13.3.15

Αξιολόγηση - Το ταμπού της ελληνικής κοινωνίας

[Του Σάκη Μουμτζή, www.capital.gr]

Ως γνωστόν φτάσαμε στο σημείο που είμαστε σήμερα γιατί οι κυβερνήσεις Σαμαρά και Τσίπρα αρνήθηκαν την προβλεπόμενη αξιολόγηση από τα θεσμικά όργανα των δανειστών. Οι δημόσιοι υπάλληλοι ομόθυμα απέρριψαν και αυτοί την αξιολόγηση που θεσμοθέτησε η απελθούσα κυβέρνηση και μάλιστα αποτέλεσε το βασικότερο λόγο που ψήφισαν μαζικά Σύριζα στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, όπως έδειξαν οι έρευνες.

Αλλά τι είναι η αξιολόγηση την οποίαν αρνείται εμμονικά η δημόσια διοίκηση σε όλη της την ιεραρχία; Eίναι η διαδικασία ελέγχου και αποτίμησης των πεπραγμένων μίας δημόσιας οντότητας, συλλογικά και ατομικά, από την ιεραρχικά προϊσταμένη υπηρεσία ή από όργανα κοινώς αποδεκτά. Ο έλεγχος τελείται με κανόνες, όπως αυτοί προκύπτουν από τους θεσμούς, ή από συμφωνία μεταξύ ελεγκτή και ελεγχόμενου. Η τελική φάση αυτής της διαδικασίας είναι η συναγωγή των συμπερασμάτων που οδηγούν στην επιδοκιμασία και την επιβράβευση ή στην επισήμανση λαθών, καθυστερήσεων, παραλείψεων. Αυτή ακριβώς η κατάληξη είναι η αξιολόγηση, μία διαδικασία που ο ιδιωτικός τομέας την διενεργεί σε καθημερινή βάση (εσωτερικά και εξωτερικά), γιατί αλλιώς δεν μπορεί να επιβιώσει. Γιατί λοιπόν αντιδρά ο δημόσιος τομέας;

Απλούστατα, στην αξιολόγηση συμπυκνώνονται έννοιες και αξίες που αποβλήθηκαν από την δημόσια διοίκηση από το 1981 και μετά, με πολιτικές αποφάσεις. Οι έννοιες και οι αξίες της εργατικότητας, της ιεραρχίας, της πειθαρχίας και του ελέγχου, της επιβράβευσης και της τιμωρίας.

Από την στιγμή που η εξέλιξη και η αμοιβή αποσυνδέθηκε από την αξιολόγηση, από την στιγμή που η επιθεώρηση μετατράπηκε σε συμβουλή – υπόδειξη, από την στιγμή που οι πανίσχυρες συνδικαλιστικές ηγεσίες πέτυχαν ο έλεγχος και τα αποτελέσματα του να καταχωρηθούν στο χώρο της απαξίας ως συντηρητικό ιδεολόγημα, είναι μοιραίο κάθε προσπάθεια επαναφοράς αυτών των αξιών μετά από 35 χρόνια χαλαρότητας και μακαριότητας, να προσκρούει στην οργανωμένη αντίδραση των συντεχνιών του Δημοσίου.

Ένας ολόκληρος χώρος που παράγει το μεγαλύτερο μέρος του ΑΕΠ , όταν έχει ως οδηγό την ήσσονα προσπάθεια, την έλλειψη στοιχειώδους σχεδιασμού, τον πλουτισμό μέσω της διαπλοκής και της διαφθοράς, είναι λογικό να αγωνίζεται κατά της αξιολόγησης, που εννοιολογικά συγκροτείται από τις εντελώς αντίθετες αξίες.

Πλήρες άρθρο εδώ 


* Ο κ. Σάκης Μουμτζής είναι συγγραφέας

2 comments:

Unknown είπε...

Χωρίς διαφωνώ σε τίποτα, θέλω να προσθέω μία άλλη οπτική γωνία στο ζήτημα. Απαξιώνοντας αντί να υποστηρίζει την δημόσιο τομέα, ο δεξιός αρθρογράφος του κάπιταλ ούτε λίγο ούτε πολύ αφήνει να εννοηθεί ότι η ιδιωτικοποίηση είναι καλύτερη. Κάτι όπως "στο διάλο το δημόσιο, πάω κάπου που να ποιάνουν τόπο τα λεφτά μου".

Αυτό όμως είναι αντικοινωνικό και ειδικά σε καιρούς που οι απλοί πολίτες έχουν ξεμείνει από πόρους θα οδηγήσει πολλούς σε άθλια διαβίωση.
¨Ηδη, ας πούμε. έχει παραχωρηθεί άδεια σε ιδιωτικές εταρείες να παρέχουν ασφάλιση υγείας. Χωρίς παραγωγικό τομέα και με ιδιωτικά τα πάντα θα γίνουμε ουγκάντα.

Τζεφέρης Πέτρος είπε...

Δεν ξέρω τον αρθρογράφο. Συμφωνώ σε όλες τις παρατηρήσεις που κάνεις. Το δημόσιο χρειάζεται και το έχω υποστηρίξει αυτό. Απλά μας χρειάζεται ένα άλλο δημόσιο...

Δημοσίευση σχολίου

Προσβλέπω σε έναν ευπρεπή διάλογο χωρίς κακόβουλα και υβριστικά σχόλια που προσβάλλουν την αισθητική μας αλλά κι εκείνη της ελληνικής γλώσσας. Εντούτοις, όλα τα σχόλια δημοσιεύονται!