρουσία τους και να διεκδικούν τον χώρο που τους στερεί η ανθρώπινη δραστηριότητα. Είναι τόσο γόνιμη η μεσογειακή γη που ακόμη και στην άμμο έχει παραγωγική δύναμη και φροντίζει να μας το θυμίζει.

Αυτός ο σπάνιος κρίνος, μια μοναδικής ομορφιάς άγρια αμαρυλλίδα, είναι είδος υπό προστασία, βγάζει τα φύλλα του τον χειμώνα και το καλοκαίρι ξεραίνονται, σα να καίγονται στην καυτή άμμο και από αυτή να ξεπετάγονται κάτασπρα τα άνθη του. Ένα μπουκέτο από λευκούς, μοναδικούς κρίνους που επιβεβαιώνουν την αξία της ζωής σε αντίξοες συνθήκες.

Το κρινάκι της Παναγίας, μας δείχνει τη δύναμη της ζωής που ξεπηδά μέσα από αντίξοες συνθήκες. Μας μεταφέρει μήνυμα ελπίδας, αισιοδοξίας και αντοχής σε δύσκολες περιόδους. Ζητά από εμάς, την οργανωμένη κοινωνία των ανθρώπων, το ελάχιστο. Να του επιτρέψουμε να συνεχίσει την ιστορική του πορεία, τη σκληρή μάχη της επιβίωσης, να του αφήσουμε χώρο να αναπνεύσει, ενάντια στην συνεχή επέκταση των οικονομικών δραστηριοτήτων. Είναι κρίμα, προς χάριν μερικών ακόμη τετραγωνικών μέτρων για ομπρέλες και ξαπλώστρες, προς χάριν ασυνείδητων οδηγών που βλέπουν τις παραλίες ως πίστες τετράτροχων οχημάτων, να χάσουμε αυτό το μοναδικό προνόμιο αναγέννησης της φύσης. Διότι αν χαθεί αυτό, τότε πρέπει να προβληματιστούμε μήπως έρχεται και η δική μας σειρά.

Αυτά!